Morgunblaðið - 16.02.1984, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 1984
37
skap við til hinstu stundar. Vil ég
þar sérstaklega nefna Hannes
Finnbogason lækni og konu hans
Helgu Lárusdóttur, sem vöktu yfir
heilsu hans og veittu honum
margar gleðistundir með heim-
sóknum sínum. Margar gleði-
stundir veitti Hafsteinn Þor-
steinsson símstjóri honum með
heimsókn sinni og vinsemd. Fyrir
þessa vinsemd, sem mér var sér-
staklega kunn færi ég viðkomandi
persónum sérstakar þakkir fyrir
hönd okkar ættingja hans.
Daníel naut þeirrar giftu, að
búa við góða heilsu alla sína löngu
ævi, e.t.v. hefur hans glaða og
létta lund átt sinn þátt í því,
glettnin fylgdi honum til hinstu
stundar.
Á þessum vetri fór hann nokkr-
um sinnum til dvalar í sjúkrahús,
þó aðeins fáa daga í senn. Næst-
síðast er hann dvaldi í Landspítal-
anum sagði ég við hann er ég
kvaddi hann: ég vona að þú hress-
ist Daníel minn, svo þú getir farið
heim. Hann svaraði: ég fer þá ann-
að því hér verð ég ekki lengi. Mér
varð þá að orði: já á báðum stöð-
unum áttu örugga og góða mót-
töku fyrir hendi.
Með þessum orðum kveð ég
þennan góða og göfuga frænda
minn, sem hugsaði mest um að
leggja öðrum lið og tókst það vel.
Önnu Gyðu og fjölskyldu henn-
ar færum við Margrét og börn
okkar innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þessa góða
drengs.
Halldór E. Sigurðsson
Ég stend í fjöruborðinu vestur á
Hvallátrum, undir iljum mér
marrar skjallahvítur skeljasand-
ur, um fætur mér liðast ylvolgar
öldur úthafsins.
Látrar eru fyrir mér staður
hamingju, gleði og frelsis, eilíft
sólskin, aldrei lemjandi regn, en
einstaka sinnum volgt sílandi regn
niður vangana.
Ég horfi út á hafið í leit að skipi
á ferð til ókunnra landa, horfist í
augu við selkóp sem stingur höfð-
inu upp úr sjónum, en hverfur síð-
an, ég finn að ég hef bundist sjón-
um órofa böndum og öllu því sem
minnir á þennan stað, þetta fólk.
Ég lít upp sandana, skreytta
fagurlitum gróðri hafsins, skelj-
um, kuðungum og hörpudiskum,
að vitum mínum leggur ilm þangs
og sjávarseltu og nið öldunnar.
Ég læt augun reika upp eftir
byggðinni í víkinni og nema staðar
við húsið neðst við sandana, Daní-
elshúsið, hvítt með rauðu þaki, í
gluggunum blómstra fússíur og
pelagóníur, túnið er iðgrænt og
blómstrandi sóleyjum og hreykn-
um fíflum. í húsinu bjuggu þau
Daníel og Anna, sem voru barn-
laus, en ólu upp tvö fósturbörn og
sáðu fræjum trúrækni og gæsku í
hjörtu margra kaupstaðarbarna
sem dvöldu há þeim sumarlangt,
þar á meðal ég og tvær systur
mínar.
Allt iðaði þetta byggðarlag af
glaðværu og kátu mannlífi, sátt-
fýsi og vinnugleði.
Ég sé Látramenn ýta bát úr vör,
biðja sjóferðarbæn og halda til
fiskjar, ég sé Önnu konu Daníels
með hvíta svuntu hlaupa við fót
yfir túnið til að hjálpa kind við að
bera, Jónu á Húsum koma til að
fjarlægja sandkorn úr barnsauga,
Ásgeir mann hennar koma til að
spengja saman brotinn disk ná-
grannakonunnar, Sigríði á Heima-
bæ setjast í flekkinn og gefa barni
sínu brjóst.
Ég minnist sjóferða með Daníel
og Bjarti á Húsum með Hrefn-
unni, hlusta á hljóð vélarinnar og
öldurnar berja boðungana og horfi
á sjófuglana leika listir sínar.
Ég leggst fram á brún Látra-
bjargs, dáist að stórfengleik
bjargsins, sé Daníel og aðra
Látramenn bjarga kind úr svelti
úr bjarginu, fara um hana hönd-
um sem væri hún skipbrotsmaður
úr sjávarháska. Virði fyrir mér
samfélag fuglanna á syllunum og
skynja órofa heild mannlegs þels
og móður náttúru. Ósérhlífni og
náungakærleikur einkenndu
mannlíf Lárafólks, allt sem lífs-
anda dregur á jafnan rétt.
Björgun skipbrotsmanna af
enska togaranum Doon, sem
strandaði undir Látrabjargi árið
1947 í aftakaveðri um hávetur.
Daníel og aðrir Látramenn, ásamt
fleirum, inntu af höndum fágætt
björgunarafrek, Englendingar
sæmdu þá medalíum og heiðurs-
merkjum, sem Látramenn veittu
móttöku af látleysi og hæverskri
ró, eins og slík verk kölluðu ekki á
neina viðhöfn.
Daníel fæddist á Látrum, var
sonur Eggerts Eggertssonar og
Halldóru Gísladóttur. Hann bjó á
Látrum öll sín búskaparár, eða
þar til þau hjónin fluttust hingað
til Reykjavíkur, árið 1974, til fóst-
urdóttur sinnar, Gyðu Guð-
mundsdóttur, og manns hennar,
Maríasar Sveinssonar.
Daníel stundaði nám við Versl-
unarskólann í Reykjavík sem ung-
ur maður og þar kynntist hann
eftirlifandi konu sinni, Önnu
Jónsdóttur frá Sæbóli í Haukadal
i Dýrafirði, en hún stundaði þá
nám við Kvennaskólann í Reykja-
vík. Hjónabandi þeirra Önnu og
Daníels verður best lýst með ljóð-
línum Jónasar Hallgrímssonar:
„Anda sem unnast, fær eilífð aldr-
ei að skilið."
Anna og Daníel tóku í fóstur
dreng á öðru ári, Guðmund
Óskarsson, mikinn efnispilt, sem
fórst með togaranum Jóni Ólafs-
syni á stríðsárunum. Fósturdóttur
sína, Gyðu Guðmundsdóttur frá
Breiðuvík, tóku þau á fyrsta ári.
Daníel var meðalmaður á hæð,
skarpleitur og fríður, en það sem
mér fannst einkenna hann mest
voru falleg augu, full af glettni,
sem hélst til hinstu stundar. Daní-
el var ákaflega trúr sínum skoðun-
um bæði í trúmálum og stjórnmál-
um, hann stundaði búskap og sjó-
sókn og gegndi margskonar trún-
aðarstörfum fyrir Rauðasands-
hrepp.
Þau hjónin höfðu meðal annars
með höndum símavörslu og veður-
athugun, Daníel var endurskoð-
andi sparisjóðs og sjúkrasamlags
hreppsins, safnaðarformaður
Breiðavíkurkirkju og meðhjálpari
þar öll þau ár sem ég man. 1 því
sambandi minnist ég kirkjuferð-
anna með Daníel og Önnu og öðru
Látrafólki til Breiðavíkurkirkju,
hvar er nánd manns og guðs meiri
en í lítilli torfkirkju, í lítilli vík
fyrir opnu Atlantshafinu?
Þrátt fyrir harða lífsbaráttu
hafa Látramenn náð háum aldri,
mikil gifta hefur fylgt Látrabörn-
um. Kannski væri líferni þessa
fólks rannsóknarefni fyrir þá sem
berjast gegn kvillum nútímaþjóð-
félags.
Hvernig Gyða hefur reynst sín-
um fósturforeldrum á elliárum
þeirra, er fátítt í nútíma samfé-
lagi. Við sumardvalarbörnin erum
henni þakklát fyrir hversu vel-
komin við höfum alltaf verið á
Langholtsveginn þegar við höfum
gefið okkur tíma til að rækta vin-
áttuna.
Nú þegar Daníel er kvaddur
hinstu kveðju frá Fossvogskapellu
og jarðneskar leifar hans bornar
til hvílu í Gufunesi, hugsum við
systurnar til þeirra hjóna beggja
með hlýju, þakklæti og virðingu og
óskum Daníel góðrar ferðar heim,
vestur og heim, heim til Guðs.
Hrönn Jónsdóttir
t t
Eiginkona mín. Systir okkar.
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR, JÓHANNA J. MAGNÚSDÓTTIR,
Fögrukinn 25, Freyjugötu 39,
Hafnarfiröi, Raykjavfk,
verður jarösungin frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 17. febrúar verður jarösungin frá Hallgrímskirkju föstudaginn 17. febrúar kl.
kl. 15.00. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaöir. Þeir sem vilja minnast hennar láti Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Hallgrímskirkju eöa
liknarfélög njóta þess. Styrktarfélag vangefinna.
Fyrir hönd barna minna, tengdabarna og barnabarna, Fyrir hönd vandamanna, Magnú, ó Magnú.,onj
Jón Arnórsson. Baldvin Magnússon.

Staður hagstæðra
stórínnkaupa
?r?ið
Góðb#aty‘
ÍUQySWGASmMKt#
%)/•
'sia
Kjöt, mjólk, brauð, pakkavörur
og niðursuðuvörur. Pappírsvörur,
kerti-leikföng og gjafavörur.
MARLÍN-TÓG
LÍNUEFNI
BLÝ-TEINATÓG
FLOTTEINN
N/ELON-TÓG
LANDFESTAR
STÁLVÍR
•
BAUJUSTENGUR
ÁL, BAMBUS, PLAST
BAUJULUKTIR
ENDURSKINSHÓLKAR
ENDURSKINSBORÐAR
LÍNUBELGIR
NETABELGIR
BAUJUBELGIR
ÖNGLAR — TAUMAR
MÖRE-
NETAHRINGIR
NETAKEÐJA
netalAsar
NETAKÓSSAR
LÓDADREKAR
BAUJUFLÖGG
NETAFLÖGG
FISKKÖRFUR
FISKGOGGAR
FISKSTINGIR
FLATNINGSHNÍFAR
FLÖKUNARHNÍFAR
BEITUHNÍFAR
KÚLUHNÍFAR
SVEÐJUR
STÁLBRÝNI
•
VÆNGJADÆLUR
NO. 0, 1, 2, 3.
STILL-LONGS
ULLARNÆRFÖT
NÆLONSTYRKT
DÖKKBLÁ FYRIR
BÖRN OG FULLORÐNA
SOKKAR
MED TVÖFÖLDUM BOTNI
REGNFATNAÐUR
VINNUFATNAÐUR
VINNUHANSKAR
GÚMMÍSTÍGVÉL
ÖRYGGISSKÓR
exterior
H Polyfilla
Polyfilla
Ceittilose
spartelpuiver
CeUiUose
sparkei
FYLLIEFNI
ÚTI — INNI
POlYSrR/PPA
LAKK OG MÁLN-
INGARUPPLEYSIR
^ Ánanaustum *
Sími 28855
OPIÐ LAUGARDAG 9—12