Morgunblaðið - 26.11.1983, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 1983
Kökubasar
Kökubasar veröur í Félagsheimili Seltjarnarness
sunnudaginn 27. nóvember kl. 3 síödegis. Allt til
jólanna svo sem smákökur, skreyttar kökur og laufa-
brauö.
Vinasamtökin.
MELKA TWIN
er mest selda K¥#|f*?Sg
skyrtan í Svíþjóö. |
Fyrsta flokksefniogK||?i
fragangur. HHHHI
Auöveld í þvotti, þarfj
ekki aö strauja.HHHÍ
Veröiö sérlega hagstætt.H
FÆST í ÖLLUM HELSTUI
herrafataverslunum]
LANDSINS.
SKYRTUR
Félag
Járniönaöarmanna
Félagsfundur
veröur haldinn þriöjudaginn 29.
nóv. 1983 kl. 8.30 e.h. aö Suöur-
landsbraut 30, 4. hæö.
Dagskrá: 1. Félagsmál.
2. Kjaramál.
3. Önnur mál.
Mætið vel og sundvíslega.
Stjórn Félags járniönaöarmanna.
eigendur
Leitið ekki
langt
yfir skammt
VEROKÖMNON-
UmboðiO
5267Sr.
5^35,2013317.'°
3243 h'
2300 h'
2410 hr _
-3563.40 Tr
Bitanaust
4015.1° k'
3073.30 3'
1959.40 h'-
2627.70 hr _
-3027,30 3'
fjóOrin
4579 3r.
5203 3'
2765 3r-
1713 3r-
3030 3r.
~~336S3r
V'ft ‘'ThaafaM'h^aafty,,rVara
^r.as^en.u.boaunum
Kappkostum ávallt aö
bjóða Lada-varahluti á sem
lægstu verði.
I ^ Bifrelðar og Landbúnaðarvélar hf Z
— HtþslfY ---. i 4 e;™; 10 cnn —
Suðurlandsbraut I4 - Simi 38 600
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir TAMARA JONES
Snemma árs 1980 varð sá atburður í Havana á Kúbu, að múgur og margmenni, nokkrar þúsundir manna,
ruddist inn á lóð bandaríska sendiráðsins í borginni í von um að komast á þann hátt til Bandaríkjanna. Castro
sá sér þá leik á borði til að losa sig um leið við andlega vanheilt fólk og afbrotamenn. Slíkir atburðir munu ekki
endurtaka sig því Bandaríkjamenn eru að stemma stigu við innflytjendastreyminu til landsins.
Martröð ríkis-
fangsleysingjanna
BIÐSTOFAN í bandaríska sendiráðinu í Búkarest, höfuðborg Rúmeníu,
er jafnan full af fólki. í annarri hendi heldur það á brottfararleyfi frá
landinu en í hinni er það með blóm, sem það vill gefa starfsfólkinu. Þetta
fólk er meðal þeirra 1250 Rúmena, sem eftir margra ára bið og ofsóknir
hafa fengið leyfi rúmenskra stjórnvalda til að flytjast til Bandaríkjanna.
Gallinn er bara sá, að Bandaríkjamenn hafa ekki verið spurðir hvort þeir
vilji taka við því.
Mál jiessa fólks hefur valdið
erfiðleikum í samskiptum
stjórnanna í Washington og
Búkarest og mikilli örvæntingu
meðal fólksins sjálfs, sem er eins
og á milli steins og sleggju.
Rúmenar saka Bandaríkjamenn
um hræsni. Þeir hafi beitt Rúm-
ena efnahagsþvingunum til að
greiða fyrir brottflutningi fólks
frá landinu en síðan neiti þeir að
taka við því. Þeir segja því, að
Bandaríkjamenn beri alla
ábyrgð á hlutskipti „ríkisfangs-
leysingjanna" en rúmensk
stjórnvöld svipta fólkið borgara-
réttindum um leið og það fær
brottfararleyfi.
Sem dæmi um þetta fólk, sem
lifir í voninni um að komast úr
landi, má nefna 38 ára gamlan
mann, þriggja barna föður, sem
eins og aðrir í biðstofunni vildi
ekki láta nafns síns getið af ótta
við enn meiri ofsóknir af hálfu
lögreglunnar.
„Við fengum brottfararleyfi
fyrir 10 mánuðum og báðum þá
um leyfi til að flytjast til Banda-
ríkjanna," sagði maðurinn.
„Sendiráðsfólkið gat hins vegar
ekki lofað okkur neinu. Ég er
verkfræðingur en missti starfið,
sem ég hef haft í átta ár, og nú
erum við komin upp á ættingja
okkar með húsnæði. Við bjugg-
um áður í ríkisíbúð en misstum
hana náttúrulega strax." Þau
hjónin hafa tekið bðrnin úr
skóla því að ofsóknir yfirvald-
ahna ná ekki aðeins til foreldr-
anna, í skólanum leggjast kenn-
arar jafnt sem nemendur á eitt
um að ofsækja börn þeirra for-
eldra, sem vilja fara úr landi.
Haft er eftir rúmenskum emb-
ættismanni, að það sé opinber
stefna „að letja fólk til brottfar-
ar“ en af „mannúðarástæðum"
sé fólki stundum leyft að flytjast
til ættingja sinna á Vésturlönd-
um. Embættismaðurinn, sem
óskaði nafnleyndar, bar á móti
því, að væntanlegir útflytjendur
væru ofsóttir en viðurkenndi þó,
að þeir kynnu að missa vinnuna
„og lenda í dálítið erfiðri að-
stöðu“. Þeir eru sviptir borgara-
réttindum, sagði hann, vegna
þess, „að þeir eru ótrúir Rúmen-
ar“.
Erfiðleikar fólksins stafa að
nokkru leyti af vanþekkingu
þess sjálfs á bandarísku inn-
flytjendalögunum og að nokkru
leyti af því, að stjórnvöld í Rúm-
eníu láta sem þessi Iög séu ekki
til. Rúmenar, sem vilja fytjast
úr landi, halda að björninn sé
unninn ef þeir fá leyfi stjórn-
valda og eru þess vegna ekkert
að ganga úr skugga um það áður,
að þeir fái yfirleitt að fara til
Bandaríkjanna. Meginreglan er
hins vegar sú, að aðeins það fólk
fær að setjast að í Bandaríkjun-
um, sem á ættingja þar eða hef-
ur notið eftirsóttrar sérmennt-
unar.
George Bush, varaforseti
Bandaríkjanna, vék að þessum
málum þegar hann átti viðræður
við Ceausescu, Rúmeníuforseta, í
september sl. og sagði þá, að
Bandaríkjamenn væru vissulega
talsmenn frelsisins en þrátt
fyrir það neyddust þeir til að
takmarka innflytjendastraum-
inn til landsins. Sem dæmi um
það má nefna, að í fyrra leyfðu
rúmensk stjórnvöld 4000 manns
að fara til Bandaríkjanna en i
raun voru það aðeins 642, sem
þangað komu frá Rúmeníu. Hin-
um var hafnað, bíða enn eftir
innflutningsleyfi eða fóru til
annarra landa.
Bandaríkjamenn hafa á síð-
ustu árum verið að herða mjög
þær reglur, sem gilda um inn-
flytjendur til landsins, og þeir,
sem komist hafa í kast við lögin
eða eru með smitandi sjúkdóm,
þurfa ekki að hugsa til þess að
komast þangað. Sömu sögu er að
segja um það fólk, sem aðeins er
að flýja erfitt efnahagsástand í
landi sínu. Pólitískir flóttamenn
og þeir, sem hafa verið ofsóttir
fyrir trú sína, eru þeir einu, sem
njóta nokkurs forgangs.
Fram á miðjan sjöunda ára-
tuginn voru í gildi ákveðnir
kvótar um innflutning fólks frá
hverju landi en þá var ákveðið
að setja einn allsherjarkvóta
fyrir innflytjendur hvaðan sem
þeir komu. Sem stendur er hann
270.000 manns á ári en ekki er
leyfilegt, að fleiri en 20.000 komi
árlega frá sama landinu. Engar
takmarkanir eru þó á fjölda for-
eldra, maka eða barna banda-
rískra borgara og það er einmitt
af þeim sökum, að innflytjend-
urnir eru að jafnaði miklu fleiri
en kvótinn segir til um. í fyrra
fluttust t.d. 610.000 manns til
Bandaríkjanna frá öðrum lönd-
um.
Innflutningur fólks frá komm-
únistalöndunum tl Bandaríkj-
anna er miklu minni en ætla
mætti og á síðasta ári var hann
ekki nema 6.446 manns. 4.220
Pólverjar, 696 Sovétmenn, 642
Rúmenar, 345 Ungverjar, 300
Tékkar, 160 Austur-Þjóðverjar
og 83 Búlgarar. Umsækjendurn-
ir eru hins vegar miklu fleiri og
hlutskipti þeirra því erfitt.
„Þetta er ömurlegt starf,"
sagði einn starfsmannanna í
bandaríska sendiráðinu í Búkar-
est. „Fólkið er svo örvæntingar-
fullt en við getum ekki tekið við
því öllu. Við getum ekki gefið því
neina von og ekki heldur kæft
hjá því vonarneistann. Það kem-
ur alltaf aftur, dag eftir dag og
viku eftir viku.“
Ung hjón á þrítugsaldri sátu
þögul í biðstofunni einn daginn.
Þau höfðu verið rekin úr háskól-
anum í Búkarest þegar þau
fengu brottfararleyfi. Þau eiga
enga ættingja í Bandaríkjunum
og þess vegna litla von um að
komast þangað.
„Við vitum ekki hvort við
komumst nokkurn tíma,“ sögðu
þau. „Við getum bara vonað."
Tamara Jones er fréttaritari hjá
AP-fréttastofunni.