Morgunblaðið - 04.10.1985, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 1985
35
Minning:
Sveinn G. Sveinsson
verkfrœðingur
Sveinn Guðmundur Sveinsson
lést í Reykjavík 23. september sl.
Hann var fæddur í Reykjavík 2.
marz 1937. Hann varð stúdent frá
MR 1957 og lauk prófi í bygginga-
verkfræði frá T.H. Stuttgart 1963.
Hann stundaði verkfræðistörf
óslitið síðan, ýmist hjá öðrum en
þó lengst af sjálfstætt.
Við fráfall hans er sorg aldraðr-
ar móður hans, Kristínar Guð-
mundsdóttur Kristjánssonar frá
Hólakoti auðvitað þyngst sorgar
nákominna. En Sveinn var næst-
elstur þriggja barna hennar og
manns hennar Sveins Guðmundar
Sveinssonar Gíslasonar úr Reykja-
vík. Sveinn lézt af slysförum í
desember 1942. Það varð því hlut-
skipti Kristínar að koma börnum
þeirra upp ein. Það tókst henni
með harðfylgi og urðu þau öll nýtir
borgarar. Eftir lifa nú systir hans
tvær, þær Ragnheiður búsett í
Danmörku lengst af og Lára gift
Hreini Oddssyni, rafvélameistara.
Sveinn kvæntist 1963, Ásu Ket-
ilsdóttur og eignuðust þau 3 börn.
Þau slitu samvistum. Öllu þessu
fólki votta ég hluttekningu mína
við fráfall Sveins.
Kynni okkar Sveins hófust fyrir
langa iöngu í Norðurmýrinni í
Reykjavík stríðsáranna. Áður en
þau hófust sögðu strákarnir mér
að „Lillabó" væri mesta hrekkju-
svín og væri betra að vara sig á
honum. Þetta reyndist þó verulega
orðum aukið þegar til kastanna
kom og urðu okkar skipti friðsam-
leg bæði þá og síðar. Arin liðu og
við urðum sessunautar í MR í 4.
bekk. Við urðum lagsmenn næsta
áratug, bæði hér og einkum erlend-
is og deildum súru og sætu. Við
urðum vinir ævilangt, þó svo kynni
okkar stopuluðust vegna starfa
okkar næstu áratugina.
Við vorum samvistum nær dag-
lega árin okkar í Stuttgart, bæði
í leikjum og starfi. Víst vorum við
kátir piltar og sjálfsagt hefur farið
of mikill tími á stundum í annað
\en námið. Við ræddum ítarlega hin
hinstu rök mannlegrar tilveru á
löngum nóttum á mannauöum
strætum. Þó að verkfræðin og
raunvísindin væru okkar köllun og
starf, þá var heimspeki og saga
gjarnan tómstundaviðfangsefni
okkar. Við lásum alla veraldarsögu
Grimbergs yfir 20 bindi held ég.
Hinar blóði drifnu Sturlungasögur
gengu á milli okkar og fleiri forn-
rit, að ótöldum ljóðabókum ís-
Fæddur 18. nóvember 1923
Dáinn 19. september 1985
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir, segir gamall málsháttur og
62 ár rúm er ekki hár aldur. Stein-
þór vinur minn var kallaður burt á
heimili sínu að kvöldi 19. septem-
ber. Þetta voru snögg umskifti og
stórt áfall fyrir fjölskylduna. En
hvenær sem kallið kemur kaupir
sér enginn frí, segir Hallgrímur
Pétursson.
Steinþór fæddist á Skagaströnd
í svokölluðu Skagastrandarhúsi.
Hann var sonur sómahjónanna
ólafs Lárussonar og Bjargar
Karlsdóttur Berenssen. En faðir
hans, Ólafur, var kaupfélagsstjóri
þar um áratuga bil. Þau hjón eign-
uðust fjögur börn; Sigríði sem
búsett er í Reykjavík, tvíburana
Steinþór og Theodór Lárus og
Árna sem lést barn að aldri. Theo-
dór er látinn fyrir nokkuð mörg-
um árum. Nú er Sigríður ein eftir-
lifandi af þessum systkinum og
foreldrarnir báðir látnir fyrir
mörgum árum.
Ég er líka alin upp á Skaga-
strönd og þekkti alla þessa fjöl-
lenzkra höfuðskálda. Við koníaks-
tár og kaffi flugu Pýþagóras,
Euclid og Fourier út um gluggann,
en skáldjöfrar eins og Einar Ben.
sem var okkar uppáhald á 4. glasi,
settust í hásætin. Og við reyndum
að komast að kjarna málsins. Nú
er Sveinn kominn að honum á
undan mér eins og svo oft áður.
Þegar við höfðum dvalist í Stutt-
gart um hríð gerðist honum mein
það, sem hann hlaut að berjast við
til æviloka. Sykursýkin olli því
líklega að honum varð ekki lengra
lifs auðið. En hann sinnti ekki
alltaf nógsamlega þeim lífsvenjum
sem sá sjúkdómur krefst. Enda
mun slíkt einhleypum atorku-
manni í fullu starfi erfitt. Varð
barátta hans við sjúkdóminn oft
hrikaleg. En í henni kom skapgerð
Sveins mjög í ljós. í brjósti hans
sló ljónshjartað. Hann bognaði
ekki í éljunum. Hann sagðist gera
sér ljóst að hann yrði líklega ekki
gamall maður, en myndi lifa þang-
að til. Það gerði hann af þrótti og
reisn, þannig að við hinir heilu,
máttum oft blygðast okkar fyrir
að kvarta yfir smámunum.
Einbeitni Sveins var með ólík-
indum þegar hann taldi hennar
þörf. Þá skipti eigið öryggi hann
engu máli. Tel ég hann alveg eins
hafa bjargað lífi mínu við eitt
tækifæri í kröppum dansi. Þá lagði
hann hiklaust líf sitt við mitt, sem
hann gat þó auðveldlega komist
hjá. Þannig var Sveinn. Tröll-
tryggur vinum sínum, hver svo
sem þeirra hlutur var. Hreinskipt-
inn og opinskár. Sagði skoðun sína
umbúðalaust og dró hvergi undan.
Hann var glaðsinna og hláturmild-
ur, örlátur á fé sitt og tilfinningar.
Hann var glæsimenni hár og
herðabreiðu og bar sig hermann-
lega.
í gegn um árin fylgdist ég lítil-
lega með störfum Sveins á Ljós-
prentstofunni hjá Tona, þar sem
við versluðum báðir. Ég stalst oft
til að skoða teikningar hans og
reyna að tileinka mér faglegan
frágang hans til þess að fegra
mitt eigið klór. Ég held að hann
hafi náð talsverðum þroska sem
verkfræðingur og reynsla hans
hafi verið orðin víðtæk. Enda var
hann eftirsóttur af bygginga-
mönnum og skorti ekki verkefni.
Það er erfið staðreynd, sem þó
verður ekki umflúin, að við félag-
arnir, sem voru ungir menn í gær,
erum komnir á seinni helming
skyldu mjög vel og minnist allra
þeirra kynna með þakklæti og
virðingu. En Steinþór og eftirlif-
andi kona hans, Guðrún Hall-
dórsdóttir, og börn þeirra 5 eru
efst í huga mínum í dag þegar ég í
fjarlægð læt hugann reika á vit
minninganna til bernskudaganna
heim á Skagaströnd og svo til
allra samverustundanna á fullorð-
insárunum með þeim hjónum og
börnum þeirra bæði ungum og
uppkomnum inni á heimili þeirra
og utan þess.
Steinþór var mikill gæfumaður
þó hann væri ekki auðmaður enda
eðli hans ekki til auðsöfnunar fall-
ið því að hann vildi öllum vel og
hvers manns vandræði leysa.
Hann giftist dugmikilli og elsku-
legri konu. Þau áttu gáfuð og ynd-
isleg börn sem koma sér vel áfram
í lífinu, bæði við störf og nám.
Hann eignaðist ævilanga vináttu
og virðingu allra sem kynntust
honum, bæði bemsku- og æsku-
vinanna að heiman og eins sam-
starfsmanna og annarra sem hann
átti samleið með. Hann varðaði
ævinnar í dag. Og á morgun er hún
búin. Víst vildum við lifa daginn
á enda og halda heilsu og kröftum.
æviveg sinn glaðværð, drengskap
og tryggð.
Lýsing tengdamóður hans á
honum var sú að hann væri alltof
heiðarlegur og góður fyrir þennan
heim. Og með þessum orðum talar
hún einnig fyrir munn okkar
hinna sem þekktum hann best.
Blessuð sé minning hans.
Eiginkonu hans, börnum og
þeirra fjölskyldum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
bið þeim öllum blessunar guðs
bæði nú og um ókomin ár.
Sigurunn Konráðsdóttir
En það veitist ekki nærri öllum.
Slíkt er gangur lífsins. Við það
verðum við að sætta okkur. Nokk-
uð er um liðið síðan við Sveinn
ræddum um manninn og endimörk
hans. Þó hygg ég að hann hafi
ekki breytt hinni yfirveguðu af-
stöðu sinni til lífsins sem mér
fannst hann þá hafa. Þvi ætla ég
nú að kosta huginn að herða og
forðast víl og harmakvein. Slíkt
hefði ekki verið honu að skapi.
Ég vil því minnast Sveins, sem
eins tryggasta vinar sem ég hef
átt. Ætíð boðinn og búinn að lið-
sinna þyrfti maður einhvers með.
Skemmtilegs fjörkálfs, sem gat
hlegið svo undir tók. Skapið stund-
um sem kraumandi eldfjall, fljótur
til sátta og að fyrirgefa. Unnandi
fagurra lista, meyja, víns og
söngva, andsnúinn allri hálfvelgju,
hvort sem var í leik eða starfi.
Hann var maður stormsins fremur
en lognsins. Þannig man ég hann
bezt. Ég sé hann fyrir mér þeys-
andi á mótorhjólinu um götur
Þýzkalands í gamla daga, ég sé
hann fyrir mér hlæjandi og trall-
andi á gömlu kránum, ég sé hann
fyrir mér þar sem við reikum um
sólbökuð stræti Stóðgarða, þar
sem vínin í Wiirtemberg ná verald-
arfrægum þroska í sumarhitunum.
Ég sé hann fyrir mér í ótal mynd-
um minninganna, glaðan og reifan.
Þannig vil ég muna hann um mína
daga. Svona líða sumur okkar fyrr
en okkur varir og haustið kemur,
laufin falla og blómin fölna á einni
hélunótt.
„Stundum deyr og dvínar burt
sem dropi í straumaniðinn.
Öll vor sæla er annaðhvurt
óséð- eða liðin.“
Svo vertu Sveinn vinur minn
kvaddur. Hittumst í eilífð á sól-
sviðnum vínviðarhæðum, þar sem
hitabylgjur gera okkur góðan
þorsta. Bis nacher Freundchen.
llalldór Jónsson verkfr.
heimilisföður og djúp er hryggð
þeirra konunnar hans, barna,
tengdabarna og afabarna nú þegar
leiðir skiljast og hann er hrifinn
úr hópnum svo langt um aldur
fram.
Það fór ekki neitt mikið fyrir
Árna Daníelssyni í lífinu. Vinnan
og heimilið það voru þeir tveir
sterku þættir sem hann óf saman.
Ungur drengur varð hann þá eins
og aðrir að fara að vinna fyrir sér
og fór á sjóinn. Síðan lá leiðin
ýmist við störf sjómanns, verka-
manns, við síldarmat eða verk-
stjórn og nú síðustu árin sem
bensínafgreiðslumaður. Hvar-
vetna var hann traustur og eftir-
sóttur góður starfsmaður.
Ég veit að fleirum en mér úr
fjölskyldu okkar er tregt tungu að
hræra þegar Árni er kvaddur
hinstu kveðju, en við vitum samt
að fjölskyldan mun enn í framtíð-
inni hittast á góðum stundum í
Stekkjarholti 24 uppi eða niðri og
eiga saman samverustund, en
hlýja brosið hans verður víðs fjarri
en við munum það samt og sendum
þakkir fyrir það sem við höfum
notið. Samúðarkveðjur mínar vil
ég senda konu hans, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum,
stjúpmóður og systkinum hans og
fjölskyldunni allri um leið og ég
veit að við öll munum sameinast
í þakklæti fyrir að hafa átt samleið
tryggð og vináttu hins góða vand-
aða drengs.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfa eftir þér í sárum trega
þá blómgvast enn og blómgvast ævin-
lega
hiö bjarta vor í hugum vina þinna. T.G.
Minning:
Arni Orvar Daní-
elsson, Akranesi
Fæddur 20. júní 1922
Dáinn 28. september 1985
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína. T.G.
í dag verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju Árni Daníelsson,
sem andaðist skyndilega af völdum
hjartaáfalls laugardaginn 28. f.h.
Á einum af þessum fögru dögum
sem þetta sumar hefur verið svo
ríkt af, fæ ég þá sviplegu fregn
að Árni Daníelsson, áratuga vinur
minn og fjölskyldu minnar hafi
andast skyndilega þann sama dag.
Heilbrigður og hress hafði hann
gengið út til að stússa eitthvað í
garði sínum í frítíma laugardags-
ins og að vörmu spori verður þess
vart að eitthvað amar að honum.
Það er stutt leið á Sjúkrahúsið og
það nemur ekki löngum togum þar
til hann er kominn undir læknis-
hendur, en allt kemur fyrir ekki
honum verður ekki bjargað, hann
er látinn.
Svipleg og sorgleg frétt sem
snertir fjölskyldur okkar, gerir
mann annarshugar og utan við sig
og ég stari út um gluggann þar sem
haustið er að keppast við að fella
laufin á trjánum, rauð, gul og græn
falla þau til jarðar yfir fölnandi
blóm sumarsins.
Þannig er mannsæfin lík og árs-
Minning:
Steinþór Carl Ólafs-
son frá Skagaströnd
tíðirnar. En það var ekki komið
haust í lífi hans sem við erum nú
að kveðja. Aðeins sextíu og þriggja
ára að aldri, verður fjölskyldan
hans að sjá honum á bak hinum
góða prúða eiginmanni, föður og
afa. Og það er mikill harmur kveð-
inn að fjölskyldunni í Stekkjar-
holti 24.
Og minningarnar leita á hugann
fjörutíu ár eða lengra aftur í tím-
ann. Ungir og glæsilegir elskend-
ur, Sigríður Sigurbjörnsdóttir og
Árni Daníelsson bundust tryggða-
böndum og leiddust út i lífið.
Verkefnin og ábyrgðin beið þeirra.
Þau settu saman bú og bjuggu
fyrstu árin i húsi móður hennar á
Teig og þar fæddust þrjú eldri
börnin, Helga, sem búsett er í
Skagafirði, Sigurbirna, búsett i
Vestmannaeyjum og Daníel sem
býr hér á Akranesi. Siðan byggðu
þau saman systurnar tvær frá
Teig ásamt mönnum sínum, húsið
í Stekkjarhotli 24, þar sem þau •
hafa búið síðan. Og þar fæddust
tvö yngri börnin, Úrsúla sem einn-
ig býr hér í bæ og Friðþjófur sem
enn er í foreldrahúsum. Það er
mikið og gott verkefni að skila
þjóðfélaginu fimm góðum börnum
og það hefur þeim hjónum tekist
með glæisbrag, enda hafa þau hjón
bæði verið mikið heimilisfólk og
áhugamál þeirra hafa ævinlega
verið börnin og heimilið.
Um leið og ég með þessum fá-
tæklegu orðum kveð Árna Daníels-
son vil ég þakka honum hið ljúfa
og elskulega viðmót sem við heim-
ilisvinir á Teignum og Stekkjar-
holtinu áttum ævinlega að mæta
hjá honum. Því það var mikil fjöl-
skyldumiðstöð á heimili þeirra
Siggu og Árna.
Eg minnist óteljandi sunnudags
eftirmiðdaga fyrr og síðar þar sem
hópur innan fjölskyldunnar mætt-
ist á heimili þeirra og sat lengi
dags við rabb og kaffidrykkju.
Börnin voru í fylgd með foreldrum
sínum og hávaðasamt gat orðið í
stofunni í Stekkjarholti þegar lika
unglingarnir í fjölskyldunni voru
mættir. En Árni gekk um hlýr og
rólegur og sagði glaðleg orð við
alla.
Það er erfitt að sjá á bak slíkum
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.