Morgunblaðið - 26.07.1986, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 26. JÚLÍ 1986
fclk í
fréttum
SAMSKIPTA-
SÉRFRÆÐINGURINN,
DR. RUTH WESTHEIMER
Stundum er best að
hlusta bara á hjartað
Léttíst um 70 kiló
Hrísgijón eru til fleiri hluta
nytsamleg, en að henda þeim
yfir brúðhjón eða eltast við þau út
um ailt borð með pijónum, sem
ekki láta að stjóm. Judy Moscovitz
notaði þau meðal annars í megr-
unarkúr sinn með vægast sagt
nokkuð góðum árangri. „FYrir íjór-
um ámm var ég ekkert annað en
125 kílóa kjötskrokkur og það mjög
óánægður og ljótur í þokkabót,"
segir hin nýja Judy. „Allt í einu var
mér bara nóg boðið sjálfri, seldi
ailt mitt hafurtask nema hundinn
og sjónvarpið og lagði alla mína
orku í að losa mig við aukakílóin."
Arangurinn lét heldur ekki á sér
standa - tæp 70 kíló hurfu á næstu
níu mánuðum. „Hann er mjög erfið-
ur þessi kúr, svona fýrst í stað,“
segir Judy. „Fyrstu vikuna eða
hálfa mánuðinn borðar maður bara
hrísgijón, þar á eftir fær maður
svolítið grænmeti með og ef til vill
ávöxt svona af og til. Þriðja stigið
felst svo í kartöfluáti, þar á eftir
koma kjúklingamir og loks egg og
pasta. Þetta er þó aðeins byijunin
því aðaltilgangurinn er að breyta
mataræði sínu gersamlega."
Árangurinn skilaði sér í fleim en
þyngdartapi. Judy Moscovitz tók sig
nefnilega til og skrifaði bók um
hrísgijónaátið, stofnaði megmnar-
klúbb o.s.frv. „Mér fannst eins og
mér bæri nokkurs konar skylda til
að hjálpa öðmm út úr þessum víta-
hring líka," segir hún. „Ég veit
hverslags martröð þetta er, að vera
svona allt of þungur í þjóðfélagi,
sem segir að fólk eigi helst að vera
eins og ljósastaurar í laginu, til að
geta talist fallegt. Sjálfstraustið,
sem ég var fyrir löngu búin að
missa hef ég nú fengið aftur svo
og lífsgleði mína og bjartsýni. Og
er ekki allt á sig leggjandi þegar
aðrir eins eiginleikar em í veði?
- Ja, ég bara spyr,“ segir hún.
Klúbburinn kvaddur
Prátt fyrir að Ameríkanar hafl
ávallt verið álitnir æði opinská-
ir að eðlisfari, er óhætt að fullyrða
að alger bylting hafi orðið á því
sviði, sem tengist kynferðismálum,
eftir að hin hláturmilda, hnyttna
kona, dr. Ruth Westheimer, kom
fram á sjónarsviðið. Á stuttum tíma
vann hún hugi og hjörtu Banda-
ríkjamanna, varð einn vinsælasti
þáttastjómandi í útvarpi og sjón-
varpi og söluhæsti rithöfundur þar
í landi. Viðfangsefni hennar er allt-
af það sama, vandamálin sem
viðkoma samskiptum kynjanna.
„Ég held að fólk viti að þegar ég
hlæ eða flissa er ég ekki að hlæja
að vandamálum þeirra," segir Ruth,
„síður en svo. Ég er bara að hlæja
að okkur öllum — við emm nefni-
lega svo skondin með allar okkar
áhyggjur, kvíða og óþarfa ótta.
Spumingamar sjálfar tek ég hins
vegar mjög alvarlega og það held
ég að fólk skynji alveg," bætir þessi
57 ára gamla kona við.
Eitt sinn spurði ungur maður dr.
Ruth hvort hann ætti að ganga að
eiga stúlku eina, sem foreldmm
hans var ekkert sérlega vel við,
vegna ættar hennar og uppeldis.
Svarið var æði stutt og laggott:
„Hlýddu hjartanu, drengur." Eftir
á var Ruth gagnrýnd fyrir þetta
svar, sem sumum þótti ekki beint
vísindalegt. „Það veit ég ósköp vel,“
viðurkenndi hún fúslega, „en við
emm nú heldu ekki nein vélmenni,
er það? — Það er bara staðreynd að
í sumum málum er skynsemin
óskynsamlegust, og þá er eins gott
fyrir mann að hlusta á það sem
hjartað hefur að segja."
Ástæðan fyrir þeim mikla trún-
aði, sem almenningur sýnir Ruth,
er sú, að hún svarar öllum fyrir-
spumum af mikilli alúð og um-
hyggju og henni tekst að láta
spyijandann flnnast hann hvorki
kjána- eða krakkalegur. Og fólk
opinberar fyrir henni öll sín per-
sónulegu vandamál — hún er þeirra
tryggasti vinur.
En leið Ruth inn í hjörtu almenn-
ings var ekki beint blómum stráð.
Hún er gyðingur, fædd í Þýska-
landi, á þeim tíma sem hvort
tveggja var álitið dauðasynd. Þrátt
fyrir miklar hörmungar í bamæsku
talar hún beiskjulaust um þetta nú.
„Fyrstu tíu ár ævi minnar ólst ég
upp sem einkabam hjá afskaplega
ástríkum foreldrum," upplýsir hún.
„Ást þeirra var gjöf til mín, sem
meira að segja kolvitlaus veröld gat
ekki tekið frá mér.“ En Ruth missti
næstum allt annað. Þegar hún var
10 ára var faðir hennar sendur í
útiýmingabúðir nasista og átti það-
an ekki afturkvæmt. Móðir hennar
var seinna einnig send til Ausch-
witz og þar vom þau bæði tekin
Slegið á létta strengi í sjónvarpssal.
— Evrópu heilsað
Það var um síðustu helgi, sem
Klúbburínn var kvaddur með
pompi og prakt. Þá hafði hann
gegnt þýðingarmiklu hlutverki í
skemmtanalífl landans í ein 27 ár,
hvorki meira né minna. Síðan hafa
hávær hamarshögg heyrst bylja um
Borgartúnið, enda miklar breyting-
ar staðið yfír í húsakynnum þeim.
Innréttingar hafa hreyfst til, sumar
jafnvel horfíð og aðrar komið í stað-
inn, sviðin ýmist stækkað eða
minnkað og allt skipulagið fært í
nútímalegra horf. Ástæðulaust er
þó að leggjast í eymd og volæði og
fara að mála skrattann á vegginn
því enn mun verða dansað dátt í
blessuðu Borgartúninu. í gærkvöldi
var nefnilega opnaður þar skemmti-
staður, sem heitir í höfuðið á heilli
heimsálfu - veitingahúsið Evrópa.
Eigendurnir eru þrír talsins, þeir
Gunnar Árnason, Vilhjálmur Ást-
ráðsson og Ame Vest Andersen.
Morgunblaðið leit inn til þeirra
síðdegis í fyrradag þar sem allt var
á fullri ferð, verið var að reka smiðs-
höggið á viðamikið verk, enda
aðeins nokkrar klukkustundir í
sjálfa opnunina.
„Ætli ferskleiki og fjölbreytni
verði ekki okkar einkunnarorð,"
sagði Gunnar Ámason, er við innt-
um hann eftir því á hvað yrði lögð
ríkasta áherslan. „Við ætlum að
reyna að höfða til mun breiðari
hóps, en Klúbburinn gamli gerði og
virðum að vettugi allt sem heitið
getur kjmslóðabil. Húsið er afskap-
lega stórt, svo við teljum okkur
geta boðið upp á æði margt í einu.
Kjallarinn verður áfram ætlaður
þeim, sem vilja sitja og rabba sam-
an í rólegheitum svo og önnur
hæðin. Á fyrstu hæðinni höfum við
hinsvegar innréttað nútímadiskó-
tek. Svo munum við einnig leggja
ríka áherslu á að efla lifandi tón-
list, vera ávallt með það besta sem
er á boðstólum, hveiju sinni.
Skemmtikraftamir verða líka ýmist
innlendir eða frá meginlandi Evr-
ópu.
En er markaðurinn ekki fullmett-
aður - er eitthvert vit í að fara út
í svona rekstur í dag?
„Ja, markaðurinn er auðvitað
alltaf dálítið sveiflukenndur," svar-
aði Gunnar. „Hinsvegar sýnir
reynslan okkur að stóru húsin
ganga betur en þau sem smærri
em og það er okkar vopn. íslending-
ar hafa líka alltaf skemmt sér mjög
mikið, miðað við aðrar þjóðir og
ekkert útlit er fyrir að það brejitist
í bráð. En auðvitað er þetta viss
áhætta, það er alveg Ijóst. Þetta
er spennandi og skemmtilegt í senn
og takist okkur að hafa mikla fjöl-
breytni held ég að við þurfíim
ekkert að óttast. Undanfama daga
hefúr verið lögð gífurleg vinna í að
láta þetta allt smella saman, unnið
dag og nótt og við famir að hlakka
til að opna og við erum bjartsýnir
á að þetta dæmi gangi upp,“ sagði
hann.