Morgunblaðið - 15.11.1980, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 1980
Jón Helgason Sel-
fossi - Minning
Fæddur 13. júní 190fi.
Dáinn 13. september 1980.
Tryggvagatan er eitt nafn af
þremur á Selfossi, af sörau rót
sprottið, af sömu grein og raunar
Selfossstaður allur til orðinn fyrir
brúna, það góða verk, sem vel á
skilið þá virðingu og heiðrun sem
því hefur verið veitt með nafninu
á skrautgarði staðarins, Tryggva-
garði, og þekktasta nafnið,
Tryggvaskáli, sem var beinlínis
afkvæmi verkframkvæmdarinnar,
brúarbyggingarinnar, upphaflega
byggður sem vinnuskúr og efnis-
geymsla, það mér er tjáð.
Víst hefur þessi brúarbygging
verið mikil manndómsfram-
kvæmd þess tíma og vel maklegt
að heiðra ávallt þau menningar-
spor, sem til eftirbreytni eru.
Þetta spor og önnur slík, sem
fyrir allra augum eru, leynast
ekki, en margt einstaklingsafrekið
sem vel væri maklegt viðurkenn-
ingar, gleymist í sínu yfirlætis-
leysi.
Spor eru þó stigin í þá átt upp á
síðkastið t.d. með viðurkenningum
garða, lóða og götuhirðinga og
slíkt.
Ef sá háttur hefði verið upptek-
inn á Selfossi, að viðurkenna og
verðlauna frágang og eigin vinnu
og umgang einkaíbúðarhúsa, er
tæpast vafi á að Jón Helgason
hefði ekki gleymst, þótt hann
hefði aldrei brugðið út af hlé-
drægni sinni, aldrei hrópað sjálfur
um verk sín. Ef farið væri að veita
viðurkenningar og verðlaun fyrir
háttprýði heimila, t.d. fyrir að
hjónin og börnin hefðu engu spillt
með áfengi eða tóbaki svo og svo
lengi eða alla tíð, verið þannig til
fyrirmyndar og þjóðhollustu,
hefði þá ekki verið litið til
Tryggvagötu 2. Það er svolítið
skrítin tilviljun, að ég skyldi
eignast hús við Tryggvagötu, er
bæri eiginlega heiti hálfs nafns
míns, Þórshamar. I annarri íbúð-
inni bjuggu ung hjón, Jón Helga-
son og Halldóra Bjarnadóttir, en
fluttu litlu síðar í sitt eigin hús, er
þau voru að ljúka við að byggja
litlu neðar í götunni.
Ekki hafði ég heyrt um það
getið að Jón hefði stundað neitt
iðnnám, en sá þó ekki annað en
verkið gengi vel fram undan hans
eigin höndum, þótt mest hafi það
þó líklega verið í aukavinnu gert
þar sem hann var fastamaður
+
Móðir mín,
KRISTÍN BJARNADÓTTIR,
Bragagötu 33A,
andaöist 28. október s.l.
Útförin hefur fariö fram í kyrrþey samkvæmt ósk hinnar látnu.
Sigurgeir S. Eyvindsson.
Elskuleg systir mín og mágkona,
GUDRÚN A. DELLMAN,
lést 12. nóvember aö hemili sínu 35 Radon Mews, London.
Ólöf Guömundsdóttir,
Andrés Bjarnason, gullsmiður.
+
BJÖRG JÓNSDÓTTIR,
frá Akureyri,
síöast til heimilis aö Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund, lézt á
Landakotsspítala 10. nóvember sl.
Vinir hinnar látnu.
+
Bróöir okkar,
BJARNI EYJOLFUR MARTEINSSON,
sem lést á Hrafnistu 6. nóvember, veröur jarösunginn frá
Hafnarfjaröarkirkju, mánudaginn 17. nóvember kl. 2.
Systkini hins látna.
+
Faöir minn og tengdafaðir,
EINAR SIGMUNDSSON,
frá Hamraendum,
til heimilis aö Barmahlíö 37,
veröur jarösunginn frá Háteigskirkju mánudaginn 17. nóvember kl.
13.30.
Þorsteinn Einarsson,
Halldóra Hálfdánardóttir.
Útför,
RÚDÓLFS SÆBÝ,
fer fram frá Siglufjaröarkirkju þriöjudaginn 18. nóvember kl. 2 e.h.
Blóm og kransar eru afþökkuó, en þeim, sem vildu minnast hins
látna, er bent á Kvenfélagiö Von, Elliheimilissjóö. Fyrir hönd
vandamanna.
Björn Grétar Ólafsson, Þóra Jónsdóttir,
Ólafur Matthíasson, Elsa Baldursdóttir.
Minning:
Kaupfélagsins. Ekki var það
sjaldgæf sjón að sjá hann taka
handtak við húsið um leið og hann
kom á lóðina. Einum sem oft
horfði á, varð eitt sinn að orði:
„Hann á svo sannarlega húsið
þegar hann er búinn með það.“
Þar voru og fjórar hendur að
verki, samhent voru þau hjón
sjáanlega.
Hvorki er ætlan mín né geta að
rekja hér ætt og uppruna Jóns
Helgasonar, þótt ég drepi hér á
það, sem fyrir augu mtn og minna
bar og minnist kynningar okkar
við þau hjón. Ég ætla rétt vera, að
Jón hafi verið fæddur að Súlu-
holtshjáleigu í Villingaholts-
hreppi 13. júní 1906. Kornungur
hef ég heyrt að hann hafi verið er
faðir hans drukknaði, en notið
síðar vel góðs stjúpa, enda senni-
lega ekki til kala unnið, eftir því
er manni virtist ávallt öll fram-
koma hans.
Þótt hlédrægan muni hafa mátt
telja hann, átti hann skin ljúfrar
gamansemi í lausu máli og stuðl-
uðu ef því var að skipta og kunni
vel með að fara.
Jafnvel hefur hann verið elsti
starfsmaður Kaupfélags Árnes-
inga nú á 5. áratugnum, fyrst sem
bílstjóri og síðar til hvers þess
verks er hagar hendur þurfti til.
Slíkir menn, sem vinna líka hvert
verk eins og þeir væru að vinna
fyrir sjálfan sig, eru hverju fyrir-
tæki ómetanlegir, ekki síst, ef þeir
hafa þá samvinnuhæfileika að
aðrir laðist að þeim og notist að
þjálfun þeirra og verkhæfni, en
svo hefur mér heyrst að verið hafi
um Jón og muni nú margir sakna
hans svo óvænt burtkölluðum.
Hversu miklu meira, sárari og
dýpri sökuður svo mikils heimilis-
föður sem hann var, hjá konu
hans, börnum og barnabörnum og
öðru skylduliði.
Einnig hreyfir þetta við bróður-
hug mínum og konu minnar, Unu
Pétursdóttur, þar sem kona Jóns,
Halldóra Bjarnadóttir frá Önd-
verðarnesi var með Unu í stjórn
Kvenfélagsins og okkur í stúkunni
Brúnni, heill og sannur félagi í
öllu reglustarfinu.
Megi bróðurhugur okkar og
annarra mýkja syrgjendanna sár
og hamingjuminningar hins liðna
strá ylgeislum á veginn.
Ingþór Sigurbjs.
Ólafur Sigurjóns-
son Dvergasteini
Fæddur 31. júlí 189fi.
Dáinn 2. nóvembcr 1980.
Aldinn samferðamaður hverfur
af sviði og kveður.
Farsæll þegn, sem var hvers
manns hugljúfi, vildi allra götu
greiða; að slíkum manni er ævin-
lega sjónarsviptir.
Ólafur í Dvergasteini var einn
þessara traustu og greindu al-
þýðumanna, sem hvarvetna létu
gott af sér leiða og urðu samferða-
mönnum minnisstæðir fyrir verk
sín og viðmót allt.
Frá bernskudögum er mynd
Ólafs skýr í hugskoti mínu, hann
var þá í því starfi, sem hann
gegndi lengst, sem afgreiðslumað-
ur í Kaupfélagi Héraðsbúa, en
hvergi mun það ofsagt, að því
starfi gegndi hann einstaklega vel
og naut vinsælda allra, sem við-
skipti áttu við hann.
Hversu mjög sem ég kveið fyrir
kaupstaðarferðunum í þá daga í
allri minni óframfærni, þá var ég
ævinlega hinn léttstígasti og boru-
brattasti þegar ég kom í pakkhús-
ið, þar sem Olafur réði ríkjum.
Þar sveif andi lipurðar og ljúf-
mennsku yfir vötnum, með
spaugsyrði á vör var að verki
hverju gengið, þó öll væri aðstað-
an erfið.
Fyrst og síðast. skyldi það vera
boðorðið að gera allt sem unnt
væri fyrir alla og sem allra
fljótast.
Það var aðalsmerki hans í
erilsömu starfi og það var ekki
amalegt fyrir auman drengstaula
að vera allt í einu orðinn sem
fullgildur viðskiptavinur, og þó
fyrst og fremst að vera mætt af
þeim hjartans hlýleik og þeirri
alúðarríku nærgætni, sem Ólafi
var svo lagin og eðlisbundin.
E.t.v. segir þessi litla lýsing frá
liðinni tíð meira en margt annað
um mannkostamanninn Óiaf frá
Dvergasteini.
Hann var bæði harðduglegur og
sérlega glöggur maður og það voru
kostir sem komu sér vel í starfinu.
En lundin létt og vinhlýtt við-
mót voru þó öðru fremur þeir
eðlisþættir sem ævinlega mættu
okkur í öllu hans dagfari.
Ólafur var félagslyndur maður
og lífsgleðin átti ríkt rúm í hjarta
hans til hinztu stundar.
Stefanía Hansína
Söebech — Kveðjuorð
Þegar sumarið var að kveðja,
laufin og blómin fölnuð þá skein
sól um vetrardal.
Föstudagionn 31. okt. var kvödd
í Dómkirkjunni Stefanía Söbech.
Með fáum orðum langar mig til
að minnast þessarar gáfuðu konu.
Hún giftist 11. júlí 1931 Hallbirni
Jónssyni frá Vattarnesi Barða-
strandasýslu. Eignuðust þau einn
son Karl Friðrik.
Hugur minn reikar á Barónstíg-
inn á heimili þeirra áður fyrr. Þá
var hún útivinnandi í prent-
smiðju. Mjög gestsamt var á
heimilinu eins og alltaf. Þegar hún
kom heim eftir önn dagsins, tók
hún á móti gestunum ljúf í lund og
ekki lá hún á liði sínu með
gamanyrði. Gestrisni þeirra var
með eindæmum. Á Vattarnesi
áttu hjónin jörð, þar voru þau
drottning og kóngur í ríki sínu.
Þessir náttúruunnendur sem elsk-
uðu hvort annað fölskvalaust nutu
þess að dvelja sumarlangt á þess-
um sælureit. Kjarkur hennar og
starfsþrek var óbilandi. Þessi
stórbrotna kona gekk ekki heil til
skógar, þó var hún stælt, hraust,
ávallt gefandi lífsgleði. Augu
hennar voru ekki sjáandi síðustu
árin, þó spegluðu þau visku og
hreinleika.
+
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
bróður og móðurbróöur,
AUÐUNS JÚLÍUSAR JÓNSSONAR,
Akranesi.
Ásta Jónsdóttir,
Snjólaugur Þorkelsson og fjölskylda.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jaröarför elginmanns
míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
JÓNS GUDLAUGSSONAR,
skipasmiös,
Langholtsvegi 134.
Guöbjörg Jónsdóttir,
Hilmar Jónsson, Hrefna Siguróardóttir,
Helga Jónsdóttir, Ingvar Óskarsson,
Jóna Jónsdóttir,
Þórsteinn Jónsson,
Óskar Hlíöar Jónsson,
og barnabörn.
Það var á blíðviðrisdegi í sumar
að ég fékk mér gönguferð í
Reykjavík niður að tjörn og horfði
á fuglana, fór svo um miðbæinn
sem mér er svo kær, þar hitti ég
hjónin Stefaníu og Hallbjörn.
Henni.var svo annt um miðbæinn
eins og fleirum. Hún elskaði að
fara í göngutúr og verða vör við
sumaryl og láta andvarann
strjúka um kinnar. Hún sá ekki
vegfarendur né búðargluggana,
sjónin var horfin, en hún fann
hönd manns síns, sem verndaði
hana,, trausta öryggið og máttinn.
Hún þakkaði skaparanum fyrir að
eiga hann Hallbjörn. Við töluðum
saman þarna í sólskininu og
þekkti hún fljótlega málróm minn.
Ég hafði ekki séð þau í lengri
tíma. Hún spurði bónda sinn hvort
ég hefði breyst í útliti. Þau buðu
mér í heimsókn til sín en því
miður var ég ekki búin að láta
verða af því. En nú er hún vina
mín horfin. Vona ég hún fyrirgefi
mér að ekkert varð úr komu
minni. Minningarnar um frú Stef-
aníu eru þroskandi og lærdóms-
ríkar sem aldrei verða afmáðar.
Ég votta Hallbirni, hennar
trýgga förunaut, Karli Friðrik og
fjölskyldu hans innilega samúð.
Fyrir handan bíður bjartur heil-
agur staður, því þangað liggur
leiðin fyrir gimstein eins og Stef-
aníu.
Guð blessi hana.
llólmfríður Iijarnadóttir