Morgunblaðið - 21.05.1975, Qupperneq 32

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Guðrún svo að orði um það, að hún sagði,
að Sigríður væri farin að segja eftir.
Það var eitt kvöld nokkru eftir miðjan
vetur, að þær Sigríður og Guðrún sátu
tvær einar i stofu. Veður var fagurt,
sólin var að setjast, og kvöldroðanum
kastaði á gluggana og inn um st.ofuna.
Guðrún sat á stóli út við gluggann og var
að sauma og þagði; sá, sem þá hefði séð
hana og tekið eftir brosunum, sem voru
Teiknarinn lætur hér strákana með
hundinn telja upp þá 20 muni sem hann
teiknaði, en þeir áttu að leggja þá á
minnið, loka augunum og telja þá upp
aftur og sannreyna þannig minni sitt. —
Það getum við Ifka gert, á sama hátt og
þeir.
að smáflögra um munnvikin á henni, og
séð hvernig spékopparnir á kinnunum á
henni ýmist voru að myndast eða hverfa,
mundi hafa hugsað: Annaðhvort er um
það, stúlka mín, að þú ert sokkin niður í
einhverja skemmtilega hugsun, eða hitt,
að einhver fallegur piltur er hér í nánd
og gefur þér auga; þú hefur veður af
honum, en læzt ekki sjá hann, slær því
augunum niður og þykist ekki gæta að
öðru en saumunum, en getur þó ekki með
öllu dulið það, sem dulið á að vera;
hugrenningar þínar læðast á vörum þér.
Sigríður sat allskammt frá Guðrúnu í
legubekk einum og hafði í fangi sér
dálitla meyju, ofur fallega. Það var dóttir
þeirra hjónanna, sem Sigrún hét og Sig-
ríður unni mikið. Sigríður svæfði
meyjuna í kjöltu sér og kvað þetta við
hana:
Ljóshærð og litfrið
og létt undir brún,
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.
Vizka með vexti
æ vaxi þér hjá!
Veraldar vélráð
ei vinni þig á!
Kvennagullið
svo um munaói, og ekki vantaði þá öl og
vín til þess að drekka með, slfk veisla
hafði aldrei staðið í konungshöllinni.
Piltur skrúfaði frá krananum sínum, og
þá streymdu fram hin dýrlegustu vín.
Þegar varðmennirnir, sem flytja áttu
þorparalýðnum á hólmann kaldan hafra-
graut, saltan vel, ásamt mysu til drykkj-
ar, komu róandi með þessar kræsingar,
þá vildu hinir ekki einu sinni bragða á
þeim. Þetta fannst varðmönnunum und-
arlegt, en undarlegra þó hitt, þegar þeir
sáu hve fagurbúinn ruslaralýðurinn á
hólmanum var orðinn, fatanna vegna
hefðu þeir allir getað verið keisarar og
páfar, og varómennina fór að gruna, að
þeir væru komnir út í skakkan hólma, en
þegar þeir gættu betur að, þá þekktu þeir
að þetta var sá rétti. Þá sáu þeir, að sá,
sem þeir höfðu farið með út í hólmann
daginn áður, hlaut aó hafa hér hönd í
bagga, og að það væri hann, sem hefði
útvegað öllum lýónum þessi skartklæði.
Þegar þeir komu svo aftur heim til kon-
ungshallar, voru þeir ekki seinir á sér að
segja frá því, að nú væri sá, sem nýkom-
inn var út í hólmann, búinn að klæða alla
Já, þad er erfitt með fram-
tfðina, en gætuð þér sagt mér
nú hvar ég lagði bílnum mín-
um?
STGNIúND m »>'- J
LTkiö ö grasfletinum
Eftir. Maríu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
59
Hann endurgalt bros hennar,
en feimni hans leyndi sér ekki.
— Ekki gat mig órað fyrir að
ung og falleg slúlka hefði fengið
áhuga á mér...
I ródd hans vottaði I senn f.vrir
undrun og auðmýkt, sem ég held
að hafi snortið alla viðstadda ekki
sízt þessa fjóra myndarlegu menn
með trausta samfélagsstöðu á
bak við sig... Raddblær hans gaf
ótvírætt til kynna meira en orðin
að þessi grófgerði og klunnalegí
maður vissi ósköp vel að hann var
ekkert sérstakt augnayndi og
hversu hamingjusamur hann
hafði orðið vegna þeirrar ástar
sem Agneta Holt hafði fa>rt inn í
líf hans. En enda þótt ásthrifni
stúlkunnar hefði sennilega I upp-
hafi verið vakin af þvf að hann
var eini ungi maðurinn f
nágrenninu, mátti sjá á svip
hennar, að honum hafði vissulega
tekist að gera hana bæði glaða og
hamingjusama. Mér fannst
skyndilega að ég gæti unnt þeim
báðum þess að þau fengju að njót-
ast...
— Það var fyrir þremur ár-
um... að við fundum hvort annað.
Nú var það aðallega Christer
sem hún beindi tali sínu til.
— Ég var auðvitað logandi
hrædd um að pabbi og mamma
kæmust að einhverju, en ég trúði
Tommy fyrir þessu og hann var
auðvitað elskulegur og'skilnings-
ríkur eins og alltaf. „Þú verður að
losa þig undan fjötrunum sem
mamma hefur lagt á þig,“ sagði
hann. „Börje Sundin er prýðileg-
ur náungi og traustur. Þú hefðir
getað fundið hann verri." Hann
sagði þó að hans skoðun væri sú
að ég væri of ung... til að lifa
með karlmanni og ég lofaði ég
skyldi vera gætin. En svo... eitt
hlýtt sumarkvöld gleymdum við
öllu... nema að við vorum ung og
mjög ástfangin. Og þá.. . þá gerð-
ist þetta voðalega...
Hún var orðin eldrauð f framan
en hversu erfitt sem það hlaut að
vera fyrir hana að skýra hér
ókunnugu fólki frá viðkvæmustu
einkamálum sfnum hikaði hún
ckki eitt augnabiik.
— Við vorum niðri f gamla
garðhúsinu. Eg vissi að pabbi var
ekki hcima og mamma var yfir-
leitt ekki á fótum á þessurn tíma
kvölds. En allt f einu kom Tommy
þjótandi og hrópaði með öndina í
háisinum. „Mamma er á leiðinni
hingað. Eg sty.tti mér leið gegnum
hindberjarunnana. Flýtið
ykkur." Hann komst ekki lengra
þvf að við heyrðum f henni fyrir
utan. fig hafði þotið upp af
bekknum og reyndi f örvæntingu
að lága hárið á mér og föt-
in. ..Tommy stillti sér upp við
dyrnar, eins og hann ætlaði að
verja okkur... svo opnaði hún.
Það var ægilegt augnablik. En
það liðu ekki nema fáein andar-
tök þá hneig hún niður með-
vitundarlaus án þess að hafa
stunið upp orði. Ég fór að
gráta... En Tommy sagði við
Börje að hann skyldi flýta sér
burt. „Fljótur! Áður en hún rakn-
ar við. Það er ekki vert hún komi
að þér hérna. Ekki batnar það þá.
„Svo hvarf Börje á braut og hún
rumskaði og.. .og fyrst skildum
við ekki hvað hún átti við. En svo
rann það smám saman upp fyrir
okkur, hvaða ásökunum hún var
að bera Tommy... Og nú býst ég
við þið skiljið hvernig í málinu
liggur, er það ekki? TOMMY
HEFUR GREINILEGA SKYGGT
A BÖRJE SVO AÐ IIUN SA
HANN EKKI. ÞEGAR IIÚN
OPNAÐI DYRNAR. Og af því að
hún hafði þvílfkt hatur á Tommy
sem alltaf hafði sýnt sig gegnum
árin, var hún strax tilbúin að trúa
hinum ógeðslegustu hlutum upp
á hann. Tommy varð náhvftur f
andliti og þegar ég reyndi að
segja að þetta væri ekki honum
að kenna, ýtti hann mér frá og
sagðist ætla að tala við mömmu
undir fjögur augu... Og svo... áð-
ur en hann fór burt... kom hann
og talaði við mig. Honum sárnaði
þetta allt en hann var óskaplcga
reiður út f pabba og mömmu.
„Við skuiuni láta þau lialda það
sem þau langar til, vina mín,“
sagði hann. „Eftir það sem hefur
gerzt hef ég ekki í hyggju að
koma hingað framar, jafnvel þótt
þú farir tii þeirra og segir þeim
upp alla söguna. Og ef þú átt að
geta afborið að vera hér hcima,
verður þú að gcta haft styrk af
Börje. Þú skalt ekki hafa áhyggj-
ur af mér, ég bjarga mér áreiðan-
lega. Og ég segi I.ou hvar mig
verður að finna. Skrifaðu
mér... ef þér finnst alit vera að
vaxa þér vfir höfuð."
Söknuðurinn vegna látsTommy
virtlst á ný ætla að buga hana og
hún þagnaði. Chríster horfði á
hana fuilur samúðar.
— Og þetta var sem sagt það
sem þú gerðir, sagði hann stilli-
lega. — Þú skrifaðir um þig og
Börje og hvernig þér leið hér
heima. Það var efnið í þessum
f jórum bréfum...
— Já, sagði hún eymdarlega. —
Ég sagði að hann ætti að eyði-
leggja þau, en hann geymdi þau
samt og þegar hann kom hingað
um daginn, tók hann bréfin með
til að láta mig fá þau aftur.
— Veiztu að hann bauð föður