Morgunblaðið - 10.09.1976, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1976
Börnin í
Bjöllubæ
efíir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
Fólkið í útvarpinu borgaði henni aura
fyrir að syngja fyrir krakkana og hvað
haldið þið, að hún hafi gert vió þá? Hún
lét vísindamanninn fá þá og bað hann um
að smíða annað lítið tæki. Svo sótti hún
bjöllustrák inn í eldhússkáp hjá konu
dýralæknisins, því að litlar, brúnar
hveitibjöllur gera ansi víðreist. Geislarn-
ir voru látnir falla á bjöllustrákinn og
var hann kallaður Maggi bjöllustrákur.
Maggi bjöllustrákur fótbrotnaði ekki
eins og Jóa Gunna, þvi að nú voru allir að
hugsa um hann og engin þvottakona, sem
þvoöi allt í kringum hann, þegar hann lá í
öngviti. Ef þvottakonan hefði ekki verið
svona nærsýn hefði hún án efa sópað Jóu
Gunnu upp í fötuna með stóru tuskunni
sinni og þá hefði þessi saga aldrei orðið
til. Finnst ykkur það ekki einkennilegt?
Jóa Gunna gifti sig í hvítri mussu og
Maggi bjöllustrákur fékk pípuhatt, sem
dóttir dýralæknisins bjó til úr pappa og
litaði svartan með tússlitunum sínum.
Hún var svo lagin í höndunum og alls
ekkert stríðin eins og bræður hennar.
Hún hét Magga og Jóu Gunnu þótti svo
vænt um hana, að hún bað bjöllustrákinn
um að kalla sig Magga bjöllustrák. Jóa
Gunna og Maggi bjöllustrákur áttu fyrst
heima hjá dýralækninum og þar bjuggu
þau í stórum f jölskyldueldspýtustokk, en
þau fluttu til vísindamannsins, þegar
fjölgaði í fjölskyldunni og nú áttu þau
heima í stórum skókassa hjá náttúru-
fræðingnum, sem hafði beðið þau um að
búa hjá sér, því að hann langaði svo
ósköp mikið til að skoða allar þessar
óvenjulegu bjöllur. Jóa Gunna og Maggi
(sem nú var ekki lengur kallaður Maggi
bjöllustrákur heldur Maggi bjöllupabbi)
voru búin að eignast sex stráka og sex
stelpur.
Fyrstu börnin voru sex strákar og það
þótti Jóu Gunnu leiðinlegt, því að hana
langaði til að eignast stelpur líka eins og
geta má nærri. Það er stundum erfitt að
eiga eintóma stráka, því að því er eins
farið með bjöllustráka og mannastráka,
Nei, ert það þú
Balli! — Mér
varð einmitt
hugsað til þín
vinur.
vlí?
MORödK/
KAFF/NO
fc
GRANI göslari
Hægan! — Mundu að ég lagði öxina á ( morgun, Grani!
LUið hús við ströndina. mörg Láttu eins og ekkert sé sjálf-
börn og svo giftum við okkur ef sagðara.
til vill sfðar.
Hershöfðingi nokkur á að hafa
hvatt liðssveitir sínar á þennan
hátt:
— Berjizt áfram, piltar, nefnið
aldrei dauðann, gefizt ekki upp
fyrr en allar skotfærabirgðir
eru þrotnar. Þegar þið hafið
skotið síðasta skotinu, þá getið
þið flúið. Eg er dálítið haltur,
svo að ég ætla að leggja af stað
strax.
Sumar konur gera menn að
fífli en aðrar fífl að mönnum.
Málafærslumaðurinn: (bendir
með staf sínum á sakborning-
innj — Við endann á þessum
staf stendur argvítugur þorp-
ari.
Sakborningurinn: Við hvorn
endann.
Úrsmiðurinn: Þetta úr hérna
gengur f 14 tíma, án þess að það
sé trekt upp.
Viðskiptavinurinn: Hvað getur
það þá gengið lengi, ef það er
trekkt upp?
Prófessorinn: Herrar mfnir, f
dag ætla ég að hleypa ykkur út
10 mínútum fyrir tfmann. Gjör-
ið svo vel að ganga hljóðiega
um svo að þið vekið ekki hina
nemendurna.
— Sælir, sælir, sagði dr. Sverr-
ir, þegar hann mætti einum
fyrrverandi sjúklingi sínum f
Austurstræti í gær. — Það er
ánægjulegt að sjá yður aftur,
Guðmundur. Hverníg er heils-
an?
— Aður en ég svara, læknir,
sagði (íuðmundur með hægð,
kostar það eitthvað að segja
yður það?
Fangelsi
óttans
Framhatdssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
17
stofu og þaðan var dægilegt út-
sýni yfir f jöllin f kring.
— Þakka þér fyrir, Cap mínn.
Eg geri ráð fyrir að þér séuð Jack
Seavering, sagði digri maðurinn
með burstaklippta hárið og yfir-
skegg hvar hann sat f makinda-
legum stól við borð og stafli af
handritum og bókum allt f kring-
um hann. Cap gekk til hans og
settist niður. Hann fékk vinalegt
klapp á hausinn að launum.
— Góðan dag, hr. Percy. Ég hélt
kannski ég yrði einum handlegg
fátækari áður en ég kæmist á
yðar fund.
— Nei, nei. Slfkt myndi Cap
aldrei gera. En ég hef ekki verið
vel frfskur upp á sfðkastið, svo að
Cap sér um gesti og gangandi
þegar ráðskonan mfn er ekki við.
Fáið yður sæti f þessum stól
þarna, hann er Ijómandi þægileg-
ur.
Það var hverju orði sannara.
Engu lfkara var en stóllinn faðm-
aði hann að sér, þegar hann sett-
ist f hann.
— Mér skilst að blaðið yðar
gangi vel,... Percy kinkaði kolli f
viðurkenningarskyni.
— Ég var mjög forvitinn að
fylgjast með hverig gengi þegar
það hóf göngu sfna fyrir nokkrum
árum, vegna þess að þá var hlaða-
dauðinn einraitt f aigleymi. En
það virðist sem þið séuð búnir að
treysta ykkur dável í sessi.
— Tom Krug á allan heiðurinn
af þvf — hann er ákaflega óvenju-
legur maður og úrræðagóður.
— Jæja, svo að við snúum okk-
ur að efninu... Hann horfði
spyrjandi á andlit hans.
— Hvað er eiginlega um að
vera. Ég hreifst af bréfi yðar.
— Já, ég var nýkominn heim
eftir að hafa átt viðtal við Ever.-
est...
— Já, einmitt? Percy hallaði
undir flatt og horfði á hann f
kurteislegri spurn.
— Hr. Percy, hafið þér ein-
hverja ástæðu til að ætla að
skömmu eftir dauða Walter Carr-
ington hafi mál einhvern veginn
svo æxlast að James Everest sé
haldið sem fanga á heimili sínu?
— Haldið sem fanga? Andlit
Dwight Percy bar vott um
ósvikna furðu.
— Já, ég var nú reyndar að
spyrja um það.
Percy horfði á gest sinn eins og
hann óttaðist að vera þarna kom-
inn f návist geðtruflaðs manns.
Jack hafði á tilfinningunni að
hann hefði hrópað á hjálp ef ein-
hverjir aðrir hefðu verið nær-
staddir.
— Allt f lagi, ég skal byrja á
byrjuninni... En engin merki sá-
ust á stirðnuðu andliti útgefand-
ans, meðan hann sagði frá viðtal-
ínu og sfðan einkasamtali sfnu
við Everest.
Percy sýndi fyrirlitningu sfna
ótvfrætt.
— Nei, nú er mér nóg boðið. Ég
veit að blaðamenn eru skfthælar
og svffast einskis, en þetta er nú
of langt gengið. Hvers vegna þér
eruð að koma og bera slfka sögu á
borð fyrir mig er mér gersamlega
hultn ráðgáta. Ég hélt að þér vær-
uð betri blaðamaður en svo.
Jack reis á fætur. Reiður.
— Þetta er engin lygi. Percy.
Engar blaðamannalygar. Ég er
ekki að reyna að færa mér neitt f
nyt. Ég kom hingað f góðri trú til
að segja yður hvað gerðist, vegna
þess að bezti höfundurinn yðar
virðist hafa sára þörf fyrir hjálp.
Hundurinn Cap var farinn að
urra lágt.
— Nei, Cap. Þetta er f lagi.
Eigandi hundsins opnaði skrif-
borðsskúffu og rétti Jack nokkrar
úrklippur. Auðvitað myndír af
Everest. Myndir sem höfðu verið
teknar af honum nokkrum dögum
áður.
— Finnst yður þetta Ifkt manni
sem haldið er föngnum?
Hann henti. — Sjáið þessa og
þessa og þarna er systir hans. Ég
sé ekki betur en Helene sé eins og
hún eigi að sér að vera. Það er
ekkert að sjá athugavert. Hvernig
gæti það ifka verið með heims-
pressuna allt f kringum sig?
Hypjið yður úr húsi mínu Seaver-
ing og reynið ekki að koma þess-
ari geðveikislegu sögu yðar á
framfæri. ÉG skyldi sjá til þess
að þá væri nú að volgna f kringum
yður.
Reiður og vonsvikinn gekk
Jack sfna leið. Og hann sem hafði
haldið að einmitt þessi maður
gæti hálpað honum svo mikið.
Perspektiv með mynd af James
Everest á forsfðunni var á auglýs-
ingaspjöldunum. Jack leit hugs-
unarlaust á það á leið frá járn-
brautarstöðinni til skrifstofu
sinnar. Mynd sem Vern hafði tek-
ið. Og vitanlega góð mynd. Frá-
sögn hans var þarna Ifka — ósköp
venjuleg frásögn en hvernig átti
hún Öðruvfsi að vera. Kannski
voru þetta endalokin á öllu.
Þvf að hin leynilega áætlun um
hið dularfulla Everest mál virtist
hrunin til grunna.
A þriðjudagsmorgun var hann
að vinna að upphafinu á Everest-
greinínni. Þó svo að hann væri