Morgunblaðið - 05.11.1976, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. NÖVEMBER 1976
Silfurdepillinn
Eftir Annette Baríee
einu mundi ég eftir silfurdeplinum á
landakortanu.
Þetta hlaut að vera ljósálfaborg — og
það rétt í námunda við bústað venjulegs,
dauðlegs fólks.
Og það var engin misheyrn hjá mér
þetta með kliðinn. Hann barst frá ein-
hverjum sæg af örsmáu fólki, sem var að
dansa og skemmta sér í kringum stærsta
eikartréð.
Það var eiginlega engu líkara en tréð
væri lifandi, þvi hátt uppi í því var
dúfuhreiður og á huldum stöóum innan
um laufskrýddar greinarnar var fjöldi
annara hreiðra. Og við þetta bættist svo
það, að þúsundir og aftur þúsundir far-
fugla hvíldu sig oft í trénu og fengu sér
jafnvel matarbita í hænsnabúinu, sem
var rétt við húsið mitt.
Hænurnar sváfu þarna á nóttinni í
fínum húsum, og þær höfðu meir en nóg
að borða,
— Ljósálfarnir héldu áfram að dansa,
og ég gat ekki betur séð, en þetta væri
sjálfur Regnbogadansinn.
í kringum eikartréð var um áttatíu álfa
hringur. Þeir héldust i hendur og fötin
þeirra voru ljósblá, en fyrir aftan þá var
svo annar álfahringur, og ljósálfarnir í
honum voru í bleiklitum fötum. Fyrir
utan þann hring voru svo enn fleiri álfar
og sumir þeirra voru í rauðum silkipils-
um og enn aðrir í grænum fötum eða
gulum.
Þetta var því til að sjá alveg eins og
regnboginn, og þú getur rétt gert þér í
hugarlund, hvað þetta var fögur sjón. Og
þeir dönsuðu og dönsuðu og dönsuðu, en
á einni grein eikarinnar sat örlítill ljós-
álfur og lék á lúður.
Er ég hafði horft á dansinn um stund,
hætti lúðrablásarinn allt í einu að spila
og álfarnir settust á jörðina. Það heyrðist
reiðileg rödd segja:
„Það er gott að þessum bölvaða hávaða
er lokió. Hvernig er eiginlega hægt að
ætlast til þess að börn sofi í öllum þessum
látum?“
Það var frú Dúfa, sem talaði, og ég sá
hana þar sem hún hallaði sér út úr
Kona forstjór-
ans? — Útilok-
að, hann hefur
alltaf sagt okk-
ur að hann
væri ógiftur!
VtC9
\Aomúu
KAFPíNO
GRANI göslari
A
Eg þori að ábyrgjast að þetta
verður al-ódýrasta aðferðin!
Hún Dúdú mín sagði mér að
þér væruð f læknadeildinni og
ætiuðuð að verða hálsbólgusér-
fræðingur?
— Mamma, hérna færðu
þrjátfu krónurnar aftur.
Hvað er að þér, drengur,
settirðu ekki bréfið f póstinn?
— Jú, ég stakk þvf f póstkass-
ann svo að enginn sá.
Bogga litla heyrði pabba sinn,
sem var blaðamaður, eitt sinn
segja að blaðamenn yrðu að
vita allt. Hún notaði fyrsta
tækifæri til að afla sér fróð-
leiks.
„Pabbi,“ sagði hún, „úr hverju
dó Dauðahafið?“
„Það get ég ekki sagt þér.“
„Pabbi, hvað verður af draum-
unum þegar maður vaknar?“
„Það veit ég ekki.“
„Pabbi, hvernig gaztu orðið
blaðamaður?"
Hann segist ekki reykja, ekki
drekka og ekki spila fjár-
hættuspil.
— Nú, hann hefur þá enga
ókosti?
— Jú, hann hefur einn ókost,
en aðeins einn — það er ekki
einu einasta orði trúandi, sem
hann segir.
Ung stúlka kemur til mynda-
smiðs:
— „Ég þarf að biðja yður að
framkalla þessar myndir fyrir
mig, en ég skal segja yður að
sumar eru baðmyndir og þess
vegna megið þér til með að
lofa mér þvf að framkalla þær
f myrkri.“
Maigret og þrjózka stúlkan
Framhaldssaga eftir Georges
Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
1
I.kafli
Útför Staurfótar
Þetta var f meira lagi einkenni-
leg sekúnda — því að sennilega
stóð það aðeins yfir í sekúndubrot
eins og sagt er að draumar sem
virðast langir vari aðeins örfáar
sekúndur. Ari sfðar hefði Maigret
getað bent nákvæmlega á þann
stað sem þetta gerðist á, þar sem
hann hefði staðið á gangstéttinni
og sá skuggamynd sjálfs sfna end-
urkastast. Hann hafði einnig get-
að lýst lyktinni í loftinu sem kall-
aði fram bernskuminningar hjá
honum.
I f.vrsta skipti á árinu var hann
frakkalaus. Og f fyrsta skipti sem
hann var kominn út f sveit klukk-
an tfu að morgni. Meira að segja
pfpan hans bar f sér bragð af
vorinu sem var I nánd. Þó var enn
svalt f veðri. Hann gekk þungum
skrefum með hendur í buxnavös-
unum. Felicie gekk við hlið hans,
og þó réttara sagt aðeins á undan
honum og varð að taka tvö skref
meðan hann sté eitt.
Þau gengu framhjá fleiri rauð-
um múrsteiushúsum. 1 búðar-
giuggunum var grænmeti, þar
voru ostar og nokkrar pvlsur á
fati.
Felicie herti gönguna, rétti
höndina fram og opnaði dyr með
gleri f og þá var það sem sér-
kennilegur atburður gerðist, Ifk-
lega vegna hringingarinnar sem
gall við f sömu andrá.
Búðarhringingin var dálftið
öðru vísi en hann átti að venjast
og Ifktist öllu heldur smá-
klukknaspili.
Og þegar Maigret var iftill
drengur var kaupmaður f þorpinu
sem hafi gert búðina sfna nýmóð-
ins og hann hafði einmitt bjöllur
af sömu gerð og þessar.
Þess vegna var eins og einmitt
sekúndan sú yrði miklu meira og
lengri en andaríak. Hann gat ekki
áttað sig á hversu lengi þetta stóð,
né heldur hvað gerðist umhverfis
hann, hann sá þetta og skynjaði f
öðru Ijósi en þvf sem hann vissi
það vera: hann sem var feita lögg-
an sem Felicie var með f eftir-
dragi.
Var ekki drengurinn frá þvf
fyrir óralöngu einhvers staðar á
næstu grösum, sýnilegur eða í
leynum og kannski langaði hann
tii að reka upp skellihlátur. Allt
benti eínhvern veginn til þess.
Og hvað var eiginlega á seyði
hér? Hvað var þessi alvörugefni
aldni rannsóknarlögreglumaður
að vilja hér f þessu umhverfi sem
var ekki raunverulegra en leik-
fang, að baki þessarar stúlku-
kindar Felicie sem hafði hlægi-
legan rauðan hatt á höfðinu og
þvf Hkust að hún hefði stigið út
úr myndabók fyrir börn.
Var þetta vegna rannsóknar á
morði? Var hann að leita hins
seka? Og það allt á meðan fugl-
arnir sungu og grasið var að byrja
að grænka svo undur sakleysis-
lega og meira að segja púrrurnar
f búðarglugganum minntu á
blóm?
Já, hann átti eftir að minnast
þessarar sekúndu sfðar og ekki
alltaf með gleði. Arum saman
varð það hefð á Quai des Orfevres
á þeim dögum, þegar vorið tók að
gægjast fram að einhver sagði
kæruleysislega en af ósvikinni
strfðni:
— Vitið þér hvað, Maigret...
— Hvað þá?
— Felicie er komin!
Og þá sá hann fyrir sér renglu-
lega veru f hlægilegum flfkum,
hann sá fyrir sér stór ógleyman-
leg augu, sem horfðu á hann af
fullkomnu alvöruleysi. Og hann
sá fyrir sér forkostlegan rauðan
hattinn uppi á höfðinu á henni,
prýddan stórri grænni f jöður.
— Felicie er komin!
Hann muldraði eitthvað f barm
sér. Þeir vissu vel að Maigret
muldraði eitthvað f barm sér f
hvert skipti sem hann var minnt-
ur á Felicíe sem hafði valdið hon-
um meiri heilabrotum en ýmsir
af þeim harðsoðnu larfalákum
sem hann hafðí afgreitt í fangelsi
gegnum árin öll.
Þennan mafmorgun var Felicie
þó raunveruleikinn og hún stóð f
búðardyrunum. Fyrir ofan hana
var auglýsingaskílti um þvotta-
duft og þar fyrir ofan skilti kaup-
mannsins. Felicie beið áhugalaus
eftir að lögregluforinginn rumsk-
aði af draumi sfnum.
Loks sneri hann á ný til virki-
leikans. Hann gekk nokkur skref
og tók á ný upp þráðinn við að
rannsaka morðið á Jules Lapie,
sem kallaður var Staurfótur.
Með hryssingslegri hæðni á
andlitinu beið Felicie eftir spurn-
ingum hans, eins og hún hafði
gert allan morguninn. Fyrir inn-
an búðarborðið stóð Iftil kona
Melanie Chochoi og með hend-
urnar krosslagðar um vömbina og
starði á þetta furðulega par —
lögregluforingjann og þjónustu-
stúlku Staurfótar.
Maigret tottaði pfpu sfna nokkr-
um sinnum, hvarflaði augum yfir
hillurnar með niðursuðudósirnar
og leit út um gluggann þar sem
unnið var að viðgerðum á götunni
og brumin á trjánum f kring voru
að byrja að springa út.