Morgunblaðið - 01.08.1976, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. ÁGUST 1976
17
Bankarán
aldar
mnar
Bílastæði'
neðanjarðar.
V.% **♦•**■*.»*.. v, 4.i>*
Rafmaqn frá bíla
var notað
—TuT---------~t~- í |jós og viftuA 1 k. * ♦ • *
. 4 Aðgangur að! ; ^ ’ f f......Tunnel ♦ 30 ft.------
. ' holræsakerfi.ln
■■■ iliJiLrr.. 7" * • / 4 ^
'// Trébiálkark
■ ■ 4 . i \jv;: '.'j
og steypaTfíi%»#* - . >
Gólfteppijj
8ft Steyptur veggur j-
Loftpressur.
/ Þyfmu fleytt á röftuml * ' •
til bifreiða, sem biðuS*.>|,' . / Gips
1 neðanjarðar hjá Paillon ánni7| . ;b,andat||
■ ígrióti^
Súrefnis
T1ME Diasram by Don Mackay
Hurðin á peningaskápnum í
hinum glæsilega aðalbanka
Societe General í Nissa hafði
verið til vandræða mánuðum
saman. Á mánudaginn var alls
ekki hægt að opna hurðina
nema með því að sprengja hana
upp. Þá uppgötvaðist það sem
olli uppþoti á hinni frægu Mið-
jarðarhafsströnd Frakklands:
Læsingin hafði verið soðin sam-
an innan frá. Einhverjir höfðu
þar verið að dunda við það yfir
helgina að framkvæma það,
sem frönsku blöðin kölluðu
stuld aldarinnar. Að baki stuld-
inum lá ofdirfska og hug-
myndaflug, sem á sér ekkert
fordæmi í glæpasögunni. Ræn-
ingjarnir — sem lögreglan
áætlar að hafi verið 10 — höfðu
notað fimm tonn af tækjum,
sprengiefni o.fl., og komizt á
brott með 1,85 milljarða ís-
lenzkra króna í beinhörðum
peningum og innihald 317
geymsluhólfa af þeim 4000, sem
bankinn hefur. Felmtri slegnir
lögreglumenn áætluðu að hér
með væri metið slegið. Stærsta
rán sem framið hefði verið til
þessa tíma hljóðaði upp á 740
milljónir ísl. króna, og átti sér
stað í Chicago árið 1974.
Leynilögreglumenn töldu sig
geta séð, að tveggja vikna und-
irbúningur lægi að baki ráninu.
Tækin, þ.á m. lampar, 27 súr-
efnisgeymar og nokkrar loft-
pressur voru fluttar í bílum til
Palis des Expositions, sem er
u.þ.b. mílu frá Place Massena í
miðborginni. Þar lokuðu þeir
vegi, sem liggur að neðanjarð-
argötu ætluðum holræsaverka-
mönnum. Þeir óku eftir vegin-
um, unz þeir voru komnir í
nánd við Place Massena. Þar
komu þeir að holræsi sem um
400 m lengra lá í aðeins 10 m
fjarlægð frá peningaskápum
bankans. Ræningjarnir tengdu
því næst 800 m rafmagnslínu
við rafstöð á nálægu bílastæði
og tóku til við að grafa göng í
átt til bankans. Jarðvegurinn
var settur í poka, sem ekið var á
brott. Ræningjarnir unnu verk
sitt af mikilli nákvæmni og
styrktu þak ganganna með tré-
bjálkum og steypu. Þeir komu
einnig fyrir rafmagnsljósum,
viftum til að koma andrúms-
loftinu í göngunum á hreyfingu
og þykkum gólfteppum.
„Les Egoutiers" (skolpræsa-
mennirnir), eins og þeir voru
síðan nefndir, vildu fyrir alla
muni ekki bera óhreinindi inn í
hvelfinguna.
Þegar broizt hafði verið í
gegnum rúmlega eins metra
þykkan vegginn inn i geymslu-
herbergið, notuðu þjófarnir
loftpressur til að færa til fimm
/tonna peningaskáp sem var fyr-
ir þeim. Síðan lögðu þeir til
atlögu við bankahólfin við birtu
frá sex kyndlum sem þeir höfðu
meðferðis,. Hluti af þýfinu sem
þeir höfðu með sér var vikusala
stærstu verzlunar í Nice og allt
reiðufé sem bankinn ætlaði að
nota í næstkomandi viku. t
geymsluhólfunum fundu þeir
hluti, sem búast mátti við að
væri að finna á frönsku Rivíer-
unnfr gull, silfur, gimsteina.
skartgripi, hlutabréf, sjaldgæf
frímerki og málverk. 1 einu
hólfi a.m.k. var stórt safn mjög
kræfra klámmynda, sem þjóf-
arnir notuðu á smekklegan hátt
til að skreyta með veggi hvelf-
ingarinnar.
Ræningjarnir hugsuðu einnig
vel um aðrar nauðþurftir sínar,
því vegsummerkin gefa til
kynna að þeir hafi haft með sér
kokk. Hann hefur notað færan-
legan gasofn og útbúið fjórrétt-
aða máltíð með súpu, forrétt,
kjötrétt og eftirrétt. Og víninu
var heldur ekki gelymt. Þeir
höfðu þó ekki með sér neinn
borðbúnað vitandi það að í hólf-
unum yrði nóg af silfurborð-
búnaði, sm þeir gætu notað.
Það sem batt að lokum enda á
veru ræningjanna í bankanum
var það að vatnið hækkaði mjög
ört í skolpræsunum vegna mik-
illa rigninga og þess vegna
þurftu þeir að hafa sig á brott
fyrr en annars hefði orðið og
með minni ránsfeng en ella.
„Þeir hefðu komist á brott me
tvöfalt meira, ef rigningin
hefði ekki komið og bjargað
okkur,“ sagði lögreglumaður
einn sem fjallar um málið.
STJÖRNENDUR BANKANS
FORVIÐA
Ræningjahópurinn komst á
brott með feng sinn í gegnum
skolpræsin til sendibílanna í
litlum gúmmíbáti og á röftum.
Á miða sem hinir iðnu þjófar
skildu eftir stóð undirritað með
friðarmerkinu: „Engin skot-
hríð, ekkert ofbeldi, ekkert hat-
ur!“
Stjórnendur bankans voru
eins og vænta mátti öldungis
forviða. Jacques Guenet banka-
stjóri var svo viss um að engin
leið væri til þess að brjótast inn
í bankageymslurnar að hann
hafði ekki látið koma þar fyrir
rafeindabjöllukerfi. Og til að
spara mannahald hafði hann
tekið upp þann hátt að láta næt-
urvörðinn vera heima hjá sér
um helgar. Hinir auðugu við-
skiptavinir Guenets voru væg-
ast sagt óhressir. Daginn eftir
ránið safnaðist saman hópur
reiðs fólks fyrir framan bygg-
ingu Sociéte Générale. Skelfdir
starfsmenn bankans þurftu að
hrökklast á bak við þykkar
járnhurðir bankans.
Loforð bankans um að sjá til
þess að enginn skyldi bera fjár-
hagslegan skaða af- ráninu virt-
ist aðeins gera illt verra. Eldri
konu, sm heyrði þær fréttir,
varð svo mikið um, að yfir hana
leið og varð að hressa hana við
með koniaki. Til þess að fa full-
ar bætur verða eigendur þess
sem stolið var úr hólfduum að
láta uppi nákvæmlega hvað var
í hverju hólfi, en það er nokkuð
sem samkvæmt lögum er að
jafnaði ekki nauðsynlegt. En í
Frakklandi, þar sem það er út-
breitt að fela eitt og annað und-
ir koddanum og í bankahólfum
fyrir skattayfirvöldum benda
allar likur til að slíkar opinber-
anir muni leiða til þess að
stjórnvöld bæti enn á hryggð
eigenda góssins, með frekari
rannsókn á eignum þessa fólks.