Morgunblaðið - 20.11.1980, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1980
Minning:
Ragnar Jónsson
forlagsstjóri
Hinn 12. nóvember sl. andaðist í
Borgarspítalanum vinur minn
Ragnar Jóssnon, eftir langa og
erfiða sjúkdómslegu. Með honum
er góður maður genginn og harm-
ur í huga allra þeirra, er hann
þekktu. Ragnar Jónsson var fædd-
ur 4. ágúst 1921 í Gróðrastöðinni
við Laufásveg, sonur hjónanna
Aðalheiðar Ólafsdóttur frá Sogni í
Ölfusi og Jóns ívarssonar frá
Reykjakoti í sömu sveit, og var
hann næst yngstur sjö systkina
sinna.
A uppvaxtarárum Ragnars var-
erfitt um afkomu hjá verka-
mannsfjölskyldu, ekki síst þar
sem barnahópurinn var jafn stór
og hjá foreldrum hans. Varð hann
því að létta undir með þeim strax
og geta leyfði, m.a. sem mjólkur-
póstur og sendisveinn. Síðar
stundaði hann almenn verka-
mannastörf, þar til árið 1941, að
hann gerðist starfsmaður ísa-
foldarprentsmiðju og var hann
mörg síðustu árin forstöðumaður
bókaforlags Isafoldar og gegndi
því starfi af mikilli húsbóndaholl-
ustu og nákvæmni þar til í nóv-
ember á sl. ári að hann tók
sjúkdóm þann, er nú hefur leitt
hann til dauða.
Þann 16. júní 1950 gekk Ragnar
að eiga Magnúsínu Bjarnadóttur
og eignuðust þau tvær dætur,
Sólrúnu Lilju hjúkrunarfræðing,
gifta Jóhannesi Norðfjörð, og Pál-
ínu Aðalheiði, gifta Oddi Hall-
dórssyni, og eru barnabörnin orð-
in fjögur. Hjónaband þeirra
Magnúsínu og Ragnars var' ætíð
hið ástúðlegasta og besta. Þau
voru sérstaklega samhent um að
bæta og fegra sitt umhverfi og ber
heimili þeirra því gleggst vitni.
Þar undu þau löngum og nutu
fagurrar tónlistar og góðra bók-
mennta. Ekki er hægt að minnast
Ragnars án þess að Möggu sé getið
nokkuð frekar, og er mér þá efst í
huga sú fórnarlund og ósérhlífni,
sem er svo rík og eiginleg í fari
hennar. Þessir kostir hennar
komu best fram í því, hvernig hún
annaðist eiginmann sinn í hans
löngu og erfiðu sjúkdómsraun,
hvort sem hann var heima eða á
sjúkrahúsi.
Kynni okkar Ragnars hófust er
ég kvæntist, þar sem Helga kona
mín og Magga eru æskuvinkonur.
Ég hef oft hugsað um þá skemmti-
legu tilviljun, en sumir segja nú að
ekkert sé tilviljun, að við skyldum
hittast og takast með okkur svo
náin kynni og vinátta sem raun
varð á. Skýringarinnar er sjálf-
sagt að leita til þess hve viðhorf
okkar til manna og málefna fóru
vel saman, og ekki hvað síst hvað
varðar málefni skógræktar á ís-
landi. Ragnar gerðist snemma
félagi í Skógræktarfélagi Reykja-
víkur og varð þar virkur félagi.
Hann sat í stjórn þess um árabil
og gegndi þar ritarastörfum síð-
ustu árin og sat einnig aðalfundi
Skógræktarfélags íslands sem
fulltrúi síns félags. Á þessum
fundum eignaðist hann marga
góða vini víðsvegar að af landinu.
Honum var ekki nóg að starfa
að félagsmálum skógræktar-
manna, hann hafði einnig mikla
löngun til að fá landskika, sem
hann gæti hafið 'ippgræðslu og
trjárækt á. Þetta tókst honum
árið 1971, er hann fékk land hjá
ábúendum á Neðra-Hálsi í Kjós.
Fyrir þetta voru þau hjón ákaf-
lega þakklát, að hafa fengið sitt
eigið friðland. Strax hófust þau
handa um gróðursetningu trjá-
plantna og byggingu sumarhúss,
og er nú þegar kominn upp
fjölbreyttur blóm- og trjágróður,
sem gleður auga þeirra, er um
veginn fara og líta heim að
Brekkukoti.
Ragnar sannaði það í ríkum
mæli, að menn geta verið fjölfróð-
ir, þótt þeir hafi ekki notið
langrar skólagöngu. Þetta kom
ekki hvað síst fram í því hve
fróður hann var um allt er varðaði
okkar kæra land og sögu þjóðar-
innar, og eru þetta ekki einmitt
traustustu hornsteinar almennrar
menntunar?
Margar hafa þær ánægjustund-
ir verið, sem við áttum saman,
ekki síst er við fórum og fjölskyld-
ur okkar mörg sumur um nær
allar byggðir landsins. Oft rifjuð-
um við upp minningar frá þeim
stöðum, sem við höfðum dvalið á í
tjöldum okkar og minntumst þá
allra þeirra unaðssemda íslenskr-
ar náttúru, er við höfðum notið
þar. Þá þótti okkur gaman að taka
heimamenn tali og heyra með því
hinn fjölbreytta orðaforða og
tungutak landsmanna.
Það er erfitt fyrir okkur öll er
áttum hann að vin að sjá á bak
honum. Nýtt og óbætanlegt skarð
er komið í vinahópinn. Þegar
aldurinn færist yfir vill svo oft
verða, að efunarmaðurinn fer að
trúa á annað líf, og það er víst að
trú mín hefur styrkst nú um sinn.
Ég á erfitt með að hugsa mér að
við Ragnar eigum aldrei eftir að
hittast. Hvernig sem það tilveru-
stig verður, vona ég, að þar megi
finna dulitinn beran mel og blásið
barð, og við getum þá dundað við
að koma þar upp smá Brekkukots-
hvammi og litlum Bólstað.
Um leið og ég og fjölskylda mín
vottum eiginkonu hans, dætrum
og fjölskyldum þeirra samúð
okkar, minnumst við Ragnars,
hins hógværa og góða vinar og
þökkum honum hans tryggu vin-
áttu.
Blessuð sé minning hans.
ólafur Tr. Vilhjálmsson
„Ragnar Jónsson, Stórholti 26“
— á þennan einfalda hátt kynnti
Ragnar sjálfan sig í símaskránni,
— enginn titill, samt var hann um
áratuga skeið vörður pappírs-
birgða og síðar allra bókabirgða
eins stærsta bókaforlags landsins,
vel kunnugur bókamönnum og
bókaverslunum. Ragnar kom í
ísafoldarprentsmiðju árið 1943 og
var þar ljúfur og trúr starfsmaður
óslitið, þar til hann lagðist á
sjúkrahús vegna heilaæxlis fyrir
nokkrum mánuðum.
Ragnar var Reykvíkingur,
fæddur 4. ágúst 1923, foreldrar
ættaðir úr Árnessýslu, Jón ívars-
son verkamaður og Aðalheiður
Ólafsdóttir. Langalangamma
Ragnars var Vatnsenda-Rósa.
Ragnar kvæntist Magnúsínu
Bjarnadóttur, dæturnar urðu tvær
í fögru og góðu hjónabandi, Sólrún
Lilja, gift Jóhannesi Norðfjörð
verslunarmanni og Pálína Aðal-
heiður, gift Oddi Halldórssyni
sjómanni.
Ragnar var einatt léttur í spori
og lipur í öllum viðskiptum, en til
höfuðeinkenna telst þó einstök
trúmennska hans. Þessarar
tryggðar naut ekki ísafoldar-
prentsmiðja ein, hann var í stjórn
Skógræktarfélags Reykjavíkur um
áratuga skeið og sat jafnan skóg-
ræktarþing. Ragnar var náttúru-
barn og naut sín á ferðalögum
með fjölskyldu sinni, þá er tími
vannst til. I starfi var hann
hlédrægur, en kunni margt um
bækur, eins og þeir vita best sem
sóttu bókamarkaði hér í bænum.
Mannkostir Ragnars voru slíkir,
að þeir gleymast ekki. Blessuð sé
minning hans.
Pétur ólafsson
Ragnar Jónsson forlagsstjóri
lést í Borgarspítalanum 12. nóv. sl.
eftir nokkra sjúkralegu. Ragnari
kynntist ég fyrst árið 1964 á
aðalfundi Skógræktarfélags ís-
lands á Laugarvatni. Ragnar var
mikill áhugamaður um skógrækt
og kom oft með vini sínum á
aðalfundi Skf. Isl., sem gestur og
af einskærum áhuga.
Árið 1973 var Ragnar kosinn í
stjórn Skógræktarfélags Reykja-
víkur og var ritari félagsins sl. tvö
ár. Ragnar var aðalsmaður í raun,
háttvís og eðallyndur svo af bar og
sérstaklega skemmtilegur og ein-
lægur félagi og hrókur alls fagn-
aðar á góðri stund. Hann naut
ekki langrar skólagöngu en var
víðlesinn og vel menntaður. Marg-
ar minningar sækja á huga manns
er litið er til baka og þá sérstak-
lega frá fundum og ferðalögum
skógræktarmanna í samfylgd
Ragnars og Möggu. Nöfn þeirra
voru jafnan nefnd saman, svo
nátengd voru þau, en Möggu, eða
Magnúsínu Bjarnadóttur kvæntist
Ragnar 16. júní 1950. Þau eignuð-
ust tvær dætur, Sólrúnu og Aðal-
heiði, og eru þær báðar giftar hér
í borg. Heimili þeirra var sannur
griðastaður, fagurt og vel gert,
þar sem húsbóndinn undi sér vel
innan um góðar bækur, fagra
listmuni og ástríki mæðgnanna.
Þar var reyndar ekki setið auðum
höndum, því ef tækifæri gafst var
skotist upp í Kjós í sumarbústað-
inn og hugað að gróðri, sáð
trjáfræi, klipptir græðlingar og
plantað í um ha. lands á sl. 10
árum. Þarna er nú fallegur skógur
að vaxa upp, þar sem áður var
melar og mói.
Ragnar vann hjá Bókaútgáfu
Isafoldar og hafði starfað þar nær
40 ár af mikilli trúmennsku og
síðustu árin hafði hann verið
forlagsstjóri. Þetta var erilsamt
starf og krefjandi, en alltaf hafði
Ragnar tíma til að sinna sínu
áhugamáli hjá Skógræktarfélagi
Reykjavíkur og var ætíð reiðubú-
inn til starfa ef á þurfti að halda
og taldi ekki eftir sér. Við félagar
Ragnars hjá Skógræktarfélaginu
kveðjum í dag góðan vin og félaga
og minnumst orða skáldsins W.M.
Schmyler er Þorsteinn Valdi-
marsson skáld þýddi svo meist-
aralega:
„Mér f»r það angurs, er étf sé,
hvar ðxi bylti lauÍKU tré.
I*aó var svo len^i aó vaxa hátt
þaó var i svipan fellt svo láKt.**
Við skógræktarmenn sendum
fjölskyldu Ragnars innilegar sam-
úðarkveðjur. Hvíl í friði.
Vilhjálmur Sigtryggsson
Ragnar Jónsson, forlagsstjóri
ísafoldarprentsmiðju, lézt hinn
12. þ.m. og verður jarðsunginn í
dag. Hann hafði starfað hjá Isa-
fold í hátt á fjórða tug ára, fyrst
sem pappírsskurðarmaður í prent-
smiðjunni, síðan við bókaútgáf-
una. Hinn hægláti, trausti dreng-
ur skilur eftir sig stórt skarð í
fyrirtækinu, og að leiðarlokum er
starfssystkinum og stjórnendum
efst í huga þakklæti og eftirsjá.
Ragnar taldi sig hamingjusam-
an. Heimilislíf hans var eins og
bezt verður á kosið. Hann fékk að
starfa við bækur, en innan um
þær leið honum vel, bæði heima og
á vinnustað. Hann var fæddur og
uppalinn í gömlu Gróðrarstöðinni
við Laufásveginn. Áhugi á gróðri
jarðar entist honum ævilangt, og í
röðum skógræktar- og garðyrkju-
manna naut hann félagsskapar og
virðingar.
Ragnar Jónsson var fæddur í
Reykjavík 4. ágúst 1921, einn af
sjö börnum hjónanna Aðalheiðar
Olafsdóttur og Jóns ívarssonar,
sem ættuð voru úr Ölfusi. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Magnúsína
Bjarnadóttir. Þau eignuðust tvær
dætur, sem nú eru uppkomnar og
hafa stofnað eigin heimili. Um-
hyKKÍa fjölskyldunnar í veikind-
um heimilisföðurins sýndi hug
hennar til þessa heiðursmanns,
sem ekkert gat fengið betra en
ástúð þeirra, sem honum voru
kærastir. Þeim eru nú sendar
samúðarkveðjur.
Lúðvík Jónsson.
Kær frændi minn og bernsku-
vinur er fallinn frá langt fyrir
aldur fram. Bernskuævintýrin
heima á Staðastað voru honum
tengd í tvö sumur. Hann var
náttúrlega foringinn kominn beint
úr Reykjavík, sem þá var undra-
landið sjálft í mínum huga.
Það var fagran vormorgun, ég
held 1930, að móðir hans, Aðal-
heiður Ólafsdóttir móðursystir
mín, kom með syni sína tvo,
Ragnar og ívar litla, siglandi á
skipi beint að Tröðum, þangað
hefur mér vitanlega ekki í annað
sinn komið hafskip, það var nú
raunar 20 til 30 tonna mótorbátur
með timburfarm til föður míns, og
þegar ég hljóp á undan mömmu
fram á sjávarbakkann mætti ég
þar vörpulegri konu með tvo
drengi sína við hvora hönd, þetta
er mér enn í dag svo skýr mynd í
huga að það hefði eins getað gerst
í gær. Móðir Ragnars var ef svo
má segja holdi klædd móðurímynd
þess besta úr heimsbókmenntun-
um (Maxim Gorkí), ógleymanleg
+
Eiginmaöur minn,
GUNNAR SIGURJONSSON,
guöfræöingur
andaöist aö heimili sínu. Þórsgötu 4, aöfararnótt miövikudagsins
19. nóvember.
Vilborg Jóhannesdóttir
og börnin.

Eiginkona mín, móöir okkar og amma
BRYNHILDUR VAGNSDÓTTIR,
frá Létrum í Aðalvík,
til heimilis aö Álftamýri 34,
andaöist 17. nóvember.
Fyrir hönd vandamanna.
Ólafur S. Ólafsson.

Móöir okkar + JOHANNA BJARNADÓTTIR
Búöum, Sléttuhrepp
veröur jarösett föstudaginn 21. nóvember kl. 15 e.h. frá
Fossvogskirkju. Börnin.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
JÓN ÓSKARJENSSON,
Garösvík,
sem andaöist í Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri, 16. nóv. veröur
jarösunginn frá Svalbarðsstrandarkirkju, laugardaginn 22. nóv. kl.
14
Rósa Hálfdónardóttir og börn.
+
Eiginkona mín
JÓHANNA STEINÞÓRSDÓTTIR
er andaöist 15. nóvember veröur jarösungin frá Hafnarfjaröar-
kirkju föstudaginn 21. nóvember kl. 10.30. Blóm og kransar
vinsamlega afþökkuö, en þeim er vildu minnast hinnar látnu er
bent á líknarstofnanir.
Fyrir hönd vandamanna.
Kristján Eyfjörð Guömundsson.
+
Utför fööur okkar,
ÁRNA JÓNS EINARSSONAR,
frá Flatey
á Breiöafiröi,
fer fram frá Fossvogskirkju, föstudaginn 21. nóvember kl. 10.30
árdegis.
Bergþóra Árnadóttir,
Sigurjón Árnason,
Elísabet Arnadóttir.
+
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim er sýndu okkur samúö og
hlýhug viö andlát og jaröarför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdafööur og afa
KRISTJÁNS ÓLAFS GUÐMUNDSSONAR
verkstjóra
Grænukinn 7, Hafnarfirðl
Laufey Sigfinnsdóttir
Garöar Kristjánsson Ásta Jónsdóttir
Guöni Kristjánsson
Reynir Kristjánsson
Jóhann Kristjánsson
Ásta Kristjánsdóttir
og barnabörn.
Rannveig Kjærnested
Elínborg Sigurbjörnsdóttir
Klara Árnadóttir
Logi Knútsson