Morgunblaðið - 01.12.1981, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. DESEMBER 1981
39
ur, sem hafði sigrazt á erfiðleik-
unum og vaxið með þeim.
Þannig var Aron. Hann setti sér
í æsku strangar reglur. Hann
gætti allra hluta vel. Var hófsam-
ur í daglegu lífi. Ráðdeild var hon-
um að skapi.
Aron átti friðsælt heimili með
konu sinni, Asrúnu Einarsdóttur.
Það var ánægjulegt að heimsækja
þau að Grenimel 32, þar sem allir
hlutir báru myndarskap og snyrti-
mennsku fagurt vitni.
A sumrin litu kunningjar Arons
oft til hans í sumarbústaðinn, en
hann er uppi í Kollafirði við rætur
Esju.
Svo var enn síðastliðið sumar.
Aron sat við stofugluggann og lof-
aði hið fagra útsýni vestur yfir
Kollafjörðinn og út á flóann. Aron
var þá hress að vanda, en örlítið
fölur og þreytulegur. Ekki datt
mér í hug, þegar við sátum og
spjölluðum þarna við gluggann, að
svo stutt væri þar til kvatt væri
síðustu kveðju.
Að leiðarlokum viljum við hjón-
in þakka Aroni Guðbrandssyni
margar góðar stundir. Einstakur
og sérstæður sem Aron var, mun
hann seint gleymast þeim, sem
hann þekktu.
Blessuð sé minning hans. Megi
hann hvíla í friði.
Lúðvík Gizurarson
í dag er til moldar borinn Aron
Guðbrandsson forstjóri. Eg var
aðeins fjögurra ára gömul þegar
Aron giftist elstu systur minni,
Asrúnu, og því finnst mér að ég
hafi alla mína ævi þekkt Aron.
Það er í raun og veru erfitt að
setja í stutta minningargrein það
sem í huga manns býr þegar um
jafn stórbrotinn persónuleika og
Aron Guðbrandsson er að ræða.
Það sem fyrst og fremst einkenndi
Aron var skapfesta, samviskusemi
og heiðarleiki. Hann var þannig
gerður að það sem hann sagði stóð
eins og stafur á bók og hann ætl-
aðist til hins sama af öðrum.
Hann var mjög tilfinningaríkur og
næmur á fólk. Það var aldrei um
neinn milliveg að ræða, annað
hvort geðjaðist honum að viðkom-
andi eða ekki og ég tel að yfirleitt
hafi dómur hans um menn staðist.
Þessi næma tilfinning hans fyrir
fólki kom sér 'oft vel í starfi hans
og væri hægt að segja af því marg-
ar sögur til staðfestingar en ég læt
það ógert hér. Aron var alinn upp
af elskulegum foreldrum sem
hann mat mikils. Sem barn að
aldri kynntist hann mikilli fátækt
og nauð. Hann gleymdi aldrei
hungrinu og þeim nagandi sárs-
auka og eymd sem fátæktinni var
samfara. Þessi ár voru greypt í
huga hans og fylgdu honum alla
tíð. Mér er ekki grunlaust um að
minningar bernskuáranna hafi
mótað skapgerð hans og haft var-
anleg áhrif á allt hans líf. Aron
byrjaði sem ungur drengur að
vinna fyrir sér og þegar sem barn
setti hann sér það markmið að
ávaxta sitt pund. Ég sé í anda lít-
inn dreng með launin sín í hönd-
unum. Hann horfir á þessa pen-
inga sem honum hefur tekist að
nurla saman og hann er ekki í
vafa um hvað hann ætlar að gera
við þá. Hann kaupir kú sem hann
færir móður sinni. Mörgum þótti
þetta tiltæki skrítið hjá svo ung-
um dreng en hann svaraði því til
að ef þau ættu kú þá fengju þau
mjólk og þá þyrftu þau ekki að
svelta. Hann heyjaði síðan sjálfur
ásamt föður sínum og bróður fyrir
kúna. Þetta atvik lýsir í raun og
veru Aroni eins og hann var alla
tíð. Bestu ár ævi sinnar varð hann
að berjast við alvarlegan sjúkdóm
og þá kom vel í Ijós styrkur hans
og æðruleysi. í stað þess að brotna
niður háði hann harða baráttu og
sigraði. Hann sagði sjálfur síðar
að þessi ár hefðu verið sér strang-
ur skóli.
Aron var ekki maður sem sló
um sig eða bildi láta bera á sér.
Mér er kunnugt um að hann gerði
mörgum greiða og lét mikið af
hendi rakna til þeirra sem þess
þurftu en um slíka hluti talaði
hann aldrei. Það sem hann gerði
var ávallt gert af einlægni og það
sem hann sagði var sagt af
hreinskilni. Mér hefur alltaf fund-
ist að Aron hafi verið einn af þeim
mönnum sem gróðursetti trén sem
ávextirnir vaxa á og aðrir njóta
góðs af.
Aron giftist eftirlifandi konu
sinni Ásrúnu Einarsdóttur 24.
sept. 1943. Hjónaband þeirra var
einstaklega hamingjusamt, byggt
á ást og vináttu og gagnkvæmri
virðingu. Það er óhætt að segja
það að Aron bar Ásrúnu á höndum
sér öll þessi ár og aldrei bar neinn
skugga á sambúð þeirra. Söknuður
Ásrúnar er því mikill nú á þessari
stundu en ég veit að trú hennar
um endurfundi er henni styrkur.
Aron var mikill trúmaður og
alla tíð mjög draumspakur. Þegar
hann stóð frammi fyrir þeirri
staðreynd að sjá sitt eigið stunda-
glas vera að renna út tók hann því
með æðruleysi og hetjulund eins
og hverju öðru sem ekki verður
umflúið. Þetta sama æðruleysi
einkennir nú Ásrúnu og ég bið
góðan guð að gefa henni áfram
styrk og kraft. Bænir hennar, vina
og skyldmenna munu nú fylgja
Aroni yfir fljótið mikla að strönd-
inni hinum megin, þar sem ríkir
eilíft vor, birta og friður.
Margrét S. Einarsdóttir
Mvcrfur sól vid himinbrún
hylja skug^ar móa.
Hlómin fólna hlikna (ún,
brcgóur hausLsins reigðarrún
bk-ikum lit á byggðir, fjöll og skóga.
A.(J.
Þetta fallega érindi eftir frænda
minn, Aron Guðbrandsson, kom
mér í hug, þegar ég settist niður
til að minnast hans.
Ég var tvö sumur hjá þeim
hjónum Ásrúnu og Aroni í sumar-
bústað þeirra upp við Kollafjörð
og á margar góðar endurminn-
ingar þaðan. Þau fluttu snemma á
vorin úr bænum og voru fram á
haust. Þarna leið þeim sérlega vel
í kyrrðinni og nutu hverrar stund-
ar. ,
Aron var mikill náttúruunn-
andi. Sumarbústaður þeirra
stendur í skjóli Esjunnar á fögr-
um stað. Rétt við bústaðinn eru
fallegar klappir og lítill lækur
með fossi rennur rétt við lóða-
mörkin. Aron ræktaði þarna stórt
tún, sem þau hirtu vel og nutu úti-
verunnar við heyskapinn að sumr-
inu. Allt landið, sem ekki er tún,
er vafið fögrum íslenzkum gróðri,
sannkallaður unaðsreitur.
Við húsið þeirra á Grenimel
komu þau fljótt upp fögrum
skrúðgarði, sem fékk verðlaun.
Aroni þótti einnig gaman að
rækta kartöflur, og hafði smáblett
í garðinum fyrir þær, hann naut
þess að setja niður á vorin og taka
upp vel sprottnar kartöflur. að
hausti.
Aron fór til vinnu sinnar í bæ-
inn alla virka daga, og strax og
hann hafði lokið störfum, hraðaði
hann sér heim, og er mér minn-
isstætt hversu Ásrún fagnaði
manni sínum innilega, þegar hann
kom. Hjónaband þeirra var alla
tíð hið ástúðlegasta og fór þar
saman virðing og væntumþykja.
Mjög var gestkvæmt þessi sum-
ur, sem ég dvaldi hjá þeim, og var
þá oft glatt á hjalla, því Áron
kunni manna bezt að segja frá og
þá oft í gamansömum tón, en
einnig var talað um stjórnmái og
þjóðmál, og hafði hann ætíð
ákveðnar skoðanir og var óhrædd-
ur að láta þær í Ijós. — Ég minnist
fagurra kvölda, þegar gestirnir
voru að kveðja, og kvöldsólin sendi
sína síðustu geisla yfir Kollafjörð-
inn.
Aron átti marga og trausta vini,
og var hann sérlega tryggur þeim.
Faðir minn og hann voru bræðra-
synir, þeir höfðu verið vinir frá
barnæsku, og er mér ljúft og skylt
að minnast þess hversu Aron
veitti honum margar ánægju-
stundir í langvarandi veikindum
með heimsóknum sínum.
Eitt var það, sem var áberandi í
fari Arons, en það var sérstök
reglusemi, snyrtimennska og
hirðusemi, enda hafði hann alist
upp við það að fara vel með og
nýta, og sagði stundum við mig:
„Lauga mín, staður fyrir hvern
hlut, og hver hlutur á sínum stað.“
Aron unni fögrum ljóðum og
öllu fögru, hann hefur víst tekið
undir með Jónasi:
Kaöir vinur alls, scm er,
annastu þcnnan gra'na reit.
Hlessaóu faóir blómin hér,
blessaóu þau í hverri sveií.
\ esalings sóley séróu mig?
Sofóu nú værl og byrgóu þij»,
— ha'gur er dúr á daggarnótl, —
dreymi þig Ijósió, sofóu róu.
J.ll.
Aron trúði á framhaldslíf eftir
jarðvistina og vona ég að honum
hafi orðið að trú sinni og ástvinir
og vinir hafi verið í varpa að taka
á móti honum.
Ég óska honum góðrar ferðar og
blessunar í nýjum heimi.
Sigurlaug SveinbjörnsdóUir
ngar þig í ítölsk
© ó
Þú færð þau
hjá okkur.

5*
PREMFO
LINEA D’QRO
Dcsípti& r
Stylc 4
Gullverðlaun
fyrir hönnun
og stíl
KM
-HIISGOGN Langholtsvegi 111 R. símar 37010 — 37144.