Morgunblaðið - 14.09.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. SEPTEMBER 1977
u idh ■>
KAFr/NU i\
(() ___________________________________
Hver er niðurstaðan — fæ ég
hundrað kallinn eða ekki?
est ÓÍsJ--
Skipstjóri góður! Getur þú Kift okkur núna!
í þriðja skiðti. — Þetta er ekki
66 — heldur99!
Á dönsku
vígstöðvunum
BRIDGE
Umsjón: PáH Bergsson
Spilið í dag átti þátt í sigri
tveggja ungra Hollendinga í þeim
hluta Philip Mossis-
Evrópubikarkeppninnar, sem
spilaður var í London. Gat topp —
en að vísu með hjálp varnarinnar.
Norður
S. D103
H. K2
T. K9864
L. 1052
Vestur Austur
S. ÁG8 S. 642
H. 84 H. DG1.065
T. D1072 T. G53
L. D874 L. G3
Suður
S. K975
H. A973
T. Á
L. ÁK96
Vestur gaf en ungu mennirnir
sátu í norður og suður og sögðu
þannig; suður opnaði í fjórðu
hendi á tveim tíglum, sem sýndi
18—25 punkta og skiptinguna 4-
4-4-1; tvö hjörtu norðurs voru bið-
sögn en suður sagði frá einspili
sínu i tígli og lágmarki með þrem
laufum. Norður skellti sér þá í
fjóra spaða, allir pass og austur
spilaði út hjartadrottningu.
Norður tók slaginn heima, tók
síðan á tígulás, laufás og kóng og
hjartaás. Trompaði síðan hjarta á
hendinni, tók á tígulkóng og
trompaði tigul í blindum og aftur
hjarta heima. Þá var staðan orðin
þessi:
Norður
S. D
H. —
T. 98
L. 2
Vestur Austur
S. ÁG8 S. 642
H. — H. G
T. — T. —
L. D L. —
Suður
S. K97
H. —
T. —
L. 9
Norður spilaði nú spaðadrottn-
ingu og vonaði það besta. Spilið
var unnið og allt snerist um yfir-
slaginn. Vestur tók auðvitað á ás-
inn og spilaði laufdrottningunni.
En þá sofnaði austur á verðinum.
Hann lét hjartagosann í stað þess
að trompa. Ellefu slagir — kóng-
ur og nía suðurs sáu um tvo
siðustu slagina.
COSPER
Já, fyrir mig, — ein föt með tvennum buxum!
„Fréttamaður hjá Morgunblað-
inu skýrir frá þvi núna (13da
sept.), að þegar bandarískir belg-
farar lentu í gær, hafi runnið
uppúr þeim danska. Þeir voru
ekki fyr stignir á land en þeir
fóru að sletta sgu (,,sko“) og rétt
á eftir saa sandelig („svo sannar-
lega“) og þvíumlíkt.Á öðrum stað
er lauslega sagt frá ræðu
Pinochets nokkurs spænskumæl-
andi einræðisherra í Chile, þar
sem karl bregður helduren ekki
fyrir sig baunskunni og ræður
andstæðíngum sinum til að halda
sér á mottunni, („holde sig paa
motten"). Eg flýti mér að bæta
þvi við að tilviljun ræður að
dönskuslettur eru sóttar í Mgbl.
núna, en að mínu viti er einginn
munur á dagblöðum Reykjavíkur
i þessum púnkti; ekkert blað virð-
ist vera skrifað á þolanlegri ís-
lensku núna nema vikuritið Dag-
ur á Akureyri sem ég er vanur að
lesa upp til agna. Dönskuslettu-
menn blaðanna virðast, þó undar-
legt sé, i heiminn bornir eftir að
ísland varð sjálfstætt, því framm-
undir þann tíma var dönskusletta
sjaldgæf i íslensku blaði. Að
minstakosti verður að gera sér-
staka leit til að finna slikt. Nú-
tíma dönskuslettur virðast stafa
af því að þeint sem skrifa eru ekki
ljós skilin milli dönsku og ís-
lensku, möo, menn vita ekki hvar
danska hefst; það er meira að
segja mjög líklegt að þeir kunni
ekki meiri dönsku en sem slettun-
um nemur, (aðallega vikublaða-
dönsku).
Sumir málvöndunarmenn halda
því fram að sínu leyti að rituð
íslenska sé að verða holgrafin af
ensku. Víst er svo að einstaka
sirpium bregður fyrir hjá íslend-
íngum málfari i ræðu og riti sem
gæti gefið i skyn að höfundar
væru af þriðju eða fjórðu kynslóð
landnema i Manitoba og
Saskatchewan; þó held ég enskan
verði okkur íslendíngum seint að
fótakefli. Maður verður helst að
vera fæddur enskur til að botna i
því margbrotna máli svo gagn sé
að (kanski sletta þeir menn helst
ensku sem minst botna í henni).
íslenskir blaðamenn sem láta
bandariska belgfara og spánska
hnif- og byssumenn sletta dönsku,
ættu að leita sér að atvinnu við
blöð i Danmörku.
Halldór Laxness."
# Hver ber
ábyrgðina?
„Amma“ nokkur hafði sam-
band við Velvakanda og ræddi
nokkrar spurningar varðandi
leikvelli eða gæziuvelli og kvaðst
RÉTTU MER HOND ÞINA
42
andatrúarmanni í klefanum og
úti sviðin sléttan. Helmingi
lengri vegalengd eftir. Og í
huganum sá hann Janet og
he.vrði ertandi og faiskan und-
irtóninn (orðum hennar.
Ilann varð gagntekinn eins
konar einmanakennd eyði-
merkurinnar. Hvaða erindi átti
hann eiginlega til þessa ógeð-
fellda lands? Svartir og hvftir
voru hvorir tveggja sömu stirð-
husarnir. Ég vildi ég væri aftur
kominn til Gautahorgar. llann
hugsaði um dýrðlegt þoku-
kvöld, þegar hann skálmaðí
upp hrekkurnar f ' asastaden
og fann, að þar kunni hann við
sig. Þessi dásamlega Svíþjóð,
þar sem tilveran var svo ein-
föld og öllu var vel fyrir komið
og engin vandamál. Fásinna að
vera að fla-kjast hingað.
Janet... Hann hefði að
minnsta kosti ekki þurft að
draga hana á tálar. En hún varð
nú að taka á sig sökina að
nokkru leyti. Eg lofaði henni
aldrei neinu. Og einhver hlaut
að vekja hana fyrr eða sfðar.
Saml. . .
Svei, það tók þvf ekki að
hugsa um það lengur. Ég hefði
ekki haft efni á þvf að kvænast
henni. Þó að ég hefði viljað. Eg
verð að verja fyrstu árunum til
þess að greiða fvrir sjúkrahús-
vistina. Kokdýrt var það.
Furðulegt, að þeir skuli dirfast
að rýja sjúklingana þannig inn
að skinninu. Nú verð ég að
dveljasl févana suður í Durhan.
Durhan — Ahmcd Mullah!
Erik rétti úr sér f bekknum.
Hvernig á ég að koma fram við
hann f Durhan? Satt að segja
get ég ekki umgengizt hann.
Langar ekki heldur til þess
lengur...
„Ahmed, réttu mér höndina,
við tökumst i hendur þvf til
staðfestingar. að við ætlum að
standa saman suður frá..
Hm. En það er þó ekki mér að
kenna. að ég var ginntur inn í
kringumslæður, sem ég réð
ekki við? —
X—X—X
Myrkrið kom skjótt. Dags-
birtan hvarf na'stum því eins
og rúllutjald hefði veriðdregið
niður. Þægilegur svali fór að
berast inn f klefann. Kynhlend-
ingur með öskugrátt andlit og
óróleg augu kom inn og tók að
undirbúa svcfnstaðinn fyrir
nóttina. Erik fór f treyjuna og
mjakaði sér fram f þrönga
ganginn f áttina að matvagn-
inum.
— Einmana í Afrfku, muldr-
aði hann. — Ekki sérlega þægi-
leg tilfinning.
Það varð að hafa það, hann
mundi eflaust hitta skcmmti-
legt fólk aftur. Fvrst hafði
hann nú hitt Mary.
En Janet...
X—x—x
Leslin gaf upp öndina um
nónhilið, er hún ók inn á stöð-
ina í Durban. Erik fór niður á
pallinn. lagði töskuna frá sér
og gekk íram og aftur f mann-
grúanum, fullur sjálfstrausts,
frjálslegur í fasi og með aðra
augahrúnina uppi á enni. Hall
lék hið fullkomna ofurmenni í
enskum njósnareyfara, mann
með eingiyrni, sem fer inn f
skuggalegan næturklúbhinn og
F ramhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
heldur jafnvægi og stillingu,
hvað sem að höndum ber. Nú
fyrst mundu hinir miklu at-
hurðir fara að gerast. Það var
ekki sérlega upplffgandi að
minnast tfmans f Jóhannesar-
horg. En núna...
Einmana f Afrfku. Hugsunin
var ekki eins þjakandi og áður.
Einmana. frjáls og uppréttur.
Hann blfstraði „Star dust“ og
gekk að söluturni til þess að
kaupa sér sfgaréttur. Hann
skipti sfðasta fimm punda seðl-
inum f smáseðla, stakk pening-
unum f bakvasann og hélt
áfram að reika fram og aftur í
stöðvarhúsinu, með frakkann
lagðan yfir öxlina.
Það leið ekki á löngu, þangað
til honum fór að þ.vkja nóg um
hitann og þrengslin. Negra-
kona olnbogaði sig áfram fram
hjá honum. Ilún héll á barni,
sem virtist varla vera annað en
stór. kringlótt, undrandi augu.
Barnið lagði kámuga, svarta
hönd sfna á eyra Eriks. Hann
rcyndi að reiðast ekki, hrosti
svolítið þvingað við skefldri
móðurinni og ruddist út úr
mannþrönginni.