Morgunblaðið - 08.07.1979, Blaðsíða 26

2 6 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. JÚLÍ 1979
*
Mor^unhlaðið 1 i 1 atlöKU viö Mount McKinley hæsta fjall Norður
„Yið vorum mættir með allt okkar hafurtask á Hótel
Loftleiðum til þess að komast með langferðabílnum til
Keflavíkurflugvallar þann 31. maí s.l., nema hvað Helga
vantaði. Við gerðum okkur að vísu ekki mikla grillur út af
því að hann vantaði, hann hlaut að hafa fengið einhvern
til að skjóta sér upp á flugvöll. Þetta ver upphaf fjögurra
vikna ferðar okkar fjögurra félaga íslenzka Alpaklúbbs-
ins til Alaska í Bandaríkjunum, þar sem við hugðumst
leggja til atlögu við Mount McKinley, hæsta fjall
Norður-Ameríku, 6194 metra hátt. — „Fall er fararheill“
hugsuðum við þegar Helgi kom móður og másandi út úr
leigubíl uppi á Keflavíkurflugvelli, þar sem við stóðum í
biðröð til að koma af okkur farangrinum, sem var
óhemjumikill. Klukkan hjá honum hafði stoppað og hann
var í makindum að dútla við farangurinn þegar hann var
að því spurður hvort hann ætti ekki að vera mættur út á
Loftleiðir. — Nei, nei, klukkan er bara þrjú, sagði
kappinn, en mínútu síðar var hann á fleygiferð í
leigubílnum áleiðis niður á Loftleiðir og bílstjóranum var
að sjálfsögðu sagt að aka í „loftinu“, en það dugði ekki til
svo hingað var hann nú kominn.
Það er nú orðið rúmt eitt
hálft ár síðan við félajjarnir, sem
erum í Flugbjörgunarsveitinni í
Reykjavík og Hjálparsveit skáta í
Reykjavík, auk þess að vera félag-
ar í Islenzka Alpaklúbbnum, kom-
um saman ásamt fleiri félögum og
ákváðum að fara þessa ferð. I
upphafi vorum við að vísu tólf sem
höfðum áhuga, en það saxaðist
fljótlega á þá tölu og í byrjun
þessa árs var fjöldinn kominn
niður í fjóra, þ.e. Arngrím Blön-
dahl, Arnór Guðbjartsson, Helga
Benediktsson og Sighvat Blön-
dahl, sem voru ákveðnir í að fara.
Þá var þegar hafist handa um
undirbúi ferðarinnar hvað
varðar ýmis tæknileg atriði, svo
sem hvað við myndum borða í
ferðinni, skrifa út til að fá leyfi til
að klífa tindinn, verða sér úti um
talstöð, sem er skilyrði fyrir
leyfinu og ekki síst að tryggja sér
flug úr byggð upp í Kahiltnajökul
við rætur fjallsins. Æfingar höfðu
þá staðið yfir um veturinn, auk
þeirrar þjálfunar, sem við höfðum
fengið í starfi björgunarsveitanna.
Seinnipart vetrar heldum við svo
nokkra fundi um málið auk sam-
eiginlegra æfinga á helztu tinda í
nágrenni Reykjavíkur og síðustu
mánuðina þjálfaði hver um sig,
með því að hjóla og synda þegar
tækifæri gafst, auk þess sem
sumir stunduðu þrekæfingar und-
ir stjórn þjálfara.
Frá Keflavíkurflugvelli flugum
við með DC-8 þotu Flugleiða til
Chicago, þar sem við höfðum
aðeins einnar nætur viðdvöl áður
en haldið var áfram til Seattle á
Vesturströnd Bandaríkjanna.
Við svifum yfir Seattle í mjög
góðu veðri og gátum því virt
umhverfið mjög vel fyrir okkur,
þar á meðal hið glæsilega fjall Mt.
Rainier, hæsta fjall Washington-
fylkis tæplega 4400 m hátt. Mikill
áhugi var hjá okkur að klífa það
þegar við hefðum lokið við fjall-
gönguna á Mount McKinley og
skíða niður frá tindinum.
Frá flugvellinum í Seattle héld-
um við beinustu leið inn í mið-
borgina, þar sem við ætluðum að
leita uppi „Recreational Equip-
ment“ eina stærstu fjallavöru-
verslun í veröldinni. Leitin að
verzluninni tók skamman tíma og
áður en varði vorum við farnir að
ráfa um hin stóru salarkynni
hennar í leit að ýmsum búnaði,
sem við höfðum hugsað okkur að
kaupa. Þaðan héldum við klyfjaðir
niður í bæ í leit að einhverju
ódýru, en góðu hóteli.
Fátt markvert gerðist fyrr en
við sátum að snæðingi á ágætu
veitingahúsi. Þá fórum við að
veita því eftirtekt að fjöldi manna
var búinn að koma sér notalega
fyrir fyrir framan sjónvarpstækið
á staðnum og farinn að gefa frá
sér hin ýmsu óhljóð á stundum.
Við skildum ekki neitt í neinu, en
héldum bara að íbúar Seattle
væru að horfa á einhverja íþrótta-
keppni, eins og við horfum á enska
fótboltann á laugardögum í ís-
lenzka sjónvarpinu. Við héldum
því niður á hótel í rólegheitunum
og fórum að ræða um fyrirætlanir
okkar í Alaska. Þá tók aftur að
bera á torkennilegum ópum og
hljóðum úti á götunni svo við
fórum nú að leggja við hlustirnar,
sáum nokkra hópa ungmenna sem
fóru um göturnar með fagnaðar-
ópum. Með fyrirspurnum niður í
anddyri hótelsins fengum við loks
svar við þessum undarlegheitum
öllum, — Super Sonic, þ.e. körfu-
knattleikslið staðarins, hafði rétt í
þessu tryggt sér bandaríska
meistaratitilinn í íþróttinni, en
það er talið jafngilda því að verða
heimsmeistari félagsliða að sigra í
þessari hörðu keppni.
Arngrímur og Sighvatur ákváðu
um kvöldið að fá sér kvöldgöngu
til að fylgjast með vaxandi látum
úti á götum borgarinnar. — Um
tíuleytið var eins og allir bílar
borgarinnar væru komnir út á
götur og ekki nóg með það heldur
máttu menn lítið vera að því að
aka þeim vegna ákafans að þeyta
horn þeirra og æpa indíánaöskur
til að fagna sigri sinna manna.
Ekki voru þetta bara unglingarnir
á staðnum heldur var greinilegt að
hver einasti sem vettlingi gat
valdið var kominn þarna út á götu,
heilu fjölskyldurnar mættu, allir
til að fagna. Slíkur var fögnuður
margra að þeir bökkuðu bílum
sínum eftir götunum og lögreglan
var iokuð af þegar hún ætlaði
eitthvað að fara að skipta sér af
málum. — Þrátt fyrir þessi miklu
fagnaðarlæti vorum við svo lerk-
aðir eftir þetta langa flug að við
féllum í þungan svefn og sváfum
eins og steinar til næsta morguns.
Síðasti þáttur ferðarinnar til fyr-
irheitna landsins var svo flugið
meðfram strönd Kanada, þar sem
KJettafjöllin blöstu við og l'ent var
í Anchorage, stærstu borg Alaska,
eftir um þriggja tíma flug með
DC-10 þotu, sem fór þarna eina af
sínum síðustu ferðum, áður en'
hún var kyrrsett.
Við komuna til Anchorage voru
Helgi og Sighvatur gerðir út af
örkinni til að komast yfir ein-
hvern stóran og hraðskreiðan
bílaleigubíl, því farangur okkar
var gífurlega mikill eins og áður
sagði og þurftum ennfremur að
fara mjög víða í borginni í ýmsum
útréttingum, svo sem kaupa allan
mat fyrir ferðina, leigja talstöðina
svo eitthvað sé nefnt. Við vorum
heppnir, fengum splunkunýjan
Ford Ltd., risastóran stationbíl,
sem aðeins hafði verið ekið um 500
mílur.
Eftir erilsaman dag sváfum við
í móteli en morguninn eftir ætluð-
um við að aka upp í smábæinn
Talkeetna með allt okkar hafur-
takst, en þaðan er svo flogið upp á
jökul. Þar sem ekki var hægt að
leigja bílinn með þeim kjörum, að
hann væri skilinn eftir á áfanga-
stað, lá það fyrir eð einhver þyrfti
að aka daginn eftir Anchorage og
taka síðan lestina til Talkeetna
aftur. — Við töldum þetta vera
betri lausn heldur en að ráfa með
farangurinn í gegnum bæinn nið-
ur á brautarstöð í Anchorage og
síðan að troðast með hann um
borð í lestina til mikillar gremju
fyrir aðra farþega.
Við komuna til Talkeetna hitt-
um við fljótlega Cliff Hudson,
gömlu kempuna sem ætlaði að
fljúga með okkur upp á jökul, en
hann hefur það sem aðalstarf að
fljúga með fjallgöngumenn á hin
ýmsu fjallasvæði í Alaska. Hann
vildi ólmur fljúga með okkur upp
þá þegar því veður var þá skap-
legt, en oft þarf að bíða fleiri daga
eftir að hægt sé að fljúga, sér-
staklega er oft erfitt um vik að
lenda uppi á jöklinum. Þetta var
auðvitað ekki hægt þar sem við
áttum eftir að skila bílnum aftur
út á flugvöll í Anchorage og ganga
endanlega frá öllum farangri. Það
var því ákveðið að Cliff myndi
fljúga með tvo úr hópnum, þá
Helga og Arnór, upp á jökul um
morguninn og síðan með Arngrím
og Sighvat eftir hádegi þegar þeir
kæmu með lestinni. Arngrímur og
Sighvatur lögðu þegar um kvöldið
af stað aftur til Anchorage og
skiluðu bílnum.
Þegar við Arngrímur komum
með lestinni til Talkeetna daginn
eftir voru Arnór og Helgi fyrstu
menn sem við sáum á brautarpall-
inum, það hafði sem sagt ekki
verið hægt að fljúga. Seinna kom
reyndar í ljós að mikil snjókoma
var uppi á jökli þrátt fyrir sól og
blíðu í byggð.
Biðin langa var því hafin. Við
höfum samband við Cliff tvisvar á