Morgunblaðið - 01.02.1977, Side 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRUAR 1977
KARLAR EINS OG ÉG
SL. þriðjudag birtist I Morgunblaðinu kafli úr bók Franz Becken-
bauers, „Einer Wic ich“, þar sem hann fjallar um undirbúning
vestur-þýzka knattspyrnulandsliðsins fyrir heimsmeistarakeppnina
I Vestur-Þýzkalandi 1974, og þau miklu átök sem þá urðu milli
knattspyrnumannanna og forystumanna þýzka knattspyrnusam-
handsins um greiðslur til leikmanna. Meðan á keppninni sjálfri
stóð voru sverðin sllðruð, en það var ekki liðinn langur tfmi frá þvf
að heimsmeistaratitillinn var í höfn unz deilur hófust að nýju. Frá
þeim segir Beckenbauer I þeim bókarkafla sem hér er endursagður,
og einnig fjallar Beckenbauer um úrslitaleikinn við Hollendinga.
Franz Beckenbauer með Brigitte konu sinni og börnum þeirra.
ENGIN GLEÐIFYLGDITITLINUM
Forystan var
söm við sig
t Munchen mættum við llol-
lendingum f úrslitum heims-
meistarakeppninnar 1974. For-
ystumenn knattspyrnusambands-
ins bjuggu þar á Hilton-hótelinu,
og þar átti einnig að halda hóf
eftir leikinn, hvernig sem hann
færi. Við dvöldum hins vegar f
Griinwald-fþróttaskólanum fyrir
leikinn og bjuggum okkur þar
undir átökin. En konurnar okkar,
vinkonur og kærustur, fengu ekki
eins góðan aðbúnað. Knattspyrnu-
sambandið hafði verið beðið að
greiða götu þeirra f Miinchen, en
þcgar þær komu þangað kom í
Ijós að það hafði ekkert verið
hugsað fyrir þeim. Þær áttu að
búa f einhverjum skúmaskotum
þar sem engum manni var bjóð-
andi að búa. Þegar við fréttum
þetta fengum við Robert Schwan,
framkvæmdast jóra Bayern
Múnchen, til þess að ganga f mál-
ið, og koma konunum fyrir á
sæmilegum hótelum í Múnchen.
Það fór í taugarnar á mönnum
að þurfa að standa í þessu stappi
rétt fyrir úrslitaleikinn. Brigitte
konan mín og ég áttum heimili
okkar í grennd við íþróttaskólann
og við buðum leikmönnunum og
konum þeirra heim til okkar, svo
og Schön þjálfara. í fyrsta sinn
frá því að keppni heimsmeistara-
keppninnar hófst slökuðu menn
svolitið á. Spenningurinn hvarf
smástund meðan við dvöldum
heima hjá okkur. Þrátt fyrir allt
höfðum við komizt í úrslit, og
enginn hafði náð verulega að
ógna okkur. Auðvitað stefndum
við að þvf að verða heimsmeistar-
ar. í London höfðum við orðið í
öðru sæti, í Mexíkó í þriðja sæti.
Nú gátum við orðið „bara“ í öðru
sæti og það fyrir framan okkar
eigin áhorfendur.
Mér fannst spurningin vera um
allt eða ekki neitt. Eftir leikinn f
London vissi ég hvernig manni
líður f slfkum úrslitaleik. Nú var
bikarinn aðeins f seilingarfjar-
Iægð — það þurfti aðeins að vinna
til hans og hafa hann með sér
heim. Ég hafði strikað undir 7.
júlí á dagatalinu mínu. Hvað
myndi sá dagur bera í skauti sér?
Leikaðferð okkar byggðist auð-
vitað mikið á því að stöðva hinn
hættulega Hollending, Johan
Cruyff. Hann var tvímælalaust
bezti leikmaður hollenzka liðsins.
Við vorum sammála um að fela
Berti Vogts það hlutverk að gæta
Fyrirliði heimsmeistar-
anna hampar eftirsðttum
verðlaunagrip.
hans sérstaklega. Hann var sterk-
astur og úthaldsbeztur af okkur.
Hann hafði verið valinn „Knatt-
spyrnumaður ársins" í Þýzka-
landi. Berti Vogts var okkar
tromp á Johan Cryuff.
En leikurinn þróaðist öðru vfsi
en við höfðum ætlað. Við höfðum
næstum því ekki komið við knött-
inn, þegar Hollendingar voru
komnir í 1—0 forystu. Þegar í
fyrstu sókninni var Cruyff felld-
ur í vftateigi okkar. Enski dómar-
inn Jack Taylor benti á vítapunkt-
inn. —Helvítis vitleysa, skrækti
ég. Dómarinn horfði alvarlegur á
mig og setti fingurinn á munninn.
Auðvitað gat ég ekki haft áhrif á
það hvort hann dæmdi víta-
spyrnu, en á þessari stundu hugs-
aði ég um það að ef til vill myndi
það virka á dómarann ef ég mót-
mælti. Johan Neeskens tók spyrn-
una og við sáum knöttinn þjóta í
markið án þess að Sépp Maier
ætti möguleika 1—0.
í huganum var ég i London á
þessari stundu. Þá vorum við úti-
liðið og náðum forystu 1—0, en
svo fór að lokum að heimamenn,
Englendingar, sigruðu.
—Vertu ekki hræddur, það eru
89 mínútur eftir af leiknum,
hugsaði ég. Og hefðum við ekki
einmitt rætt um það fyrir leikinn
að Cruyff var helmingurinn af
hollenzka liðinu og það hættu-
legri helmingurinn, er hætt við að
ég hefði misst móðinn við þetta.
Berti Vogts sem hafði orðið fyr-
ir þvf óhappi að bregða Cruyff
kallaði til mfn. — Við fáum tæki-
færi, vertu viss.
Og það kom líka á daginn. Hol-
lendingarnir virtust slaka á eftir
þessa óskabyrjun sína. Vogts
gætti Cruyffs af slíkri hörku og
ákveðni að hollenzka liðið virkaði
brátt óstyrkt. Þeir voru alltaf að
kalla eitthvað til Vogts og dómar-
ans. Skyndilega var Bernt Hölzen-
bein kominn inn i vítateig Hol-
Uli Höness stöðvar Johan Cruff ðlöglega þegar á fyrstu mlnútu leiksins. Ur
vftaspyrnunni náðu Hollendingar svo forystu 1—0.
Tveir hinir stóru frá síðustu heimsmeistarakeppni eig-
ast við Johan Cruyff (nr. 14) og Franz Beckenbauer, sem
þarna virðist vera að segja Cruyff tii syndanna.
lendinganna, — hann reyndi að
teygja sig f knöttinn, en Hollend-
ingurinn setti fótinn fyrir hann
og þá lét Hölzenbein sig sam-
stundis falla. Ég þekkti hann —
hann var sérfræðingur í þessu og
hafði oftsinnis leikið slíkt áður
með góðum árangri. Við í Beyern
Múnchen höfðum einu sinni verið
rændir sigri í leik, einmitt með
slfku bragði hans. Ég sá hvað
gerðist og hrópaði upp yfir mig
„bravó“.
Og við fengum dæmda víta-
spyrnu. Paul Breitner gekk fram.
Ég hefði ekki viljað vera í hans
sporum á þessari stundu, en Paui
er þekktur fyrir að láta ekkert á
sig fá þegar knattspyrna á í hlut. I
leiknum gegn Chile hafði hann
skorað mark fyrir okkur með
langskoti og það var eina mark
þess leiks. Hið sama hafði hann
leikið f viðureign okkar við Júgó-
slava. Alltaf þegar mest á reið
kom Paul eins og frelsandi engill.
Einnig að þessu sinni. Ný tala
kom á ljósatöfluna 1—1.
Og svo... rétt fyrir leikhlé var
Gerd Miiller á ferðinni. Þrátt fyr-
ir að hans væri mjög vel gætt af
Hollendingunum komst hann í
færi og skot hans fór rétta boð-
leið. Markvörður Hollending-
anna, Hungbloed, hreyfði sig tæp-
ast eftir skoti Múllers, svo snöggt
og óvænt var það. Staðan í leikn-
um var allt i einu breytt. Við
vorum með trompin á okkar
hendi.
Meira að segja Cruyff sá að
dæmið hafði snúizt við. Þegar við
gengum f búningsherbergin til
leikhlésins kallaði hann ókvæðis-
orð að mér og Berti Vogts, svo og
til áhorfendanna. Dökkt hár hans
hékk svitaklístrað niður í andlitið
á honum. Þegar hann sneri sér að
dómaranum og ætlaði að fara að
skamma hann mætti hann þó of-
jarli sfnum. Jack Taylor fór niður
f vasa sinn og sýndi Cruyff sfðan
gula spjaldið.
— Ef þú segir eitt einasta orð í
viðbót færð þú ekki að leika með f
seinni hálfleik, sagði Taylor.
í leikhléinu drukkum við
ánægðir teið okkar og töluðum
um að við mættum ekki gefa okk-
ur f seinni hálfleiknum.
t seinni hálfleik höfðu Hollend-
ingar leikinn i hendi sér, ekki sízt
á miðjunni þar sem ég var. Hvað
eftir annað var mikið um að vera
inni f vítateig okkar en Sepp
Maier hirti allt. Margar nætur eft-
ir úrslitaleikinn heyrði ég fyrir
mér hrópin i honum. — Frá —
framar — hopa, taka manninn!
Fyrstu tíu minútur seinni hálf-
leiks réðu úrslitum að minum
dómi. Ég var viss um að fengjum
við ekki mark á okkur þá mynd-
um við vinna leikinn. (Jt undan
mér sá ég að Schön landsliðsþjálf-
ari brosti. Það hafði hann ekki
gert f London, ekki einu sinni
þegar við höfðum forystu f leikn-
um.
Því ber ekki að neita að Hol-
lendingarnir áttu frábær tæki-
færi í seinni hálfleik. Aldrei þó