Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 25

— Fjórða dagleiðin.
Frh. af bls. 10.
Síðan var fellið að bald og
það tók við ein af þessum
stóru skjálfandi mýrum, sem
sveitin sú arna vh’tist svo
auðug af. Drengurinn var al-
inn upp við fjall og við haf,
þar sem eðli hlutanna er
hreint og óyggjandi, þar sem
jörðin er jörð og-vatnið er
vatn. Hér gegndi þetta öðru
máli, hingað virtist hönd
guðs aldrei hafa náð, er hún
aðskildi þurrlendið frá vötn-
unum. Það verk var enn ó-
unnið hér í sveit.
Jóel Markússon vissi naum-
ast af sér lengur, en hann
hélt áfrani að brjótast um í
hinu gljúpa, vatnsdrjúpandi
fargi mýraiinnar. Aldrei
hafði hann heldur augun af
Ijósinu, það var sama þó hann
missti fótanna og slengdist
flatur í pollana — hann
missti ekki af ljósinu að held-
ur. öll vitund hans og orka
safnaðist að þeim eina brenni-
punkti og vissi ekki af öðru
meh’. Hann sá takmarkið,
þetta litla ljós, — þetta
bjarta auga, sem starði á
hann utan úr myrkri og nótt
— hann sá það, en hvort
hann nálagðist það nokkuð,
það greindi hann ekki með
vissu. Vindur og vatn og
dimm, næstum ósýnileg, jörð
umlukti hami, en hann
streyftist án afláts við að
halda séreðli sínu í þessum
>
JÓLABLAÐ VlSIS
23
svelg, samiagast honum ekki.
Og þannig varir og varir
þessi óbilgjarna sérvera lífs-
ins mitt i uppleysandi eymd
hinnar dauðu alveru, sem
rúraar i sjálfri sér elementin
þrjú: loft, jörð og vatn. Að
vísu var hann löngu búinn að
týna aleigu sinni, eltiskinns-
bögglinum litla, með þremur
bókum og þurrum sokkum
til að fara í á morgun. Höf-
uðfat hans var einnig runn-
ið í elginn, svo og annar skór-
inn hans, en takmarki sínu
hélt hann enn: Ijósinu -—
ljósinu.
Og það er allt í einu orðið
meira ljós, það er orðið að
stórri bjarmandi sól rétt uppi
yfir honum, svo nálægt, að
honmn virtist hann næstum
geta tekið á henni. Og svo var
einhver, sem lyftir henni upp
og niður, sveiflar henni til i
stórri, hvítri hendi, — gam-
all, hvitskeggjaður öldungur
heldur á sóhnni og horfir
bláeygur og liýr inn í augu
hans. Þá mundi drengurinn
allt í einu til hvers hann var
hér kominn, hann var með
skilaboð:
„Drottinn leiddi mig gegn-
um myrkrið“, stundi hann.
„Mamma kemur á iporgun.“
Svo missti hann meðvit-
undina og var borinn inn í
bæinn.
II.
Hann var farinn. Hún
heyrði fótatak hans deyja út
handan við kofavegginn, sog-
ast inn í dyn regns og vinds.
En það var ekki lengur timi
til að binda hugann við þá,
sem fóru, hann, sem var að
koma, krafðist alls.
Konan á heybyngnum
stundi nú hátt og reyndi ekld
framar að hemja kvöl sina.
Við og við dró þó úr verkj-
unum, jafnvel langa stund í
senn; þessi hlé notaði hún til
að undirbúa lokaþáttinn.
sjálfa móttökuathöfnina.
Hún opnaði pokann og náði
í skæri og sterkan hörtvinna.
Einnig dró hún fram lítinn
stranga af ósaumuðu lérefti,
hreint lak og handklæði.
Hún lireiddi lakið undir sig,
ofan á heybynginn, en lagði
hina hlutina við brjóst sér
innan undir treyjunni, svo
þeir ylnuðu að minsta kosti
ögn, en votir yrðu þeir nátt-
úrlega eftir sem áður. Hún
hafði ekki átt von á þessu
svona snemma, varla fyrr en
eftir svo sem þrjár vikur.
En var nokkuð að furða þó
þessir fjórir siðustu sólar-
hringar hefðu raskað eitt-
hvað eðlilegum gangi lifsins?
Svefngöngu þess frá heimi til
heims? Vakið það of fljótt?
Og svo var annað: gat ekki
viðleitni hennar í þá átt að
dylja ástand sitt augum
Hamrafólksins átt einhver
þátt í hversu bráðan þetta
bar að? Hún hafði reyrt sig
svo miskunnarlaust og gætt
þess að hhfa sér hvergi við
störfin. Allt þetta var einber
skammsýni og heimska, jafn-
vel synd; lcannske dauða-
synd. Hún hefði auðvitað
fremur átt að draga af sér
við erfiðisverkin, heldur en
koma sér hjá að liorfast í
augu við veruleikann. En það
hafði hún einmitt forðast.
Hún hafði hagað sér eins og
einhver von væri um, að
aldrei yrði uppvíst um hrösun
hennar. I rúma átta mánuði
hafði það tekizt, — allt þar
til á sunnudagsmorguninn
er var. Þá höfðu augu Jór-
unnar húsfreyju allt i einu
opnazt.
„Hver er það?“ hafði hún
spurt. „Svaraðu mér hór-
kvendið, — er það kannske
Stefán minn, eða hvað?“
„Nei,“ hafði Guðrún Þórð-
ardóttir svarað, — „það er
nú víst verra en svo.“
„Þú dirfist þó ekki að játa,
að þú hafir fengið hann
Ingólf litla til að leggjast með
þér, — fimmtán ára barnið?“
Þá hafði Guðrún vinnu-
kona engin svör gefið, heldur
tekið að gráta. Hún*vissi, að
til lílils mundi reynast að
réttlæta sig, enda þó „barn-
ið“ Ingólfur Stefánsson væri
að vísu orðinn sextán ára og
meiri að vexti og andlegum
þroska en foreldrar hans báð-
ir; nú var hann þar að auld
farinn til höfustaðarins og
setztur þar í skóla.
„Það er nú hann, samt sem
áður,“ liafði hún að lokum
stunið, og i sömu svipan
laust hönd húsfreyjunnar
hana miklu höggi i andlitið.
„Burt héðan á stundinni!**
heyrði hún livæst. „Með allfc
þitt. Og frétti eg seinna til
þín nær Hömrum en sems
svarar fjórmn dagleiðum„
skaltu eiga mig á fæti. Og inn
í tugthúsið skal leiðin þírt
liggja, ef þú vogar að nefna!
mitt fólk í sambandi við
smánþína!“
Tveim stundum síðar var
hún lögð af stað með fata-
pokann sinn á bakinu og Jóel
litla við hlið sér; Jóel, soa
Markúsar lieitins í Kálfa-
gerði, mannsins hennar sæla„
sem hún hafði ekki notið.,
nema eitt misseri. Jú. Jú. Hún
hafði reynzt nokkuð brota-
gjörn lukkan hennar og hfs-
lánið. Og nú var liún hingaA
komin, í eitt fjárhús langt
frá öllum. Lá hér á moðbyng
og bjóst til að fæða harn.
Það sveif að henni minning
um aðra konu, sem fætt hafði
barn sitt á svipuðum stað:
jómfrú Maríu. Ætti liún eina
ósk, þá hiundi hún kjósa sér„
að sú jómfrú væri hjá henni
stödd í kvöld; einskis annars
mundi hún biðja, þvi gat
nokkuð jafnazt á við það að
vera rétt skilin í raun sem
þessari?
„María móðir guðs og
þekkjari allra þrauta, kom
þú til mín í neyð minni,“
hvíslaði, Guðrún Þórðardóttir
út í svarlnættið, og sem
svar féll i andlit henni ískald-
ur vatnsdropi ofan úr þekj-
unni, en upp í jötu mátti
GÓÐA LOFADU þEIM AÐ HAMAST
þAU GERA ENGAKIN SKAÐA
GÓLFIÐ ER LAKKAÐ MEÐ