Morgunblaðið - 01.10.1983, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 1983
37
Foreldrar þeirra eru hjónin í
Ásgarði, Aðalheiður Sigfúsdóttir
og Ási Markús Þórðarson.
Mig setti hljóðan er ég heyrði
um hinn voða atburð er skeði nán-
ast uppi í landsteinum á Eyrar-
bakka 7. september sl., þegar
fiskibáturinn Bakkavík ÁR 100
fórst þar í innsiglingunni og með
honum tveir vaskir sjómenn,
bræður frá Ásgarði, en þriðja
bróðurnum tókst með undraverðu
þreki að fleyta sér til lands. Þetta
atvik minnir okkur enn á ný á
hversu skemmt er milli lífs og
dauða.
Þarna sáu foreldrar á bak tveim
elskulegum sonum i blóma lífsins,
tveim harðduglegum sjómönnum,
sem hvorki skeyttu um hættu né
eigin hag, þegar annarra líf var í
veði, má þar vitna til björgunar
þeirra á skipshöfn mb. Vers, sem
fórst við Vestmannaeyjar 1979.
Bræðurnir í Ásgarði voru aldir
upp við ást og umhyggju foreldra
sinna, og enn höfðu þeir ekki
hleypt heimdraganum er þeir
kvöddu svo sviplega þetta líf.
Þegar hugur minn hvarflar til
baka til æsku.og uppvaxtaráranna
á Eyrarbakka vilja mörg atvik
fanga hugann. Þarna var líf okkar
og tilvera bundin fjörunni og sjáv-
arlífinu, aflaföngum og afkomu,
enda má segja með sanni, að
„snemma beygist krókurinn til
þess er verða vill“. Þegar við, þess-
ir leikfélagar, náðum aldri og
þroska, lá leið okkar á sjóinn, eins
og ótal annarra ungmenna.
Ég var vinnufélagi þeirra
bræðra til sjós í nokkur ár á ýms-
um bátum. Ekki var hægt að kjósa
sér betri og samstilltari vinnufé-
laga. Fljótlega fann maður inn á
það, að sú vinnutilhögun, að vera
undirmaður — öðrum háður með
tilskipanir — átti ekki við fram-
tíðaráætlanir Þórðar Markússon-
ar, enda réðst hann í útgerð á eig-
in fari tiltölulega ungur. Bróðir-
inn Sigfús fylgdi honum jafnan og
annaðist um vélgæsluna og sá
yngsti kom með þegar aldur leyfði.
Hugur þessara ungu manna var
bundinn atvinnusköpun í sinni
heimabyggð, því var það ekkert
álitamál, að þar var útgerðinni
búinn staður.
Við sjáum haustið nálgast allt í
kringum okkur, en minningar
vorsins og gróanda lífsins munu
sigra dauðann í vitund okkar, sem
eftir stöndum á landi lifenda. Við
minnumst þessara góðu og vamm-
lausu drengja, sem fórnuðu lífi
sínu á altari þrautseigju og dugn-
aðar, færandi þjóðarbúinu orku
sína til hinstu stundar.
Bræðurnir í Ásgarði voru ætíð
glaðsinna og góðir félagar, en það
duldist engum að þeir áttu báðir
til einurð og ákveðnar skoðanir,
enda þarf oft að grípa til kaldrar
rökhyggjunnar í fangbrögðum við
„Ægi konung".
Ég hugsa til ykkar í Ásgarði,
foreldra og bróður, sem hafið
misst svo mikið. Þar megna engin
orð að sefa þann ómælisharm, sem
á herðar ykkar er lagður. Það er
huggun í harmi, að nú erum við
þess fullviss, að þeir sigla sjó hins
eilífa lífs, og þar á sólríkri strönd
bíða þeir okkar hinna, sem á eftir
komum.
Samúðárkveðjur sendi ég for-
eldrum og bróður. Bið guð að
blessa minningu bræðranna frá
Ásgarði.
Hreinn Hjartarson
Miðvikudaginn 7. september síð-
astliðinn varð hörmulegt sjóslys í
innsiglingunni í Eyrarbakkahöfn,
þegar vélbáturinn Bakkavík ÁR
100 fórst og með honum bræðurnir
Þórður og Sigfús Markússynir, en
yngsta bróðurnum var bjargað en
börgun hans er talið kraftaverk,
sem þakkað er ásamt öðru karl-
mennsku hans, sem var viðbrugð-
ið.
íslenskir sjómenn verða árlega
að gjalda toll af stétt sinni og höf-
um við Eyrbekkingar ekki farið
varhluta af því. En hvað er átak-
anlegra en að horfa upp á bát far-
ast, nánast úti fyrir landsteinum
og ekkert er hægt að gera, þótt
skjótt hafi verið brugðist við.
Þetta verður hin íslenska sjó-
mannastétt að búa við og því vil ég
taka undir orð Ellerts B. Schram,
þegar hann skrifaði í DV að menn
þessir séu hetjur lands vors.
Þeir bræður voru prúðir, dreng-
lundaðir og mannkostamenn hinir
mestu. Hugurinn stefndi snemma
á sjóinn. Að loknu námi í íþrótta-
skóla Sigurðar Greipssonar fór
Þórður á sjóinn. Sama var hvar
hann var í skipsrúmi eða að hvaða
vinnu hann gekk, alls staðar var
hann vel liðinn fyrir einstakan
dugnað, handlagni og ósérhlífni.
Var hann einstakt snyrtimenni og
þeir bræður báðir, sem sést á því
hve bátar þeirra voru vel tilhafðir.
En þeir bræður byrjuðu útgerð um
tvítugt og voru í henni til æviloka.
sem söng og dansaði af kátínu, lék
við okkur og umbar, leyfði okkur
að koma í prívatið sitt til að skoða
gömul blöð og nýjar bækur, sí-
vinnandi á sjó og landi og eins og
margir sjómenn með mikinn
áhuga fyrir blómum og ræktun.
Við viljum þakka Steina frænda
allt gott og biðjum algóðan Guð að
taka á móti honum í dýrð sína, að
hann fái að vera á þeim stað sem
hann vissi einn öruggan. Þann
Guð sem segir: Gakk inn til fagn-
aðar herra þíns. Við biðjum Guð
að blessa nágranna Steina og þá
sem voru nálægir þegar han þurfti
á þeim að halda og starfsfólk
sjúkrahússins, sem gerði allt til
þess að honum mætti líða vel síð-
ustu ævidaga sína.
„Far þú í friði.
Friður Guðs þig blessi."
Frændsystkin
JW orgtmWato tt»
reglulega af
ölmm
fjöldanum!
Lögðu þeir metnað sinn í að útbúa
farkosti sína sem best úr garði, en
yngsti bróðirinn, sem var alltaf
með þeim á sumrin, bjargðist í
aukagúmmíbát, sem þeir bræður
voru með um borð þótt reglur
krefðust þess ekki.
Á ýmsu gekk í sjómennskunni
en Þórður taldi sitt mesta happ að
vera þegar þeir bræður björguðu 2
mönnum af VB Ver 200, sem fórst
við Vestmannaeyjar 1. mars 1980.
Sigfús lauk námi við Vélskóla
Vestmannaeyja og var hann ein-
staklega rólyndur og athugull.
Þórður var í forystu fyrir þeim
bræðrum, þótt allar ákvarðanir
væru teknar sameiginlega, enda
þeir bræður mjög samrýndir,
reyndar eins og fjölskyldan öll,
svo einstakt má telja.
Það er því sárt að missa ekki
aðeins syni og bræður heldur fé-
laga líka. Það er huggun harmi
gegn fyrir foreldrana, að Vigfús
skyldi bjargast.
Framtíðin virtist blasa við þess-
um ungu mönnum, þeir voru heil-
brigðir, áttu gott heimili og voru
um það bil að flytja inn í nýjar
íbúðir. Voru þeir nýbyrjaðir með
veiðarfæri, sem þeir vonuðust til
að gæfu vel af sér.
Að leiðarlokum, þegar ég kveð
þessa vini mína, vil ég þakka sam-
fylgdina, gleðina og hjálpina, sem
þeir veittu mér og fjölskyldu
minni. Minningin um góða drengi
lifir.
Vona ég að góður Guð styrki
foreldra, bróður og ástvini alla í
þeirra miklu sorg.
Blessuð sé minning þeirra.
Valdimar Sigurjónsson
Alvíddar dimmbláa djúp
dregur mig allan til sín.
Ég er með himninum eitt
eilífð í huga mér skín.
(Magnús Þór.)
Vegir guðs eru órannsakanlegir.
Hinn slyngi sláttumaður getur
knúið dyra hvar og hvenær sem er,
og eftir stendur fólk harmi lostið.
Eins og nú, er hann þrífur til sín
tvo unga menn í blóma lífsins, þá
bræðurna Þórð og Sigfús mark-
ússyni. Hvers vegna?
Við þessu fæst víst ekkert svar,
annað en það að þeir sem guðirnir
elska deyja ungir. Við verðum að
trúa því að þeirra hafi beðið annað
og meira starf handan við móðuna
miklu.
Við fermingarsystkini Þórðar,
kveðjum hann með sárum trega og
þökkum honum samfylgdina öll
bernsku- og unglingsárin. Minn-
inguna um lífsglaðan og kátan, en
þó prúðan og hjálpsaman félaga,
munum við geyma og varðveita
alla tíð.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við bræðurna tvo og biðj-
um algóðan guð að gefa foreldrum,
bróður og öðrum ástvinum styrk í
þessari þungu sorg.
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.“
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(Vald. Briem.)
Kveðja frá ferm-
ingarsystkinum
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. l»ess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
llandrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Kalmar
eldh úsinnrétting
hefur bað sem barf
Sú mikla fjölbreytni sem er að finna í útliti og skápagerðum gerir okkur kleift að
laga innréttingar að hvaða rými sem er.
Við ráðleggjum, mælum og teiknum yður að kostnaðarlausu.
Sá sem eignast Kalmar-innréttingu, eignast vandaða vöru á vægu verði.