Morgunblaðið - 04.08.1982, Blaðsíða 34

:i8
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. ÁGÚST 1982
Laufey Guðjónsdóttir og Einar
Dagbjartsson — Hjónaminning
l.aufev Guðjónsdóttir
Fædd 12. apríl 1912
Dáin 26. júlí 1982
Kinar Dagbjartsson
Ka-ddur 24. júní 1917
Dáinn 21. febrúar 1981
í gær var til morldar borin frá
Grindavíkurkirkju Laufey Guð-
jónsdóttir frá ÁsKarði, Grindavík.
Með nokkrum fátæklegum orðum
lanjtar mi(í til að minnast hennar
ok |>akka henni samveruna í 23 ár.
hað er ekki lítils virði fyrir unga
o(j heldur óreynda stúlku að eign-
ast teniídamóður eins og hana,
l>e(íar fyrstu skrefin í hjónaband-
inu eru sti(íin. Alltaf mátti ég leita
til hennar með hin margvíslegu
vandamál, sem upp koma við
heimilishaldið, og hennar ráð
reyndust alltaf traust og góð.
Laufey fæddist í Vestmannaeyj-
um 12. apríl 1912. Ung missti hún
móður sína og var þá tekin í fóstur
af föðurbróður sínum, sem reynd-
ist henni góður frændi. Hjá hon-
um ólst hún upp og dvaldi, þar til
hún fór að vinna fyrir sér sjálf.
Hún saknaði þess alltaf að fara á
mis við móðurkærleikann. Kannski
kom það best fram í þeirri ein-
stöku umh.vggju og alúð sem hún
sýndi börnunum sínum og eigin-
manninum. Til Grindavíkur flutti
hún árið 1935 þegar hún hóf bú-
skap með manni sínum Einari
Dagbjartssyni frá Ásgarði. Þá
komu fljótlega í ljós hinir góðu
kostir hennar, óbilandi dugnaður
og eljusemi. Laufey var einstök
húsmóðir, einkar lagin við allt
sem viðkom heimilishaldi. Það fór
aldrei mikið fyrir henni, en verk
sín vann hún bæði fljótt og vel.
Hún var alltaf félagslynd kona og
starfaði mikið fyrir Kvenfélag
Grindavíkur. Um tíma var hún
formaður þess og þá eins og jafn-
an sparaði hún ekki krafta sína.
Það var ekki ósjaldan sem hún
rölti uppí gamla „Kvennó" til að
ditta þar að einu og öðru. Hin síð-
ari ár var hún afar heilsulítil en
aidrei heyrðist hún kvarta. Mann-
inn sinn missti hún mjög snögg-
lega þann 21. febrúar 1981 og var
þá eins og öll lífslöngun hyrfi,
enda mikill missir af hinum
sterka og trausta lífsförunauti,
sem Einar var.

Tengdamóðir mín var orðin
þreytt. Nú veit ég að henni líður
vel.
„Far þu í frirti
friAur duA.s þi(» hkvssi.
llafAu þokk fyrir allt og alll.“
Birna
Nú eru amma mín og afi í Ás-
garði bæði farin úr þessum heimi.
Mig langar með þessum orðum að
minnast þeirra og þakka fyrir þær
mörgu stundir, sem ég var svo
heppinn, að fá að njóta með þeim í
þessu lífi. Það var mér mikið áfall
þegar alnafni minn og afi dó vet-
urinn 1981 aðeins 63 ára að aldri.
Hann afi í Ásgarði, hraustmennið
sem aldrei kenndi sér neins meins.
Hann gortaði einmitt af því við
mig að hann hefði ekki fengið kvef
síðan um 1930. Það var grunnt á
húmornum hjá honum. Það bjugg-
ust víst flestir við því, að blessun-
in hún amma færi á undan. Hún
var orðin svo heilsulaus síðustu
árin, en þó heyrði ég hana aldrei
kvarta.
Verst þótti henni að geta ekki
þetta eða hitt, hún sem var alltaf
svo dugleg og starfsöm. Eftir að
hún missti afa virtist sem lífs-
löngunin hyrfi að mestu. Nú er
hún farin 70 ára að aldri og ég veit
að hún er hvíldinni fegin og það
veit ég fyrir víst, að hann afi mun
taka á móti henni opnum örmum.
Frá því að ég fór að muna fyrst
eftir mér fléttast minningarnar
um afa og ömmu þar stórlega inní.
Eg var víst varla farinn að ganga,
þegar ég fór að stelast burt úr
Mánagötunni, og var þá stefnan
oftast tekin niður í Ásgarð. Þar
fannst mér sko gott að vera.
Kleinurnar hennar ömmu og ann-
að sem hún gerði matarkyns var
alveg á heimsmælikvarða og það
var ekkert legið á góðgerðunum
þegar elsta barnabarnið kom í
heimsókn. Nú, svo fór afi með mig
í bíltúr, eða tók mig með sér niður
í bát, þar sem ég lærði fyrstu sjó-
vinnuhandtökin. Hann var mikill
Ijóðaunnandi og oft sátum við
saman nafnarnir niður í Ásgarði,
og las hann þá fyrir mig úr „Æsk-
unni“ Ijóð og sögur og auðvitað
Bjössa bollu.
Ef ég þurfti að fara í pössun þá
kom aldrei annað til greina en að
vera hjá afa og ömmu í Ásgarði.
Ef ég lenti í klandri þá reyndi
amma alltaf að verja mig, og
hylma yfir með mér þannig að ég
fengi ekki skammir. Eftir að ég
eltist þá minnkuðu nokkuð heim-
sóknir mínar í Ásgarð, en samt
sem áður þurfti ég alltaf að kíkja
til þeirra annað slagið. Ef það liðu
meira en nokkrir dagar án þess að
hitta þau, fannst mér eitthvað
vanta. Eitt sinn er ég kom af sjó
klukkan 5 að morgni sá ég ljós í
Ásgarði. Auðvitað kom ég við og
ræddi við þau um lífið og tilver-
una eða heimsins vandamál. Ég
gat alltaf komið til þeirra með ölí
mín vandamál og voru þau alltaf
til staðar og vildu gera sitt besta
fyrir ungan dreng.
Sjálfsagt eru það samskipti mín
við afa og ömmu sem valda því að
ég hefi aldrei skilið orðið „kyn-
slóðabil" því við áttum svo mikið
sameiginlegt.
Ömmu og afa þakka ég fyrir
allt. Blessuð sé minning þeirra.
Einar Dagbjartsson
Með örfáum orðum langar mig
að minnast föðursystur minnar,
Laufeyjar Guðjónsdóttur frá Ás-
garði, Grindavík, en hún lést á
Vífiistöðum 26. júlí 1982.
Laufey fæddist í Vestmannaeyj-
um, 12. apríl 1912, en foreldrar
hennar voru Guðjón Guðjónsson,
sjómaður í Vestmannaeyjum, og
Guðríður Jónsdóttir ættuð frá
Skinnastöðum í Þingeyjarsýslu.
Laufey var næst yngst af 4 systk-
inum en þau voru, Guðjón sem dó
fyrir 25 árum, Svava og Óskar sem
lifa systur sína.
Ung að árum missti Laufey
móður sína og var þá tekin í fóstur
af föðurbróður sínum, Tómasi
Guðjónssyni í Höfn, Vestmanna-
eyjum. Ung fór Laufey að vinna
fyrir sér og kom til foreldra minna
í Keflavík um 1935, og má segja að
þá hæfust mín fyrstu kynni af
frænku minni. Á barndóms- og
unglingsárum mínum heimsótti ég
oft frænku mína í Grindavík og
dvaldist hjá henni um tima á
sumrin og kynntist þá bæði
sveitabúskap og sjómennsku, þar
sem Einar Dagbjartsson, eigin-
maður frænku minnar, stundaði
bæði búskap og útgerð.
Laufey var fyrirmyndar hús-
móðir og einstök matargerðar-
kona svo ekki sé talað um kökur
hennar og kleinur, sem hún fram-
reiddi ríkulega þegar gesti bar að
garði. Verð ég að viðurkenna að
fyrir kurteisis sakir smakkaði ég á
tertunum hennar en reyndi ávallt
að hafa nóg rúm fyrir kleinurnar
hennar því þær voru aldeildis
frábærar. Laufey heimsótti for-
eldra mína og systkini mín í
Ameríku og veit ég að síðasta ferð
hennar þangað, sem farin var í til-
efni af 70. ára afmæli hennar 12.
apríl síðasliðinn, verður systkin-
um mínum þar lengi minnistæð.
Að leiðarlokum færi ég frænku
minni alúðarþakkir mínar og
systkina minna og bið góðan guð
að varðveita og blessa minningu
hennar.
Júlíus P. Guðjónsson
„Tilvera okkar er undarlpgt ferAalag.
ViA eram gestir og hótel okkar er jðrdin.
Kinir fara og adrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin."
(T.G.)
Vissulega er það rétt, sem
skáldið segir, öll erum við
mannanabörn á ferðalagi, öll fæð-
umst við inní jarðheiminn, dvelj-
um þar mismunandi lengi og
þroskumst en hvenær brottför frá
„Hótel Jörð" hefst, er öllum hulin
ráðgáta. Líkurnar segja manni, að
sá sterki lifi lengur en sá veik-
byggði, sá ungi lengur en sá aldni,
en oft snýst þetta algjörlega við,
svo fullkomlega er sú ráðgáta lífs-
ins hulin.
Hvert ferðinni er heitið frá
„Hótel Jörð“ er önnur saga. Undir-
ritaður hefur um áratugaskeið les-
ið mikið um trúmál, um öll helstu
trúarbrögð heims, einnig mjög
mikið um spiritisma, — svo að
segja allar fánanlegar bækur hér
á landi um trú og trúarbrögð, allt
í leit að sannleikanum. Marga
undanfarna mánuði hafa rit dr.
Helga Péturs haft algjöran for-
gang og ég iðrast þess, að hafa
ekki löngu fyrr hallað mér að þeim
ritum, því að í þeim tel ég hylla
undir, að einhverntíma í framtíð-
inni verði stórkostlegasta gáta
lífsins ráðin.
„Og til era ým.sir, sem ferdalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem feröalaginu kvíða.
0(í Numum ligjftir reióinnar ósköp á,
en aórir setjast við hótelglugxann og bíða.“
Laufey Guðjónsdóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 12. apríl 1912.
Voru foreldrar hennar Guðjón
Guðjónsson og Guðrún Bjarna-
dóttir, og var Laufey næstyngst
fjögurra barna þeirra. Hún var
barn að aldri, þegar hún missti
móður sína, en var þá tekin í fóst-
ur af föðurbróður sínum, Tómasi
Guðjónssyni í Höfn í Eyjum. Það
er að sjálfsögðu litlu barni á við-
kvæmum aldri mikill harmur að
missa elskulega móður, en það
bætti þó mjög móðurmissinn hjá
Laufeyju, að hún komst á gott
heimili og var föðurbróðir hennar
þekktur ágætismaður. Það mun
hafa farið vel um telpuna og hún
búið við gott atlæti.
Þegar Laufey var rúmlega tví-
tug, fór hún norðurí land í
atvinnuleit. Um þar mundir fór
mestallur fiskiskipafloti Vest-
manneyinga norður á síldveiðar,
og þvi ekkert eðliegra en að ungt
dugnaðarfólk, sem vant var ver-
tíðarstörfum í Eyjum, fylgdi at-
vinnutækjunum eftir til að vinna
fyrir sér.
Þaðan lá leið Laufeyjar suður til
Reykjavíkur en því næst til Kefla-
víkur, þar sem hún fór til Guðjóns
bróður síns, sem var þá búsettur
þar og rak hárskerastofu.
Það mun hafa verið um það
leyti, sem þau sáust fyrsta sinn,
frændi minn, Einar Dagbjartsson,
og Laufey. Felldu þau fljótlega
hugi saman, og árið 1935 stofnuðu
þau til búskapar í Ásgarði í
Grindavík og þar bjuggu þau til
æviloka.
Þeim Einari og Laufeyju varð
fjögurra barna auðið og eru þau
öll kjarna- og mannkostafólk, eins
og þau eiga ætt til. Þau eru:
Dagbjartur forstjóri, Kolbrún
húsfrú, Guðjón skipstjóri og Hall-
dór sjómaður.
Það tók Laufey nokkurn tíma að
átta sig á bústaðaskiptunum, en
þegar hún kynntist umhverfinu
betur og hafði tóm frá erilsömum
heimilisstörfum, fór hún að gefa
sig að félagsmálum og starfaði
mikið í Kvenfélagi Grindavíkur.
Þar fann hún starfsvettvang við
sitt hæfi utan heimilisins og var
um tíma formaður félagsins.
Hún var einhverju sinni spurð
um það í blaðaviðtali, hvað hún
vildi segja um félagið og starf sitt
í því, þar sem hún hefði gegnt þar
formennsku um tíma:
„Kvaðst hún sérstaklega vilja
taka fram, hve mikla ánægju hún