Morgunblaðið - 07.02.1986, Síða 37

MORGUNBLAPIÐ, FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR1986
37
komst oft að orði um þá sem voru
látnir, lifír okkar á meðal minning
um þjón og verkin mörg. Og í dag
fer Ingólfur í hinsta sinn leiðina sína
upp á Öldur, sem enginn þekkti
betur en hann sjálfur. Ég þakka
kærum vini samfylgdina. Guð blessi
aðstandendur og vini alla.
Gunnlaugur Stefánsson
Kveðja
Hamarinn í Hafnarfirði
horfir yfir þétta byggð,
fólk að starfi, fley, sem plægja
fjarðardjúpin, logni skyggð.
Hamarinnásínasögu,
sem er skráð í klett og bjarg.
Stóð hann af sér storm og skruggu,
strauma hafs og jökulfarg.
Hamarinn í Hafnarfirði
horfði fyrr á kotin snauð,
beygt af oki kóngs og kirkju,
klæðlaust fólk, er skorti brauð,
sá það vaxa að viljaþreki,
von og þekking nýrri hresst,
rétta bak og hefja höfuð,
hætt að óttast kóng og prest.
Hamarinn í Hafnarfirði
horfír fram mót nýrri öld.
Hann mun sjá, að framtíð færir
fegralífogbetrivöld.
Þögult tákn um þroska lýðsins:
Þar er hæð, sem fyrr var lægð,
jökulhefluð hamrasteypa,
hafi sorfin, stormi fægð.“
(Öm Amarson)
Vinur minn Ingi er horfinn á
annað tilverustig. Saga Inga og
saga Hamarsins í Hafnarfírði sem
Öm Amarson lýsir svo snilldarlega
í kvæðinu hér á undan vom samofn-
ar. Alla sína ævi bjó Ingi í næsta
nágrenni Hamarsins og hann upjo-
lifði mesta breytingaskeið sem Is-
lendingar hafa nokkum tíma gengið
f gegnum. Ingi var tímamóta mað-
ur. Hann er verðugur minnisvarði
sinnar kynslóðar. Það er tímanna
tákn að með honum skuli vera
genginn síðasti kúabóndinn í Hafn-
arfírði, síðasti hringjarinn er fór
höndum um klukkustrengi Hafnar-
fjarðarkirkju, og síðasti sótarinn
sem hreinsaði skorsteina Hafnfirð-
inga. Ingi var sannur vinur vina
sinna, traustur og áreiðanlegur.
Ég þakka forsjóninni fyrir að
hafa fengið tækifæri til þess að
eignast Inga sem vin og að hafa
fengið að starfa með honum og
læra af honum. Ég veit að honum
líður vel á nýju tilverustigi og
hlakka til þess að hitta hann aftur
í fyllingu tímans.
Steinþór
Kveðja frá stjórnend-
um kirkjugarðsins í
Hafnarfirði
Kirkjugarðurinn í Hafnarfírði var
vígður árið 1921. Umsjónarmaður
hans var þá ráðinn Jón heitinn
Þorleifsson, sem var kirkjugarðs-
vörðurtil æviloka, árið 1954.
Sonur hans, Ingólfur Björgvin,
var ekki hár í loftinu, þegar hann
fór að fylgja fóður sínum og aðstoða
hann á ýmsan hátt við störf hans
í garðinum. Það gerði hann raunar,
meira og minna, alla tíð síðan, þótt
aldrei yrði það hans aðalstarf, nema
ef vera skyldi síðustu æviár föður
hans og þar til nýr kirkjugarðsvörð-
ur var ráðinn árið 1955. Ingólfur
aðstoðaði ekki aðeins föður sinn,
heldur einnig báða kirkjugarðsverð-
ina, sem síðan hafa séð um garðinn,
Gest Gamalielsson og Sigurð Am-
órsson. Hafa þeir oft haft orð á
því, hve gott var að leita til hans
ef vafi lék á um legstað, því minni
hans hefði verið með fádæmum
gott. Mun þeim nú fínnast skarð
fyrir skildi, þegar Ingólfur Jónsson
er allur.
Stjómendur kirkjugarðsins vilja
á kveðjustund bera fram þakkir
fyrir þá umönnun, sem Ingólfur
ætíð sýndi garðinum og þá ekki
síður hve fljótur hann var til, þegar
leitað var til hans um aðstoð við
útfarir. Hafí hann heila þökk fyrir.
Nafn hans er og verður skráð skýru
letri í sögu Kirkjugarðs Hafnar-
fíarðar.

SigurlaugM. Péturs
dóttir — Minning
Fædd 10. april 1948
Dáin 29. janúar 1986
Um vináttuna hefur margt verið
sagt og skrifað, en raunveruleg
vinátta er þeim sem hennar eru
aðnjótandi dýrmætari en nokkur
orð geta tjáð. Þegar ég kveð vin-
konu mína, Sigurlaugu Pétursdótt-
ur, fá orð Stefáns frá Hvítadal nýja
dýpt og verða lifandi veruleiki. „Ér
hel í fangi minn hollvin ber, ég
sakna einhvers af sjálfum mér“.
Við hittumst fyrst í hópi skóla-
systra á húsmæðraskóla, þegar ég
kom þangað þremur dögum á eftir
öllum öðrum. Ég tók undir eins
eftir henni og fannst að við hefðum
alltaf þekkst. Hún var í peysu sem
var græn eins og augun í henni og
svipurinn var hýr og góðlegur en
festulegur. Ég kynntist því fljótt
að eðlisgerð hennar bjó í þessum
svip.
A vináttuna sem myndaðist að
Varmalandi brá aldrei skugga. Hún
styrktist og dýpkaði þegar við störf-
uðum saman eitt ár í Danmörku
og áttum þar ógleymanlegar stund-
ir og síðar þegar hvor um sig stofn-
aði heimili og fjölskyldu og alvara
lífsins tók við. Þótt við værum afar
ólíkar og skoðanir okkar færu
hreint ekki saman í flestum málum
vorum við alltaf sammála í því sem
skipti máli, hinu raunverulega gild-
ismati.
Hvorug okkar reyndi nokkurn
tímann að dyijast fyrir hinni. Þegar
hún sagði mér í haust að læknis-
skoðun hefði leitt í ljós að hún
væri með ólæknandi sjúkdóm var
fjarri því að hún væri með upp-
gjafatón, þótt henni væri vissulega
brugðið, ekki síst vegna manns síns
og þriggja ungra bama. Kvalir og
þreytandi meðferð síðasta misseri
breytti í engu þessu æðruleysi.
Löng samtöl okkar og samveru-
stundir þessa mánuði, innan sjúkra-
húss og utan munu lifa innra með
mér allar stundir.
Á kveðjustund eru færðar þakkir
fyrir einstaka vináttu. Eiginmanni
hennar og kærum vini mínum, Jóni
Sigurðssyni færi ég einlægar sam-
úðarkveðjur og bið honum og böm-
um þeirra, móður og systkinum
Guðs blessunar.
„Haf þökk fyrir staðfestu, alúð og ást
til ættingja og félaga þinn,
hvort vorum í leik eða að vinna."
„Sjálft skammlífið verður þó vinningi að,
ef vinimir hafa við mikið að una,—
Og ellinnar síðasti sigur er það,
að sitja við leiðin og yrkja og muna.“
„Svo sigra ég söknuð og amann,
og kveð yfir mold þinni minni,
eins fíjálslega og sætum við saman
sem værir þú enn hjá mér inni.“
„Þú lifir mér allt eins og áður
svo lengi ég hugsun er háður,
þú gengur á götunni minni,
þú situr svo oft hjá mér inni.“
„Hver vorgeisli vaxandi fagur,
ervenzlaðurverunni þinni,
hver hugur, hver hreinviðris dagur,
því þaðan kom sál þín og sinni.“
(Sth. G. Steph.)
Ásta Michaelsdóttir
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(D.S.)
Dauðinn verður ekki umflúinn
en óneitanlega er stundum erfitt
að sætta sig við hann og ekki síst
nú þegar kona í blóma lífsins er
kölluð burt og mannlegur máttur
fær ekkert að gert.
Hún Silla mágkona mín er dáin
eftir harða baráttu við óvæginn
sjúkdóm sem á endanum hafði
betur. Erfítt er að sjá tilganginn
með því að hún sé numin burt svo
skyndilega frá eiginmanni, þrem
bömum og móður sem öll þurftu á
henni að halda, en vegir Guðs eru
svo sannarlega órannsakanlegir.
Heimilið átti hug Sillu og hjarta
og fórust henni heimilisstörfín afar
vel úr hendi. Hún var lagin í hönd-
unum og sérlega iðin viðýmis konar
föndur og hannyrðir. Ég minnist
sérstaklega jólahátíðanna en þær
undirbjó hún alltaf af mestu kost-
gæfni, hvort sem um var að ræða
jólaskrautið, sem hún bjó til, matinn
eða jólagjafimar, sem vom svo
fagurlega skreyttar að maður tímdi
varla að opna þær. En mest var
henni þó í mun að fjölskyldan væri
saman komin þessar hátíðarstundir
og var það orðinn ómissandi liður
á aðfangadagskvöld að fara í heim-
sókn til Sillu og Jóns.
Síðasta aðfangadagskvöld er mér
sérlega minnisstætt, en Silla lagði
allt sitt kapp á það að þessi jól
fæm sem best fram og flykktumst
við öll í heimsókn, þótt við vissum
að það væri kannski fullmikið á
hana lagt í veikindum sínum að
taka á móti okkur öllum. En þessi
jól vom Sillu afar kær. Það var
eins og henni væri gefín æðri mátt-
ur til þess að undirbúa og njóta
þessara jóla því strax á annan dag
jóla var þrek hennar búið.
í veikindum sínum setti Silla
mikið traust á æðri máttarvöld og
eignaðist í gegnum það góða vin-
konu, Joan, sem reyndist henni
styrk stoð.
Sárt er að hugsa til þess að Þóra
Guðrún, litli sólargeisiinn á heimil-
inu, sem nú er að myndast við að
taka sín fyrstu spor, skuli ekki eiga
eftir að fá að njóta ástar og um-
hyggju Sillu. Ég er hins vegar viss
um að Anna og Pétur Ámi munu
geyma í hjarta sínu dýrmætar
minningar um mömmu sína, sem
þeim þótti svo vænt um og leyfa
Þóm Guðrúnu að njóta þeirra með
sér.
Jón minn, ég votta þér aðdáun
mína á þeim dugnaði, sem þú hefur
sýnt í veikindum Sillu, en þótt
missirinn og einmanaleikinn sé
mikill núna þá vona ég að bjartar
minningar eigi eftir að lýsa þér
veginn.
Björg
Nú er hún horfín úr tölu lifenda
á vit feðra sinna, þessi unga kona,
sem var svo vel af Guði gerð.
Hún fæddist í Reykjavík; dóttir
hjónanna Þóm Magnúsdóttur,
Magnúsar Guðmundssonar, alþing-
ismanns, og konu hans, Sofíu Smith
Bogadóttur, og Péturs Gunnareson-
ar, tilraunastjóra, Gunnars Ólafs-
sonar, bónda í Keflavík, Skagafírði,
og Sigurlaugar Magnúsdóttur.
Hún giftist Jóni Sigurðssyni, bók-
haldara, og eignuðust þau 3 böm.
Eftir burð þriðja bamsins, sem
er tæplega ársgamalt, fór að bera
á lasleika, sem ágerðist og að
fengnum læknisúrskurði reyndist
sá vágestur, sem er yfírþyrmandi
og illviðráðanlegur í dag, en von-
andi að framtíðin gefi þá blessun,
að lækning gefíst á þeim ógnvekj-
andi sjúkdómi, sem tekur jafnt unga
sem gamla.
Þau hjónin vom svo samhent að
hugsa um bú og böm, jafnt úti sem
inni. Við hús þeirra á Selbraut 10
var fallegur garður, sem þau höfðu
sjálf plantað í og gróðursett og lagt
hellur af miklum hagleik.
Þegar horft er yfír æviskeiðið
virtist allt leika í lyndi; komin þrjú
efnileg böm.
Heimilið var einstaklega smekk-
legt og vistlegt. Hún kaus það
hlutverk, að vera heima og hugsa
um böm og heimilisarin. Hún átti
þá leikni, að ekkert virtíst henni
ofviða, hvort heldur var að sauma
á bömin eða piýða heimilið fögmm
krosssaum. Hún gekk að því eins
og hverjum öðmm sjálfsögðum hlut.
Frá unga aldri vom hún og systk-
ini hennar í Keflavík í Skagafírði á
jörð, sem afí þeirra og amma áttu
og var uppvaxtarstaður foður
þeirra, og þar lærðu þau að taka
til hendi, eftir því, sem þau höfðu
aldur til, við þau hollu áhrif, sem
móðir náttúra gefur og ætti sem
flestum bömum að hlotnast.
Síðan hafa þau systkin hlúð að
og lagað hús þau og híbýli er þau
hlutu í arf, og segir það sína sögðu
að þau tvö systkinin, sem bám nöfn
föðurforeldra, fengu jörðina, en
skiptu jafnt með hinum tveim systk-
inunum og hafa á summm verið
þar með böm sín.
Megi sá styrkur, sem Jón, maður
hennar, sýndi í veikindum undan-
farið, verða honum og bömunum
ungu styrkur og stoð um ókomna
framtíð.
Svo kveð ég systurdóttur mína
með söknuði og bið henni Guðs
blessunar.
Björg M. Thoroddsen
í íjarska, á bak við allt, sem er,
býr andi þess, sem var.
Og andi þess, sem enn er hér,
erekki hér. (Steinn Steinarr.)
í erindi þessu segir Steinn Steinarr
okkur að þó svo að sál manna sé
farin frá okkar jarðneska lífí, lifír
minning hinna látnu meðal okkar.
Svo fallegar em þær minningar
sem blunda í hug mínum um Sigur-
laugu Margréti Pétursdóttur að þær
á ég eftir að varðveita þar til leiðir
okkar liggja saman aftur.
Ekki er gæðum lífsins skipt jafnt.
Margt aldrað fólk má beijast við
heilsuleysi svo ámm skiptir. Þeirra
vilji er þá iðulega að fá að kveðja
okkar heim. En þegar ung og falleg
móðir, ýmind fegurðar, kærleika
og lífsgleði, kveður svo skyndilega
þennan heim fyllist maður trega og
heift yfír óréttlæti lífsins. Sorg sem
ristir djúpt.
Aldrei hvarf lífsvilji þessarar vel
gefnu konu á meðan hún barðist
við þann máttuga óvin sem tók
hana svo frá okkur.
Kveð ég nú frænku mína eftir
of fá ár í hennar samfylgd. Blessuð
sé minning hennar.
Megi guð blessa fjölskyldu henn-
ar og færa þeim styrk í þeirra miklu
sorg.
Stefán Eyjólfsson
Tignarsjóli himna hár,
heyr mitt kvak frá lægsta inni,
þó að eg sé smærri en smár,
og smæðar minnar sárt til finni.
Græddu þegna þinna sár,
þrautastundum svo að linni,
svo ei streymi sorgartár,
svo að birti í veröldinni.
Helgi Gíslason
Að morgni þess 29. janúar barst
okkur sú harmafregn að hún Silla,
Sigurlaug Margrét Pétursdóttir,
okkar kæra vinkona, væri dáin eftir
erfíða baráttu við þann sjúkdóm
sem svo margir verða að lúta í
lægra haldi fyrir.
Ekki er spurt um aidur þegar svo
ung kona er kölluð burt í blóma
lífsins frá eiginmanni og þremur
ungum bömum, aðeins 37 ára
gömul. Silla var hin fullkomna
móðir og húsmóðir, bar hag bama
sinna og heimilis fyrir bijósti, var
þolinmóð, skilningsrík og hreinskil-
in hvort sem um var að ræða hennar
nánustu eða vini.
Silla kom í okkar vinahóp þegar
hún kynntist manni sínum Jóni
Sigurðssyni og var sannur vinur og
félagi allt til dauðadags.
Einhver æðri styrk hafði hún í
veikindum sínum og hélt hún hon-
um allt fram á síðustu stundu. Sem
dæmi um þann styrk sem hún hafði
þá talaði hún um það að ekki væri
hægt að liggja á sjúkrahúsi og gera
ekkert. Þvílíkur var kjarkur hennar.
Við trúum því að það taki annað
líf við eftir þetta, því einhver er
tilgangurinn þegar svo ungt fólk
er kallað burt. Því hlýtur að vera
ætlað annað hlutverk.
Nú vitum við að henni líður vel
og þjáist ekki lengur.
Við kveðjum nú okkar kæru
vinkonu og geymum minningu
hennar í hjörtum okkar. Við biðjum
Guð að vemda og styrkja litlu
bömin og eiginmann, sem svo mikið
hafa misst, móður og systkini og
alla þá sem eiga um sárt að binda.
Farþúífriði,
friðurGuðsþigblessi.
Hafðu þökk fyrir allt og alit.
(Vald. Briem.)
Kveðja frá saumaklúbbnum.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúö
og hlýhug viö andlát og jaröarför, móöur okkar og tengdamóður,
KATRÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Hringbraut 41.
Sérstakar þakkir færum viö læknum, hjúkrunarfólki og öðru starfs-
fólki heilsuverndarstöðvarinnar og Grensásdeildar Borgarspítal-
ans fyrir góða umönnun þann tíma er hún dvaldist þar.
Björgvin Guömundsson, Dagrún Þorvaldsdóttir,
Guðjón Guðmundsson, Ása Aðalsteinsdóttir,
Sólrún Guðmundsdóttir, Guðfinnur Magnússon,
Magnús Guðmundsson, Sædfs Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minningargrein-
ar verða að berast blaðinu með góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði, að berast
í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. í minningargreinum skal hinn látni
ekki ávarpaður. Þess skal einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn látna eru ekki birt á minning-
arorðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili. Meginregla er að minningargreinar
birtist undir fullu höfundarnafni.