Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 29

Vísir - 23.12.1951, Blaðsíða 29
29 sem fljót, Qg hafði fram af ósi hennar inyndast rif eitt mikið af. aur og grassverði — með stórum staksteinum hér og þai’i Síðan rofaði i tind- ana miklu, Skjöld og Skeggja, sem gnæfa sinn hvorum megin dalsins, en síð- an sá.dalinn sjálfan. Sást þá, að í fjallið. þar upp af, sem Indriði hafði staðnæmzt, var komm skál ein. geisimikil, er gapti við.sýn, eins og brún- rautt gin með grásvörtum jöxliun. En yfir láglendið liafði fallið skriða ein svo breið og mikil, að enn sjást ekki aðrar slíkar þarna nær- lendis. Fólk það, sem heima var í Lokinhömrum, di’ó sig út á hlað, og litu allir fram til dalsins. Sórún mælti: „Mikils þótti honum nú við þurfa, himnasmiðnum, og hef ir ekld verið gerð stórmann- legri útförnokkurs manns, en Indriða, eða neinum hlaðið stæi'ra kumbl. Skal og skálin heita Indriðaskál og skrið- an Indriðaskriða.“ Guðbjörg svaraði: „Vel er það við hæfi. En ekki munu nú aðrai’ konur njóta Indriða.“ Vel hefir enzt nafngift Sól- rúnai', því að enn er til hvort tveggja í Lokinhömrum, Indriðaskál og Indriðaskriða. o—o Jim Dodson er af nánustu kunningjum vai’ nefndur mjói Jim, var grannvaxirui og lítill. Hann var einn af þessum ,;undirheima“ náung- um, sem er.u eins og krabba- mein í hjarta Lundúnaborg- ar. Þó að Jim ætti heima í London fékk hami mest af því er hann þurfti til viðhalds lífinu úr sveit. Það var ekki vegna þess að hami elskaði guðs græna náttúi’una með engjum, ökram, skógum og blómum. Hann áleit íbúa sveitanna heimskingja sem rétt væri að ræna og stela frá. Einn góðan vormorgun hafði Jim, atvinnu sinnar vegna, tekizt fcrð á hendur til Beechwood, er liggur í h. u. b. sjö mílna fjarðlægð frá London. Hann var að rann- saka innbrotsmöguleika á nefnum stað. Eftir hálfrar stundar göngu í góða veðrinu sá Jim hús er var i hæfilegri fjarlægð frá þoi’pinu. Hann spurðist fyrir um eigenda hússins. Var honiun sagt að í húsinu byggi uiig stúlka með heyrnarlausri ráðskonu, Jim var ánægður. Hann gerði sér í hugarlund að húseig- andinn væri efnaður kven- maður. Hann dró þessa álykt- un af því að ung, velklædd ónýtis. Er billinn var kom- inn i hvarf, gekk hann heim að húsinu og barði að dyr- um. Haim varð að berj|a aft- ur. Þá var húsið opnað. Kom kona fór út í bílabyrgi við húsið og ók bíl af stað í áttina til Beechwood. Jim eyddi ekki tímanum til gráhærð kona til dyra. Ilann spurði hana um veginn til Jiorps, er hann hafði sé$ nafn- ið á á leiðinni. Konan hafði litla heym. En þó gat Jim gert henni skiljanlegt hvert eríndið væri. Gaf konan um- beðnar upplýsmgar. Þakkaði Jim kurteislega fyrir, kvaddi pg fór. Hann var ánægður er hann gekk leiðar sinnar. Haiui hafði séð að andyrið var fínt. Þar voru t. d. silfur- munir. Jim þóttist viss unv að þama væri gott til fanga. Haim labbaði út á veginn. Ætlaði hann að dvelja þarna í nágrenninu þar til konan í bílnum kæmi áftur. Haun ætl- aði að bíða allan daginn, efi þess gerðist þörf. Jim var heppinn. Unga stúlkan, er hét Hazel Winton, kom innan litillar stundar akandi í bílnum. Hún hafði skroppið til bæjarins í hvelli. Nú þeytti hún hom- * • "&• ið og- beygði iiuv ú/afleggjar- ánn. Jim stóð á miðjum veg- inum. Hann lézt verða hrædd- ur við bílinn, stökk til hliðar, dátt, reis upp, settist og hélt um annað hnéð. Gerði hann sér upp sársaukadrætti í and- litinu. Ungfrú Winton stöðvaði þegar bílinn. Hún mælti: „Mér fellur þetta illa. Hafið þér meitt yður?“ Jim kinkaði kolh. „Eg meiddi mig í hnénu“, mælti hann vesaldarlega. „Það hefir líldega gengið úr Mði. Eg hef miklar þraut- ir.“ Hazel gekk til hans og rannsakaði fótinn sem æfð hjúkrunarkona eða lælrnir. Hún mælti: „Já, fótui'inn hef- ir undist til í liðnimi. Eg verð að sjá um að þér komist inn í húsið. Svo hringi ég eftir lækni. Alítið þér að þér kom- ist inn i bíjinn með núnni að- stoð?“ Hann svaraði: „Eg ætla að peyna það, ungfrú.“ Ilún lyfti honum upp, og studdi hann að hílnum og jnn í hann. Ilann furðaði sig á kröftum heimar. Fimm minútuni siðar lá Jim á legubekk. Ráðskonan stmnraði yfir honum. Jim var fölari en venjulega. Ann- ars lék hann sér að þvi að láta hnéð ganga úr hðT, og sjálfur gat hann komið því í samt lagé En þessi leikur var ekki sái'saukalaus. Hann mælti eymdarlega: að drekka ?‘‘ • Hazel færði lionUm wisky og sódavatn. Jini þótti bf mik- ið af vatninu, en of lítið af- wiskyinu, en þó drakk hann með glöðu bragði. Hann að- gætti allt vel, en lét ekki á því bera. Jún hafði ekki mis- sýnst. í herberginu því er liann lá í, var svo mikið af silfurmunum, að það éitt mundi gera ránsferð ágæta. Jim horfði þó meira á ungu stúlkuna, en silfurmun- ina, þenna hálftíma er hann beið efth’ lækninum. Hami þóttist aldrei hafa séð fegurri ungfrú. Hún var ’ ljóshærð, tiguleg og fögur. | Honum geðjaðist vel að því I að sjá að hún var ómáluð. Jim hafði aldrej fyrr fud- ið til þeirrar tilfinningar er gagntók hann nú. I fyrsta slcipti á æfi sinni skammaðist liann sín fyrir klækibragð- ið. Hann mælti við sjálfan sig: „Blessaður hugsaðu um silf- urmunina, en ekki um meyna.“ Læluiirinn var dugnaðar- legur. Hann mælti: „Hnéð mun strax komast í samt lag. Það verður sárt aðeins augna- blik. — Þama, þá er það búið.“ Jim ralt upp gól um leið og læknirinn kippti í hðirui. Læknirinn sagði: „Þér get- iðdvahð hér um klukkustund á meðan eg vitja sjúklinga í grenndinni. Svo tek eg yður Útgerðarmenn — Vélstjórar Bif reiðaeigendur! Spawið Eldsneyti — Viðgerðarkostnað og Vélahreinsanir JVotið Smurningsolíur O © o o • o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o ® o © & o o o o o o ASalumboS fyrir SINCLAIR REFINÍNG COMPARY, Ne* York 5 OLMMJSALAN H.F. Hafnarstræti 10—12 — Sími 6439 — Reykjavík o. o o o o o o o o Bernh. Peterseit Iteykjjavík Símar: 1570 (2 línur). Símnefni: „Bemhardo.“ O O o O- o o o o o o o o. o Mts upir: Þorskalýsi, Síldarlýsi Sddarmjöl Fiskimjöl Sclur. o o o o Kaldhreinsað meðalalýsi Fóourlýsi Lýsistunnur Síldartunnur Kol í heilum förmum Salt í heilum förmum Ný ÍmílÍMMMÍm kuld* hreiHsunurstóö Sólvallagötu 80. — Sími 3598. o o o o o o o o o o o o o

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.