Morgunblaðið - 23.01.1982, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. JANÚAR 1982
mmmn
„ þeparég Lit cx \>ig , dettur m'er \ Inug
ab konqn f’ín hcifi ekki neitt sérlego.
goban smeJck!"
... að sjá stjörnur þeg-
ar þið hittist.
TM Rag. U.S. Pat Off.-i* rlghts ranrvad
* t98i Loe RngaMs TTtrm Syndkate
mæðurnar. — Hér hjá mér er
aldrei annar fiskur en glænýr fisk-
ur!
Vertu nú ekki að svekkja pabba
þinn!
Þessir hringdu . . .
Með rauðan blett
á hvítflibbanum
Ása hringdi og hafði eftirfarandi
að segja:
„Ég var þakklát mínum gamla
góða skólabróður frá Núpsskóla,
honum Torfa Ólafssyni, þegar ég
las svargrein hans 15. janúar í
Morgunblaðinu um málefni
kommúnista. Það eru ekki allir
sem viðurkenna mistök sín og það
fyrir alþjóð, en þessum velgefna
manni hafa opnast augu fyrir hin-
um hroðalegustu atburðum er
hafa átt sér stað í löndum komm-
únista, og væri vel ef fleiri þrosk-
uðust frá þessum guðleysingjum.
Ég minnist orða gamals skipstjóra
sem sigldi oft til hafnarinnar
Múrmansk. Hann sagði að ef ís-
lenzkir kommúnistar sæju með
eigin augum lífskjör fólksins þar
þá myndu þeir ekki hallast að
kenningum Stalíns og hans
mönnum lengur. Fleiri mættu
taka Torfa sér til fyrirmyndar.
Mig langar að hnýta hér við, að
allir á Akureyri sem ég hef talað
við, um þáttinn hans Páls Heiðars
á morgnana eru sammála um að
hann sé alveg frábær, hafsjór af
fróðleik og skemmtilegur um leið.“
Launamiðar ekki
„opin bréf ‘
Starfsmaður á póststofunn.
hringdi. Hann sagði að nú væru
menn í óða önn að senda út launa-
miða. Allmikið bæri á því að þeir
væru sendir í „opnu bréfi" sem
prentað mál, en það væri ekki
heimilt. Þá ætti að senda í lokuðu
bréfi og greiða fyrir það sem slíkt.
Farið væri með launamiða í
„opnum bréfum" sem bréf þar sem
burðargjald er vangoldið. Væri
augljóst hvaða erfiðleikum þetta
gæti valdið og óþarfa fyrirhöfn.
Einar Grétar Björnsson skrifar:
Heiðraði Velvakandi.
Finnst alþjóð og Öreigastjórn-
völdunum, sem nú hafa stjórnar-
taumana í hendi sér það réttlátt,
að um 5.000 sjómenn borgi olíu úr
eigin vasa að mestu leyti á fiski-
skipaflota landsins. Hvað myndu
aðrir launþegar segja ef þeir
væru látnir borga af kaupi sínu
hita og rafmagnskostnað, að ég
tali ekki um 10 prósent stofn-
sjóðsgjald, hjá fyrirtækjunum
þar sem þeir vinna. Ætli það
kæmi ekki einhverstaðar hljóð úr
horni.
Ætli þessi fyrirtæki sem byggð
hafa verið í landi kosti ekki flest
meira en einn skuttogari eða bát-
ur? Það er ég ansi hræddur um,
svo ekki sé minnst á allar þessar
tölvur og nýjustu tæki sem alltaf
er verið að kaupa til að létta fólki
störfin. Ég er hræddur um að þau
séu lítið ódýrari en veiðarfærin
sem bátar og skip þurfa að endur-
nýja.
Er það eðlilegt, að við sjómenn
skulum einir stétta þurfa að
borga 17,5 prósent af launum
okkar aftur til fyrirtækjanna
sem við vinnum hjá. Ég er
hræddur um að það myndi fara
um Magnús nokkurn Bjarnfreðs-
son ef hann þyrfti að borga þetta
hlutfall af launum sínum til sjón-
varpsins. Magnús skrifaði grein í
Dagblaðið og Vísi 7. janúar um
sjómenn og sjómannaslektið, sem
var svo fávíslega skrifuð að mér
datt ekki í hug að svara henni.
Magnús er víst búinn að
gleyma því þegar hann fór sjálfur
til sjós og ætlaði að verða ríkur
fyrir um 30 árum síðan. En hans
var vitið meira — hann gafst upp
eftir stuttan tíma og kom sér í
land, eins og hann sagði, því sjó-
mennskan væri bara þrældómur
sem ekkert væri uppúr að hafa.
Og var þetta þó á þeim tímum
sem slegist var um plássin á
Nýsköpunartogurunum og fengu.
færri en vildu. Tímarnir breytast
og mennirnir með, en fjarlægðin
gerir fjöllin blá og mennina
mikla.
Nú, svo ég víki aftur að olíu-
gjaldinu sem við sjómenn verðum
að borga, en Steingrimur og Ör-
eigastjórnin var búin að lofa að
fella niður um áramót — sem
reyndist raunar tóm lýgi eins og
flest eða allt sem ráðherrann hef-
ur lofað sjómönnum. Það er
gleymt um leið og hann snýr baki
í þann sem hann talar við. —
Væri það ekki þjóðráð að Seðla-
bankinn tæki að sér að greiða í
þennan Olíusjóð í stað sjómanna
og jafnvel stofnsjóðagjaldið líka.
Þetta gæti bankinn gert með
gengismunarhagnaðinum sem
hann fær, þvi þessi tekjulind er
að mestu leyti, eða a.m.k. 85 pró-
sent, frá sjávarútveginum kom-
inn.
Seðlabankinn virðist eina
stofnunin sem græðir á gengis-
breytingum hér á landi, enda ætl-
ar hann að byggja yfir sig stór-
hýsi uppá sex hæðir, alls 18.000
fermetra. Ætli þetta mætti nú
ekki bíða í svo sem 20 ár eða svo?
Eftir því sem Jóhannes Nordal
segir er þessi gengismunarhagn-
aður ekkert annað en tölur sem
færðar eru til. Þó tölurnar séu
stórar og margar þarf varla 18
þús. fermetra undir þær, síst á
þessum dögum tölvuvæðingar.
Ég held það væri nær að þessir
peningar rynnu fremur í sjávar-
útveginn aftur, því þaðan eru þeir
komnir. Ég held að það sé hægt
að gera margt gagnlegra við
þessa peninga en að henda þeim í
eina bankahöllina í viðbót. Eg get
fullvissað Jóhannes um það, sem
alþjóð veit, að hér er engin skort-
ur á bönkum, hvorki á lands-
byggðinni né í Reykjavík. Ég skil
reyndar ekki í öðru en að ísland
hljóti að komast í heimsmetabók
Guinnes með alla þessa banka-
súpu sem hér er. Ætli láti ekki
nærri að það sé banki og útibú á
hverja 1.000 íbúa í landinu, og
það i peningalausu landi. Ætli
tala bankastarfsmanna sé ekki
jafn há og sjómanna eða yfir
5.000—6.000 manns.
Ég er orðinn svo gamall að ég
man eftir þeim tímum að hér
Nokkur orð um
Olíusjóðsgjaldið
Svar til Arnýar:
Drykkjuskapur oft
makanum að kenna
Garði, 20. janúar.
Heiðraði Velvakandi.
Enn skrifar Árný Björnsdótt-
ir í Velvakanda þ. 17. janúar um
áfengismál. Þar sem Árný nefn-
ir nafn mitt með hlýhug vil ég
svara henni með sama hætti.
Árný segir: „Vísaðu mér veginn
Njáll minn." Mér finnst ég sjái
tár í augum hennar þegar hún
skrifar þessi orð, ef til vill hef ég
ekki skilið Árnýju rétt. Árný
mín, vill nú enginn sanngjarn
drykkjumaður lýsa veikindum
sínum. Sem betur fer get ég ekki
lýst drykkjumanni af eigin
reynslu, það á ég að þakka kon-
unni minni sem aldrei hefur
verið með pilsaslátt þó glös hafi
verið á borðum. Allir venjulegir
menn hljóta að virða það og
meta, og hætta öllum glasa-
glaumi nema í hófi.
Hins vegar hef ég fylgst með
tveimur vinum mínum sem eru
aðeins yngri en ég. Þeir giftu sig
ungir myndarkonum, og báru
hjónin ást og virðingu hvort
fyrir öðru. Hjónaband þessara
hjóna leit vel út, þau voru sam-
hent um að fegra og prýða heim-
ili sín.
En þessir vinir mínir höfðu
gaman af að fá sér í glas á frí-
dögum, en þó í hófi. En konur
þeirra voru „fanatískar" og
vildu ekkert glasaglamur á sín-
um heimilum, og helltu niður
því sem í glösin átti að láta með
tilheyrandi gauragangi.
Þetta varð til þess að þeir fé-
lagar fóru að geyma vín í úti-
húsum, og hér og þar helltu þeir
þessu í sig til að svala reiði sinni
— komu svo fullir inn með til-
heyrandi látum. Þetta varð til
þess að hjónabönd þessara
hjóna röskuðust og þeir urðu
áfengissýkinni að bráð án þess
að vita það sjálfir. Auðvitað var
þetta hugsanavilla hjá þeim.
vildu þeim vel — en þær fóru
ekki rétt að þeim.