Morgunblaðið - 12.03.1981, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. MARZ 1981
21

Bandaríkjamennirnir stumrandi fyrir Robin og biðandi eftir hjálpinni. bað var Paul Merivine sem tók
myndirnar af slysstaðnum. Bandarikjamennirnir vildu þakka lækninum. Reyni Þorsteinssyni. lögreglu-
mönnum og öðrum björgunarmönnum frábært starf. sömuleiðis starfsfólki á sjúkrahúsi Akraness.
sté Debbie útá sylluna, en skrikaði
fótur og í einu hendingskasti flaug
hún niður hlíðina. Ég lamaðist af
skelfingu. Hún lá alveg hreyf-
ingarlaus í snjónum, og mín fyrstu
viðbrögð voru að fara á eftir henni,
og ég steig í sporin hennar og
skyndilega missti ég fótanna. Það
var hryllilegur tími að kastast
niður, þó ekki tæki það nema
nokkrar sekúndur. Ég fann þó ekki
til og var ekki hrædd, en það var
samt hryllilegt að detta tæpa níu
metra, — að minnsta kosti þegar
maður hugsar útí það eftirá. Ég
lenti á kletti og fann um leið
mikinn sársauka, það var eins og
eitthvað hefði brostið í bakinu á
mér og ég hélt ég hefði bakbrotnað.
Ég hefði runnið áfram niður ef
Debbie hefði ekki verið staðin á
fætur og gripið í mig strax og ég
lenti. Og liggjandi sá ég það sem ég
átti eftir niður í árbotn ...
Miller:
Þegar Mervine hafði öskrað til
okkar, hljóp hann niður hamarinn
all óðslega og Fallers fylgdi á eftir
honum, og ég varð að kalla tvígang
til þeirra, áður en þau hægðu á sér.
Ég var síðastur á vettvang og fann
konu mína alblóðuga í framan og
mikið marða. Hún var mjög vönk-
uð. Hin hlúðu skiljanlega að Robin,
sem sýndist mjög þjáð, en ég sneri
mér að konu minni, ég var smeykur
um að hún myndi kannski detta
aftur, hún gekk orðlaust hring eftir
hring. Þegar hún hafði jafnað sig
nokkuð, og ég hafði gengið úr
skugga um að hún var ekki alvar-
lega slösuð, sneri ég mér að Robin,
og eftir nokkra skoðun sáum við
Hamilton, fyrirliði hópsins, að það
væri ekki ráðlegt að bera hana
niður fjallið. Við Tiso héldum þess
í stað niður hamarinn að leita
hjálpar, og tókum Debbie með
okkur í bílinn ...
Robin:
Hamilton, Mervine og Fallers
urðu eftir hjá mér. Þau hagræddu
mér og létu mig liggja á grúfu. Ég
gat mig hvergi hrært, og þau fóru
úr sinni flíkinni hver til að færa
mig í. Þar sem ég lá hugsaði ég
eiginlega ekki nokkurn skapaðan
hlut og ég bað strákana að segja
mér skemmtisögur og þeir fóru að
segja mér fræknisögur af sjónum
og reyndu að vera gamansamir. Ég
lá og beið þess ég kæmist niður og
á sjúkrahús, og það hvarflaði aldrei
að mér að ég myndi deyja. Það var
bjart af degi. Ég grét svolítið eftir
að ég datt, og ég var hrædd en ég
bugaðist ekki. Og liggjandi á grúfu
var ég síspyrjandi hvort þeir væru
þarna ennþá og hvort Miller og
Tiso væru ekki að koma, svo gerði
ég ýmist að blóta óheppni minni
eða biðja til Guðs. Eftir nokkra
stund liggjandi fann ég ekki lengur
til í bakinu, heldur var mér aðeins
kalt. Jafnvel þó ég væri dúðuð,
fannst mér ég vera að frjósa á
fótunum. Ég hafði enga tilfinningu
fyrir neðan hné. En nú lagðist hjá
mér hundurinn. Þegar við vorum
komin miðja vegu upp í fjallið, kom
til okkar hundur og hann fylgdi
okkur og lá hjá mér mestan
partinn sem ég þurfti að bíða í
snjónum. Þetta var fallegur hund-
ur. Og góður.
Svo hugsaði ég annað veifið heim
til unnusta míns og þá var mér ekki
kalt á meðan ...
Miller:
Það var um einnar og hálfrar
stundar gangur niður að bílnum.
Við Tiso hreiðruðum um Debbie í
bílnum og ókum síðan niður á veg.
Það var bændabýli í grenndinni en
ég hafði komið þar, þegar ég fór að
Glym í fyrra skiptið og vissi að
heimilisfólk talaði ekki ensku og
taldi það tímaeyðslu að fara þang-
að. Veitingaskálinn í HvalfirC v ir
lokaður og við stefndum þangað
sem hvalfangarar hafa bækistöðv-
ar á sumrum, en þá mættum við bíi
sem svipaði til sjúkrabíls og merkt-
ur var stórum stöfum „Borgarnes"
og svo lánlega vildi til að í bílnum
var talstöð og bílstjórinn kallaði til
Akranes á lækni og björgunar-
menn. Tiso sneri nú aftur á slys-
stað með teppi sem voru í Borg-
arnes-bílnum og einnig mat og
vatn og sitthvað annað sem mátti
koma að gagni og var fyrir hendi í
þessum bíl. Ég og bílstjórinn biðum
læknisins og um klukkan 16.15 kom
hann ásamt tveimur lögreglu-
mönnum. Við ókum að slysstaðnum
eins og komist varð og byrjuðum
strax að klifra upp þangað sem
Robin lá. Henni létti mikið þegar
hún vissi lækni kominn sér til
hjálpar og eftir að hafa skoðað
hana sagði læknirinn öðrum lög-
reglumanninum að fara niður að
bílnum og kalla á þyrlu Varnarliðs-
ins. Þegar hér var komið sögu voru
félagar mínir sem biðu hjá Robin
orðnir illa haldnir af kulda, og
Fallers og Mervine héldu nú niður
að bílnum en Hamilton vildi bíða
áfram uppi. Klukkan 17 kom björg-
unarflokkur frá Borgarnesi. Þeir
voru tólf saman og komu með
sjúkrabörur, kaðla og fullkominn
fjallgöngubúnað og tvo vélsieða og
dráttarsleða. Björgunarmennirnir
gengu strax til verks og unnu hratt
og örugglega og læknirinn gaf
Robin kvalastillandi sprautu svo
hún fyndi minna til þegar hún var
færð í sjúkrabörurnar. Við gátum
ekki komið við vélsleðunum og
bárum hana því niður. Klukkan var
brðin 18.00 þegar Robin var loksins
lögð inní heita lögreglubifreiðina.
Læknirinn taldi ekki rétt að bíða
þyrlunnar, heldur ók með Debbie
og Robin til sjúkrahússins á Akra-
nesi, þar sem þær fengu hina bestu
umönnum. Þá voru liðnir þrír og
hálfur tími frá því Debbie Miller og
Robin Kern féllu tæpa níu metra í
Glymsgljúfri.
STÓRA STUNDIN
hver fær Suzukinn í kvöld — kannski þú — komdu og
freistaöu gæfunnar um leiö og þú lætur gott af þér leiöa, því
allur ágóöi af bingóinu sem Lionsklúbburinn Ægir heldur í
Sigtúni í kvöld rennur til Barnaheimilisins Sólheima í
Grímsnesi.
Auk þess verður spilað um fjöldan allan
af alls konar góðum vinningum.
Bingóið hefst kl. 20.30.
Húsið opnar kl. 19.00
Spilaðar verða 15 umferðir.
Aðgöngumiöar kr. 20.
Bingóspjald kr. 50.-.
FORSALA AÐGÖNGUMIÐA í VÖRUMARKAÐINUM FRÁ KL. 12—6.
HÆSTA HEILDARVERÐMÆTI BINGÓVINNINGA SEM SPILAÐ HEFUR VERIÐ UM TIL ÞESSA HÉRLENDIS
Að bingóinu loknu, mun sá heppni aka heim á spánýjum
Suzuki bíl frá Sveini Egilssyni — Kannaöu máliö —
Freistaðu gæfunnar.
Allur ágóði rennur til líknarmála.
Lionsklúbburinn JEgir.
i»i
II 1 »5» VI MVt 14