Morgunblaðið - 04.04.1985, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 1985
gestkvæmt á Neðri-Brunnastöð-
um, maður fann það, hve maður
var alltaf velkominn. Synir mínir
voru þar miklir heimagangar eitt
sumar og fyrir það skal nú þakkað
af hjarta. Þetta var mannmargt
heimili, systkinin voru 6, og þau
voru miklar félagsverur eins og
foreldrarnir, og þess vegna alltaf
eitthvað að gerast í kringum þau.
Börn Margrétar og Símonar
voru þessi, talin í aldur0röð: Sig-
urður Rúnar, hans kona Jóhanna
Jóhannsdóttir. Eiga 3 börn. Jó-
hann Sævar, hans kona Herdís
Herjólfsdóttir. Eiga 5 börn. Þór-
dís, hennar maður Stefán Stein-
grímsson. Eiga 4 börn. Lovísa,
hennar maður Ormar Jónsson.
Eiga 2 börn. Grétar Ingi, hans
kona Þórhildur Snæland. Eiga 3
börn. Magnea Sigrún, hennar
maður Einar Guðnason. Eiga 1
barn.
Það er ekki lítið starf sem eig-
inkona og móðir 6 barna lætur eft-
ir sig, eins og það var nú fyrr á
árum, þegar ekki voru vélar til
allra hluta. Lovísa móðir Margrét-
ar var alltaf á heimili þeirra
hjóna, og var ómetanleg hjálp á
meðan börnin voru ung, því hún
var eins og fyrr sagði mjög dugleg
við alla hluti, þó fullorðin væri.
En nú hefur sól brugðið sumri.
Símon frændi minn sér á eftir
sinni heilladís, sem hann var bú-
inn að vera samvistum við á
fimmta tug ára. Það er ekki lítill
tími. Þau voru mjög samhent
hjón, áttu svo margt sameiginlegt,
þó ekki væri nema sönginn, að
maður tali nú ekki um allan hóp-
inn þeirra, börnin þeirra sex og
barnabörnin átján. Það er stór
hópur þegar allt kemur saman.
Það er mikið fyrir að þakka að
eiga þetta allt heilbrigt og vel af
Guði gert. Við þökkum Guði fyrir
það sem hann gaf, fyrir eiginkon-
una, móðurina, tengdamóðurina
og ömmuna og fyrir góðan vin.
Hún hefir hafið þá ferð sem okkur
öllum er fyrirhuguð.
Samúðarkveðjur sendum við nú
Símoni frænda mínum og hans
stóru fjölskyldu, sömuleiðis
Magneu móðursystur Margrétar,
sem komin er um langan veg til að
fylgja frænku sinni síðasta spöl-
inn.
Megi Guð gefa þeim styrk á erf-
iðum stundum.
Helga Bjargmundsdóttir
Þriðjudaginn 26. mars sl. lést í
Landakotsspítala Margrét J6-
hannsdóttir frá Neðri-Brunna-
stöðum á Vatnsleysuströnd. Mar-
grét fæddist að Litla-Hrauni við
Eyrarbakka þann 20. mars árið
1922. Hún var dóttir hjónanna
Lovísu Brynjólfsdóttur og Jó-
hanns Kristjánssonar, sem þar
bjuggu.
Ársgömul fluttist hún með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur.
Ekki varð sá flutningur þeim að
öllu leyti til gæfu, því að ári síðar
fórst faðir Margrétar, er hann tók
út af togara. Stóð því móðir henn-
ar ein uppi með þrjú ung börn,
sem þungbært og erfitt hefur ver-
ið á þeim tímum. Sjö ára gömul
flyst Margrét með móður sinni
suður í Hafnarfjörð og þaðan tólf
ára suður að Neðri-Brunnastöðum
á Vatnsleysuströnd, þar sem móð-
ir hennar réði sig sem ráðskonu.
Þarna átti Margrét eftir að festa
rætur. Þar kynntist hún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Símoni
Kristjánssyni frá Suðurkoti. Þau
giftu sig árið 1941 og keyptu
Neðri-Brunnastaði ári síðar. Þar
hafa þau síðan búið allan sinn
búskap.
Margrét og Símon voru ein-
staklega samhent og samrýmd
hjón á flestum sviðum. Þeim varð
sex barna auðið, sem í dag eru öll
uppkomin og einstakt dugnaðar-
fólk.
Ég kynntist þeim hjónum fyrst
er ég fluttist í byggðarlagið sem
skólastjóri haustið 1972. Símon
var þá formaður skólanefndar og
kom ég því oft á heimili þeirra í
tengslum við starf mitt. Þá þegar
var mér tekið opnum örmum og
fann ég fljótt þann góða anda sem
á því heimili ríkti. Upp úr þessum
heimsóknum þróaðist síðan góður
vinskapur sem ég hefi æt.íð metið
mikils.
Margrét starfaði sem húsvörður
við skólann frá því í ársbyrjun
1973 og gegndi því starfi á meðan
henni entist heilsa til. Starfi sínu
sinnti hún ávallt af samviskusemi
og með sóma eins og yfirleitt öllu
því sem hún tók að sér. Hún var
gædd einstakri prúðmennsku í
allri umgengni og hafði ætíð lag á
að gera gott úr þeim atvikum sem
upp komu í hennar starfi. Nem-
endur og starfslið skólans fundu
þetta líka fljótt og kunnu að meta
það.
Margrét var formaður Kvenfé-
lagsins Fjólu í 20 ár og starfaði að
ýmsum félagsmálum á vegum þess
íbúum byggðarlagsins til heilla.
Hún var einnig mjög virkur félagi
í kirkjukór Kálfatjarnarkirkju og
starfaði auk þess í ýmsum nefnd-
um á vegum sveitarfélagsins.
Á síðastliðnu hausti var Mar-
grét lögð inn i Landakotsspítala
vegna veikinda. Fór hún þar í erf-
iða læknismeðferð, en átti því
miður ekki afturkvæmt þaðan.
Ég mun minnast hennar eins og
hún var á meðan hún var heilbrigð
og allt lék í lyndi. Ég vona að
hennar nánustu minnist hennar
einnig frá þeim tíma, því ég veit
að þeir eiga margar fagrar minn-
ingar liðinna ára í hugarfylgsnum
sínum.
Ég votta Símoni og börnum
þeirra hjóna innilega samúð mína
vegna andláts hjartfólginnar eig-
inkonu og móður. Þau sýndu öll
einstaka hlýju og umhyggju í
hennar garð I veikindum hennar
og ég veit að sú umhyggja var
henni mikils virði á erfiðum
stundum.
Vonast ég til þess, að sú vissa
þeirra um st>rk og gleðistundir
þær sem þau veittu henni, ásamt
fögrum minningum liðinna ára,
verði til að milda söknuð þeirra í
framtíðinni.
Hreinn Ásgrímsson
Mig langar að skrifa nokkur orð
um mágkonu mína, Margréti Jó-
hannsdóttur, sem lést í Landa-
kotsspítala 25. mars. Hún verður
jarðsungin I Kálfatjarnarkirkju
laugardaginn 6. apríl.
Hún veiktist fyrir ári. Ekki
heyrðist hún kvarta, það var ekki
hennar eðli. Margrét Jóhannsdótt-
ir fæddist 20. mars 1922 á Eyrar-
bakka. Foreldrar hennar voru
hjónin Lovísa Brynjólfsdóttir og
Jóhann Gíslason. Margrét var að-
eins tveggja ára þegar hún missti
föður sinn. Tvo bræður átti hún,
Jóhann sem lést um tvítugt og
Einar sem lést á síðasta ári.
Ég er sannfærð um að það var
gæfuspor þegar þau gengu í
hjónaband Símon og Margrét. Þau
giftust 20. september 1941. Þau
byrjuðu búskapinn í gamla húsinu
að Neðri-Brunnastöðum. Þó
þröngt væri í gamla bænum var
hann alltaf vinalegur. Seinna
byggðu þau nýtt hús við hliðina á
gamla bænum. Þau áttu fallegt
heimili og oft var gestkvæmt hjá
þeim, enda vel tekið á móti öllum.
Eignuðust þau 6 börn. Þau eru:
Sigurður Rúnar, giftur Jóhönnu
Jóhannsdóttur; Þórdis, gift Stef-
áni Steingrímssyni; Lovísa, gift
Ormari Jónssyni; Grétar Ingi,
giftur Þórunni Snæland; Jóhann
Sævar, giftur Herdísi Herjólfs-
dóttur; Sigrún, gift Einari Guðna-
syni. Barnabörnin eru orðin 19.
Margrét starfaði mjög mikið I
Kvenfélaginu Fjólu, var formaður
þar í um 20 ár. Hún sagði mér einu
sinni að þegar hún fór fyrst í
Kvenfélagið kallaði þáverandi
formaður, Guðríður frá Landa-
koti, hana alltaf „litlu stelpuna".
Hún var langyngst. Margrét var
einnig í kór Kálfatjarnarkirkju í
mörg ár.
Það eru margar minningarnar
allt frá því að ég var smástelpa
þegar ég var að hlaupa til Möggu
„niður í hús“ eins og við sögðum
öll, með alls konar leyndarmál.
Það var nefnilega alltaf hægt að
segja henni Möggu allt. Það var
öruggt að hún sagði engum frá.
Árin liðu og vandamálin urðu
stærri og alltaf leitaði ég til henn-
ar. Og síðast þegar ég heimsótti
hana kom þetta allt til tals hjá
okkur, og líka þá var hún að gefa
mér góð ráð. Hún Magga var stillt
kona, gáfuð og fróð um marga
hluti, það kom enginn að tómum
kofonum sem spurði hana. Fyrir
allt þetta langar mig að þakka.
Símon minn, börn og tengdab-
örn, þið hafið öll misst mikið en
ykkur var líka mikið gefið að eiga
svona indæla konu og móður. Guð
blessi ykkur öll og styrki í sorg
ykkar. Og minningar ykkar um
hana munu lifa og það eru góðar
minningar. Blessuð sé minning
mágkonu minnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hrefna Kristjánsdóttir,
Vogum.
Næstkomandi laugardag, 6.
þ.m., fer fram frá Kálftjarnar-
kirkju útför Margrétar Jóhanns-
dóttur húsfreyju á Neðri-Brunna-
stöðum á Vatnsleysuströnd. Hún
fæddist 20. mars 1922. Foreldrar
hennar voru Lovísa Brynjólfsdótt-
ir frá Efra-Langholti I Hruna-
mannahreppi og Jóhann Gíslason
frá Ásum. Hófu þau búskap á
Eyrarbakka en fluttust til Reykja-
víkur. Eignuðust þau þrjú börn:
Einar, sem dó 1984, Jóhann, sem
dó árið 1945 og Margréti, sem nú
kveður síðust.
Þegar Margrét var 2ja ára fórst
faðir hennar með togara. Þá voru
hvorki styrkir eða tryggingar til
að hjálpa ekkjum eða börnum.
Nei, fólk varð að bjarga sér sjálft.
Fyrstu árin vann Margrét í fisk-
vinnu í Reykjavík eftir því sem
hún féll til. Minntist Margrét þess
oft með stolti vegna móður sinnar
hve dugleg hún hafði verið að
vinna fyrir heimili og börnum sín-
um. Árið 1934 urðu þáttaskil í
fjölskyldu Margrétar. Lovísa móð-
ir hennar ræðst þá með börnin sín
að Neðri-Brunnastöðum til Ingv-
ars Helgasonar bónda þar. Upp
frá þeim degi tel ég hamingjuna
hafa brosað við henni. Þar ólst
Margrét upp í hlýju og öryggi. Ár-
ið 1941 reis sólin hæst á lofti í lífi
Minning:
Fædd 4. aprfl 1930
Dáin 6. marz 1985
Fimmtudaginn 14. marz síðast-
liðinn var kvödd hinztu kveðju í
Dómkirkjunni í Reykjavík Kristín
María Sigþórsdóttir. Kristín var
dóttir hjónanna Sigríðar Jóns-
dóttur og Sigþórs Guðmundssonar
sjómanns í Reykjavík. Þau hjón
voru bæði ættuð af Snæfellsnesi.
Sigþór lést á síðasta ári en Sigríð-
ur lifir dóttur sína.
Kristín, sem var elst fjögurra
systra, fæddist í Reykjavík og ól
þar allan sinn aldur. Hún giftist
ung Sigurjóni Jónassyni og eign-
uðust þau tvo syni, Hörð, sem er
yfirþjónn á veigingastaðnum
Broadway, og Sigþór, sem er að-
stoðarframkvæmdastjóri Hótel
Sögu. Hörður er kvæntur Rann-
veigu Ingvarsdóttur hárgreiðslu-
konu og eiga þau tvö börn. Sigþór
er kvæntur Kristínu Sophusdóttur
hjúkrunarfræðingi og eiga þau
einnig tvö börn.
Þau Kristín og Sigurjón stofn-
uðu heimili sitt í húsi foreldra
hans á Vatnsstíg 9 og bjuggu þar í
nokkur ár, eða þar til þau keyptu
sér íbúð í Skipasundi 19. Leiðir
þeirra skildu svo fáum árum síðar.
Ó1 hún drengi sína upp og hélt
þeim heimili þar til þeir urðu full-
orðnir og kvæntust. Árið 1963
hennar, en þá giftist hún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Símoni
Kristjánssyni frá Suðurkoti á
Vatnsleysuströnd. Eignuðust þau
6 börn, sem öll hafa lánast vel og
eiga sín heimili og búnast vel. En
Margrét og Símon hafa stutt við
bakið á börnum sínum eftir bestu
getu og eiga sinn hlut að hamingju
barna sinna.
Margrét og Símon voru félags-
lynd og söngelsk hjón og samhent
um að heimilisbragurinn væri
með gleðilegu yfirbragði, enda var
oft sungið á Neðri-Brunnastöðum
á afmælunj og við önnur hátíðleg
tækifæri á heimilinu. Sem dæmi
um ánægju Margrétar af félagslífi
má geta þess að hún lagði fram
sinn skref til margra framfara-
mála hér í hreppnum. Hún var t.d.
ein af stofnendum kirkjukórs
Kálfatjarnarsóknar og starfaði í
kórnum til dauðadags. KirkjuJ
sinni unni hún og lagði fram sinn
skref við endurbyggingu hennar. í
Kvenfélaginu Fjólu starfaði hún
mikið og vel og var t.d. formaður
félagsins í 20 ár. Var hún glæsi-
legur og góður fulltrúi okkar
Fjólu-kvenna hvar sem hún þurfti
að koma fyrir félag okkar. Vil ég
fyrir hönd okkar kvennanna í fé-
laginu þakka Margréti af heilum
hug störf hennar öll í þágu félags-
ins. Fyrir rúmu ári kenndi hún
lasleika, sem nú hefur bundið
enda á líf hennar. Hún lá í fimm
mánuði á Landakotsspítala. Hún
lést þar 25. mars. Aldrei heyrðist
æðruorð af hennar vörum, þó
henni væri vel Ijóst hvert stefndi.
Sýndi hún mikla sálarró og and-
legan styrk.
Ég og fjölskylda mín vottum
eiginmanni Margrétar innilega
samúð svo og fjölskyldunni allri.
Katrín Sigrún Ágústsdóttir,
Smiratúni, Vatnsleysuströnd.
„Að glæða og ala önn fyrir,
að framleiða en safna ekki auði,
að starfa en heimta ekki,
að mega sín mikils án þess að láta til
sína taka — það er æðsta dyggðin”.
(Lao-Tse)
ræðst Kristín í að kaupa sér íbúð á
Kleppsvegi 38 og þar stóð heimili
hennar síðan til dauðadags.
Eftir að þau Sigurjón slitu sam-
vistir, fór hún að vinna á Gilda-
skálanum í Aðalstræti og vann
þar lengst af við framreiðslustörf.
Þar vann hún í mörg ár og átti
gott samstarf við vinnuveitendur
sína og samstarfsfólk. Þetta starf
hentaði henni mjög vel vegna
meðfæddrar prúðmennsku og lip-
urðar.
Síðari eiginmaður Kristínar var
Sigurður Jörundur Sigurðsson,
ættaður frá ísafirði. Sigurður er
framreiðslumaður í Reykjavík og
störfuðu þau saman í mörg ár í
veitingahúsinu Glæsibæ. Heimili
þeirra var alltaf sérlega fallegt og
smekklega búið fallegum hlutum,
sem þau höfðu bæði yndi af.
Kynni okkar Kristínar hófust á
vinnustað í Reykjavík þegar við
vorum innan við tvítugt, og héld-
ust á meðan hún lifði. Hún var
laus við allt fals og illmælgi um
aðra, tranaði sér ekki fram, var
gáfuð í framkomu og fremur hlé-
dræg. Kristín var fríð sýnum og
góðum gáfum gædd en aðstæður
leifðu fáum nema barnaskóianám
á þeim tíma, er hún var að alast
upp.
Kristín var trúuð og við rædd-
um oft um lífið eftir dauðann.
51
Ofanskráð orð, og fleiri úr sömu
góðu bók, komu mér oft í hug þeg-
ar ég heimsótti vini mína, hjónin á
Neðri-Brunnastöðum.
Samhent og einhuga lifðu þau
annasömu lífi, hógvær og glöð í
nánum tengslum við land og haf,
menn og málleysingja, búin hinni
æðstu dyggð.
En nú er skarð fyrir skildi.
Æskuvinkona mín Margrét Jó-
hannsdóttir er horfin af sjónar-
sviðinu, sárt saknað af ástvinum,
ættingjum, vinum og sveitungum.
Margrét var athafnasöm kona
og margt til lista lagt. Ásamt því
að annast stórt heimili og ala upp
sex mannvænleg börn tók hún
virkan þátt í félagslífi sveitarinn-
ar, var m.a. formaður kvenfélags-
ins í tæpa tvo áratugi. Um skeið
hafði hún á hendi handavinnu-
kennslu í barnaskólanum og varð
síðar umsjónarmaður skólans til
æviloka. í kirkjukórnum söng hún
ásamt manni sínum og börnum
strax og þau höfðu aldur til, því
fjölskyldan var söngelsk og radd-
irnar góðar.
Hver heimsókn á hennar glaða,
góða heimili var mér hvíld og
endurnæring. Margrét var greind
og fróð, hógvær í orði, hæglát í
fasi, hlý í viðmóti og prúð. Orð
Bjarna Thorarensen geta eins vel
átt við hana og Rannveigu Filipp-
usdóttur:
Ei þó upp hún fæddist
í öðlinga höllum,
látasnilld lipur var henni
sem lofðunga frúvum.
Kurteisin kom að innan,
— sú kurteisin sanna.
siðdekri öllu æðri
af öðrum sem lærist.
í hálfa öld hef ég notið fölskva-
lausrar vináttu Margrétar Jó-
hannsdóttur og manns hennar
Símonar Kristjánssonar. Hjá
þeim sannreyndi ég að „hin vitri
starfar án strits og kennir án
orða“ (Lao-Tse).
Ég flyt ykkur þakkir fyrir ótald-
ar ánægjustundir og bið ykkur öll-
um blessunar.
Af heilum hug sendi ég ástvin-
um Margrétar æskuvinkonu minn-
ar innilegar samúðarkveðjur frá
mér, börnum mínum og systrum.
Rannveig Löve
Hún var viss um tilveru Guðs og
Jesú Krists og um eilíft líf á himn-
um. Hún bað einnig fyrir sér og
sínum og fann mikinn styrk í því.
Haustið 1982 veiktist Kristín af
krabbameini, sem leiddi til erfiðr-
ar geisla- og lyfjameðferðar og
síðan til mikillar skurðaðgerðar
haustið 1983. Hún komst heim af
sjúkrahúsinu en átti við mikla
vanheilsu að stríða þar til hún
lézt. 1 þessu langa veikindastriði
reyndust synir hennar og tengda-
dætur henni mjög vel og studdu
hana af fremsta megni til hins
síðasta.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti fyrir okkar löngu
og góðu kynni. Ég er þess fullviss
að hún hefur nú öðlast langþráða
hvíld hjá frelsara sínum á himn-
um. Ég vil að lokum votta að-
standendum hennar innilega
hluttekningu mína.
Vinkona
Krístín María
Sigþórsdóttir