Morgunblaðið - 20.04.1985, Side 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. APRÍL1985
Endalaust
hægt að
bæta sig
Rætt við Jón Baldursson,
skærustu stjörnuna í íslensku
bridgelífi undanfarin ár
Arnór Ragnarsson, bridgefréttaritari Morgun-
blaösins, gaf sig á tal við undirritaðan milli um-
ferða undir lok íslandsmótsins í tvímenningi í
fyrravor. Eins og bridgespilarar vita, er oft mikil
spenna í barómeter þegar halla fer á mótið; staðan
liggur fyrir og línur farnar að skýrast varðandi það
hvaða pör koma til með að berjast um efsta sætið.
Þegar þarna var komið sögu voru 4—5 pör í hnapp
á toppnum og nokkuð Ijóst að eitt þeirra færi með
sigur af hólmi. Jón Baldursson og Hörður Blöndal
voru í þessum hópi.
Arnór tottaði vindilinn framan í
mig og við skeggræddum stöðuna.
— Hann ætlar sér að vinna,
segir Nóri skyndilega.
— Hver þá? spyr ég, en sé um
leið hvar Jón Baldursson kemur
inn á radarinn, fyrirferðarmikill
að vanda.
— Nonni, meinarðu, held ég
áfram, jæja þá. Það gátu varla tal-
ist merkileg tíðindi að Jón Bald-
ursson ætlaði sér að vinna mót.
— Það er mikið í húfi fyrir
hann, segir Nóri. Ef hann vinnur
núna er þetta í fjórða skiptið 1 röð
sem hann verður íslands...
Skipta!
Agnar Jörgensen keppnisstjóri
skar þarna blessunarlega á tal
okkar, enda var sú hugsun ekki
efst á blaði hjá mér að eftirláta
Jóni fyrsta sætið í þetta sinn. Ég
hafði mínar eigin hugmyndir um
hverjir ættu að vinna þetta mót.
En svo sem mannkynssagan
hefur kennt okkur eru hugmyndir
eitt og veruleikinn annað. Klukku-
stund síðar tók ég i höndina á
þeim Jóni og Herði, „gradúleraði“
með fyrsta sætið og reyndi að láta
það ekki fara í taugarnar á mér
þegar þeir óskuðu mér til ham-
ingju með annað sætið á móti. —
Ég hef nefnilega alltaf verið sam-
mála þeirri kenningu Stefáns
Guðjohnsen, að annað hvort vinni
menn mót eða tapi þeim. Annað
sætið sé ekki annað en salt í sárið.
(Þess má geta innan sviga, að
Stefán setti þessa kenningu sína
fram eftir að hafa orðið neðstur í
40 para tvímenningskeppni endur
fyrir löngu.)
- O -
Jón Baldursson er þrítugur að
aldri, prentari að mennt, en starf-
ar sem skrifstofumaður í bók-
haldsdeild Flugleiða. En sjálfur
lítur hann fyrst og fremst á sig
sem bridgespilara, og reyndi
meira að segja eitt sinn að fá sig
skráðan sem slíkan í símaskrána.
Það hafðist ekki í gegn, enda er
titillinn „bridgespilari“ ekki
opinberlega viðurkenndur sem
starfs- eða embættisheiti.
— Það eru fleiri sem þekkja
mig sem bridgespilara en sem
prentara, útskýrir Jón þessa til-
burði sína, og hefur vafalaust rétt
fyrir sér í því efni.
Jón byrjaði 17 ára gamall að
spila bridge, en var þá orðinn
nokkuð slunginn skákmaður.
— Við byrjuðum nokkrir skák-
arar á því að taka í spil eftir
sumaræfingar hjá Taflfélagi
Reykjavíkur og það þróaðist fljót-
lega út í það að við ýttum tafl-
borðunum algerlega til hliðar, seg-
ir hann. Þetta sumar spilaði ég
botnlaust og gekk síðan í Bridge-
félag Reykjavíkur um haustið og
hef varla slegið slöku við bridds-
inn síðan.
Það má segja að Jón hafi upp-
skorið laun „erfiðis" síns: Hann
hefur margsinnis spilað i landsliði
okkar og unnið flesta helstu titl-
ana í íslensku bridgelífi. 1 fyrra-
vor vann hann það afrek að verða
i fjórða sinn i röð íslandsmeistari
í tvímenningi. Einstæður árangur,
sem erfitt verður að leika eftir. En
vel á minnst, Jón hefur unnið
þessa titla með þremur spilafélög-
um: 1981 og 1982 með Val Sigurðs-
syni, 1983 með Sævari Þorbjörns-
syni og í fyrra með Herði Blöndal.
Og nú er að sjá hvort Jóni tekst að
næla sér i titilinn í fimmta skipt-
ið, en undankeppni íslandsmótsins
í tvímenningi er einmitt spiluð um
þessa helgi. Spilafélagi Jóns i vet-
ur hefur verið Sigurður Sverris-
son, og það er ekki að sökum að
spyrja, þeir félagar hafa náð mjög
góðum árangri það sem af er.
Unnu til dæmis stórmótið svokall-
aða með yfirburðum og eru, ásamt
sveitarfélögum sínum, Val Sig-
urðssyni, Aðalsteini Jörgensen,
Herði Blöndal og Guðmundi Pét-
urssyni, bæði Reyjavíkur- og ís-
landsmeistarar í sveitakeppni.
Hinn mikli fjöldi spilafélaga
sem Jón hefur spilað með undan-
farin ár vekur furðu margra, og
því er ekki úr vegi að leita skyr-
inga á því hjá honum sjálfum.
— Jón, hvers vegna ertu alltaf
að skipa um makker?
— Það gefast allir upp á mér,
ég er svo skapvondur! Þú ættir að
vita það sjálfur. En í alvöru talað,
ég held að það sé nauðsynlegt að
skipta nokkuð oft um spilafélaga
— þannig lærir maður mest. Eg
hef margoft tekið eftir því að pör
brenna út eftir nokkurra ára
spilamennsku. Þau staðna á
ákveðnum punkti, halda síðan í
besta falli þessum toppi, en oftast
fer þeim hægt og sígandi aftur.
Þegar svo er komið verða menn að
breyta til, fá nýtt blóð og nýjar
Morgunblaðið/Gunnlmugur Rðgnvaldmson
Jón Baldursson og núverandi félagi hans, Sigurður Sverrisson, fóru með yfirburða sigur af hólmi í stórmótinu fyrr í
vetur. Þarna eru þeir kampakátir að móti loknu með Elínu, konu Jóns.
hugmyndir.
— Sem sagt, nýjan makker?
— Já. Við Valur vorum til
dæmis algerlega búnir þegar við
hættum að spila saman. Sem staf-
aði kannski ekki síst af því að við
erum báðir bandbrjálaðir i skap-
inu og það fer ekki vel saman til
lengdar. Og eins erum við of líkir
spilarar til að geta lært mikið
hvor af öðrum. Spilum ærslafeng-
inn bridge. Sævar er gjörólíkur
okkur sem spilari, miklu rólegri og
leggur áherslu á að láta kerfið
vinna fyrir sig — í stað þess að
vera sífellt að grugga vatnið og
búa til vandamál eins og okkur
Val hættir til. Ég hefði gjarnan
viljað spilað lengur við hann, en
hann stakk af til Danmerkur í
framhaldsnám. Sama er að segja
um Hörð, hann er allt önnur týpa,
rólegur og yfirvegaður, enda lærði
ég töluvert á að spila við hann.
— Þú ætlar þá að halda upp-
teknum hætti og skipta um spila-
félaga á eins til tveggja ára fresti?
— Svo lengi sem parið heldur
áfram að þróast er engin ástæða
til að hætta að spila saman. Og
það getur meira en verið, að það sé
orðið tímabært núna að fara að
vinna upp makkerskap til margra
ára, en það verður bara að koma f
ljós. En ég sný ekki aftur með það,
að það er gífurlega lærdómsríkt
að spila við sem flesta.
— Þú hefur spilað fjölmörg
kerfi með hinum ýmsu makkerum,
Jón, Precision, Pass-kerfi og eðli-
leg kerfi eins og Acol og Standard.
Hvaða kerfi er best að þínu mati?
— Standard. Á því er enginn
vafi.
— Segirðu þetta í alvöru?
— Fúlustu alvöru. En þá er ég
auðvitað ekki að tala um kviknak-
inn Standard American, algerlega
án „konventsjóna". Það verður að
vera bunki af sagnvenjum í kerf-
inu ef það á að virka almennilega.
En Standard er traustasta undir-
staðan.
— Því er oft haldið fram
að sterku laufkerfin séu
nákvæmari
en eðlileg kerfi þegar slemmur
eiga í hlut, að minnsta kosti.
— Það er eitthvað til í því. Þau
eru kennski betri ef andstæð-
ingarnir blanda sér ekkert í sagn-
ir. En það er bara tiltölulega
hættulítið að skella sér inn á
sterka laufopnun með lítil spil, og
slíka truflun er oft erfitt að eiga
við. En það er ekki svo auðvelt að
trufla sagnir í eðlilegu kerfunum,
strax í fyrstu sögn er byrjað á því
að koma litunum að, sem er lykil-
atriði þegar lætin eru mikil við
borðið. Menn standa betur að vígi
til að verjast hindrunarsögnum,
auk þess sem öll barátta í láglit-
unum verður auðveldari. Og svo er
það styrkur, frekar en veikleiki, á
eðlilegu kerfunum hve punktabilið
er breitt á opnunum á einum —
það eykur áhættuna hjá andstöð-
unni að stinga sér inn á lítil spil.
— Róum á önnur mið, Jón. Þú
hefur tekið þátt í alþjóðamótum
fyrir íslands hönd. Á hvaða stigi
erum við sem bridgespilarar og
miðað við aðrar þjóðir?
— Almennur bridgeáhugi er
mjög mikill hér á landi. Það er um
eitt prósent af þjóðinni sem er fé-
lagar í Bridgesambandi tslands,
fyrir utan þann mikla fjölda sem
tekur ekki þátt í keppnisbridge, en
spilar reglulega í heimahúsum. Ég
hef það eftir Sævari Þorbjörns-
syni að styrkleiki hins almenna
spilara hérlendis sé nokkuð
svipaður og í Danmörku. Menn
kunna eitt og annað fyrir sér, en
skortir almennt ögun og skilning á
grundvallaratriðum spilsins. Mað-
ur getur átt von á öllum andskot-
anum, bæði hroðalegum mistökum
og inn á milli nokkuð góðri spila-
mennsku.
í Svíþjóð er þessu öfugt farið.
Þar er stærsti hópurinn nokkuð
sæmilega spilandi, en fáir góðir.
Undirstaðan er betri þar, en hjá
okkur og Dönum.
— Þú talar um hinn almenna
spilara. En hvað með toppinn á
tslandi? Hvar stendur hann?
— Við getum í grófum dráttum
skipt spilurum í þrjá hópa;
toppspilara, þá sem eru við topp-
inn og svo hinn almenna spilara,
sem spilar mest sér til afþrey-
ingar, en leggur ekki mikið upp úr
því að ná árangri. Og mér virðist
að undanfarin ár hafi breiddin í
grúppu tvö aukist til muna, en
toppurinn hins vegar staðið í stað.
— Hvað veldur þvi?
— Megnið af toppspilurum okk-
ar láta sér nægja að spila, en
vinna ekki saman á milli við að
þróa sagnkerfið og vörnina. Tala
of lítið saman, með öðrum orðum.
Nú, einangrun okkar hefur auðvit-
að líka sitt að segja, eins og marg-
oft hefur verið bent á; við erum
alltaf að spila við sömu andlitin og
höfum því færri til að læra af.
Annars hef ég þá trú að við höf-
í þungum þönkum
við spilaborðið.
Morgunblaðiö/
GunnlauRur
Rögnvaldsson