Morgunblaðið - 12.05.1979, Page 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. MAÍ1979
Vt«>
MORötlK/-^
KAttlNÚ
begar öllu er á botninn hvolft er loftið ekki lengur jafn lævi
blandið?
Þú ert alltof lítill tii að byrja að
reykja?
Úr því konan þín skilur þig
ekki, — er hún útlend?
Ekki á móti
trúarbrögðum,...
„Ultra religionem, non contra"
— (Ekki á móti trúarbrögðunum,
heldur lengra fram) — eru
einkunnarorð Nýals.
Að sjálfsögðu hefði ég ekkert á
móti því að kynnast kenningum
sem næðu lengra en trúarbrögðin,
en mér sýnast kenningar nýals-
sinna vera langt frá því að
uppfylla það hlutverk. Þær hafa
þó það fram yfir ýmsar kenningar,
að þær virðast vera vísindalegar
við fyrstu sýn, eða a.m.k. hef ég
ekki heyrt um annan trúarhóp,
sen notar kenningar í kjarneðlis-
fræði til stuðnings skoðunum sín-
um.
• Flísin og
bjálkinn
„En hví sérð þú flísina í auga
bróður þíns, en tekur ekki eftir
bjálkanum í auga þínu?“ Þessi
orð, sem höfð eru eftir einu mikil-
menna jarðarinnar, eiga, að mínu
áliti, vel við viss skrif nýalssinna,
þar sem þeir afgreiða ýmsar hug-
myndir og kenningar, sem eru
andstæðar þeirra eigin heimspeki,
á einfaldan hátt. Með öðrum
vegna skýringar 'og leiðréttingar
við. Ekki virðist hvarfla að þeim,
að hið sama gæti gilt um þeirra
eigin kenningar.
Til dæmis er alkunnugt, að
sjónvarpsmyndir geta haft áhrif á
einstaklinga, bæði til betri og
verri vegar, en ég get ekki séð, að
þörf sé að „sameiginlegu lífafls-
svæði sjónvarpsáhorfenda" til að
útskýra þau áhrif, eins og gert í
grein þeirri er birtist hér 8. maí.
Röksemdafærslur nýalssinna
minna mig oft að gamla indverska
dæmisögu, sem var á þessa leið:
Tveir munkar voru ósammála um
túlkuná torskildu atriði. Þeir
höfðu þrætt nokkurn tíma, þegar
annar sagði: „Ég hef rétt fyrir
mér, og ég ætla að sanna það með
því að ganga yfir ána þarna og
koma þurrfættur til baka.“ Hann
gerði það, staðnæmdist fyrir
framan félaga sinn og sagði:
„Þarna sérðu, ég hafði rétt fyrir
mér. Hinn munkurinn svaraði þá
rólega: „Þú hefur aðeins sýnt mér
að þú getir gengið á vatni, en ekki
að þín skoðun sé rétt.“
Éftirfarandi tilvitnun er gott
dæmi um röksemdafærslur af
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í varnaræfingu fáum við okkur
sæti í austur. Við erum með okkar
þrettán spil, eins og venja er, en
oft höfum við þá fengið meir en
eitt háspil í okkar hlut.
Suður gaf, allir á hættu.
Norður
S. G97
H. 753
T. ÁG5
L. ÁKG9
Austur
S. KIO
H. 1062
T. 10832
L. 8654
Suður er sagnhaíi í fjórum
spöðum eftir þessar sagnir:
Sudur Norður
1 spaAi 2 lauf
2 apadar 4 spaAar
Vestur hefur fengið meir af
háspilum en við og tekur þrjá
fyrstu slagina á hjartaás, kóng og
drottningu. Síðan skiptir hann í
tígulníu og gosinn í borðinu sér
um þar.n slaginn. Sagnhafi spilar
þá trompsjöinu frá borðinu og nú
er komið að þér. Ertu búinn að sjá
hvar vörnin gæti fengið fjórða
slaginn?
Ekkert flókið né margslungið er
við þetta spil. Sigurslag varnar-
innar er hvorki að finna né fá með
hefðbundnum aðferðum. Við
grípum þá til annarra ráða og
látum kónginn á spaðasjöið.
Vestur Norður S. G97 H. 753 T. ÁG5 LÁKG9 Austur
S. 842 S. K10
H. ÁKD8 H. 1062
T. 964 T. 10832
L. 1032 L. 8654
Suður
S. ÁD653 H. G94 T. KD7 L. D7
Hvað á suður að halda? Auðvit-
að ætlar hann fjórlit í spaðanum í
vestur, tekur kónginn með ásnum
og svínar spaðaníunni. Einn niður.
COSPER
Hefurðu séð slíka furðuskepnu?
orðum, þeir segja að þær séu
sannleikur í misskildri og
aflagaðri mynd, og þurfi þess
þessari gerð: „Hér að framan
hefur verið á það minnst, að Nina
Kulagina hin rússneska hreyfir
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
]
41
um. Asta Frederiksen hafði
lengi setið og verið í þann
veginn að sofna og nú loks
hafði hún ekki getað unnið bug
á syfjunni og sat í lítt þekki-
legri stellingu og hálfhraut.
Vinkona hennar sat og horfði
sljóum augum fram fyrir sig.
Þegar Caja settist andspænis
illúðlegum
lögregluforingjanum. skulfu
fæturnir undir henni. Hún beit
á vörina og átti fullt í fangi með
að halda grátnum í skef jum.
— Enn á ný lítur út fyrir að
þér hafið verið sfðasta
manneskjan sem talaði við
þann myrta, sagði Jacobsen
umsvifalaust. — Þetta hlýtur
að vera dálítið undarleg til-
finning ekki satt?
Caja brast í grát og tárin
runnu f strfðum straumum nið-
ur kinnarnar og lögreglu-
maðurinn hvæsti geðillskulega.
Jörgensen leit hneykslaður á
hann.
— Góða reynið að herða yður
upp og það snarlega, svo að við
getum drifið f þessu, sagði
lögregluforinginn skömmu
sfðar.
— Við þurfum helzt að fá
einhverja hvfld og ég held það
sé ekki eftir neinu að bfða:
Hvers vegna komuð þér hingað
í kvöld? Var yður boðið?
— Það var lögreglumaður
sem sótti mig, sagði Caja
ringluð og horfði á hann gegn-
um tárin.
— Æ, guð, hrópaði Jacobsen
mæðulega. — Ég á ekki við
NÚNA heldur fyrr í kvöld.
Hafði frú Lange boðið yður að
koma?
— Nei, ég kom vegna þess ég
þorði ekki að vera ein heima.
Mér fannst ég heyra hljóð allan
tfmann. Foreldrar mínir voru í
silfurbrúðkaupsveizlu, var það
ekki?
— Það hef ég sannarlega
ekki minnstu hugmynd um,
sagði lögregluforinginn fýlu-
lega — Var það vegna morð-
anna á konunum tveimur að þér
þorðuð ekki að vera aleinar
heima?
— Já, ég var svo hrædd.
Hann horfði lengi á hana, svo
sagði hann:
— Þér voruð skelfingu lostn-
ar við það að vera einar heima f
harðlæstu húsi, en þér víluðuð
ekki fyrir yður að vera á ferli
einar á dimmum götunum hér
— og það er drjúgur spotti sem
þér hafið orðið að ganga einar
yðar liðs til að komast upp f
hverfið. Er þetta ekki rétt?
Hún kinkaði þögul kolli.
— Getið þér skýrt fyrir mér
það rökræna f hugsanagangi
yðar?, spurði Jacobsen og
horfði miskunnarlaus á hana.
Hú leit hjálparvana f
kringum sig og sagðí svo:
— Nú, eftirlit8sveitirnar —
ég vissi að þær voru á ferðinni
og þeir hefðu heyrt ef ég hefði
kallað á hjáip en heima hjá mér
— húsið stendur eiginlega eitt
og...
— Hvenær komuð þér
hingað?
- Um ellefu, hálf-tólf held
ég.
— Skrítið að velja þann tíma,
sagði lögreglumaðurinn. — Þá
hafið þéú verið einar allt
kvöldið og væntanlega þess þá
ekki langt að bíða að foreldrar
yðar kæmu heim aftur.
— Ég bjóst ekki við þeim í
bráð. Svona silfurbrúðkaup...
Ekki var ljóst hvaða
hugmyndir Caja gerði sér um
siifurbrúðkaup og ekki fór hún
út f það nánar.
— Hvað töluðuð þið um,
Solvej Lange og þér?
— Ja, svona um morðin og
allt það.
— Hvers vegna lá yður svo
alit f einu svona mikið á að
stinga af? Þér höfðuð varla
verið þar í kiukkutfma. Var
ekki hugmynd yðar að fá að
gista þar?
— Jú, það hafði ég hugsað
mér, en svo heyrðum við hljóð
úti.
— Hvers konar hljóð?