Morgunblaðið - 18.07.1978, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. JÚLÍ 1978
35
Gunnlaugur Egilsson
skipstjóri — Minning
Fæddur 8. janúar 1912
Dáinni 7. júlí 1978
Þegar ég frétti andlát vinar ’
míns Gunnlaugs Egilssonar skip-
stjóra, setti mig hljóðan um stund.
En þegar ég hugleiddi hvaða skarð
var fyrir skildi hjá eiginkonu
hans, kærum uppeldissyni, syst-
kinum og augasteininum litla,
alnafna hans hlýtur söknuður
minn að vera smár í sniðum.
Mér finnst sem ég sjái góðlát-
lega glettnissvipinn á vini mínum
sem segi: „Skóari, haltu þér við
leistinn þinn. Gunnlaugur var ekki
hár í loftinu þegar hann fór að
sækja í beitingaskúrana í Sand-
gerði og ekki kominn mikið yfir
fermingu þegar hann fór á sjóinn
fyrir alvöru. Þessir 7—12 tonna
bátar, sem róið var á í þá tíð, voru
sannarlega engin nýsköpunarskip.
Ef slíkar fleytur sæjust einhvers-
staðar í dag myndi enginn maður
hætta sér á sjó á þeim. Oftast urðu
menn að standa allt landstímið við
dekkdæluna, því þótt að vélardæl-
an ynni með fullum afköstum þá
hafði hún oft ekki undan. Þetta
var því ekkert sældarlif, enda
fengu ekki nema þeir harðdugleg-
ustu starf og voru öfundaðir fyrir
vikið. Að vera orðinn sjómaður var
stórt orð, ekki síður en Hákot.
Gunnlaugur hafði ekki róið
margar vertíðir þegar hann fór á
mótorskólann og tók próf. Þau ár
er hann stundaði vélamennsku var
hann einn sá eftirsóttasti í því fagi
og farsæll með afbrigðum. Mér er
sjálfum kunnugt um hversu snjall
hann var og laginn við allar vélar.
A sínum skipstjóraferli kom þetta
sér vel þegar bilaði úti á sjó.
Gunnlaugur tók fljótlega hið
minna fiskimannapróf og nokkru
síðar hið meira próf. Skipstjóri
var hann samfleytt um eða yfir 30
ár. Um árabil gerði Gunnlaugur út
leigubáta í félagi með Sveinbirni
Einarssyni frá Endagerði. Starf
hans fór honum ákaflega vel úr
hendi, eins og allt það sem hann
snerti á. Þar fór saman mikill
áhugi, snyrtimennska og grandvar
heiðarleiki í öllum viðskiptum.
Mannasæll var hann með afbrigð-
um svo honum varð aldrei mann-
fátt.
Þetta stutta ágriþ segir nú ekki
mikið fljótt á litið. En þeir sem eru
kunnugir vita að þetta er löng og
ströng barátta upp á hvern dag.
Oft við óblíð náttúruöfl, mjög
ófullkominn aðbúnað og frum-
stæða tækni, þar sem kompásinn,
blýlóðið og margarínið voru einu
hjálpartækin. í þá daga dreymdi
menn ekki um útvarp, talstöðvar,
dýptarmæla eða lífbáta. Lífbelti
voru munaðarvara. Undir stríðs-
lok fór þetta að vísu ört batnandi
og í dag er tæknin og allur
aðbúnaður með ólíkindum. Því
þykir mér það frásagnarvert að á
sínum langa og stranga skip-
stjóraferli skilað Gunnlaugur
ávallt farkosti og mönnum heilum
í höfn að leiðarlokum.
Gunnlaugur var einstakt prúð-
menni og mesti drengskaparmað-
ur. Hann var ekki allra eins og
Jón Krístinn Halldórs-
son vélstjórí—Minning
Fæddur 9. desember 1925
Dáinn 9. júlí 1978
Hann Jón afi minn er dáinn.
Mig langar að kveðja hann og
þakka honum fyrir allar ánægju-
stundirnar sem ég átti með honum
og ömmu minni í Fögrukinninni.
Oft þegar við komum í stutta
heimsókn til þeirra var svo gaman
að gista eina nótt eða tvær.
Ekki voru síðri ferðalögin sem
við fórum saman og eigum svo
margar minningar um. Ferðin
okkar um „Hringveginn" í fyrra,
með tjaldvagninn, er mér í fersku
minni þótt ungur sé.
Margan sunnudaginn skruppum
við saman á Þingvöll eða í
Mýrarskóga í Laugardalnum sem
var þér svo kær staður. Þangað
fórum við í dagsferðir, helgarferð-
ir eða gistum í heila viku og alltaf
kom ég jafn sæll og glaður heim
úr þeim ferðum.
Síðasta ferðin okkar í Mýrar-
skóga fór á annan veg en við
ætluðum, því Guð tók þig til sín á
þeim stað sem þú og vinnufélagar
þínir hjá Olíufélaginu voruð að
byggja upp.
Jón Arnar bróðir minn er svo
ungur enn og fer á mis við svo
margt að kynnast þér ekki en
þegar hann verður eldri þá ætla ég
að segja honum hvað afi hans og
nafni var góður afi.
Góði Guð styrk þú ömmu mína
og okkur öll í sorg okkar.
Minningin um góðan afa mun
lifa hjá okkur.
Einar G.
Dauðinn gerir ekki alltaf boð á
undan sér. Það kom því eins og
þruma úr heiðskíru lofti er okkur
barst til eyrna að vinnufélagi
okkar hjá Olíufélaginu h.f., Jón
Halldórsson, hefði orðið bráð-
kvaddur hinn 9. þessa mánaðar.
Hann hafði haft á orði skömmu
áður að hann mundi ekki koma
með í fyrirhugaða sumarferð
starfsmannafélagsins um helgina
að þessu sinni, en það gæti verið
að hann hitti okkur að ferðinni
lokinni, en það fór a annan veg.

Hann ætlaði að dvelja í orlofshúsi
starfsmannafélagsins í Laugardal,
og þar var hann staddur þegar
kallið kom.
Jón Halldórsson réðist sem
starfsmaður hjá Olíufélaginu h.f.
sem viðgerðarmaður við kynditæki
árið 1962, og var við það til
dauðadags. Jón var mikill áhuga-
maður um málefni starfsfólksins,
og hafði verið í stjórn starfs-
mannafélagsins í mörg ár, og
formaður þess síðustu árin. Sér-
stakan áhuga og dugnað sýndi
hann í sambandi við húsbyggingar
starfsmannafélagsins, og þær eru
ótaldar vinnustundirnar, sem
hann hefur lagt fram við byggingu
þeirra, fyrir utan allt annað, en
hann hafði mikinn hug á t.d. að
fegra landið kring um sumarhúsin,
klæða það skógi og gera það
vistlegt, því hann hafði mikið
dálæti á staðnum og fór þangað
marga aukaferð, og þar var hann
staddur þegar hann lagði í sína
hinstu för, förina miklu sem allir
verða að fara en enginn er kannski
tilbúinn að fara í þegar kallið
kemur.
Jón Halldórsson var mjög dag-
farsprúður maður og ekki fyrir að
hefja viðræður við hvern sem var,
en hann var skemmtilegur og-
glettinn í vinahópi. Það dróst oft
á langinn að fara heim af stjórnar-
fundunum, og margt var skrafað
yfir kaffibolla.
sagt er, en vinur vina sinna. Ég
var alltaf undrandi yfir því hversu
mikill hafsjór af fróðleik bjó í
honum. Minnið var með afbrigðum
gott og það var með ódæmum hve
mikið hann hafði lesið. Hann var
vel heima í fornbókmenntunum
allt frá Landnámu til Njálu sem
hann kunni heilu kaflana úr. Þó
tók steininn úr þegar kom að
ljóðunum. Það var varla til það
ljóðskáld sem hann hafði ekki lesið
og bókstaflega lært, að minnsta
kosti þau eldri, og virtist Gunn-
laugur t.d. kunna Andvökur
spjaldanna á milli. Ég vissi aldrei
hvaða ljóðskáld hann hélt mest
upp á, en hann virtist unna allri
ljóðlsit þess höfunar er féll í
smekk hans. Sem dæmi má nefna
Hávamál og Egil Skallagrímsson.
Framsögn hans var á þann veg að
menn hlýddu á alveg heillaðir.
Gunnlaugur kom manni oft á
óvart. Ég minnist þess eitt sinn er
við hjónin fórum með honum í
heimsókn til föðursystur hans,
Nínu Sveinsdóttur leikara. Við
höfðum vart sest niður þegar
hljómfögur orgeltónlist fyllti stof-
una. Það hefði enginn trúað því að
þarna sæti veðurbarinn sjóari,
með sigggrónar hendur. Þessi
kvöldstund verður mér ógleyman-
leg. Þau frændsystkinin fóru á
kostum. Ljóðin flugu á milli
þeirra, bókmenntagagnrýnin,
heilu kaflarnir úr Islandsklukk-
unni og glaðbeittur húmorinn
seitlaði út í hverja taug. Þegar ég
horfi í huga minn, hlít ég að trúa
að slíkar eldsálir lifi þótt líkaminn
deyi.
Ég man að Laugi var ekkert
sérstaklega hrifinn af minningar-
greinum. Ég held mér því við
leistinn minn framvegis og vona
að Laugi taki lag á orgelið fyrir
mig næst þegar við hittumst.
Kristiinn.
Jón Halldórsson var giftur
Arnfríði Mathiesen og eiga þau 5
börn, 2 stúlkur og 3 drengi, auk
þess hafa þau alið upp systurson
Arnfríðar. Við flytjum fjölskyldu
Jóns Halldórssonar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Starfsmannafélag
Oh'ufélagsins h.f.
— Minning
Framhald af bls. 34.
ur, sem báðir höfðu nýlega lesið.
Stundum færði hann mér bækur,
sem honum þóttu eftirtektarverð-
ar; sú síðasta liggur á borðinu,
Jónatan Livingstone mávur. Mér
fannst raunar undravert, hversu
mikið hann komst yfir að lesa með
löngum vinnudegi. Og lestur hans
var ekki rígskorðaður við þröngt
svið, eins og oft vill verða, hann
var víðlesinn í þess orðs bestu
merkingu.
Ég held, að Logi _þafi staðið á
nokkrum tímamótum, þegar hann
féll frá. Hann hafði nýlokcið
verkefni í þágu stéttar sinnar á
vegum Hafrannsóknarstofnunar-
innar, og hafði í huga að sækja um
nýtt starf á framandi slóðum.
Hann hafði búið sér snoturt og
hlýlegt heimili og komið upp
húsnæði til að geta sinnt áhuga-
málum sínum. Engu að síður
virtcist mér hann að nokkru leyti
í vafa um, hvaða framtíðarstarf
honum félli best.
Við sáumst síðast miðvikudag-
inn 6. júlí. Hann kom til mín með
grein um hugðarefni sitt og
hgsmunamál sjómanna, sém hann
hafði skrifað og ætlaði að birta í
Ægi. Við lásum hana saman og
ræddum örlítcið efni hennar, þótt
mig brysti þekkingu á flestu því,
sem þar var um fjallað. Loks
mæltum við okkur mót í byrjun
ágúst, hugðumst þá fara á krækl-
ingafjöru upp í Hvalfjörð. Sú ferð
verður aldrei farin.
A einum stað segir, að þeir deyi
ungir, sem guðirnir elski. Þetta
eru orð, sem sett eru fram af
vanmætti manna gegn þeim duldu
rökum örlaganna, er fella unga
menn til moldar. Þeim dómi
verður ekki hnekkt, en eftir lifir
minningin í hugum þeirra, er
þekktu hinn gengna.
Ég sendi ástvinum hugheilar
samúðarkveðjur. Sölvi Sveinsson.
LéNUE.VIöT 1 S 'jit fluq-i i5. .s: V'í'iö
ó.x XtA SlhjSi
.Wbm TttT.e.viiK)$
kF.oú'
1
mm
Leiíur Magnússon íslandsmeistari í svifflugi 1978 stendur þarna
við verkefnaskrá eins keppnisdagsins á Ilelluflugvelli.
Ljósmynd Mbl. Árni Johnsen.
Svifflugmótið á Hellu:
Leifur í slands-
meistari í
þridja sinn
ÍSLANDSMÓTI í svifflugi, sem Flugmálafélag íslands hélt a
Helluflugvelli í s.l. viku, lauk á sunnudag, og náðust þrír gildir
keppnisdagar. Islandsmeistari varð Leifur Magnússon verkfr., og er
þetta í þriðja sinn sem hann vinnur mótið.
Úrslitin urðu sem hér segir:
1. Leifur Magnússon
2. Þórmundur Sigurbjarnason
3. Sigurbjarni Þórmundsson
4. Sigmundur Andrésson
5. Garðar Gíslason
6. Stefán Sigurðsson
7. Bragi Snædal
8. Sverrir Thorláksson
9. Haukur Jónsson
2429 stig (sviffluga Ka-6CR)
1802 stig (sviffluga Ka-6E)
1788 stig (sviffluga Olympia)
1775 stig (sviffluga Ka-6CR)
1607 stig (sviffluga HP-16)
1500 stig (sviffluga Vasama)
1169 stig (sviffluga Ka-6CR)
1049 stig (sviffluga K-8B)
193 stig (sviffluga Libelle)
Fyrsti gildi keppnisdagurinn náðist á þriðjudag, en þá áttu
keppendur að fljúga sem lengsta fjarlægð um 6 tiltekna hornpunkta.
Leifur komst 80,4 km, sem jafnframt varð lengsta svifflugið á þessu
móti, og 7 aðrir keppendur komust yfir 25 km.
Fimmtudaginn náðist annar gildi keppnisdagurinn, og einnig þá
var verkefnið fjarlægðarflug um tiltekna hornpunkta. Lengsta flugið
flaug Garðar Gíslason á HP-16 svifflugu sinni, 47,9 km, en svipaða
vegalengd, eða 46,6 km, flaug yngsti keppandinn, Sigurbjarni
Þórmundsson, á elstu svifflugu keppninnar. Þar sem sú sviffluga
hafði verulega hærri forgjöf en HP-16 svifflugan, hlaut Sigurbjarni
flest stig fyrir þann keppnisdag.
Þriðji gildi keppnisdagurinn náðist síðan á laugardag, þrátt fyrir
að veðurskilyrði til sviffiugs væru óhagstæð. Þá var verkefnið
markflug frá Hellu-flugvelli að Breiðabólstað og til baka að Hellu,
samtals 32 km. Lengstri vegalengd náði Leifur, 29 km, en fjórir aðrir
keppendur, þeir Þórmundur, Stefán, Sigurður og Garðar vc
skammt á eftir með 26 til 28 km.
Veðurskilyrði voru fremur óhagstæð til svifflugs flesta
mótsdagana, og mjög einhæf með þrálátri vest^nátt og skýjuðu lofti
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Er nauðsynlegt að sækja kirkju, svo að afstaða okkar til
Guðs sé eins og vera ber? Ég er gefinn fyrir útivist, og mér
finnst ég öðlast andlegan styrk með því að ganga á vit
náttúrunnar.
Spurning yðar er ekki ný af nálinni. Þér eruð ekki
fyrsti maðurinn né sá síðasti, sem vill njóta gæða
kristindómsins án þess að taka á sig skuldbindingar
hans.
Biblían segir, að Kristur hafi elskað söfnuðinn og
lagt sjálfan sig í sölurnar fyrir hann. Við getum ekki
yppt öxlum og sagt, að stoftiun, sem sonur Guðs dó
fyrir, skipti engu máli.
Ég hef heyrt marga mehn segja, að þeir geti tilbeðið
Guð alveg eins auðveldlega vel úti og á stöðuvatni og
í kirkju, en ég á eftir að sjá fyrsta manninn gera það.
Þeir eru venjulega að veiða fisk úr bát eða fást við
eitthvað annað.
í kirkju erum við okkur meðvitandi um návist
Krists. Þar örvar andrúmsloftið okkur til tilbeiðslu.
Það beinir huga okkar upp á við.
I raun réttri er ekki nauðsynlegt að „sækja kirkju“
til þess að afstaða okkar til Guðs sé eins og vera ber,
en þegar afstaða okkar til hans er rétt, þá hljótum
við að leita að söfnuði, þar sem við öðlumst styrk og
kraft meðal annarra trúaðra manna.