Morgunblaðið - 02.12.1973, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. DESEMBER 1973
1H
Þútur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Ekki hafði hann farið langt, þegar hann kom auga
á rauð og græn ljós í útjaðri bæjarins og vélardynkir
bárust honum til eyrna. „Þarna var ég heppinn,"
hugsaði hann. „Ekkert kemur sér betur fyrir mig
núna en rekast á járnbrautarstöð og þannig í sveit
setta, að ég þarf ekki að ganga gegnum bæinn í
þessari „múnderingu", sem gerir síður en svo að
auka sjálfsvirðinguna.“
Hann gekk inn á stöðina, skoðaði lestaráætlanirn-
ar og sá þar, að ein lestin átti leið í áttina heim til
hans og hún átti að leggja af stað innan hálftíma.
„Enn er heppnin með mér,“ sagði froskur við sjálfan
sig og fór til að kaupa sér farmiða.
Hann nefndi nafnið á stöðinni, sem hann vissi, að
var ekki langt frá Glæsihöll og þreifaði ósjálfrátt
eftir peningunum f vestisvasanum, eða þar sem
vestisvasinn átti að vera. En þá var kjóllinn væni,
sem hafði dugað honum svo vel fram að þessú,
alvarlegur þrándur í götu. Það var sama, hvernig
hann fálmaði og togaði og reif. Fleira fólk safnaðist í
biðröðina við farmiðasöluna og fór að láta í ljós
óþolinmæði og viðhafa ögrandi orðbragð. Og loksins .
. . loksins . .. varð kjóllinn að láta í minni pokann, en
viti menn — þar sem vestisvasinn átti að vera, var
enginn vasi, ekkert vesti og því síður nokkrir pen-
ingar.
Sér til mikillar skelfingar mundi hann nú, að hann
hafði gleymt bæði jakkanum og yestinu í fanga-
klefanum og um leið vasabókinni, peningunum, lykl-
unum, eldspýtunum og blýantinum . . . öllu, sem
gerir lífið þess virði að því sé lifað, öllu, sem
aðgreinir margravasadýrið, kórónu sköpunarverks-
ins, frá einsvasa eða vasalausu fyrirbrigðunum, sem
hoppa og skoppa um í grandaleysi sínu allsendis
óhæf til þátttöku í baráttunni miklu.
Hann gerði eina örvæntingarfulla lokatilraun til
að útkljá málið, tók upp heldri-manna fas og raddblæ
og sagði: „Heyrið þér mig, ég sé að ég hef gleymt
peningaveskinu mínu heima. Vilduð þér gera svo vel
að afhenda mér farmiðann. Ég sendi yður svo pen-
ingana strax í fyrramálið. Ég er vel þekktur um
þessar slóðir.“

GAMLA LESTIN
Pétur litli fór í skemmtilega ferð meS gömlu járnbrautarlest-
inni með pabba sfnum og mömmu. Lestin gefur frá sér ótal
gufuský og Pétur litli skemmtir sér við að telja þau. Hversu mörg
heldurðu að skýin séu? Reyndu að telja þau, og sjá hvort þú
kemst að sömu niðurstöðu og Pétur litli.
•ý>isnjn3 njiofs — JEAs
eunnLAuoiACACRmirunou
Þeir Ilrafn sóttust nieðan og
Þorkcll svarti, frændi Gunn-
laugs, og féll Þorkcll fyrir
Hrafni og lét Iff sitt, og allir
féllu förunautar þeirra að lykt-
um. Og þá börðust þeir tveir
með stórum höggum og örugg-
um atgangi, er hvor veitti öðr-
um, og sóttust einart f ákafa.
Gunnlaugur hafði þá sverðið
Aðalráðsnaut, og var það hið
bezta vopn. Gunnlaugur hjó þá
um sfðir til Hrafns mikið högg
með sverðinu og undan Hrafní
fótinn; Hrafn féll þó eigi að
heldur og hnekkti þá að stofni
einum og studdi þar á stúfin-
um. Þá mælti Gunnlaugur: „Nú
ertu óvfgur," segir hann, „og
vil ég eigi lengur berjast við
þig, örkumlaðan mann," Hrafn
svaraði: „Svo er það,“ segir
hann, „að mjög hefir á leikizt
minn hluta, en þó m.vndi mér
enn vel duga, ef ég fengi að
drekka nokkuð.“ Gunnlaugur
ir hann, „ef ég færi þér vatn í
hjálmi mfnum." Hrafn svarar:
„Eigi mun ég svfkja þig, “ segir
hann. Sfðan gekk Gunnlaugur
til lækjar eins og sótti f hjálm-
inum og færði Hrafni; en hann
seildist f mót hinni vinstri
hendinni, en hjó f höfuð Gunn-
laugi með sverðinu hinni hægri
hendi, og varð það allmikið sár.
Þá mælti Gunnlaugur: „Illa
sveikstu mig nú, og ódrengi-
lega fór þér, þar sem ég trúði
þér.“ Hrafn svarar: ,4>att er
það,“ segir hann, „en það gekk
mér til þess, að ég ann þér eigi
faðmlagsins Helgu hinnar
fögru.“ Og þá börðust þeir enn
i ákafa, en svo lauk að lyktum,
að Gunnlaugur bar af Hrafni,
og lét Hrafn þar Iff sitt. Þá
gengu fram leiðtogar jarlsins
og bundu höfuðsárið Gunn-
laugs; hann sat þá meðan og
kvað þá vfsu þessa:
Oss gekk mætr á móti
mótrunnar í dyn spjóta,
hríðgervandi hjörva,
Hrafn framliga jafnan;
hér varð mörg í morgin
malmflaug of Gunnlaugi,
hergerðandi, á Hörða,
hring þollr, nesi Dinga.
(Hrafn, hinn snjalli bardaga-
maður, gekk jafnan hraustlega
f ram á móti mér f bardaganum;
hér, á Dinganesi Hörða, flugu
vopnin þétt umhverfis Gunn-
laug f morgun, hervörður
(herskái maður).
Sfðan bjuggu þeir um dauða
menn og færðu Gunnlaug á
hest sinn eftir það og komust
með hann allt ofan f Lifangur;
og þar lá hann þrjár nætur og
fékk alla þjónustu af presti og
andaðist sfðan og var þar jarð-
aður að kirkju. öllum þótti
mikill skaði að um hvorn-
tveggja þeirra, Gunnlaug og
Hrafn, með þeim atburðum,
sem varð um líflát þeirra.
XIII. kapftuli.
Og um sumarið, áður þessi
tfðindi spurðust út hingað til
íslands, þá dreymdi Illuga
svarta, og var hann þá heima á
Gilsbakka; honum þótti Gunn-
laugur að sér koma f svefnin-
um, og var blóðugur mjög og
kvað vfsu þessa fyrir honum f
svefninum. Illugi mundi vfs-
una, er hann vaknaði, og kvað
sfðan fyrir öðrum:
flí<6ímofgunkQffiAu
*

%ro'tAi

— Hver fjárinn. Er ekki
t.vggigúmmf á brúninni.
%(\
— Æ,æ mamma litla. Það tek-
ur því ekki að gráta. Víð get-
um alltaf búið til annaðegg.
Maður nokkur v. r á gangi f
miðbænum en þi rf.1 að komast
inn á Vitastfg. Hann vék sér að
næsta manni og sagði:
— Fyrirgefið. Geturðu sagt
mér hvar Vitastfgur er, Jón?
— Hvernig vitið þér að ég
heiti Jón?
— Ja, ég gizkaði nú bara á
það, þvf það eru svo margir
Jónar hér f Reykjavfk.
— Fyrst þér getið gizkað á
hvað ég heiti, þá hljótið þér að
geta fundið Vitastiginn sjálfur.