Morgunblaðið - 20.11.1984, Blaðsíða 50

58
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. NÓVEMBER 1984
+
Konan min,
GUÐNÝ MAGNÚSDÓTTIR
frá Ivarshúsum,
Dvalarheimilinu Hðfða, Akraneai,
andaöist 18. nóvember.
Guðbjarni Sigmundsson.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HANNA GUOJÓNSDÓTTIR
pfanókennari,
Kjartansgötu 2,
lést i Landspitalanum sunnudaglnn 18. nóvember.
Aðstandendur.
+
Elskulegur faöir okkar, tengdafaðir og afi,
HÓLMGEIR G. JÓNSSON,
Grenimel 15,
andaöist á gjörgæsludeild Borgarspitalans 16. nóvember sl.
Eyvör M. Hólmgeirsdóttir, Steingrimur Helgason,
Aðalbjörg Hólmgeirsdóttir, Lárus Guðgeirsson
og barnabörn.
+
Sonur okkar og bróöir,
VIGFÚS JÓNSSON,
Ásbraut 13,
Kópavogi,
lést 18. nóvember.
Jón Vigfússon,
Svanhildur Stefánsdóttir,
Steinunn Kristfn Jónsdóttir,
Ingi Þór Jónsson.
+
Sonur okkar,
BRYNJÓLFUR INGÓLFSSON,
andaöist i Landspítalanum 17. nóvember.
Laufey Halldórsdóttir,
Ingólfur Guðmundsson.
+
Systir okkar,
GUÐVEIG STEFÁNSDÓTTIR
frá Siglufirði,
sem lést I Elll- og hjúkrunarheimilinu Grund 13. nóvember sl., veröur
jarösungin frá Langholtskirkju i Reykjavik föstudaginn 23.
nóvember kl. 15.00.
Pátur Stefónsson,
Friöþóra Stefánsdóttir.
+
Útför systur minnar,
KATRÍNAR PÁLSDÓTTUR
frá Hörgslandi á Slöu,
fer fram frá Dómkirkjunni miövikudaginn 21. nóvember kl. 13.30.
Þurfóur Pálsdóttir.
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vlnarhug vlð andlát og útför
INGÓLFS PÁLSSONAR,
Lyngbrekku 1.
Jónlna Stefánsdóttir,
Stefán Ingólfsson, Margrát Einarsdóttir,
Ingibjörg Ingólfsdóttir, Sigurður Ragnarsson,
Páll Ingólfsson,
Hafdls ingólfsdóttir,
Ingvi Ingólfsson,
Fanney Ingólfsdóttir
Eydls Siguröardóttir,
Ingjaldur Ragnarsson,
og barnabörn.
Minning:
Eva Guðmunds-
dóttir Vogler
Elskuleg föðursystir mín, Eva
Guðmundsson Vogler, lést á heim-
ili sínu í Danmörku 25. október
1984.
Hún fæddist í Kaupmannahöfn
4. ágúst 1915, næstelsta barn Elín-
ar Stephensen og Júlíusar Guð-
mundssonar. Elín var dóttir Elín-
ar Thorsteinsen og Magnúsar
Stephensen landshöfðingja en
Júlíus var sonur Andreu H.B.
Weywadt og Stefáns Guðmunds-
sonar verslunarstjóra á Djúpa-
vogi. Júlíus vann við verslanir Ör-
um og Wulffs í Kaupmannahöfn
um nokkurra ára skeið en fluttist
svo heim til íslands 1921 og gerð-
ist þar stórkaupmaður og útgerð-
armaður.
Börn Elínar og Júlíusar auk Evu
eru öll á lífi en þau eru: Agnar,
Elín, Valborg, Ása og Stefán.
Eva gekk i Kvennaskólann en
fór svo að vinna í Landsbankan-
um. Daginn sem hún varð 18 ára
lagði hún af stað til Danmerkur í
verslunarskóla. Sú för varð
afdrifarík því hún kynntist þar
fljótlega ungum, dönskum manni,
Hans Vogler að nafni og þau
gengu svo í hjónaband á páskum
1940. Þau voru síðan búsett í
Danmörku, lengst af í Valby í
Kaupmannahöfn en síðustu árin í
Espergærde á Sjálandi. Hans
vann alveg frá því að þau Eva gift-
ust við útgáfufyrirtækið Allers.
Þau Eva áttu tvö börn, Stefán og
Charlotte, sem bæði eru búsett í
Danmörku ásamt fjölskyldum sín-
um.
Þó að Eva hefði þannig flust
búferlum frá íslandi strax á ungl-
ingsárum var það henni mikil
sárabót að systir hennar Elín
fluttist út til Danmerkur skömmu
síðar og svo Ása systir hennar
nokkrum árum seinna, en þær El-
ín og Ása eru giftar dönskum
bræðrum.
Hún hafði því samneyti við þær,
einkum Elinu, sem bjó i Kaup-
mannahöfn. Ása bjó fjær og flutti
svo ásamt fjölskyldu sinni til
Kanada fyrir tæpum 20 árum.
Þær Elín töluðust við nærri dag-
lega, og eins hafði Eva mikil sam-
skipti við frænku sina Bergljótu.
Þær voru systradætur og ná-
grannakonur um áratuga skeið,
bjuggu í sama hverfi í
Kaupmannahöfn og voru góðar
vinkonur ævilangt. Þessi nánu
samskipti systra og frænku voru
þeim öllum mikill stuðningur og
hjálpaði því til að varðveita mál
og menningu uppruna sins og
skila þeim til barna sinna. Eva
talaði því íslensku nær daglega
enda gætti þess ekki i málfari
hennar né skrifum, að hún hefði
verið búsett erlendis í meira en 50
ár.
Á þessum langa tima kom hún
aðeins þrisvar sinnum í heimsókn
til íslands.
Fyrsta heimsóknin var um
haustið 1951. Sú ferð, sem hafði
verið full eftirvæntingar, bæði
hennar og ættingja, sem biðu
hennar, varð blandin trega, þvi að
Elín, móðir Evu, lést daginn áður
en hún kom. Siðan kom hún aftur
til íslands 1966 og svo sl. sumar.
Eva var mjög fríð kona, en hlé-
dræg og hafði sig ekki i frammi.
Hún var hrekklaus, grandvör og
góð kona. Aldrei heyrði ég hana
hallmæla neinum, en tók eftir því
þegar við hittumst i sumar, hve
velviljuð hún var, lagði öllum gott
til og færði til betri vegar. Hún
lagði metnað sinn og alla alúð i að
gera öðrum gott og ræktaði fjöl-
skyldu sína og heimili. Trygglyndi
hennar og ræktarsemi náði langt
út fyrir nánasta fjölskyldulið, því
að ættingjar og vinir áttu alltaf
athvarf og vísa gestrisni á heimili
hennar. Hún hýsti þá i lengri eða
skemmri tíma og nostraði við þá.
Þegar ég var barn og unglingur
varð hugulsemi hennar margoft
til þess að gleðja mig og systkini
mín óumræðilega. Það var engin
smáræðis eftirvænting bundin við
jóla- og afmælisgjafirnar frá
Danmörku. Síðar naut ég um-
hyggju hennar margsinnis þegar
ég kom reglulega til Danmerkur
vegna vinnu minnar og bjó á
heimili þeirra Evu og Hans, eins
og það væri mitt eigið heimili.
Fyrir þá hlýju og umhyggju sem
hún sýndi mér ungri er ég ævin-
lega þakklát.
Eva taldi sig hafa átt hamingju-
rikt líf. Þau Hans voru ákaflega
samrýnd og nátengd. Börnin tvö
Stefán og Charlotte voru þeim af-
ar kær og svo barnabörnin, en þau
bjuggu í nágrenninu og umgeng-
ust daglega. Hans, eiginmaður
Evu, veiktist af illkynja sjúkdómi
og lést eftir nokkurra mánaða
veikindi, á afmælisdaginn sinn 30.
október 1982, þá 67 ára að aldri.
Eva syrgði hann ákaflega og tók
ekki á heilli sér eftir að hann dó.
Það varð henni því mikið gleðiefni
að heimsækja Island á sl. sumri,
rifja upp bernsku- og æskuminn-
ingar, hitta ættingja og vini,
marga eftir langan aðskilnað. Hún
naut þess mjög að sjá landið sitt
aftur en mest þó að finna þá hlýju,
sem til hennar streymdi frá þeim
sem þótti vænt um hana og vildu
henni vel.
Það er ekki ósennilegt, að hún
hafi fundið til hinna sterku róta
sem mótunarár bernskunnar eiga
í tilfinningum og huga, einkum
þegar aldur færist yfir. En hún
gældi við þá hugmynd að koma
aftur til Islands að ári liðnu og
hlakkaði mikið til að eiga það I
vændum. Af því verður þó ekki,
því miður. Hún lést í svefni þann
25. október sl. og var jarðsett í
Danmörku við hlið eiginmanns
síns, þann 31. október.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Agnarsdóttir
Ingólfur Páls-
son - Minning
Fæddur 1. september 1925
Dáinn 29. október 1984
Við fráfall skyldmenna setur
mann hljóðan. Svo fór mér er ég
frétti andlát Inga frænda míns.
Spurningar leita á hugann. Hvers
vegna er maður kallaður burt mitt
í önn dagsins? En vegir Guðs eru
órannsakanlegir, ekkert svar fæst.
Ingólfur fæddist 1. september
1925, að Hjallanesi í Landsveit.
Sonur hjónanna Halldóru
Oddsdóttur og Páls Jónssonar er
þar bjuggu. Þau hjón eignuðust 6
börn og var Ingólfur þriðji í ald-
ursröð systkinanna. Hann ólst upp
í foreldrahúsum og strax og aldur
leyfði hjálpaði hann til við bú-
störfin. Eftir að unglingsárum
lauk, leitaði hann að heiman i
atvinnuleit svo sem margir gerðu
á þeim árum. Vann hann ýmis
störf en þar kom að hann ákvað að
læra smíðar. Lærði hann hús-
gagnasmíði og vann hann við
smíðastörf til hinstu stundar.
Fyrst hjá öðrum, en hóf svo
sjálfur eigin atvinnurekstur, aðal-
lega innréttingasmíði allskonar.
Lengi hafði hann verkstæði sitt
heima en fyrir nokkrum árum
flutti hann starfsemina í stórt hús
fjarri heimilinu.
Þegar Ingi var við smíðanám,
kynntist hann ungri konu af Aust-
urlandi, Jónínu Salnýju Stefáns-
dóttur frá Mýrum I Skriðdal.
Giftu þau sig og hófu búskap,
fyrst nokkur ár I Reykjavík en
byggðu sér hús í Kópavogi, fyrst
við Álfhólsveg en síðar við
Lyngbrekku og áttu þar heima síð-
an. Didda og Ingi, en svo hafa þau
hjón ávallt verið nefnd af vinum
og vandamönnum, eignuðust eftir-
talin 6 börn.
Stefán Þórarinn, smiður og
arkitekt, kona hans er Margrét
Einarsdóttir. Páll Rúnar, trésmið-
ur, kona hans er Eydís Sigurðar-
dóttir. Halldóra Ingibjörg, hús-
móðir, maður hennar er Sigurður
Ragnarsson. Hafdís Odda, hús-
móðir, maður hennar er Ingjaldur
Ragnarsson, Ingvi, við nám í
trésmíði. Fanney, við nám I
grunnskóla.
Synir Ingólfs og Diddu hafa all-
it fetað í fótspor föður síns og
starfað með honum við smíðarnar.
Einnig hafa dætur og eiginkona
hjálpað til, þegar þurft hefur,
enda fjölskyldan með eindæmum
samhent. Þannig er í stórum
dráttum lífsferill Inga frænda
míns. Hann var einstaklega
barngóður og gaf sér tíma til að
tala við bðrn, ekki síst afabörnin
eftir að þau komu til sögunnar.
Hann var hjálpsamur og greiðvik-
inn og gott var til hans að leita, ef
með þurfti.
Fann ég það, ekki síst þegar ég
var að byggja.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
frænda mínum alla hjálpsemi og
vináttu við mig. Bið ég algóðan
Guð að styrkja eiginkonu og fjöl-
skyldu hennar á sorgarstundu.
P.K.
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast í í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.