Morgunblaðið - 17.02.1978, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 17. FEBRUAR 1978
39
Ferdinand Róbert
Eiríksson skósmíða-
meistari — Minning
F. 13. ágúst 1881.
D. 12. febrúar 1978.
A mánudaginn kemirr 20.
febrúar kveðjum við heiðurs-
manninn og öðlinginn Ferdinand
Róbert Eiríksson, sem var sonur
hjónanna Vigdísar Jónsdóttur og
Eiríks Tómassonar, er bjuggu í
Eyvindarstöðum á Álftanesi. Var
hann yngstur 6 barna þeirra, en
móður sína missti hann á öðru
aldursári. Var það þess valdandi
að heimilið leystist upp og syst-
kinunum var komið í fóstur til
annarra.
Hann faðir minn var afar hepp-
inn og alla tíð þakklátur því góða
fólki sem ól hann upp og reyndist
honum eins Vel og best varð kosið,
þar sem hann þurfti á sérstakri
umhyggju að halda frá frum-
bernsku, vegna húðsjúkdóms sem
hrjáði hann alla æfi.
Aldrei vissum við hversu grátt
þessi sjúkdómur lék hann, fyrr en
hans seinustu æviár, þegar hann
fór að stunda sjúkrahús þessarar
borgar bæði vegna þessa sjúk-
dóms og annarra sem á hann lögð-
ust.
Faðir okkar var að mörgu leyti
mikill hamingjumaður í lífinu,
hann átti mikla ráðdeildarkonu,
Magneu G. Ölafsdóttur frá Ein-
arshöfn, Eyrarbakka og 7 heil-
brigð börn.
Þótt þröngt væri í búi á árunum
sem fólkið í landinu bjó við kröpp
kjör, var hann alltaf höfðingi í
lund. Við munum alltaf geyma i
gullkistu minninganna, þegar
hann fór með hópinn sinn prúð-
búinn á sunnudagsmorgnum og
eyddi þá gjarnan aleigunni ef því
var að skipta til að gleðja okkur
börnin sín. Þetta var honum svo
eðlilegt að vera rausnarlegur við
okkur, að móðir okkar hefir að
sjálfsögðu þurft að hemla hann
þarna i brauðstritinu. En það var
gott lag sem hún hafði á honum,
þar sem.hann var skapmaður mik-
ill, en kunni þá list frábærlega vel
að temja sitt mikla skap. Betri
föður væri ekki hægt að panta
eftir lista, svo við erum að sjálf-
sögðu henni þakklát fyrir að færa
okkur þessa stærstu gjöf lífs okk-
ar.
Pabbi var mikill trúmaður, sem
hann sýndi ávallt í verkum sínum
gagnvart þeim sem minna máttu
sín, og með því að styrkja öll góð
málefni. Hann keypti öll blöð og
merki er lutu að trúmálum eða
góðgerðarstarfsemi. Hann var af-
ar hógvær í skoðunum um menn
og málefni. Músikalskur var hann
með afbrigðum og hafði frábært
skopskyn. Á tyllidögum innan
fjölskyldunnar, þegar hann var
upp á sitt besta, átti hann oft til
að bregða á leik og herma eftir
eftirminnilegu fólki og fuku þá
brandarar og þá var fjörugt og
hlegið dátt. Þrátt fyrir það var
hann afar hlédrægur maður og
honum óeiginlegt að trana sér
fram. $llum er hann deildi geði
við var hlýtt til hans og aldrei
urðum við vör við að hann bæri
óvild í hjarta til manna eða mál-
efna. Hans hugarfar var hreint,
slíkt fólk hefir ávallt bætandi
áhrif á umhverfi sitt.
Fyrir hönd móður okkar og fjöl-
skyldna viljum við færa alúðar-
þakkir hans tryggu viðskiptavin-
um, sem biðu í hvert skipti með
skóna sína ef þeir gátu, eftir að
láta hann hafa forgang með að
gera við, þegar hann fór út úr
starfseminni, og skildu hve mikils
virði það var fyrir hann að
,,föndra“ við sitt gamla fag, er
hann kom heim stund og stund úr
sínum sjúkdómslegum. Jafnframt
erum við þakklát öllum þeim sem
gerðu það sem í þeirra valdi stóð
til að létta honum seinustu sporin
á hans hérvistardögum.
Að lokum þökkum við honum
öll það sem hann skilur fjölskyld-
unni eftir af ógleymanlegum
minningum.
Þar sem góðir menn fara eru
Guðs vegir.
Friður Guðs þig blessi.
Vigdís Ferdinandsdóttir
Minning:
Jóhann Kristinn
Jakobsson, Setbergi
„Sælir eru hjartahreinir,
því að þeir munu Guð sjá.“
Þessi kunna setning úr hinni
helgu bók kristinna manna kem-
ur mér í hug, þegar Jóhann
Jakobsson, verður kvaddur frá
Stokkseyrarkrikju á morgun,
laugardag.
Hann andaðist á Landspitalan-
um 12. þessa mán. eftir skamma
en harða baráttu við þann sjúk-
dóm, sem hvað mannskæðastur er
hér á landi. Þótt Jóhann ætti að
baki tæplega 78 ár, komu hin
snöggu vistaskipti eigi að siður á
óvart, því hann hafði átt því láni
að fagna að vera heilsugóður um
sína ævidaga.
Jóhann var fæddur að Gróf i
Villingaholtshreppi þann 1. okt.
1900 og fluttist nokkrar daga
gamall að Vatnsholti í sömu sveit
og var þar hjá afa sínum og ömmu
sín uppvaxtar- og bernskuár.
Upp úr fermingu fór Jóhann að
heiman og fór að vinna fyrir sér,
ýmist við landvinnu eða þá til
sjós. Um það bil 1928 flyst Jóhann
að Stokkseyri og kaupir þar húsið
Setberg og sest þar að ásamt for-
eldrum sínum, þeim Jakobi
Þórðarsyni og Guðríði Magnús-
dóttir. Voru þau hjá honum til
dauðadags.
Mikil þáttaskil urðu í lifi Jó-
hanns árið 1942, er hann gekk að
eiga tryggan lífsförunaut, Mörtu
Kjartansdóttur, frá Kílhrauni á
Skeiðum, hina mestu sómakonu.
Þau bundu tryggð sina við Stokks-
eyri og Setberg, þetta litla vina-
lega hús, enda voru þau bæði sam-
taka um að gera heimilið hlýlegt.
Þess nutu þeir mörgu er heim-
sóttu þau hjónin og fundu það
vinarþel er móti þeim kom. Eg
sem þessar fáu línur rita, naut
þess sem unglingur að vera á
þessu góða heimili um tíma og
kynntist þá Jóhanni vel sem
vinnufélaga og heimilisföður.
Það segir sína sögu hve mikla
tryggð þau Marta og Jóhann tóku
við Setberg, því frá fyrsta degi til
hins síðasta í hjónabandi þeirra
voru þau á þessum eina og sama
stað í heil 36 ár.
Þar nutu þau þess að lifa ham-
ingjusömu lífi í traustu og far-
sælu hjónabandi.
Jóhann var iæddur á fögrum
stað í blómlegri sveit með fagran
og víðáttumikinn fjallahring.
Hann flutti sig aðeins um set og
naut þessa sama umhverfis. Það
má því með sanni segja að Stokks-
eyri átti huga og hönd Jóhanns.
Jóhann var sekmmtilegur mað-
ur í viðkynningu. Hlýr og glaðvær
og átti til hnyttin gamanyrði og
andsvör, sem voru græskulaus.
Hann var vel lesinn og hafði
mikla ánægju af aó lesa bækur
um sagnfræðileg efni. Hann var
vel minnungur á ýmsa atburði og
sagði vel og skilmerkilega frá.
Með Jóhanni er genginn ein-
stakur öðlingsmaður. Hann var
einlægur í hjarta sínu og gekk að
hverju því sem honum var falið,
með samviskusemi og heiðarleik.
Ekki var hann hávaðamaður
eða framgjarn. Ekki sótti hann í
auð né völd. Ekki hrópaði hann út
skoðanir sínar eða tróð þeim upp
á aðra, þótt hann héldi þeim fram
af festu og rökvísi.
Hann gekk sína lífsbraut af
hógværð og góðvild til meðbræðra
sinna. Slíkir menn marka ávallt
djúp spor í hugum þeirra sem
eftir standa og slíkum mönnum er
gott að mega kynnast.
Á öldum ljósvakans barst mér
mikil harmafrétt. Örn Arnljóts-
son, útibússtjóri Landsbanka Is-
lands á Snæfellsnesi, var látinn.
Maðurinn með ljáinn er oft á
ferð, óvæginn og miskunnarlaus.
A einu augabragði var klippt á
þráðinn og burtu kallaður maður
á bezta starfsaldri. Mig langar til
að minnast þessa ágæta vinar
míns og samstarfsmanns með
nokkrum orðum.
Örn var liðlega 41 árs gamall
þegar kallið korh. Hann var fædd-
ur i JReykjavík 31, október 1936.
Sonur hjónanna Agústu M.
Figved og Arnljóts Davíðssonar.
Hann naut ástríkis i foreldrahús-
um og í hópi glaðra systkina. I
uppeldinu bar margt á góma. Á
barnsárum var örn glaður, kaldur
og eftirsóttur leikfélagi. Hann var
glaðsinna og hrókur alls fagnaðar
á góðra vina fundum. Þessir eðlis-
kostir fylgdu honum alla tíð. Örn
gekk ekki menntaveginn, eins og
kallað er, en hann stundaði nám í
Samvinnuskólanum og lauk þar
brottfararprófi árið 1956. Að
námi loknu réðst hann fljótlega í
þjónustu Landsbanka Islands og
starfaði þar til dauðadags, eðá í
tuttúgu ár. Örn vaf glaður i við-
móti, en skapstór og fljótur til, ef
svo bar undir. Hins vegar fór
skapið sjaldan með hann í gönur.
En þeir sem eru þannig skapi
farnir, að vera bráðir og hlaupa
upp af litlu tilefni, hafa þá eðlis-
kosti, að skipta fljótt um skap og
segja ýmislegt i fljótræði og
hugsunarleysi, en eru að öðru
jöfnu tiibúnir að afturkalla mis-
klíðarefnið. Þegar upp var staðið
var smá hnífilyrðum gleymt.
Örn var ekki hávaxinn en svar-
aði sér vel. Hann var kvikur og
snarráður. Hálfvelgja átti ekki
heima í hans skaplyndi. Alla
jafna var hann dagfarsprúður, en
Blessuð sé minningin um
Jóhann Jakobsson.
Þorsteinn Alfreðsson.
skapmikill og var ómyrkur að tjá
sig í umræðum. Við vinir hans og
samstarfsmenn vissum yfirleitt
hvar við höfðum hann. Hann var
hreinn og beinn í skoðunum. Eins
og fyrr segir var Örn þegar á
æskuárum allfyrirferðarmikill og
kallaði ekki allt ömmu sína. Hann
var kátur og gamansamur í um-
gengni. Hafði forustu í meinlaus-
um gleðskap og lét ekki hlut sinn
á þvi sviði, ef hann á annað borð
tók þátt í gleði og leikjum með
vinum sínum.
Eins og fyrr segir réðist Örn í
þjónustu Landsbanka Islands 18.
marz 1957. Starfaði hann í bank-
anum við ýms störf til dauðadags.
Fyrstu árin starfaði Örn í ýmsum
deildum Aðalbankans í Reykja-
vik, en lengst af í Verðbréfadeild
bankans. Þá starfaði hann um
árabil sem fulltrúi og deildar-
stjöri í Austurbæjarútibúi Lands-
bankans. Síðar var hann á Vest-
fjörðum við Eyrarsparsjóð,
Patreksfirði. Þá réðst hann sém
forstöðumaður útibús Landsbank-'
ans í Keflavík, með aðsetri á
Keflavíkurflugvélli. Þegar útibú
Landsbanka Islands var stofnað á
Sriáfefellsnesi, var Örn ráðinn úti-
bússt|ðri óg gegndi því til dauða-
dags: örn Vár vaxandi sfarfsmað-
ur og bankastjórn Landsbanka Is-
lands sýndi honum mikinn og
verðskuldaðan trúnað. Jafnframt
því að vera útibússtjóri hins nýja
bankaútibús, sem hefir að starfs-
vettvangi Ólafsvík og Hellissand,
sá örn um undirbúning að stofn-
un hins nýja útibús. Örn var vax-
andi starfsmaður og vinsæll í
starfi. Það er mikill missir að
missa hann í miðju starfi.
Örn var kvæntur Höllu G. Gisla-
dóttur. Attu þau fjögur börn og
eru þrjú þeirra á lifi. Örn var
umhyggjusamur heimilisfaðir og
var ánægjulegt að koma á heimili
Minning:
Orn A rnljótsson
bankaútibússtjóri
Afmælis- og
minnmgargreinar
Aö marggefnu tilefni skal athygli vakin á því, aó
afmælis- og minningargreinar verða aó berast
bláðinu með góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði, að berast
i síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt
með greinar aðra daga. Greinar mega ekki vera i
sendibréfsformi eöa bundnu máli.
Sé vitnað til ljóða eða sálma skal höfundar getið.
Greinarnar þurfa að vera vélritaðar og með góðu
linubili.
þeirra hjóna. Eg vil þakka þær
mörgu ánægjustundir, sem ég
hefi notið á heimili þeirra hér í
Reykjavík, Hafnarfirði, Kefla-
víkurflugvelli og síðast en ekki
sízt í Ólafsvík.
Á fertugsafmæli Arnar hafði ég
þá ánægju ásamt fleiri gestum og
heimilisvinum að fagna með hon-
um. Það var mikil hátíð og gleð-
skapur. Þá eins og ávallt áður var
mikil gestrisni á heimilinu. Halla
var þá, sem áður, hin bezta hús-
möðir og stjórnaði veizluhöldum
ásamt afmælisbarninu með mik-
illi prýði og reisn. Það kvöld verð-
ur ógleymanlegt.
Ævistarf liðlega fertugs manns,
sem Arnar, var allmikið að vöxt-
um. Landsbankanum helgaði
hann starf sitt og verður sæti
hans vandfyllt. Auk þess að helga
; bankanum starf sitt fékkst Örjn,
nokkuð við félagsmál. Hann var
virkur félagi í Félagi starfsmanna
Landsbanka Islands og félags-
maður í Kiwanishreyfingunni um
margra ára skeið. Fyrst var hann
félagi i Kiwanisklúbb hér i
Reykjavík, síðar i Hafnarfirði og
loks í Ólafsvík. Þar var hann góð-
ur liðsmaður og lagði þar alltaf
gott til málanna.
Ég veit að sorg Höllu er mikil
og þverbrestur er kominn í allt
heimilislif. Við sem notið höfum
vináttu þeirra hjóna, eigum ekki
orð til að létta henni harminn.
Það var beiskur bikar þegar kall-
ið kom, en það eitt er vitað, að leið
okkar allra liggur yfir móðuna
miklu. Tíminn er liknandi hönd,
sem græðir öll sár.
Við vinir Arnar og samstarfs-
menn i Landsbanka Islands
kveðjum hann með sárum sökn-
uði. Óskum honum góðrar heim-
ferðar. Heimilisfólki hans vottum
við samúð og árnum heilla.
Bjarni G. Magnússon.
Kiwanishreyfingin er ung, en
hefur náð að festa rætur víða. Hér
var fyrsti Kiwanisklúbburinn
stofnaður 1964. I raun höfum við
Kiwanismenn reynt að vinna að
okkar markmiðum með þvi að
leggja góðum málum lið og með
því að stofna til kynna á milli
manna. Þau kynni hafa síðan
oftast leitt til náinnar vináttu.
Sérhver félagsskapur byggir á
einstaklingnum. Kiwanishreyf-
ingin hefur átt því láni að fagna,
að eiga góða og heilsteypta ein-
staklinga setn sína félaga. Hún er
hvorki sterkari né veikari en hver
og einn félagi innan hennar
vébanda.
Einn okkar góðu Kiwanis-
bræðra var Örn Arnljótsson. úti-
bússtjóri Landsbankans í Ólafs-
vík. Hann var ungur eins og okk-
ar félagsskapur, fullur eldntóðs
og orku, ávallt reiðubúinn til að
leggja sitt af mörkum i öllum
störfum. Örn var skarpur í hugs-
un og hirspurslaus að setja fram
sinar skoðanir. A stundum naut
hahn þeás að ýTirský-g'gja allt :bg
alla; hieð sihh'H ihikíú’ gléttni. (Jll-
''um órðuih hans fylgdi samt utid-
iralda. I okkar félagsskap \lar
hann metinn af öllum sem hifin
einlægi góði vinur, sem öllúm
þótti vamt um. Sæti hans stendur
nú autt.
Örn lézt skyndilega 11. þ. m. að
heimili sínu í Olafsvik. Slikur er
fallvaltleiki lífsins. Rétt 41 árs
gamall fjölskyldufaðir. vinur og
félagi hverfur yfir landamæri lifs
og dauða á einni morgunstund.
„Dauðínn má svo með sanni.
samlíkjast þykir mér. Slyngum
þeim sláttumanni, sem sher allt
sem fyrir ér. Grösin og jurtir
grænar, glóandi blómstrið l'rilt.
Framhald á hls. 37.