Morgunblaðið - 23.07.1985, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLÍ 1985
41
Nói Bergmann Þór-
hallsson - Minning
að taka til fósturs umkomulausa
frænku sína, sem síðan ólst upp
með þeim systrum. Arnlín var
yngst systra sinna. Lengi fylgdi
skuggi hins mikla áfalls yfir heim-
ilinu í Gerðakoti. En af miklum
dugnaði hélt Elín áfram búskap
með dætrum sínum, en hætti
búskap 1919, þegar Arnlín var
fermd.
Dugnaður og hjálpsemi Elínar í
Gerðakoti var víða kunn um Suð-
urnes, hvort sem í hlut áttu menn
eða málleysingjar og það töldu
dæturnar mikla gæfu, að fá að al-
ast upp í skjóli móður sinnar, og
geta að ýmsu leyti létt henni byrð-
arnar, enda hafa sterk bönd sam-
heldni og tryggðar jafnan ein-
kennt systurnar frá Gerðakoti og
fjölskyldur þeirra.
Áður fyrr var töluverð byggð á
Miðnesi, en á síðari árum hefur
byggð mjög gengið saman þar á
nesinu, og nú má telja að mann-
auðn sé þar á flestum bæjum.
Á yngri árum stundaði Arnlín
verslunar- og afgreiðslustörf, en
þann 12. nóv. 1927 giftist hún Óla
J. ólasyni, skókaupmanni frá
Stakkhamri í Miklaholtshreppi á
Snæfellsnesi, vinsælum dugnað-
armanni, löngum kenndum við
Skóbúð Reykjavíkur.
Lengst af bjuggu þau á Laugar-
ásvegi 24 hér í Reykjavík. Þegar
þau byggðu húsið sitt í Laugar-
ásnum var þar lítil byggð fyrir, en
nú er þar allt að mestu uppbyggt.
Óli var mjög dugmikill kaupsýslu-
og athafnamaður og kom víða við
sögu. Hann var félagslyndur og
hjálpsamur og manna glaðastur
og vinsæll hvar sem hann fór. Þau
hjónin voru samhent, vinmörg,
gestrisin og góð heim að sækja og
sannir vinir vina sinna. Heimil-
isskyldur sínar rækti frú Arnlín
af mikilli prýði svo að eftir var
tekið. Hvar sem litið var bar
heimili þeirra vott um smekkvísi
og snyrtimennsku og fágaða um-
gengni. Hún var dul að eðlisfari,
ljúflyndi og stilling voru eitt af
höfuðeinkennunum í skapgerð
hennar, hún fjasaði aldrei um
hlutina. Hinn stóri afkomenda-
hópur hennar naut góðs af örlæti
hennar og hjartagæsku. Móðir
hennar og tengdamóðir dóu báðar
á heimili þeirra. Elín móðir henn-
ar var rúmföst síðustu 5 æviár sín
(d. 1946) og voru systurnar henni
ævinlega þakklátar hve vel fór um
móður þeirra í hennar höndum, og
hve mikils ástríkis hún naut hjá
fjölskyldu hennar.
Þeim hjónum var 4 barna auðið,
þau eru: Elínborg, gift Hermanni
Sigurðssyni eftirlitsmanni. Elín,
gift Birni Jenssyni trygginga-
fulltrúa, óli Jón, kaupsýslumaður,
kvæntur Huldu Jónsdóttur, og
Gunnar Árni, tryggingafulltrúi,
var kvæntur Signýju Guðmunds-
dóttur. Alls munu afkomendur
þeirra vera rúmlega fimmtíu.
Við sem höfum þekkt Arnlínu
Árnadóttur um árabil, eða verið
tengd henni fjölskylduböndum,
eigum eðlilega margar minningar
um þessa hógværu konu og hina
velvirku og myndarlegu húsmóð-
ur. Þótt hún hefði jafnan ærið að
starfa á heimili sínu, var hún
jafnan boðin og búin að rétta öðr-
um hjálparhönd, þar sem þess var
þörf og dugnaður hennar og vand-
virkni sást hvarvetna, þar sem
hún kom við sögu. Hún var glað-
lynd að eðlisfari, lagði öllum gott
til og var hvarvetna aufúsugestur,
en undi sér þó hvergi betur en á
heimili sínu. Hún var gædd miklu
starfsþreki og var lengst af mjög
heilsuhraust þar til fyrir 7% ári,
er hún fékk sjúkdómsáfall sem
lagði hana í rúmið, svo aö upp frá
því varð hún ósjálfbjarga sjúkl-
ingur. í Hafnarbúðum naut hún
þeirrar bestu umönnunar og
hjúkrunar, sem hugsast gat og
aldrei verður fullþakkað af börn-
um hennar og vandamönnum. Það
er vissulega erfitt að setja sig í
spor þeirra sjúklinga, sem ekki
geta tjáð sig, og liggja þannig
ósjálfbjarga árum saman, svo að
hjúkrunarfólkið verður að geta sér
til um líðan þeirra, eftir svipbrigð-
um þeirra og hreyfingum, og
smám saman lærir það að þekkja
sjúklingana ótrúlega vel og meta
þakklætisbros þeirra, þótt borið sé
fram af veikum mætti.
Það eru vissulega margar hugs-
anir sem vakna um lífið og tilver-
una, þegar staðið er við sjúkrabeð
langlegusjúklinga, þá er þörf að
geta lyft huganum yfir allt hið
jarðneska og hverfula.
Þótt holdið liggi lágt
og læst í dróma
fær andinn hafist hátt
í himinljóma.
Hann fylgir Drottni
fjalls á tindinn bjarta
þar fögur útsjón er,
Guðs undradjúp þar sér
hið hreins hjarta.(V.Br.)
Með þessari trúarlegu hugsun er
Adda, þessi hógværa, þolinmóða
kona, kvödd af öllum vandamönn-
um sínum og vinum. Minnisstæð-
ust er hún á heimili sínu, í önn
dagsins, þar sem hún gekk að
störfum sínum á sinn hógværa
hátt, glöð og gestrisin.
Ástvinir hennar og vinir um-
vefja hana með þakklæti og kær-
leika.
Óskar J. Þorláksson
Fæddur 18. september 1916
Dáinn 2. mars 1985
Látinn er í Bandaríkjunum
æskuvinur minn, Nói Bergmann
Þórhallsson, 68 ára að aldri. Nói
fæddist í Reykjavík 18. september
1916, en lést í Bandaríkjunum 2.
mars 1985. Foreldrar Nóa voru Jó-
hanna Bergmann og Þórhallur
Einarsson, trésmiður, sem bjuggu
á Bergstaðastræti 59. Nói átti
þrjár systur, Ester, sem nú er lát-
in, Lydiu og Jónu og tvo bræður,
Reyni og Hilmar.
Það eru ekki margir mánuðir
síðan ég tók mér penna í hönd til
þess að minnast konu Nóa,
Sveinborgar Kristjánsdóttur, sem
dó á síðastliðnu ári, 66 ára að
aldri. Nói og Sveinborg giftust ár-
ið 1938 og lifðu í ástsælu hjóna-
bandi í 46 ár. Börn þeirra eru sex:
Ragnar Jóhann, Bergljót, Kristján
Ólafur, Jóhanna Ragnhildur, Sig-
rún og loks Hrefna Dagmar.
Síðan 1956 hefur fjölskyldan bú-
ið í Kanada og Bandaríkjunum.
Síðustu árin hafa þau búið í Tac-
oma, norðarlega á vesturströnd
Bandaríkjanna. Það er mikill
söknuður meðal barna, tengda-
barna og barnabarna því ástríkið
var mikið í allri fjölskyldunni og
reyndu þau að búa í námunda við
hvort annað til þess að komast oft
á æskuheimilið, því þar undu þau
sér vel og var þar oft mikil kæti og
djúp gleði.
Við Nói vorum leikfélagar og
vinir frá barnæsku. Hann var
skapgóður, kátur og fjörmikill, en
einnig ijúfur eins og móðir hans,
Jóhanna, sem alltaf var svo gott
að vera í návistum við.
Foreldrar okkar hvors um sig
voru í Hjálpræðishernum og var
því eðlilegt að við Nói færum í
sunnudagaskóla og á aðra ungl-
ingafundi á Her og þar var góða
sæðinu sáð. Ungur gafst Nói
Kristi Jesú á hönd og vígðist í
Hjálpræðisherinn, og í mörg ár
var hann ötull. starfsmaður hers-
ins í frístundum sínum. Margt
ungt fólk var þá í Hjálpræðishern-
um og indælt og fjölbreytt félags-
líf. Lofsöngurinn hljómaði seint
og snemma og mikið var spilað á
lúðra og strengjahljóðfæri. Nói
lék á kornett, mandólín og fiðlu og
oft var glatt í góðra vina hópi.
Margir segja nú, fimmtíu árum
seinna, að þessi tími í Hernum
hafi verið besti tíminn í lífi þeirra.
Mig setti hljóðan er mér var
sagt lát vinar míns, svo óvænt og
fljótt bar það að. Nói og Sveinborg
ætluðu að koma til Islands síðast-
liðið sumar en veikindi og lát
Sveinborgar, kom í veg fyrir það. í
bréfi Nóa um áramótin síðustu
tjáði hann mér, að með vorinu
kæmi hann til íslands og myndi
gefa sér góðan tíma, því nú væri
hann kominn á eftirlaun. Hann
ætlaði að ferðast hægt yfir Amer-
íku þvera og koma svo með skipi
til fslands. Gefa sér góðan tíma
meðal ættingja og vina, og var til-
hlökkunin mikil meðal okkar vina
hans. Það var ekki til íslands
heldur til fyrirheitna landsins
sem hann kom. Þar sem allir
Krists vinir munu mætast að lok-
um.
Jesús sagði: „Ég lifi og þér mun-
uð lifa.“ Við berum því engan beyg
í brjósti, heldur hlökkum til
endurfundanna hinum megin
grafar.
„ó, það yndisland er Guðs vina land,
já, mitt eigið ástkært föðurland.”
Guð blessi minningu vinar míns
Nóa.
Óskar Jónsson
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast 1 síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
MiTSUBtSHi
GALANT
framhjóladrifinn
kjörgripur
Vestmannaeyjar:
Vinnuskólanum
lauk með útihátíð
í Herjólfsdal
VeHtmannaeyjum, 21. júli.
HÁIT í 200 krakkar störfuðu
í Vinnuskóla Vestmannaeyja í
sumar en starfi skólans lauk um
helgina með mikilli útihátíð í
Herjólfsdal. Krökkum úr skóla-
görðunum var einnig boðið til
þessarar hátíðar, þar sem efnt
var til grillveislu og farið í marg-
víslega leiki. Um kvöldið var síð-
an kvöldvaka í Bæjarleikhúsinu
þar sem krakkarnir sjálfir fluttu
eigin verk. Eftir kvöldvökuna
var slegið upp balli.
Krakkarnir í Vinnuskólanum
hafa unnið að fjölmörgum verk-
efnum í sumar, sem flest öll lúta
að fegrun og þrifnaði í bænum,
þar á meðal uppgræðsla og
plöntun blóma og trjáa víðsveg-
ar um bæinn. Vinnuskólinn hér í
Eyjum er frábrugðinn öðrum
vinnuskólum bæjarfélaga að því
leyti að hér starfa mun yngri
krakkar en annars staðar.
Meginuppistaða skólans kemur
úr 4. og 5. bekk grunnskóla en
eldri krakkar fara gjarnan frek-
ar til starfa annars staðar, s.s. í
fiskvinnslu og barnagæslu.
Kaup krakkanna var til að byrja
með 35 kr. á tímann en þau
fengu kauphækkun í byrjun
þessa mánaðar og fór þá tíma-
kaupið í 40 kr.
Sumarið hefur þó ekki farið í
eintóma vinnu hjá krökkunum,
þau hafa átt kost á ýmiskonar
tilbreytingu frá daglegu amstri.
Farin var skemmtisigling með
lóðsinum og farið í starfskynn-
ingu í ýmis fyrirtæki. Elstu
krakkarnir ætla í úteyjaferð í
vikunni og þeir yngstu í útilegu
suður á eyju. Starfið í Vinnu-
skólanum er því sambland af
starfi og leik.
Það eru einmitt bílarnir frá MITSUBISHI
sem nióta mestra vinsælda hérlendis.
- hkj.