Morgunblaðið - 07.09.1965, Blaðsíða 25

t Þriðjudagur 7. sepf. 1965
MORCUNBLAÐIÐ
25
p
— Ó, Dísa. Þetta er alveg ein»
v og nýjasta Parísartízkan.
— Mér þykir leitt að heyra að
konan þín skuli hafa hlaupizt á
brott með bílstjóranum þínum.
— Það gerir ekkert til, ég ætl-
Bði hvort sem er að reka hann.
— Hvaða leið skyldi maður eiga
að fara, til þess að sjá sig um
í heiminum?
Fyrir uitan veitimgaihús: — Út-
vegaðu mér — hiikik — bíl.
— Ég er ekiki öyravörður hér
— ég er sjóliðsforingi.
— Jæja, útvegaðu mér þá skip
•— hikk ég verð að 'kotmaot heim.
Piltur nokikur spurð4 Mozart,
hvernig ætti að semja symfóníur.
— Mozart svaraði: — Þér eruð
mjög ungur. Hvernig veeri að þér
byrjuðu á einbverju léttara.
— En þér skrifuðuð syirufóníur
þegar þér voruð táu ára, nauðaði
piiturinn.
— Já, en ég spurði ekki Shvern-
ig-
Trúiboði nokfeur var að flyfcja
ræðu og það var aililtaf verið að
ta-ufila hann, því menn voru ailtaí
»ð fara á úit á meðan. Trúboðan-
wim geðjaðist ekki að þessu oig
ékvað afð taika fyrir ósóimanin um
leið og næsti maður færi út. Eftir
nokkra stund reis ungur maður á
íætur og bjóst til ferðar.
— Ungi maður, sagði trú'boð-
Inn, viljið þér beldur fara til
Heljar en hlusta á þessa ræðu?
Ungi maðurinn sneri sér hægt
▼ið og svaraði: — Ja, ef ég á að
oegja sannleikann, þá veit óg
efeki hivort ég vildi beddur.
— Hafia margir af æsfeudiraum-
tim yðar orðið að veruiei'ka?
Bpurði bla ð ama ðuriinn.
— Bara einn. Þegar móðir mín
blippti mig, óskaði óg mór jafnan
að ég væri sfeöMóttur.
Sí
— Oeturðu bent mér á einhvem
, betri stað til þess að sofa á?
SARPIDONS SAGA STERKA Teiknari: ARTHÚR ÖLAFSSON
Þá segir maðurinn: „Sá, sem
við þig talar, er Hlöðver jarl,
en það er þér að segja, Sarpi-
don, að öngvum sættum tek
ég við sonarbana minn, utan
þú leggir allt á mitt vald,
skip og menn.“
Jarlsson mælti: „Ekki mun
eg svo dýrt borga líf eins æru-
leysis þjófs, sem sonur þinn
var, og tek eg heldur því, sem
að höndum vill bera.“
Hlöðver jarl reiddist þá
ákaflega og mælti: „Með þvi
hér er eigi hentugt pláss út á
eyðihafi, þá býð eg þér, ef þú
ert ekki ragur, að við siglum
til næsta lands eða eyja og
höldum þar orrustu."
Jarlsson mælti: „Ekki mun
ég undan því mælast, þó ær-
inn sé liðsmunurinn, eður
hvert viltu þá halda?“
Jarl svaraði: „Vindur skal
stefnu ráða, og mun ég sigla
beinasta hyr, en þú fylg mér
eftir, ef þig bilar eigi hugur.“
Jarslson kvaðst svo gera
mundi. Sigla þeir svo hægan
byr í tvo daga, en á þriðja
degi kom upp geysimikili
stormur, svo skipin flugu á-
fram sem kólfi væri skotið og
menn gátu við ekkert ráðið,
en undir kvöld sán menn land
fyrir stafni, en boðaföll voru
á allar síður.
JAMES BOND ->f- Eítir IAN FLEMING
I ÖAVE Twe S(JM To MATUlS. ME WAS AS PU ZZLEP AS VVbN
WEEE 3T TMS SPILL 'iOU TOOH. TOU ÖWO IMAG/ME UOIV (JE
IOCKEP UIMSELF WWEMI áAW TME (SUM TME fiuM/VIAM áOT
L AWAT WITHOLTT PIFRCU.TV. BUT TMETVE QOT MlS PeiMtá.
VEAM. TME MOCe MAfi 88BV Ctrr wrru
A PUMPUM CBOSC. XOUP UAvE
Bfe BESM M A TEEWiBlE MESá
hræðilegri klípu. Ég lét Mathis fá byss
Svo að þetta var ætlað mér?
tekið. Þú getur ímyndað þér, hvað hon-
— Já, og það befur verið gert kross-
mark í nef kúlunnar. Þú hefur verið í
una og hann var mjög hissa, eins og við,
þegar hann sá hvaða áhættu þú hafðir
um brá, þegar hann sá byssuna. Byssa-
maðurinn komst undan án nokkurru
hindrana, en við höfum fingraför hans. _
J Ú M B Ó —
Teiknari: J. M O R A
Skothríðinni slotaði brátt og hurðin
var rifin upp. Foringi uppreisnarmann-
anna skálmaði inn í fangelsið með fylgi-
svein í eftirdragi. — Látum okkur nú
sjá, hverjir eru hér inni, rumdi hann.
— Góðan dag, góðan dag — og til ham-
ingju með sigurinn, sagði prófessor
Mökkur, en uppreisnarforinginn tók af
honum orðið. — Hvaða kumpánar eru
nú þelta? öskraði hann.
— Vogið þið ykkur að segja orð, þef-
ar þið standið andspænis Napóleon keis-
ara? — Það hefur orðið fínna fólki ea
þið eruð dýrt og kostað það lífið. Hlaðif
byssurnar og skjótið þá, sagði hana I
skipunartón.
KVIKSJÁ
—-)<— —-K— — ^<—* Fróðleiksmolar til gagns og gamans
Bernard du Guesclin ridd-
ari frá Bretagne (um 1320—
1380) var svo ljótur í bernsku,
að foreldrum hans leið illa, er
þeir litu á hann og framkoma
þeirra gagnvart honum var í
samræmi við það. Ungur að
aldri sagði hann: „Þegar mað-
ur er svona Ijótur er um að
gera að vera hugaður.“ f skóla
lenti hann því í slagsmálum
við skólafélaga og kennara og
síðar á lífsleiðinni við Spán-
verja og Englendinga. Hann
varð einn hraustasti og hug-
prúðasti hermaður Frakk-
lands. Ein stríðsskipun hans
var þessi: „Gerið aldrei prest-
um, konum, börnum og fátækl
ingum mein.“ Honum var
sýndur margháttaður heiður,
jafnvel eftir dauða sinn og
meira að segja af óvinum sín-
um. Árið 1380 höfðu Englend-
ingar, sem hann sat um við
Chateauneuf-Randon, lofað að
gefast upp, ef þeim bærist
ekki liðsauki fyrir 13. júlL
Viku fyrr dó Guesclin af sótt-
hita, en á þessum ákveðnn
degi gekk enski herforinginm
samt í broddi fylkingar úr
herbúðunum og lagði lyklann
að borgarhliðunum og korðn
sinn á kistu hins látna ridd-
ara.