Morgunblaðið - 15.03.1980, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. MARZ 1980
MORö'Jly/
RArr/NJ
GRANI GÖSLARI
Mundu — smáklaufaskap. —
Svo ’ann fái tækifæri til aO
sýna henni hve klár ’ann sé,
skilurðu?
Þegar maður hefur séð eitt norðurljós, hefur maður séð þau öll,
vinur minn.
... Meðan rakettuskothríð
stendur yfir getur ýmislegt
gerst í hliðargötunum ...
Það þætti ekki gott
í Sigurðarbúð
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Budapest var mótsstaðurinn í
janúarhluta Philip Morris
Evrópukeppninnar. ’238 pör tóku
þátt, þar af helmingurinn heima-
menn, margir Pólverjar, nokkur
pör frá Júgóslavíu og Búlgaríu að
ógleymdum alla leið frá Moskvu.
Vesturiandabúar voru þarna í
miklum minnihluta en langbesta
par keppninnar voru tveir Pól-
verjar. Og voru þeir með spil n-s í
spili dagsins en þar er frá keppni
þessari.
Vestur gaf, A—V á hættu.
Norður
S. ÁKG7
H. G10
T. Á10643
L. D10
Vestur
S. 982
H. KD65
T. D2
L. 8743
Austur
S 10654
H. Á872
T. G75
L. K6
COSPER
8272 COSPER
Ég gleymdi víst að segja þér að ég vann farmiða fyrir tvo til
Ítalíu!
Árni Helgason skrifar:
„Ég var að ræða um daginn við
góða og reynda konu. Hún hafði
ekki farið varhluta af erfiði hins
daglega lífs. Jafnvel hennar einka-
mál höfðu verið henni erfið á
tímabili. Hún þekkti því vel lífið
af reynslunni. Og nú var dóttir
hennar að ganga í hjónaband. Og
ég fór að grennslast eftir manns-
efninu. Konan leyndi ekki ánægju-
svipnum. Þetta er reglupiltur.
Snertir ekki við áfengi. Hjá þess-
ari góðu og reyndu konu var þetta
númer eitt. Og hvers vegna? Þá
var hún óhrædd um að þeir
peningar sem ungu hjónin öfluðu
færu ekki eins og hjá svo ótal
mörgum, fyrir áfengi og aðrar
eiturnautnir sem ekkert gildi hafa
annað en eyðileggingu fyrr eða
síðar. Ef ekki í dag, þá á morgun.“
• Það er
tryggingin
„Það fer ekki framhjá neinum
að áfengi og aðrar eiturnautnir
eru ekki meðmæli þeim sem þeirra
neyta. Og aldrei hefi ég séð
auglýsingar um að fá mann í starf
og það tekið fram að hann megi
vera undir áhrifum eins og honum
sýnist. En þær eru heldur fleiri
auglýsingarnar sem krefjast þess
að maðurinn sem sækir um starfið
sé reglumaður. Það er tryggingin.
Og hver treystir í raun og veru
óreglumanni þótt alltof margir
Suður
S. D3
H. 943
T. K98
L. ÁG952
Eftir að norður opnaði á einum
tígli hætti austur miklu með dobli.
Eðlilega redoblaði suður. Vestur
sagði eitt hjarta en eftir það fengu
Pólverjarnir frið. Og með nokkuð
flólknum sögnum komst suður að
því, að norður átti ekki háspil í
hjartanu en var í staðinn með
sterkan fjórlit í spaðanum og
suður skellti því makker sínum í
lokasögnina fjóra spaða.
Vörnin byrjaði með því að spila
þrisvar hjarta. Norður féll ekki í
þá gildru að trompa, lét heldur
tígul og eftir það var sama hvað
vörnin geröi. Reyndar spiluðu þeir
hjarta í fjórða sinn, sem trompað
var í blindum og aftur látinn
tígull af hendinni. En þessi fyrir-
hyggja norðurs þýddi, að hann var
ekki í neinum vandræðum með að
taka trompin, svína síðan laufinu
og taka alla slagina, sem eftir
voru.
Og eðlilega gáfu 4 spaðar betri
skor en gröndin þrjú, sem reyndar
hefðu staðið úr því hjörtun skipt-
ust 4 og 4.
Maigret og vínkaupmaðurinn
71
— Þekkið þér góðan lög-
fræðinga?
— Nei. Hvorki vondan né
góðan.
— Þér þurfið lögmann á
morgun, þegar rannsóknar-
dómarinn yrirheyrir yður. Ég
skal láta yður fá nokkur nöfn.
— Þökk fyrir.
- Skál.
Og Pigou sagði eins og í spaugi:
— Það verður víst langt
þangað til að ég fæ toddí aftur.
Ég verðdæmdur í þunga rcfs-
ingu, ekki satt?
— Þvi haldið þér það?
— í fyrsta lagi vegna þess að
hann var ríkur og áhrifamikill
maður. Og því næst vegna þess í
raun hafði ég enga áþreifanl-
ega ástæðu til að drepa hann.
— Hvenær fenguð þér þá
hugmynd að drepa hann?
— Ég veit það ekki. Ég varð
að flytja af hótelinu mínu því
fyrsta og fiæktist á verri stað.
Það var viðbjóðslegt líf. Ég
vann á nóttunni skftaverk og
kom dauðþreyttur heim í þessa
holu. Þetta var mér allt svo
andstætt og ég fékk svo mikla
viðurstyggð á þessu öllu. Ólykt-
in — svaðið. Mér fannst ég vera
orðinn utanvelta við allt.
Ég reikaði um og stundum
njósnaði ég um Liliane. Þegar
ég sá Chabut man ég að ég
tautaði oftar og oftar við sjálf-
an mig:
— Réttast væri að ég dræpi
hann.
Þetta voru i fyrstu bara orð
sem duttu upp úr mér. í raun
og veru held ég ekki að ég hafi
ætlað að drepa hann. En ég
fylgdist með lifi hans úr
fjarska. Ég sá hann glæsilegan
með bílinn sinn, kvenfólkið sitt,
munaðinn, allt gekk honum í
haginn og ég tróðst meira og
meira ofan i skitinn ...
Fötin sem ég hafði farið með
að heiman voru orðin bæði
snjáð og skítug. Frakkinn minn
var þunnur og mér var alltaf
kalt, og ég átti ekki aur til að
fara og kaupa mér betri flík.
Ég sá þegar Liliane fór inn á
Quai de Charenton. Ilún hefur
trúlega fyrst farið á hina
skrifstofuna, því að þar hélt
hún að ég ynni.
Hún var lengi hjá honum. Ég
sá Anne Marie koma niður og
rölta um garðinn og ég þóttist
vita hvað væri að ske.
Ég var þó ekki afbrýðissam-
ur. Þetta var bara eins og eínn
kinnhesturinn í viðbót. Þessi
maður hegðaði sér eins og allt
væri hans. Og enn einu sinni
Eftir Georges Simenon
Jóhanna K riatjónsdóttir
sneri á íslensku
muldraði ég: „Ég skal drepa
hann.“
Ég hökti í burtu, ég vildi ekki
láta konuna sjá mig.
— Hvenær voruð þér fyrir
utan húsið í Rue Fortuny í
fyrsta skiptið?
— í lok nóvember.
Hann brosti beisklega. — Ég
get ekki útskýrt þá tilfinningu
fyrir yður — að hafa aldrei
aura í vasanum — vita að
maður getur aldrei lifað eins og
annað fólk. Ég var alltaf að
hugsa um þennan löðrung.
Hann hefði ekki átt að slá mig.
Kannski hefði ég getað gleymt
því sem hann sagði — þó svo
það væri allt mjög niðurlægj-
andi. En að slá mig — eins og
óþckkan krakka...
— Þegar þér fóruð til Rue
Fortuny síðasta miðvikudag —
haldið þér þá að þér hafið verið
með eitthvað í huga?
— Það myndi ekki borga sig
fyrir mig að vera óhreinskilinn.