Morgunblaðið - 04.08.1982, Blaðsíða 32

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. AGUST 1982
+
Maöurinn minn,
ÞORSTEINN EINARSSON,
Bræöraborgarstíg 31,
lést 21. júli sl. Jaröarförin hefur fariö fram.
Fyrir hönd vandamanna.
Ása Eiríksdóttir.
+
Eiginmaður minn,
SIGURJÓN KRISTJÁNSSON
trá Brautarhóli,
Svarfaóardal,
andaöist 31. júlí. Útför hans veröur gerö frá Fíladelfíukirkjunni
Reykjavík, föstudaginn 6. ágúst kl. 13.30.
Sigríóur Siguróardóttir og börn.
+
Móðir okkar,
SIGRl'DUR bjórg þorsteinsdóttir,
Hóli víö Raufarhöfn,
andaöist á Sjúkrahúsi Húsavíkur 2. ágúst.
Börnin.
" Faöir og fósturfaöir okkar. h
JOHANNES C. KLEIN
lést 30 júlí.
Carl Klein, Hulda Klein,
Jens Klein, Krístján Kristjánsson.
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÞORSTEINN JÓNSSON,
húsasmíóameistari,
frá Broddanesi,
andaöist 21. júlí sl. í sjúkrahúsinu á Hólmavík. Jaröarförin hefur
fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Þökkum auösýnda samúö.
Elín Magnúsdóttir og börn.
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
KARL Þ. ÞORVALDSSON,
húsasmíóameistari,
Hrafnistu Reykjavík,
áóur Bergstaóastræti 61,
verður jarösunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 5. ágúst kl.
13 30
Þórhildur Karlsdóttir,
Karlotta Karlsdóttir,
Magnea Karlsdóttir,
Þorvaldur Ó. Karlsson,
Magnús Karlsson,
Þorsteinn Sigurösson,
Einar Ásgeirsson,
Erla Jónsdóttir,
Bára Guómannsdóttir,
barnabörn og aörir vandamenn.
+
Hjartkær móöir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐFINNA SESSELJA BENEDIKTSDÓTTIR,
Túngötu 10,
Keflavík,
veröur jarösungin frá Keflavikurkirkju föstudaginn 6. ágúst kl. 2
e.h.
Benedikt Jónsson,
Guðrún Jónsdóttir,
Anna Jónsdóttir,
Elínrós Jónsdóttir,
Eyjólfur Þ. Jónsson,
Hólmfríóur Jónsdóttir,
Kristján A. Jónsson,
Sesselja Jónsdóttir,
Margrát Helgadóttir,
Eggert Jónsson,
Skúli Sighvatsson,
Ingimar Þóróarson,
Dagbjört Guömundsdóttir,
Bjarni Guómundsson,
Helga Pétursdóttir,
og barnabörn.
+
Utför móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
ADALHEIÐAR INGIMUNDARDÓTTUR,
Óðinsgötu 8A,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 5. ágúst kl. 10.30 árdeg-
is.
Steinunn Tómasdóttir,
Óskar E. Axelsson,
Þorsteinn Axelsson,
Ingimundur Axelsson, Þórey Aóalsteinsdóttir,
Steinunn H. Axelsdóttir, Gunnar J. Jónsson,
Lárus Konráösson,
Páll Konráósson,
Erla Lárusdóttir,
og barnabörn.
Júlíana S. Erlends-
dóttir — Minning
Kædd 3. september 1912
Dáin 25. júlí 1982
Er éj( frétti lát Júlíönu Er-
lendsdóttur, Sóllandi við Reykja-
nesbraut, þá flujju um huga minn
marj/ar Ijúfar minningar um Sól-
land oK æskustöðvar mínar í
Fossvojri.
í 20 ár bjó ég í næsta húsi við
Sólland. Sterk vináttubönd voru á
milli heimilis foreldra minnar og
fjölskyldunnar á Sóllandi. Ekki
voru húsin mörg við Fossvogs-
kirkju og því mynduðust sterkari
bönd milli heimilanna.
Sólland var alla tíð sem mitt
annað heimili, allt frá því ég man
eftir mér. Ófáar stundir átti ég
með fjölskyldunni á Sóllandi eða í
sumarbústað þeirra Júlíönu og
Ragnars í Gufuhlíð í Biskupstung-
um. Margs er að minnast frá
barnæzku minni í sambandi við
Júllu og Ragnar, t.d. er þau komu
úr siglingum. Þá mundu þau alltaf
eftir litla nágrannanum, vinkonu
Ruthar. Einnig var oft kátt á
hjalla þegar haldið var upp á
þrettándann með álfabrennu og
dansi á Sóllandi. Er ég kom heim
úr skóla, þá hljóp ég alltaf yfir
Sóllandstúnið og oft var Júlíana í
glugganum og veifaði. Hún var
alla tíð mjög dugleg kona, mörg
verk vann hún bæði heima, í
Þórskaffi og margar pönnukök-
urnar bakaði hún á Hótel Valhöll
á Þingvöllum.
Ekki ætla ég að skrifa ævisögu
Júlíanu hér, heldur aðeins að
þakka fyrir allar ljúfar og góðar
stundir frá æsku og biðja Guð að
hjálpa Júlíönu yfir móðuna miklu.
Minningin lifir. Hafi Júlíana
beztu þakkir fyrir allt og allt. Sér-
stakar kveðjur á ég að flytja frá
móður minni fyrir góða vináttu og
ógleymanlegar stundir.
Nú lcgg óg augun aftur,
ó, («uó, þinn náóarkraftur
mín vori vörn í nótt.
/K, virst mig aó þcr taka,
mcr yfir láttu vaka
þinn engil, svo cg nofi rótt.“
(S. Kgilsson)
Sigga Magga og fjölskylda.
Að kvöldi dags 24. júlí sl.
hringdi vinkona mín Júlíana S.
Erlendsdóttir til mín, svo sem
dagleg venja hennar hafði verið
um áratugi. Efni þessa samtals
var að venju, að spyrjast fyrir um
líðan heimilisfólks. Að einu leyti
er mér þetta samtai þó sérstak-
lega eftirminnilegt. Hin næstum
barnslega og um leið einlæga
hrifning hennar af mikilli framför
blómanna og trjánna í garðinum,
við heimilið sitt að Sólhlíð
v/ Reykjanesbraut.
Öllu hafði farið svo vel fram og
garðurinn nánast brosir á móti
manni og allt er svo dásamlegt úti
að sjá. I þessum heimilisgarði
fékk alúð og einlægni ásamt þrot-
lausu starfi Júlíönu útrás og lífs-
fyllingu og ber henni fagurt vitni.
Ekki hvarflaði það að mér eitt
augnablik i þessu símtali okkar að
þetta yrðu síðustu orðin okkar í
milli, hérna megin landamæra lífs
og dauða.
Að morgni þess 25. júlí var mér
tjáð að Júlíana hefði orðið bráð-
kvödd um nóttina.
Svo sem fram kemur í upphafs-
orðum þessara kveðjuorða hefði
Júlíana orðið 70 ára eftir rúman
mánuð.
Alla sína starfsævi vann hún
hörðum höndum og hlífði sér
hvergi og þrátt fyrir sæmileg
veraldleg efni hin síðustu ár, sem
hún hafði sannarlega til unnið, í
harðri og oft ómjúkri lífsbaráttu
við hlið eiginmanns síns Ragnars
V. Jónssonar (Ragnars 1 Þórs-
kaffi) í gegnum erfiðleika kreppu-
áranna til umsvifamikilla gest-
gjafastarfa þeirra hjóna, sem
landskunn eru.
Þessi nánast ótæmandi orka,
einlægni og tryggð Júlíönu kom
ekki hvað síst í ljós í langvarandi
sjúkdómsbaráttu eiginmanns
hennar, Ragnars, sem að lokum
dró hann til dauða 8. maí 1981.
Á þessum erfiðleikatímum stóð
Júlíana, sem klettur úr hafi og
bugaðist hvergi. Nú þegar hilla
tók undir rólegt ævikvöld og börn
þeirra höfðu tekið við rekstri
þeirra fyrirtækja, sem þau hjónin
höfðu byggt upp, — þá lauk þessi
einlæga og trygga vinkona mín
lífshlaupi sínu.
í fátæklegum kveðjuorðum
verður ekki komið til skila, svo
sem vert er, þakklæti fyrir órofa
og trygga vináttu, sem heimilis-
fólk mitt naut af vináttutengslum
við Júlíönu, eða að lífshlaup henn-
ar og störf verði rakin til hlítar.
Þjóðskáldið Davíð Stefánsson
frá Fagraskógi, orti ljóð til móður
sinnar þegar hún varð sjötug. Eitt
erindi þessa kvæðis finnst mér
lýsa minni einlægu vinkonu Júlí-
önu svo vel sem kostur er i bundnu
máli.
Við lok þessara fáu minningar-
orða minna leyfi ég mér að taka
þetta erindi Davíðs hér upp, en
það hljóðar svo:
„l*ú áltir þrek og hafðir verk aö vinna
og varst þér sjálfri hlíföarlaus og hörd.
I*ú vaktir yfir velferö barna þinna.
I*ú vildir rækta þeirra ettarjörö.
Krá a-sku varst þú gedd þeim góöa anda,
scm gcfur þjóöum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
Kn þaö cr eöli mjúkra móöurhanda
aö miöla gjöfum — eins og þú.“
Nú á skilnaðarstund er ítrekað
þakklæti mitt til Júlíönu vinkonu
minnar, fyrir einlæga og umfram
allt trausta vináttu, hvort sem við
vorum staddar hér á landi eða er-
lendis, — fyrir hreinskilni og
raungóða gestrisni, sem Júlíönu
var í blóð borin.
Börnum hennar, tengdabörnum
og afkomendum öllum, votta ég
dýpstu samúð vegna hins skyndi-
lega fráfalls mikilhæfrar gáfu-
konu.
Megi þeim hlotnast sú gæfa að
tileinka sér mannkosti þessarar
einlægu vinkonu minnar.
Góðra og sannra vina er ávallt
gott að minnast. — Þökk fyrir
samfylgdina.
Margrét Jónsdóttir.
Vilborg Guðjóns-
dóttir — Minning
Kædd 4. nóvember 1909
Dáin 24. júlí 1982
Mér stendur enn ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum, hvernig
fyrstu fundum okkar Villu bar
saman, enda þótt liðin séu rúm 40
ár, og hversu óumræðilega glöð ég
varð, þegar hún bað mig að gæta
litlu telpunnar sinnar úti.
Það var fagur sumardagur og
hún komst ekki sjálf út með hana
vegna lasleika, en að hún skyldi
treysta mér, stelpukrakkanum,
fyrir yndislegu barni sínu, var
ofvaxið mínum skilningi. Ég leit-
aði ráða hjá mömmu minni, sem
hvatti mig til að taka þetta að
mér, en fara að öllu með gát.
Þetta var upphaf vinskapar
okkar, sem átti eftir að verða all-
náinn um árabil á meðan við vor-
um nágrannar eða reyndar alveg á
meðan heilsan leyfði henni að
rækta góðvild sína og vinfesti í
garð náungans.
Þær urðu margar ánægju- og
gleðistundirnar, sem ég naut á
heimili hennar á æskuárum mín-
um. Hún var svo létt í lund og
skemmtileg og frá henni streymdi
ætíð á móti mér elskusemin og
hlýjan í hvert sinn, sem ég kom og
það var ósjaldan.
+
Konan mín,
ÓLÖF ÓLAFSDÓTTIR,
Laugarholti,
andaöist i Landakotsspítala 1. ágúst.
Sveinbjörn Blöndal.
+
Eiginmaður minn og faöir okkar,
INGIMAR INGIMARSSON,
bifreióastjóri,
Kirkjuteigi 23,
andaöist 2. ágúst. Jaröarförin veröur auglýst síöar.
Valgeröur Siguröardóttir,
Siguröur Ingimarsson,
Inga Geröur Ingimarsdóttir.
Árin liðu. Um tíma steðjuðu að
veikindi og erfiðleikar hjá okkur.
En minningarnar, sem ég á um
hana eru allar á einn veg. Hún var
gefandinn, en við hin þiggjendur,
hvort sem hún kom smástund í
heimsókn og lífgaði umhverfi sitt
með glaðværð og hvellandi hlátri
eða hún lánaði lykil að husi sínu,
svo að við mættum komast í síma,
bæði á nóttu sem degi, eða hún
annaðist innkaup fyrir móður
mína eða hún heimsótti föður
minn á sjúkrahús og spilaði þá
gjarnan við hann eða hún gætti
eldri dóttur minnar, þegar ég
þurfti á að halda. Hjálpfúsari og
greiðviknari manneskju, hefi ég
ekki kynnst. Hún var óþreytandi
að hjálpa öðrum og liðsinna eftir
því sem í hennar valdi stóð.
Fyrir þetta og svo ótal margt
annað stend ég eftir í ævarandi
þakkarskuld við hina látnu vin-
konu mína, en hún fer rík héðan
úr heimi, ef það er rétt, sem sagt
hefur verið, að enginn á neitt
nema það, sem hann hefur gefið.
Þetta áttu ekki að vera annað en
fátækleg þakkarorð, nú, þegar hún
hefur fengið langþráða hvíld eftir
margra ára erfið veikindi.
Ég bið algóðan guð að gefa
henni eilífan frið og blessun og
börnum hennar, tengdabörnum og
ástvinum öllum sendi ég mínar
innilegustu kveðjur.
Sigríður G. Jóhannsdóttir.