Morgunblaðið - 01.09.1979, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. SEPTEMBER 1979
Sigurður Kristófers-
son — Minningarorð
Fæddur 29. júní 1902
Dáinn 20. ágúst 1979
Sigurður Kristófersson, síðst til
heimilis að Gilhaga í Lýtingstaða-
hreppi í Skagafirði, lést í sjúkra-
húsinu á Sauðárkróki 20. ágúst s.l.
eftir langa sjúkrahúsvist, 77 ára
að aldri. Móðir hans var Sigur-
björg Sveinsdóttir húsfreyja í
Gilkoti, síðar bústýra hjá GKUÐ-
MUNDI Þorvaldssyni, en faðir
hans var Kristófer Tómasson
fyrrverandi bóndi á Brenniborg í
Lýtingsstaðahreppi. Sigurður átti
ekki alsystkin, en þrjú hálfsyst-
kin. Hálfsystkin hans sem eftir
lifa eru Helga húsfreyja í Gilhaga
og Kristján bóndi á Stórhóli. Þau
eru börn Guðmundar í Gilkoti.
Sigurlaug Sveinbjörg hálfsystir
Sigurðar giftist ekki. Hún mun
hafa látist á miðjum aldri. Sigurð-
ur dvaldist hjá móður sinni til 15
ára aldurs, eða þar til hún lést
1917. Eftir það var hann á ýmsum
stöðum í vinnumennsku, lengst á
Sjávarborg í Borgarsveit og Heiði
í Gönguskörðum hjá Jóni bónda
Björnssyni, en þeir voru systkina-
synir.
Árið 1930 skiptir um í lífi
Sigurðar og hann gerist sjálfs sín
herra og var það upp frá því
meðan heilsa entist. Hann byrjaði
búskap á Lýtingsstöðum 1930 og
bjó síðan á nokkrum bæjum í
Lýtingsstaðahreppi til ársins
1936. Á þessum búskaparárum
Sigurðar mun Helga systir hans
hafa staðið fyrir búi með honum.
Eftir 1936 er Sigurður „kóngsins
lausamaður" á ýmsum stöðum í
Lýtingsstaðahreppi, en þó lengst á
Mælifelli. A þessum árum hafði
hann nokkuð margt fé, allt að 120
ær, og nokkur hross.
Árið 1944 kemur Sigurður til
undirritaðs að Brekkukoti og er
þar og á Ljósalandi í 15 ár, og er
þetta án efa samfelldasti kafli í
búskap hans. Sigurður heyjaði
alltaf einn fyrir sínum skepnum á
útengjum því að hann hafði ekki
ræktað land til umráða. Hann
tileinkaði sér aldrei „vélamenn-
inguna" og háðist aldrei slíkum
„tryllitækjum", — sló með orfi og
ljá á þýfðum engjum og rakaði
með hrífu, bar saman í „flekki" og
síðan í „bólstra", batt síðan í
bagga og flutti á klakki í hlöðu.
Þessir búskaparhættir voru hon-
um vel að skapi, enda atorkumað-
ur til slíkra verka sem fáir náðu
góðum tökum á eftir að kom á
fjórða áratug aldarinnar.
Sigurður var mikill dýravinur
og umgekkst allar skepnur af
sérstakri nærgætni. Hestamaður
var hann allgóður og átti góðhesta
hvern fram af öðrum og hafði
mikla unun af þeim. Fjárglöggur
var hann svo að af bar og þekkti
flest fjármörk í mörgum hreppum.
Hann var allra manna duglegast-
ur í smalamennskum og fjalla-
ferðum, alltaf vel ríðandi og átti
ætíð frábæra fjárhunda. Sjálfur
var hann snar í snúningum og
hlífði sér hvergi ef á þurfti að
halda. Sigurður var dökkur á brún
og brá, meðalmaður á hæð og að
+
Eiginkona mín og dóttir,
ÁRNÝ JÓNÍNA LEIFSOÓTTIR,
lést fimmtudaginn 30. ógúst.
Guðmundur Gudjónsson,
Leifur Steinarsson.
GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR,
Grundarstíg 2, Reykjavík,
lést 29. ágúst í Landakotsspítala.
Ástríður Ólafsdóttir,
Jóhannes Ólafsson,
Siguröur Kristmundsson.
+
Útför móöur minnar,
KRISTÍNAR LÁRU ÁRNADÓTTUR,
fer fram frá heimili hennar Hesteyri, Mjóafiröi, mánudaginn 3.
september kl. 3.
Bátsferö verður frá Neskaupsstaö kl. 1.30.
Anna Marta Guömundsdóttir.
+
Útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og
langömmu,
GUÐRÚNAR JÓHANNSDÓTTUR,
Langholtsvegi 18,
fer fram frá Dómkirkjunni, mánudaginn 3. september kl. 1.30.
Blóm afbeöin, en þeir sem vildu minnast hennar er bent á
Áskirkju.
Jón Þorsteinsson,
Unnur Jónsdóttir,
Jóhann Gunnar Jónsson, Edda Herbertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför
eiginkonu minnar,
LAUFEYJAR SVEINSDÓTTUR,
Aöalbraut 48, Raufarhöfn.
Magnús Ágústsson
og aörir aöstandendur.
gildleika, brúneygur og snareygur
og snöggur í hreyfingum. Greið-
vikinn var hann og vandaður í orði
og verki. Hann var „skyggn" sem
kallað er, sá bæði framliðna menn
og dýr og vissi fyrir suma hluti
sem öðrum voru huldir.
Sigurður var greindur maður og
fróður um margt en sérkennilegur
á ýmsa lund, og margir sem hann
þekktu munu efalítið setja hann á
bekk með hinum „kynlegu kvist-
um“ sem lifað hafa í landi voru frá
fyrstu tíð. Hann var mjög bók-
hneigður og las ósköpin öll af
bókum og blöðum, hann keypti
margt tímarita og fylgdist vel með
öllu sem var að gerast á hinum
„pólitíska orustuvelli". Hann hafði
skemmtilega kímnigáfu og næmt
eyra fyrir því skoplega í mannlíf-
inu, fljótur til svars í orðaskaki og
meinfyndinn í svörum. Hann var
þeirrar gerðar að þora að fara
óstuddur sínar eigin leiðir og
þræddi þá ekki alltaf þær slóðir
sem aðrir fóru. Fastmótaðar skoð-
anir hafði hann sem hann hvikaði
ógjarnan frá nema hann fengi
skýr rök viðmælenda fyrir því að
rangt væri. Hann hafði unun af
því að ræða við menn bæði um
pólitísk dægurmál og annað sem
mannlegum viðskiptum viðkemur,
enn hann var sjaldan á sama máli
og aðrir, — sótti og varði sitt mál
af miklum eldmóði, glöggur á allar
veilur í málflutningi annarra og
fljótur að notfæra sér þær.
Sigurður var mikill átrúnaðar-
maður í stjórnmálum, fyrst sem
framsóknarmaður, síðan alþýðu-
bandalagsmaður, og manni fannst
hans pólitík vera hrein „persónu-
dýrkun". Ég hygg að á meðan
hann hélt fullri heilsu og and-
legum næmleika hafi þeir verið
„hálfguðir" í hans augum Jónas
frá Hriflu og síðar Einar
Olgeirsson. Hann lærði ungur að
leika á orgel og hafði unun af
tónlist. Hann var organisti við
Mælifells- og Reykjakirkju í
fjölda ára. Síðasta skipti sem ég
heyrði hann leika í kirkju var í
Mælifellskirkju fyrir sex árum
þegar sonardóttir mín var skírð.
Hann hafði gaman af söng og var
félagi í karlakórnum Heimi í
áratugi.
Sigurður kom til okkar hjóna
árið 1944 og var hjá okkur í
fimmtán ár sem fyrr segir. Þessi
ár hafa efalítið verið sviptivinda-
söm fyrir hann, því að við hjón
eigum átta syni sem allir höfðu
ýmislegt til málanna að leggja og
taka varð tillit til. Sigurður vitist
una hag sínum vel innan um allt
þetta „strákastóð", hann var sér-
staklega barngóður og bar sér-
staka umhyggju fyrir þeim öllum.
Ósjaldan mun fólk sem kom í
Ljósaland á þessum árum hafa séð
„Sigga Kristó" með stráka sitt á
hvorum handlegg, ljómandi af
ánægju. Konu minni sagði Sigurð-
ur þegar hann fór frá Ljósalandi
alfarinn árið 1960 að sér hefði
hvergi liðið betur eða verið jafn-
ánægður og á hennar heimili.
Óneitanlega yljar þetta manni um
hjartarætur.
Sigurður fór að Gilhaga til
Helgu systur sinnar þegar hann
fór frá Ljósalandi, og var það hans
heimili upp frá því.
Síðustu árin í Gilhaga var hann
heilsuveill, og annaðist Helga
hann af einstakri lipurð og hjarta-
hlýju, og á hún mikið þakklæti
skilið fyrir þá umönnun.
Við leiðarlok er margs að minn-
ast sem ekki verður skráð en
geymt í sjóði minninganna.
Að lokum þakka synir okkar, og
við hjónin samverustundirnar
margar og góðar og trygglyndið
sem aldrei brást.
Samúðarkveðjur sendum við öll,
systkinum hans, frændaliði og
vinum.
Jóhann Hjálmarsson
frá Ljósalandi.
Kveðja—Þórunn
Kristjánsdóttir
Sláttumaðurinn slyngi hefur
gerð sér tíðforult í sveitina okkar
það sem af er þessu ári. Einn af
öðrum hafa samferðamennirnir
horfið úr hópnum, ungir sem
gamlir. Mig langar til að minnast
með fáeinum orðum vinkonu
minnar úr þessum hópi, Þórunnar
Kristjánsdóttur, Miðfelli, sem
andaðist að Reykjalundi 23. ágúst.
Þórunn var fædd 22. febrúar
1905, og var því á 75. aldursári er
hún lést. Ætt hennar og uppruna
verð ég að láta öðrum eftir að
rekja, en vil þó geta þess að meðal
systkina hennar voru þeir lands-
þekktu menn, Sverrir sagnfræð-
ingur og Klemens á Sámsstöðum,
eins og hann var jafnan nefndur.
Þórunn var orðið miðaldra kona
þegar kynni okkar hófust. Hún bjó
ein í litla húsinu sínu, sem stendur
á einum fallegasta stað í sveitinni,
og er útsýni mikið yfir Flóann og
til Reykjavíkur. Þar var hvorki
hátt til lofts og vítt til veggja, en
hjartarúmið nóg, og gestrisni
mikil. Margra ánægjustunda er að
minnast, og mörg voru kvöldin
sem við sátum við gluggann og
skröfuðum saman, eða þögðum
saman, meðan rökkvaði í stofunni
og ljósin tendruðust í vaxandi
byggð sveitarinnar.
En það var ekki alltaf setið
auðum höndum á Miðfelli. Þórunn
var forkur dugleg meðan heilsan
entist, og hlífði sér jafnvel ekki
eftir að hún tók að bila. Henni
þótti vænt um húsið sitt og um-
hverfi þess, og vann mikið að
fegrun þess. Á vordögum og fram
á bjartar sumarnætur mátti þá
oft sjá hana tína grjót úr kartöflu-
garðinum sínum, hlaða upp sól-
byrgi, hlúa að gróðri og dytta að
ýmsu. Hún var líka mikil hann-
yrðakona, prjónaði, heklaði fín-
gerð sjöl, hreinustu listaverk, og
saumaði út. Á stofugólfinu hennar
var stórt rýateppi, sem mig minn-
ir að hún væri á annað ár að
vinna. Um tíma var hún í saum-
aklúbb með okkur fjórum ná-
grannakonum. Hann var skírður
Jómfrúklúbburinn, og þar var oft
glatt á hjalla.
Þegar Þórunn var komin fast að
sextugu, tók hún bílpróf og keypti
sér lítinn bíl. Bílinn kallaði hún
Grána, og hélst nafnið þó hann
skipti um lit síðar. Hafði hún
mikla ánægju af að fara allra
sinna ferða á Grána, og vera
engum háð með far, en það var
ríkur þáttur i eðli hennar að
standa á eigin fótum.
Þórunn var kona há og grönn,
beinvaxin, svipmikil, og silfur-
hærð á síðari árum. Stundum gat
hún verið dálítið fasmikil, en við
sem þekktum hana náið, vissum
að undir skelinni bjó hlytt og
viðkvæmt hjarta, og djúp samúð
með mönnum og málleysingjum.
Hún tók þátt í sorg og gleði
nágranna sinna, og enginn gat
hlegið jafn innilega og hún í
glöðum hópi. Þó hafði lífið ekki
alltaf farið um hana mjúkum
höndum. Hún giftist ekki, en
eignaðist einn son er Loftur hét.
Hann dó ungur, og var það henni
þungur harmur. Þá bjó hún á
Akranesi, og verður hún jarðsett
þar við hlið hans. Oft talaði hún
um drenginn sinn, og efaðist
aldrei um endurfundi þeirra.
Seinustu æviárin voru Þórunni
erfið á ýmsa lund. Heilsunni
hrakaði, og hún dvaldi oft á
sjúkrahúsum. Þrátt fyrir upp-
skurð á augum dapraðist henni
sjón, svo að hún gat lítið unnið að
handavinnu, og má nærri geta hve
erfitt hefur verið fyrir hana að
sitja auðum höndum. Þá létust
bræður hennar, Sverrir og Klem-
ens með stuttu millibili, og fékk
það mikið á hana.
Síðustu mánuðina dvaldi Þór-
unn á Reykjalundi. Hún hafði
fótavist að mestu fram á síðasta
dag, þó oft væri hún sárþjáð. Nú
voru vinnusömu hendurnar tærð-
ar og þróttlitlar, en handtakið var
jafn hlýtt og áður, og brosið bjart.
Hún átti sér þá ósk heitasta að
komast aftur heim. Nú hefur
henni orðið að þeirri ósk, þó á
annan hátt sé.
Nágrannar hennar og vinir
kveðja hana með þakklæti, og
votta jafnframt systkinum hennar
og öðrum aðstandendum innilega
samúð.
Hafi hún þökk fyrir samfylgd-
ina. Arndís G. Jakobsdóttir.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, fööur, tengdaföður, bróöur og afa
GUÐJÓNS SIGMUNDSSONAR,
verkstjóra,
Keilufelli 43.
Sérstakar þakkir til starfsfélaga í Álverinu.
Ester Sigurjónsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og
systkini híns látna.
+
Þökkum innilega auösýnda samúð og vlnáttu viö andlát og
jaröarför fööur okkar, tengdafööur, bróður og afa,
EINARS ELÍESERSSONAR,
Boröeyrl.
Jónas Einarsson,
Björn Einarsson,
Ingimar Einarsson,
Halla Einarsdóttir,
og barnabörn
Guðbjörg Haraldsdóttir,
Gertrud Einarsson,
Matthea K. Guómundsdóttir,
Sigríöur Elíesersdóttir,