Morgunblaðið - 18.03.1980, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. MARZ 1980
HORöJN-*
KAff/no ; P
il í’2____

HJÁLP!
Það var aldrei honum brá?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Oft borgar sig að tryggja sér
slag á einhvern hátt í ákveðnum
lit. En þó ekki ef það gefur um leið
andstæðingunum færi á að ná
slagnum til baka í öðrum lit og þá
jafnvel með rentum.
Norður gaf allir á hættu.
Norður
S. K85
H. 6
T. Á65
L. Á109752
Vestur Austur
S. D97643 S. G
H. D1072 H. K954
T. 94 T. KG1083
L. 6 Suður S. Á102 H. ÁG83 T. D72 L. K84 L. DG3
Norður opnaði á einu laufi,
austur sagði einn tígul og suður
eitt hjarta. Norður sagði þá tvö
lauf og sögnum lauk með þrem
gröndum suðurs.
Eðlilega spilar vestur út
tígulníu og suður sá, að auðvelt
var að tryggja sér tvo slagi á
litinn með því að láta lágt frá
blindum. En lengra hugsaði hann
ekki og átti það eftir að koma
honum í koll. Austur tók slaginn
og sá, að litlir möguleikar fólust í
tíglinum. Útspilið og sögn suðurs
sýndu greinilega hver átti drottn-
inguna. Ennfremur var hann
smeykur við lauflitinn í blindum.
Hann skipti því í lágt hjarta.
Suður reyndi áttuna, vestur fékk á
tíu, spiiaði tvistinum, kóngur og
ás. Og þegar austur fékk á lauf-
drottninguna tók vörnin tvo á
hjarta til viðbótar. í allt fimm
slagir til varnarinnar, einn niður.
Það var heldur fljótfærnislegt
að tapa þessu spili. Að vísu var
tígulkóngurinn örugglega á hendi
austurs, en það skipti bara alls
engu máli. Svo fremi að fimm
slagir fengjust á lauf þurfti suður
ekki að fá slag á drottninguna. Og
að auki var bara hættulegt að gefa
andstæðingunum færi á að ráðast
á hjartað áður en búið var að
fríspila lauflitinn. Þannig hefði
tígulásinn og laufsókn strax í
upphafi tryggt vinning.
Félagi tíu sígarettur. —
Flokksleiðtogastærðina!
Varnaðarorð
Þrjár ungar stúlkur úr Keflavík,
þær Hjördís Þórhallsdóttir,
Ágústa Guðrún Gylfadóttir og
Helga Magnúsdóttir komu til
Velvakanda með tvær blaðaúr-
klippur frá norskum veitingahús-
eiganda, Otto Tokvam og sögðu
farir sínar ekki sléttar af viðskipt-
um við hann.
Við fórum eftir sams konar
auglýsingum til Noregs í fyrra-
sumar og störfuðum hjá þessum
manni við hótel hans í Noregi.
Sams konar vildarkjör voru þá í
boði, góð laun og gott umhverfi og
aðstaða. Reynslan varð sú, að það
endaði með að lögreglan á staðn-
um sagði okkur að fara hið fyrsta
heim, því við fengum aðeins brot
af þeim launum sem okkur bar.
Húsnæðisaðstaðan var það slæm
að heilbrigðisyfirvöld á staðnum
hótuðu lokun, salernisaðstaða
engin, einn vaskur og lélegur
aðbúnaður í alla staði. Eina mál-
tíð fengum við á sólarhring, sem
var skömmtuð og oftast tvær
kjötbollur á mann. Fyrstu þrjár
vikurnar létum við bjóða okkur að
vinna í 10—16 klst. á sólarhring
án frídaga og eigum við enn þá
inni hjá honum sem svarar þrjú
til fjögur hundruð þúsund kr. í
laun hver okkar, þ.e. heil mánað-
arlaun ásamt aukavinnu. Við
höfðum samband við lögregluna á
staðnum, eins og áður greinir,
sendiráðið í Noregi og fleiri aðila.
Það eina sem hægt var að gera var
að ráðleggja okkur að flýja hið
fyrsta, sem við gerðum að lokum.
Við teljum okkur heppnar nú, að
bíða aðeins fjárhagslegt tjón af,
en við viljum vegna þessarar
reynslu okkar ráðleggja öllum að
taka ekki mark á gylliboðum þessa
COSPER

t

8280
Ég held að hann standi lengst til hægri. — Nei,
reyndar frekar annar frá hægri!
■J^arfnsvmi.c.
viö norsKu Uröina^
-
reyðslumann, dV' maí n, oktober.
sumarbmabikO hver), ^ ^
SkrifiO og semW< ™ NuHield Boad,
Norskur veitinga-
staður í London
óskar eftir aö ráöa sem fyrst hjón, sem eru
reglusöm og meö reynslu til aö sja um
sttórhun og rekstur vel þekkts veitingastaöar
1 í Surrey. Einnig óskast yfirmatreiöslumaöur
oq matreiöslumaöur. Getum útvegaö hus-
næöi.
Veitingastaöurinn er skemmtilegur, og um-
hverfið fallegt. Gott kaup. Skrifiö og sendiö
meömæli og mynd til:
Otokvam, Littie Norway, 31. Nutfield Road,
Merstham, Surrey, England.
Maigret og vínkaupmaöurinn
73
niður lendi ekki í því.
— Ég var alveg á mörkunum
að fara inn á Quai des Orfevres
og biðja um samtal við yður. En
ég var svo hræddur um að ég
fengi aðeins að tala við ein-
hvern lögreglumann og fengi
ekki að hitta yður. Þess vegna
kom ég hingað.
— Eg sá yður.
— Ég veit það. Ég ætlaði að
koma strax. en svo grcip mig
ótti og ég hraðaði mér á braut. I
nokkra klukkutíma eigraði ég
um. Fimm, sex sinnum fór ég
hér fram hjá og sá að nú var
búið að slökkva ljósið.
— Andartak.
Hann hringdi aftur á stöðina.
— Láttu mig fá Lapointe
aftur. Ilalló. Eru mennirnir
farnir? Hverjir eru þarna auk
þín?
— Lucas er á vaktinni og
Janvier var að koma.
— Komið hingað báðir til
iriin. Takið bíl.
— Fara þeir með mig?
spurði Pigou, þegar Maigret
hafði lagt tólið á.
— Það cr nauðsynlegt.
— Auðvitað skil ég það.
Samt er ég hræddur — eins og
ég sé að fara til tanniæknisins.
Hann hafði drepið mann.
Hann hafði komið til Maigrct aí
sjálfsdáðum en ráðandi tilfinn-
ing hjá honum var ótti. ótti við
líkamlegt ofbeldi.
Maigret varð hugsað til
Sticrnets unga sem hafði drepið
ömmu sína á viðurstyggilegasta
máta og sagði svo eins og
ekkert væri:
— „Ég gerði það ekki vilj-
andi.“
Hann horfði stöðugt á Pigou.
eins og hann væri að reyna að
lesa hugsanir hans. Bókarinn
varð vandra-ðalegur.
— Þér hafið ekki fleiri
spurningar? sagði hann.
— Nei. það held ég ekki.
Hvað þýddi að spyrja hann,
hvort hann sæi eítir því sem
hann hafði gert?
Hann yrði spurður þessarar
spurningar síðar í málinu og ef
hann segði sannleikann myndu
viðbrögð sjálfsagt verða á ýmsa
vegu.
Þeir sátu þegjandi nokkra
hríð og Maigret lauk úr glasinu
sínu. Svo heyrði hann bíl stað-
næmast fyrir utan húsið og
bíihurðum var skellt.
Hann kveikti sér enn í pípu
og fann þó að hann hafði
takmarkaða lyst á henni. Fóta-
tak í stiganum. Hann gckk
fram og lauk upp. Lögreglu-
mennirnir tveir horfðu forvitn-
ir á svip inn í stofuna.
— Þetta er Gilbert Pigou.
Eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristiónadóttir
sneri á islensku
yið höfum nú átt langt samtal.
Á morgun verður hin opinbera
yfirheyrsla.
Bókhaldarinn leit á þá og
virtist sefast. Þeir virtust ekki
ógnvekjandi.
— Farið með hann til Quai
des Orfevres og látið hann sofa
í nokkra klukkutíma. Ég kcm
fyrir hádegið.
Lapointe gaf honum merki en
hann skildi það ekki að bragði.
Svo að Lapointe tautaði:
— Á ég að setja á hann
handjárn?
Maigret sneri sér að Pigou:
— Það er ekki vegna þess að
við treystutn yður ekki. En við
verðum að fara að reglum.
Úti á pallinum leit Pigou um
öxl. Það voru tár í augum hans.
Hann Icit enn einu sinni á
Maigret eins og til að hleypa í
sig kjarki. En væntanlega tár-
aðist hann yfir sjálfum sér.
SÖGULOK.