Morgunblaðið - 01.08.1976, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. AGUST 1976
Halldór Snorrason
ur fór og segir konungi, hvers Haiidórs
beiddist: „Og ef hásetar þess skips,“ seg-
ir hann, „eru jafntraustir sem stýrimað-
urinn, þá er yður það mikill styrkur.“
Konungur mælti: „Þótt þetta þyki stór-
lega mælt, þá skal eigi neita liði Hall-
dórs.“ Sveinn úr Lyrgju hét lendur mað-
ur. Konungur lét kalla Svein til sín og
mælti til hans: „Þú ert maður stórættað-
ur, Sveinn, og vitur. Vil ég, að þú sért á
skipi með mér, og hafa þig við ráð mín.“
Hann svarar: „Meir hefur þú aðra menn
haft hér til við þínar ráðagerðir, er ég og
til þess lítt fær. Eða hverjum er þá skipið
ætlað?“ „Halldór Snorrason skal það
hafa,“ segir konungur. Sveinn svarar:
„Eigi kom mér það i hug, að þú myndir
íslenskan mann láta taka af mér skips-
stjórn.“ Konungur mælti: „Hans ætt er
ekki verri á íslandi en þín í Noregi. Eru
þeir og margir, sem enn byggja landið, er
mjög skammt eiga að telja ætt sína til
ríkra manna og ágætra í Noregi.“ Varð
nú svo að yera, sem konungur vildi, og
tók Halldór við skipinu. Hélt konungur
austur til Ósló og tók þar veislur.
Það var einn dag, er konungur sat og
drakk, og margt , manna með honum.
Halldór var þar inni í stofunni. Þar komu
þá inn sveinar hans og voru allir votir.
Þeir sögðu, aó Sveinn og hans sveitungar
hefðu tekið skip Halldórs er þeir skyldu
geymt hafa, en keyrt þá á kaf. Halldór
stóð þegar upp, gekk fyrir konung og
spurði hvort hann skyldi eiga skip þaö, er
hann hefói gefið honum, eða skyldi sú
gjöf eigi haldast. Konungur segir, að víst
skuli hún haldast. Kvaddi hann þegar til
hirðsveitir sínar að fylgja Halldóri. Baö
þá skipa sem best sex skip eftir þeim
Sveini. Þeir gerðu svo; fóru að leita
þeirra Sveins og fundu þá. Lét Sveinn
eltast að landi, og hlupu þeir upp í skóg.
En Halldór tók aftur skipið og fór til
konungs meó það. Þeir fóru noróur til
Þrándheims, er á leið sumarió, og sat
konungur í Kaupangi um veturinn.
Sveinn íJLyrgju sat þann vetur aó búum
sínum og sendi orð Haraldi konungi, að
hann vildi allt sitt mál um skipið leggja á
hans vald, vildi þó helzt kaupa skipið af
Halldóri, ef konungi líkaði það. En þegar
konungur sá, að Sveinn skaut öllu máli
undir hans dóm , þá vildi hann svo til
haga, að hvorum tveggja mætti líka. Fal-
COSPER
Fyrstu ein-
kennin voru
þau að hann
hljóp bros-
andi niður á
gjaldheimt-
una til að
borga skatt-
inn!
Svona er hann Ifka heima. Ég
kem honum ekki upp úr rúm-
inu fyrr en eftir 10.
Ásta: Ef ég neita þér, Albert,
ætlarðu þá að fyrirfara þér?
Aibert: Já, það hefi ég alltaf
gert f svipuðum tilfellum.
Hún: Mér þykir mjög leitt að
þurfa að hafna þessu boði
þfnu, en ég trúlofaðist Kalla f
íær.
Hann (sem þekkti hana
vel): Jæja, en hvað segirðu um
það f næstu viku?
Hann: Litli brððir þinn sá
þegar ég kyssti þig. Hvað á ég
að gefa honum mikið, til þess
að hann segi ekki frá þvf?
Hún: Hann er vanur að fá 5
krónur.
Eiginmaðurinn: Svo ég var
að tala upp úr svefninum f
l -------------------------------
nótt. Já, það var einkennilegt
því að mig dreymdi móður
þfna.
Konan: Að hvaða leyti var
það einkennilegt?
Eiginmaðurinn: Eg skil ekki
hvenær mér hefir gefizt tæki-
færi til þess að segja orð.
Alice: Ertu gift?
Virgina: Er eg? Já, þrír dóm-
arar hafa neitað mér um skiln-
að.
Kennarinn: Hugsið ekkert
um dagsetninguna. Svör
spurninganna eru hið þýðinga-
mesta.
Nemandinn: Já, en ég vildi
helzt hafa eitthvað rétt á blað-
inu.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
41
að hún kæmi sfðan á cftir mér til
Uppsala. Ég á þar litla og
skemmtilega fbúð og við vorum
farin að tala um giftingu ... Og
þá ákvað þessi harðstjóri að ég
ætti bara að gjöra svo vel að vera
um kyrrt hér á Hall unz ég hefði
lokið prófi mfnu. Stundum þt-gar
ég hef ekki getað sofnað hef ég
legíð og verið að hugsa um hvað
ég gæti gert f málinu ... mér
hefur dottið margt heldur geð-
veikislegt f hug. Mér datt í hug að
brjóta upp peningaskápinn hans
og stinga af til Frakklands og
brenna allar brýr að baki mér —
og ýmislegt annað hefnr hvarflað
að mér. v<al ég segja yður.
— En þér gerðuð ekki alvöru
úr þessum áformum?
— Nei. Ég hef sjálfsagt verið
of hugiaus. Og kannski hef ég
verið tilfinningalega háður hon-
um I aðra röndina. Þrátt fyrir
allt.
Hann hallaði sér fram og horfðí
nánast spyrjandi á Christer.
— Og nú hefur einhver orðið
til að ryðja harðstjóranum úr
vegi og ég ætti f raun réttri að
fagna frelsi mfnu og þvf rfkídæmi
sem ég veit að bfður mfn. En þá
hcf ég uppgötvað að ég er langt
frá glaður.
Hann deplaði augunum
vandræðalega og hélt áfram hrað-
mæltur en lágróma:
— Ég skal veita yður alla að-
stoð sem ég má ... til að þér getið
klófest þann sem hefur myrt
föður minn.
Það varð þögn f herberginu.
Christer Wijk skildi að hann
þurfti ekki að benda á hversu
alvarlegt tilboð Kára var og
hvflfkar afleiðingar það gæti
haft. Ungi maðurinn sem sat
þarna andspænis honum hafði
gert upp hug sinn — trúnaðurinn
við fjölskyldu hans hlaut að vfkja
fyrir trúnaðinum við látinn föður
hans.
— Þér eruð afar Ifkur föður
yðar, sagði Christer og meinti það
sem gullhamra þrátt fyrir ýmis-
legt sem sagt hafði verið Andreas
Hallmann til hnjóðs.
Kárí deplaði aftur augunum og
tautaði:
—- Dó hann af stryknin-eitrun,
cíns og Gregor hélt?
•— Já.
— Hvernig var honum gefið
eitrið?
— Það var f salatinu?
— í rauðu krystalsskálinni.
Hann fölnaði.
— Það var ég sem setti fyrir
hann skálina. En auðvitað hefði
hver sem var getað laumað
eitrinu f það...
— Já. Mér skilst að skálarnar
hafi staðið drjúga stund frammi f
eldhúsinu. En morðinginn hefur
samt haft SVO góðan tfma að við-
komandi hefur einnig gefið sér
tfma til að ná eitrinu úr tösku
(iregors Isanders, blanda eitrinu f
salatið og skila flöskunni aftur f
töskuna.
Kári var hugsi á svip.
— Ég hafði nógan tfma til þess,
sagði hann að lokum hreinskilnis-
iega. — Mamma lfka.
— Hið sama gildir um Vlvu og
Cecilfu sem bjuggu til matinn.
—• Gregor var lengi frammi á
salerninu ... eins og venjulega.
— Gregor Isander, já.
Christer hafði að venju beint
augnaráðinu til lofts.
— Hvernig er sá maður?
Abyggilegur?
— Hann hefur Ifklega verið
eini vinurinn sem pabbi átti. Þeir
rifust stundum svo heiftarlega að
maður hélt að þakið myndi fara
af húsinu, en ég held að þeim hafi
þótt reglulega vænt hvorum um
annan. Og hann getur varla
hagnast á dauða hans, eða ...?
— Er hann reglumaður f
peningamálum?
— Ja, eftir því sein ég bezt veit.
Hvers vegna spyrjið þér?
— o, ég var bara að hugsa um
ef faðír vðar hefði gert erfðaskrá.
— Ég veit að það er til erfða-
skrá. En þar er bara kveðið svo á
um að það sem Jón erfi skuli vera
/séreign hans sem kona hans fái
enga hlutdeíld f. Það var megin-
regla pabba að meðan jón lifði
ætti hann að eiga sfna peninga
óskerta. Ef Jón dæi á undan hon-
um ætiaði hann að semja nýja
erfiðaskrá þar sem Cecilfa erfði
tíl jafns við okkur hin. En ég býst
ekki við að honum hafi unnist
tfmi til þess.
— Hvað haldið þér að þarna sé
um háa upphæð að ræða?
— Ég býst víð það séu á annað
hundrað milljónir f hlutabréfum
og svo innstæður á bönkum sem
ég þekki ekki.
— Og enda þótt skattar séu
frádregnir verður það vænn
skildingur handa hverju ykkar.
.— Já, sagði Kári og leit fást á
Christer. — Margir hafa gerzt
morðingjar fyrir minni upphæð.
Og samt skil ég þetta ekki. Vlva
hegðar sér stundum eins og hún
sé hreinlega rugluð og ef það
hefði verið um það að ræða að
vcrja pabba held ég að henni sé
trúandi til alls. En ekki þetta.
Ekki að drepa hann með strvknin.
Hann strauk fingrum þreytu-
lega um svart hárið.
— Cecilia er náttúrlega ekki
ein af okkur. Það er Ijóst að hún
er bæði barnaleg og dálftið frum-
stæð tilfinningalega og hún er
ráðrfk og ágjörn. En henni var