Morgunblaðið - 18.10.1983, Síða 28

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 1983
+ Móðir okkar og tengdamóöir, INGVELDUR ÓLAFSDÓTTIR, í andaöist i Landspítalanum 16. þ.m. Kriatín Kjartanadóttir, Ragnar Kjartanaaon, Katrfn Guómundadóttir.

t Eiginmaöur minn, GUOMUNDUR ÁGÚSTSSON, bakarameiatari, \ andaöist aö heimili sinu, Vesturgötu 52, aöfaranótt 17. október. Þurfóur Þórarinadóttir.

+ LEIFUR JÓNSSON fró Stykkiahólmi, andaöist á Kópavogshæli 4. október. Jaröarförin fer fram miövikudaginn 19. október kl. 15 frá nýju Fossvogskapellu. Jarösett veröur i Gufuneskirkjugaröi. Vandamenn.
+ Móöir okkar, INGUNN S. TÓMASDÓTTIR, Hátúni 8, lést laugardaginn 15. október. Ragnar Guómundaaon, Margrét G. Guðmundadóttir, Inga Dóra Guómundadóttir, Guólaug Guömundadóttir og fjölakyldur.

+ Faöir okkar, JÓN SIGURÐSSON, Laugavegi 136, fyrrum verkatjóri f Hampiöjunni, andaöist í Borgarspítalanum laugardaginn 15. október. Þorgeir H. Jónaaon, Grímur Jónaaon.
+ Elskulega litla dóttir okkar, HELGA PÁLSDÓTTIR, veröur jarösungin frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 18. október kl. 13.30. Edda Birna Kriatjánsdóttir Kjartansson, Páll Kári Pálason.
+ Faöir minn, JÓN FERDINAND BJÖRNSSON, fyrrverandi tollfulltrúi, Bólstaöarhlíö 68, Reykjavík, veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni miövikudaginn 19. október kl. 13.30. Fyrir hönd aöstandenda, Esther Jónadóttir.

+ Faöir okkar, tengdafaöir og afi, EIRÍKUR ÁSGEIRSSON, foratjóri, verður jarösunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 21. október kl. 13.30. Oddur Eiríksson, Katrfn Finnbogadóttir, Hildur Eiríksdóttir, Magnús Pátursson, Halldór Eirfksson, Svanlaug Vilhjálmsdóttir, Ásgeir Eiríksson, Kristrún Davfðsdóttir og barnabörn.

+ Innilegar þakkir til þeirra er vottuöu okkur vinarhug viö andlát og útför föðurbróður okkar, HELGA HELGASONAR frá Súluholti. Helga Guómundsdóttir, Siguróur Guðmundsson, Ingibjörg Guömundsdóttir, Kristfn Guðmundsdóttir, Helgi Guómundsson.
Minning:
Björgvin Alfreð Guðna-
son bifreiðasmiður
Fæddur 15. janúar 1934
Diinn 9. október 1983
Ég kynntist hjónunum Alla og
Nínu fyrir nokkrum árum suður á
Ítalíu eða nánar tiltekið á Lign-
ano. Þau voru þar f sumarleyfi
ásamt börnunum sínum þremur,
þeim Ásu, Sigurbjörgu og Gústav.
Við hjónin höfðum íbúð andspæn-
is þeim og ekki leið á löngu að
tækjust með okkur góð kynni, sem
haldist hafa allar götur síðan. Alli
var maður rólyndur að eðlifari og
lítt fyrir að trana sér fram, eða
skyggja á aðra. Hann átti þó létt
með að gleðjast með glöðum og
bryddaði þá oft á græskulausri
gamansemi. Ekki var annað hægt
en veita eftirtekt þessari sam-
heldnu fjölskyldu. Við nánari
kynni kom brátt í ljós að Alli bar
hag fjölskyldunnar fyrir brjósti
fyrst og síðast. Þau hjónin höfðu
með sameiginlegu átaki komið sér
upp fallegu heimili að Kópa-
vogsbraut 41, en þangað var ætíð
gott að koma.
Björgvin Alfreð, en svo hét
hann fullu nafni fæddist í Varma-
dal á Stokkseyri þann 15. janúar
1934. Var hann einkasonur og
yngsta barn foreldra sinna, hjón-
anna Sigurbjargar Guðlaugsdótt-
ur og Guðna Guðnasonar, er
bjuggu á Stokkseyri til æviloka.
Móður sína missti Alli árið 1974
en föður sinn fyrir rúmu ári og
náðu þau bæði hárri elli. Systur
Alla voru fjórar, en sú elsta lést f
blóma lífsins aðeins tæplega tví-
tug að aldri.
Alli lærði bílasmfði f Iðnskólan-
um á Selfossi og útskrifaðist það-
an 23. mars 1957. Vann síðan á
bifreiðaverkstæði kaupfélagsins á
Selfossi þar til hann flutti til
Reykjavíkur árið 1960. En þá
hafði hann kynnst tilvonandi eig-
inkonu sinni er hún árið áður
vann sumarlangt á barnaheimili,
sem þá var rekið að Kumbaravogi
á Stokkseyri. Alfreð kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Jónínu
Gústavsdóttur, þann 10. des. 1960.
Byrjuðu þau búskap á heimili for-
eldra hennar, en fluttu fljótlega f
eigin íbúð að Gnoðarvogi 88. Al-
freð var afar verklaginn og vand-
virkur og vann því nær hvert
handtak sjálfur við íbúðina. Fór
hann dag hvern til vinnu við íbúð-
ina að loknu dagsverki f Bfla-
smiðjunni og var þá lítt skeytt um
þreytu og vökur. Var sfðan sami
háttur hafður á er þau hjón fluttu
nokkrum árum síðar í stærri íbúð
að Kópavogsbraut 41, en þá hafði
fjölskyldan stækkað og börnin
orðin þrjú, en þau eru Ása Kol-
brún f. 19. apríl 1960, Áslaug Sig-
urbjörg f. 28. mars 1964 og Gústav
f. 10. desember 1965. Yngri börnin
tvö eru enn í foreldrahúsum, en
Ása hefur stofnað sitt eigið heim-
ili með sambýlismanni sinum,
Robert McKee, handmennta-
kennara. Til marks um handlagni
Alfreðs má geta þess að flest hús-
gögnin í íbúð þeirra hjóna, sem öll
eru í gömlum stíl hefur hann gert
upp og eru sem ný og leynir hand-
bragðið sér hvergi. Sjaldan kom
maður svo á Kópavogsbrautina að
Alli væri ekki að dytta að ein-
hverju varðandi heimilið, var enda
sérlega heimakær og hafði gaman
af að fegra og bæta heimili sitt og
umhverfi.
Fyrstu árin eftir að Alli flutti
til Reykjavíkur starfaði hann f
Bílasmiðjunni, sem þá var að
Laugavegi 176, en stofnaði síðan
sitt eigið verkstæði þar sem hann
vann æ síðar. Alli fylgdist vel með
öllu því er snerti iðngrein hans,
gekk undir sveinspróf f bílamálun
árið 1968, en meistararéttindi í
bifreiðasmíði hlaut hann árið
1961. Þá hafði hann nýlokið nám-
skeiði f ljósastillingum er hann
féll frá. Það var einnig í ráði að
sonur hans Gústav hæfi nám hjá
föður sínum í bifreiðasmíði á
næsta ári, en atvikin hafa hagað
því á annan veg.
Ég votta fjölskyldunni allri
innilega samúð okkar hjónanna og
vona að tíminn muni græða þau
sár sem myndast við fráfall ást-
vinar.
Valborg S. Böðvarsdóttir
Hvernig get ég beðið fyrir manni sem hefur valdið mér miklu
tjóni? Þetta er mér sérlega erfítt, vegna þess að ég elskaði
þennan mann og dáði hann, áður en hann særði mig.
Ein mesta blessun þess að vera í „réttri afstöðu til
Guðs“ er sú, að við getum litið á „óvini" okkar eins
og þeir eru og ekki frá huglægu sjónarmiði. Þegar
gert hefur verið á hlut okkar förum við ekki að
kenna í brjósti um okkur sjálf, heldur látum okkur
umhugað um þann, sem kom illa fram við okkur. Við
hugsum um þá ógæfu og hugarkvöl, sem hann hefur
valdið, ekki fyrst og fremst okkur, heldur sj'álfum
sér.
Ef við biðjum fyrir þeim, sem sýna okkur fyrir-
litningu í orði og verki, losnum við ekki aðeins við
beiskjuna úr sál okkar, heldur nálgumst við þann,
sem braut af sér gagnvart okkur.
Booker T. Washington sagði einu sinni: „Engum
manni læt ég haldast uppi að lítillækka sál mína
með því að vekja með mér hatur í sinn garð.“ Þeir,
sem sýna okkur illgirni, eru venjulega að refsa okkur
fyrir eitthvað. Þegar þeir sjá, að sár þeirra hafa
kallað fram kærleika í stað haturs, hætta þeir að
ráðast á okkur.
Kærleikur í hjörtum okkar vekur kærleika í hjört-
um annarra. Kærleikurinn er því besta ráðið til að
hnýta á ný þau bönd, sem tengdu yður við manninn,
er þér unnuð hugástum. „Kærleikurinn fellur aldrei
úr gildi".
í dag fer fram útför ástkærs
föður míns. Við systkinin eigum
erfitt með að trúa því að hann sé
svo skyndilega horfinn úr lífi
okkar. Þó er okkur huggun að eiga
margar dýrmætar endurminn-
ingar sem munu ylja okkur um
ókomin ár.
Koma þá fyrst í hugann allar
sögurnar og ævintýrin, oft frum-
samið, sem hann var ólatur að
segja okkur þegar við vorum í
bernsku. ósjaldan sofnaði faðir
minn á undan okkur börnunum og
var þá óðara hnippt i hann og
spurt hvað kæmi svo.
Þá er mér ógleymanleg um-
hyggja föður míns fyrir öllum sem
bágt áttu, mönnum og málleys-
ingjum. Oft bar við áður en hann
fór til vinnu að hann bað móður
mína að láta sig fá korn og matar-
afganga handa fuglunum sem
héldu sig í nánd við vinnustað
hans, t.d. var hrafn þar lengi við-
loðandi og kunni vel að meta allt
sem til féll.
Mér er afar minnisstætt að eitt
sinn er við Róbert heimsóttum
pabba á verkstæðið bað hann
okkur að standa kyrr í sömu spor-
um til að flæma ekki burt endurn-
ar sem hann var að gefa. Alltaf
komu endurnar á hverjum degi til
að heimsækja þennan hugulsama
vin sinn.
Við systkinin erum þakklát
fyrir þau ár er við nutum föður
okkar og erum þess fullviss að
Guð mun styrkja okkur systkinin
og móður okkar á þessum tíma-
mótum í lífi okkar.
Ása Kolbrún Alfreðsdóttir
Hjartkær tengdasonur minn,
Alfreð, lést sunnudaginn 9. októ-
ber og fæ ég vart lýst tilfinningum
mínum og þeirri miklu sorg sem
slík fregn veldur, enda enginn að-
dragandi þar sem Alli, en svo var
hann ætíð nefndur meðal vina og
vandamanna, hafði aldrei kennt
sér neins meins. Hjartað hafði
gefið sig og spyr þá enginn að
leikslokum.
Alfreð Guðnason fæddist á
Stokkseyri 15. janúar 1934, sonur
sæmdarhjónanna Sigurbjargar
Guðlaugsdóttur og Guðna Guðna-
sonar, sem þar bjuggu allan sinn
búskap. Þau hjón reyndust mér
alla tíð afar vel eftir að fjölskyld-
ur okkar tengdust.
Þeim hjónum Sigurbjörgu og
Guðna varð 5 barna auðið og eru
þau í aldursröð: Theódóra er lést
um tvítugsaldur frá eiginmanni
sínum óskari Jónssyni og ungum
syni, Theódóri, Rósa gift Guðbirni
Guðmundssyni, rafvirkjameist-
ara, Ingveldur ekkja Bjarna
Jónssonar, verslunarmanns, Agn-
es gift Þórði Sigurgeirssyni, kaup-
manni, og yngstur var tengdason-
ur minn, Alfreð. Sigurbjörg og
Guðni eru nú bæði látin, Sigur-
björg lést fyrir 9 árum 82 ára að
aldri, en Guðni á síðastliðnu ári 89
ára gamall. Þeim hjónum var því
hlíft við þeirri þungu sorg að sjá á
bak einkasyni sínum og auga-
steini, en hann var um langt skeið
eina barnið í foreldrahúsum, þar
sem systur hans allar voru all-
nokkru eldri og þvi löngu búnar að
stofna sín eigin heimili. Ég hef
sjaldan kynnst annarri eins um-
hyggju og tengdasonur minn bar
fyrir foreldrum sínum alla tíð og
þá ekki síður umhyggju þeirra