Morgunblaðið - 01.02.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRUAR 1977
VlK>

MORödN--, ^
RAff/no m 4
(0 ______________________
GRANI göslari
&<y>z
Er það ekki hér, sem vatnsæðin fór?
Aður sasði hann Jón minn svo
oft: Legðu ekki áhyggjur á litla
höfuðið þitl. — Nú segir hann
stuttlega: Kngar áhyggjur!
Statlu herna megin því ég tala
út um hægra munnvikið, skil-
urðu?
oftar.
Nokkrir nýliðar I hernum
fylltu eitt sinn stfgvél kokksins
með skoli, sem ætlað var svfn-
um, og fannst það góð fyndni.
Kokkurinn sagði ekkert þar til
forsprakki nýliðanna gat ekki
lengur haldið aftur af forvitni
sinni og spurði kokkinn, hvort
hann vissi nokkuð um, hver
hefði sett skolið ístlgvél hans.
— Nei, svaraði kokkurinn
kuldalega, en ég veit hver borð-
aði það.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
FLESTIR keppnisspilarar nota
spurningu um styrk tromplitar í
einhverri mynd. Til eru nokkrar
útgáfur af sagnaðferð þessari en
spilararnir, í spili dagsins, notuðu
eina þeirra.
Allir utan hættu.
Norður,
gjafari
S. ÁKD5
II. G4
T. DG
L. AK1087
Vestur
S. 74
II. D1097
T. K9765
L. 42
Austur
S. G963
II. 5
T. 10842
L. G653
Þér gleymi ég aldrei, Gunna, — Þú borgaðir allt sjálf!
Suður
S. 1082
II. AK8632
T. A3
L. 1)9
Norður og suður sögðu þannig:
1 lauf — 1 hjarta, 2 spaðar — 3
hjörtu, 4 hjörtu — 4 grönd, 5
hjörtu — 6 lauf, 6 hjörtu — pass.
4 grönd voru ásaspurning en 6
lauf spurðu um háspil norðurs i
hjarta. Með engan af þrem hæstu
sagði norður 6 hjörtu en 6 tiglar
hefðu sýnt drottninguna.
Vestur spilaði út spaða, sem
tekinn var i blindum. Sagnhafi
gat nú tekið trompið beint og unn-
ið þannig spilið lægi það 3—2 á
höndum varnarspilaranna. En
honum þótti rétt að spila lágu að
gosa blinds og reyna þarrnig að
tryggja vinning ætti vestur
drottninguna ásamt þrem smá-
spilum.
Hann spilaði því laufi á drottn-
inguna og siðan lágu hjarta. Vest-
ur tók á drottningu og án þess að
hugsa sig nægilega vel um spilaði
hann aftur spaða. Sagnhafi tók
slaginn i blindum, hjartagosa og
fór heim á tigulás, tók trompin og
átti slagina, sem eftir voru.
Vestur sá ekki óvenjulegan
möguleika til að hnekkja spilinu.
Þegar hann tók á trompdrottning-
una gat hann tryggt sér annan
trompslag, með því að spila tigul-
kóng. Þar með var siðasta inn-
koma sagnhafa á eigin hendi far-
RÓSIR - KOSSAR -
20
kraftaierkakarl, af himnum
sendan. Það \ar reyndar ekkert
guðdómlegt \ið þennan háa og
þétth.vggða mann né heldur \ið
strítt. s\art hárið og þegar hann
brosti skein i tóbaksgular tenn-
ur. Kn stórar hendurnar sem
\irtusl grófar \ið fyrstu sýn
hiifðu í sér styrk og áreiðan-
leika, og glampinn í Ijóshláum
augum hans \ar ba-ði \inalegur
og glaðlegur. Kg fann greini-
lega að hér \ar ekki á ferð
\enjulegur heimilisla-knir.
heldur gamall fjölskylduvinur:
Gahriella sem snögglega hafði
ha-tl að gráta og hrosti nú úl að
eyrum rak honum remhings-
koss. Olo sló hann kumpánlega
á hakið og hann faðmaði sjálf-
ur að sér Minu fra-nku og til-
kynnti háslöfum að nú \ildi
hann fá kaffi og hveítibollur.
Sá eini \iðstaddra sem tók á
móli Daniel Severin með
ákveðinni hlédra-gni. sem
málti jafnvel líkja við kulda.
\ar llelene Malmer og ég fór að
hrjóta heilann um það h\ort
þessi kona \a-ri algerlega ófær
um að sýna manneskjulegar lil-
finningar eins og feginleika
eða gleði. ást eða \insemd. Kn
enginn \irlist skeyta unt hana
og la-knirinn hrosti jafn vina-
lega til hennar og okkar allra
hinna. þegar hann hlammaði
sér niður \ið horðið og greip til
kaffikönnunnar og \ar ekki
lengi að sporðrenna nokkrunt
girnilegum h\eitihollum sem
Mina fra-nka hafði sett fyrir
framan hann.
Ilann setli hollann frá sér.
pírði augun gletlnislega til
Khristers og sagði með fullan
munninn:
— Ja-ja, Khrisler! S\o að þú
heíur sem sagt hugsað þér að
afsala þér frelsi þínu og hinni
eftirsóknanerðu lilveru pipa*
s\einsins. vegna þess að þú hef-
ur horft einunt of lengi i augun
hennar Bellu okkar. . .já.
já. . .það eru sjálfsagt enn lil
eilttnaö sent heitir seið-
ur.. .eða galdrar. . .og eittn
\esa-ll piparsveinn verður
sannarlega slundunt að ga-ta
sín...
Kg heyrði á ntállý/.ku hans að
Án þess að hugsa
„Virðulegi Velvakandi.
Vilduð þér vera svo góður og
hjálpfús að birta þessar línur.
Fyrst við höfum sjálf gefið okk-
ur hið mikla nafn, hinn vitiborni
maður, hví skyldum við þá voga
okkur að nota það án þess að
hugsa?
I Reykjavík og víðar er sóða-
skapur af völdum rusls og þá aðal-
lega sælgætisbréfa og vindlinga-
stubba næstum þvi hvar sem aug-
að festir. Ég efa það ekki að um
þetta mál hefur þú birt bréf oftar
og þá vonandi með góðu svari frá
þeim mönnum sem hafa þetta
vandamál í sínum höndum. Og
eins og allir vita er góð visa aldrei
of oft kveðin, en þegar kæruleys-
ið er annars vegar er oft til lítils
að vinna.
í okkar þjóðfélagi er dýrtíðin
greinilegur táimi á veginum eins
og flestir hafa orðið varir við. En
það kostar ekkert að henda rusli i
þar til gerð ílát, sem þó eru allt of
fá. Eða hreinlega geyma bréfa-
rusl i vasa sinum og vindlinga-
stubba, þeir sem kjósa að reykja,
þar til tækifæri gefst til að henda
ruslinu.
Hvernig var það, voru ekki
komnar sektir við því að sóða út
víðs vegar á höfuðborgarsvæðinu
eins og í gamla miðbænum? Eða
gáfust laganna verðir upp?
Það er sannarlega margt sem
þarf að breyta og bæta í heimi
vorum. Hvernig væri þá að fara
að hugsa fyrir alvöru? Hví deyðir
maðurinn náunga sinn, hví eru
ung pör, piltur og stúlka, ekki
alltaf trú hvert öðru, hvi reyna
þjóðfélög ætíð að græða á öðrum
þjóðfélögum? Þessi heimur hefur
að visu sínar góðu og björtu hlið-
ar og lífið getur verið hrein para-
dís. En það skiptast á skin og
skúrir í lífi okkar og skuggahlið-
arnar eru margar, allt of margar.
Maðurinn er sannarlega
miskunnarlaus. Hann baktalar
náungann og reynir að eyðileggja
fyrir honum svo að hann komist
betur af í lífinu.
Margir spyrja eflaust: „Er hið
vonda að ná yfirhöndinni?" Þetta
sýnir svo greinilega tímana sem
Biblían spáir um, örvæntinguna,
ráðleysið og vantrúna, og hve fólk
skeytir orðið lítið um allt og alla
nema sjálft sig. Hvers vegna segir
fólk ekki við sig: Aldrei skal neitt
af því illa gera mér svo illt að ég
verði að breyta illt til og komast
af í lífinu.
Lifið hérna er ekki svo langur
tími. Það er stuttur skóladagur og
það kemur dagur eftir þennan
dag. Hvers vegna að aðhyllast hið
illa? Við lærum vel í skólanum
þetta árið og njótum góðs af hið
næsta. Eins fáum við slíkan mun-
að að gjöf frá Guði vorum eftir vel
unnið starf, því bezta vegarnestið
fyrir dauðann er að breyta rétt
hér á jörð.
Alltof oft er illskan gegn náung-
anum enn víðtækari. Þjóðfélög
gera og reyna að grafa undan
OG DAUÐI
Framhaldssaga eftir Mariu
Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
hann \ar ekki frá Skógum.
sennilega var hann Sunnlend-
ingur. Kg gerði ráð fyrir að
hann \a-ri um fimmtugl. og
enda þótt hann \jrri • sjálfu sér
forljótur fannst mér hann fall-
egri og fallegri með h\erri mín-
útunni sem ég horfði lengur á
hann. Kn allt í einu \ar hin
notalega kyrrð \ið kaffiborö
Minu fra-nku rofin af htellri
símhringingu.
— Það er sjálfsagt til mín.
I.jósmóðirin fór til I.erhergs-
gasar og htin a-tlaði að hringja
til ntín ef hún sa-i fram á að
hún réði ekki við fa-ðinguna
ein. Það eru að minnsta kosti
fimmtíu kflómetrar þang-
að. . .og \egirnir eru satl að
segja ekki upp á það bezta. s\o
að ekki sé nú dýpra lekið í
árinni. Það er nú við slík ta-ki-
la-ri sent ntaður furðar sig ö
sjálfum sér að hafa talið sér
það hlutskipti að verða héraðs-
la-knír.
Þetta reyndist rétt IiI gelið
hjó la-kninum og hann hjósl
þ\í í snarti til að halda á hrott.
Kflir að hafa litið inn til gantla
forstjórans kom hann lit á hlað-
ið ásamt Kann> fra-nku. þar
sem við hin höfðunt safnast
saman lil að kveðja hann. Fia
hafði alll í eintt skotið upp koll-
inum. en enginn \ildi eða
nennti aöspyrja hana h\ar hún
hefði verið allt kvöldiö.
Nokkuð var skuggsýnt enda
þótt um mitl sumar va-ri og því
var ekki gerlegt að greina svip-
hrigðin á hinuni ýmsu andlit-
um, þegar Daniel Severin sagði
óvenjulega lágri rtiddu:
— Frederik sefur rólega. En
þetta var mjög alvarleg aðkenn-
ing ... Hvað ga-ti hafa valdið
þessu kasti ....?
Kanny fra-nka varð til að
svara la-kninum:
— Við miödegisveröinn,
sagði hún ákveðin, sýndi hann
engin merki um þreytu eða sjú-
dómseinkenni. Þvert á móti.
Það er langt síöan ég hef séð
han jafn hressan.
Og eins og eftir skipun sneru
mörg andlit sér nú að mér þeg-
ar ég sagði hugsandi:
— Eg var á göngu með
honum í garöinum seinni part-
inn í dag og þá var áreiöanlega
ekkert sem amaði að honum.
Ilvað sem þaö hefur veriö hef-
in.