Morgunblaðið - 30.07.1987, Blaðsíða 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. JÚLÍ 1987
>
ást er...
... aö kyssa hana á
vangann þegar þú
gengur framhjá henni
TM tag. U S P»L on.-U rigtils rttwvttf
• igegLM Angdts Tlratt Synrttcatt
Því ferðu ekki bara I mót-
mælagöngu eins og aðrir í
stað þess að hafa hér i
frammi ókvæðisorð um mig?
Það sem mig langar i á af-
mselinu er lítið útvarpstæki
sem bOl hefur verið smiðað-
ur utan um ...
HÖGNI HREKKVlSI
Raunasaga prjónakonu
í byijun sumars fékk ég sent í
pósti íslenzkt pijónablað, sem ég
er áskrifandi að og hef notað mikið
til að prióna upp úr með góðum
árangri. I þessu hefti sá ég peysu,
hvíta með bláum röndum, sem ég
hreifst samstundis af og ákvað að
pijóna á son minn og gefa honum í
6 ára afmælisgjöf þann 15. júnf.
Gamið sem gefið var upp í upp-
skriftinni fæst í Storkinum, Kjör-
garði í Reykjavík, en ég bý í
Hafnarfirði. Þar sem ég vildi hafa
peysuna eins og í blaðinu, ákvað
ég að leggja land undir fót og kaupa
gamið þar, en það heitir Georges
Picaud, frönsk bómullar- og ullar-
blanda og kostaði ca. 940.00 krónur
í peysuna.
Nú, peysan var pijónuð og dreng-
urinn var í henni á afmælisdaginn
sinn, alsæli. Síðan lá leið peysunnar
í þvottahúsið eins og eðlilegt má
teljast. Þar sem þetta var algjör
spariflík hlaut hún sérstaka dekur-
meðferð, þ.e.a.s. ylvolgt vatn látið
renna í baðvaskinn og LUX-spæni
blandað f, peysan út í og viti menn
um leið varð vatnið dökkbiátt, mér
krossbrá, hafði ekki lent í svona
„Ég er fullkomlega sammála
2558-5275 sem skrifaði þér Velvak-
andi góður, þann 22/7 s.l. Mig
langar að leggja orð í belg með því
að segja eina raunasögu af einstak-
lingi sem er klæddur, meðal annars,
í leðuijakka.
Þannig var að hann var sendur
niður í miðbæ af vinnuveitanda
sínum, sem ekki er í frásögur fær-
and, nema að fyrir utan Café
Hressó er hann á gangi og sér þá
vini sína sitja yfir kaffíbolla svo að
hann fer þar inn. Hann er varla
kominn inn á staðinn og sestur
þegar einhver kona, sem vinnur
þar, kemur askvaðandi að þeim og
löguðu áður. Peysan drifín upp úr
og undir ískalt vatn í baðkerinu og
skoluð þar vel og vandlega, síðan
undin í þeytivindu og lögð á hand-
klæði til þerris.
Það er erfitt að lýsa vonbrigðum
mínum þegar ég sá handverkið
mitt eyðilagt, hvítu rendumar með
bláum flekkjum í. Að sjálfsögðu fór
ég með peysuna í verzlunina, hitti
ekki fyrir eigandann svo að ég
skildi hana eftir. Þá byijaði nú fyrst
„gamanið". í símtali við eigandann
seinna þennan sama dag kom fram
að hún teldi, að þetta hlyti að vera
framleiðslugalli á gaminu. Hún vildi
endurgreiða mér gamið eða að ég
tæki annað gam út á andvirðið og
fengi 10% afslátt, en ég á afsláttar-
kort sjálf sem gildir í verzluninni
og fæ 8% afslátt svo þetta var mér
ekkert kostaboð. Hún sagðist ekki
geta gert neitt frekar f málinu nema
að senda peysuna út til gamfram-
leiðandans og bfða eftir svari frá
honum. Þegar ég spurði hana hvort
ekki væri hægt að bæta mér þetta
tjón með einhveijum hætti, svaraði
hún því til að það væri svo erfitt
að meta það. Ég gæti farið í Hag-
hótar því að ef þau komi sér ekki
út skuli hún hringja á lögregluna.
Þau hugsa með sér að best sé að
losa sig við rausið í henni og ætla
að lalla sér út en vita þá ekki fyrr
en þeim er skellt inn í lögreglubfl
og með það sama upp á lögreglu-
stöð og þar máttu þau bíða í
einhvem tíma og sagt síðan að
koma sér í vinnuna. Sá sem hafði
farið í sendiferðina mátti þá ganga
frá Hverfisgötunni og niður f miðbæ
að sinna sinni vinnu.
Því spyr ég, er starfsfólkið á
Café Hressó á prósentum hjá lög-
reglunni?"
Ein í leðurjakka
kaup og keypt peysu á 500 krónur
eða einhveija aðra verzlun og keypt
peysu sem kostaði þrisvar sinnum
meira.
Á meðan beðið var eftir svari frá
framleiðandanum fór ég enn í
Storkinn og tók gam út á andvirð-
ið og fékk 10% afslátt, en ég þurfti
að borga 1.005. krónur á milli þar
sem ég keypti meira magn af gami.
Eftir að ég byijaði að pijóna úr því
sá ég að ég myndi ekki vera ánægð
með það svo að ég fór aftur í verzl-
unina snemma morguns til að skila
afganginum. Þá hitti ég ekki eig-
andann, heldur eldri konu sem var
þar víð afgreiðslu. Hún sagðist ekki
geta endurgreitt mér gamið vegna
þess að ekkert væri komið í kass-
ann svona snemma á morgnana.
Nú, ég fór heim með innleggsnótu.
Tveimur dögum síðar lá leið mín
enn á ný í Storkinn, þá var liðinn
um það bil einn og hálfur mánuður
frá því að ég skilaði peysunni, hún
var nú komin frá framleiðandanum
og með þeim skilaboðum, að hún
hefði verið þvegin upp úr of sterku
þvottaefni! Eg fékk innleggsnótuna
endurgreidda, tók peysuna og fór
heim.
Ástæðan fyrir því, að ég er að
rekja þessa sögu hér er sú, að ég
hef verið að velta fyrir mér afstöðu
kaupmannsins til viðskiptavinarins.
Ef málið hefði verið afgreitt strax
með því að bjóða mér einhvers kon-
ar bætur umfram endurgreiðslu
gamsins eða að láta þessar 1.005.
krónur liggja á milli hluta, væri ég
ánægðari viðskiptavinur. Þá hefði
ég ekki þurft að leggja á mig allar
þessar ferðir til Reykjavíkur, því í
raun og vera þarf ég ekki að sækja
þangað neina þjónustu. Reyndar er
peningahliðin ekki aðalmálið, held-
ur það að vinnan sem lögð var í
peysuna sé einskis metin. Fram-
vegis held ég mig við gamaverzlanir
míns heimabæjar, þar hef ég ætið
fengið góða þjónustu.
Júlía Svavarsdóttir
Leðurklæddum mismunað
Víkverji skrifar
Nýlega sat Víkveiji framan við
sjónvarpið og horfði á fréttir
Stöðvar 2. Þar var einn fréttamann-
anna að ijalla um frétt, sem snerti
Dani og notaði hann þá hnjóðsyrðið
„bauni“ um mann danskrar ættar.
Þótt ýmislegt leyfíst í sumum fjöl-
miðlum, sem sást ekki áður, fannst
Víkveija hér kasta tólfunum. Orða-
lag sem þetta er slík móðgun við
frændþjóð okkar Dani, að hafí
stjómendur fréttastofu Stöðvar 2,
einhveija sómaatilfínningu, ættu
þeir að biðjast opinberlega afsökun-
ar á málfari fréttamannsins.
Orðfæri sem þetta tíðkaðist
kannski hér á áram áður manna í
milli. Þá bryddaði lfka á þvi meðal
fólks að það væri haldið svokölluðu
Danahatri. Það er guði sé lof löngu
liðin tíð, enda hefur þessi frændþjóð
okkar komið fram við okkur íslend-
inga af slíkri vinsemd og virðingu
síðustu áratugi að einsdæmi er I
viðskiptum þjóða. Hefðu Islenzku
handritin t.d. verið í söfnum annars
staðar en I Danmörku, hefðum við
aldrei endurheimt þau. Handrit era
og í fleiri höfuðborgum en Kaup-
mannahöfn og ólíklegt er að þau
komi nokkra sinni til íslands sem
eign íslendinga.
XXX
Ekki alls fyrir löngu sló Dag-
blaðið Vlsir upp frétt þess efnis
að flölskylda ein I Hafnarfírði væri
svo bágstödd, að hún yrði að hýr-
ast I tjaldi I bæjarlandinu. Þetta var
I senn ákaflega nöturleg frétt og
slæmt til þess að vita, að svo mik-
ill húsnæðisskortur væri I Firðinum,
sem raun bar vitni. En þegar neyð-
in er stærst, er hjálpin næst - eins
og segir I máltækinu. Góðhjartaður
Hvergerðingur hafði samband við
blaðið og bauðst til þess að láta
húsnæðislausu flölskylduna hafa
fbúð endurgjaldslaust, hún þyrfti
ekki einu sinni að greiða fyrir raf-
magn og hita. Þar með virtust
húsnæðisvandræði fjölskyldunnar
leyst, a.m.k. I bili.
Þessari skyndilegu lausn var
einnig slegið upp I blaðinu og glödd-
ust menn mjög. En þriðja daginn
kom svo frétt, þar sem rætt var
við fjölskylduföðurinn í tjaldinu.
Nei, hann gat því miður ekki þegið
hið góða boð Hvergerðingsins.
Hann vildi ekki búa í Hveragerði,
taldi slíkt ótækt vegna þess að kona
sfn væri hjartveik. Og nú er spum-
ing, hvort er hjartveik kona betur
komin í tjaldi í Hafnarfírði eða í
íbúð með ókeypis hita og rafmagni
austur f Hveragerði?
XXX
Nokkrir íslendingar vora staddir
I Moskvu á dögunum. Þar sáu
þeir sér til mikillar furðu, að
reykingar vora bannaðar á Rauða
torginu. Nú, þar sem torgið er úti
undir bera lofti, sáu þeir vart
ástæðu til bannsins og Islending-
amir veltu þessu mikið fyrir sér.
Áræddu þeir því að spyija Rússa,
en enginn vissi ástæður bannsins.
Loks fundu íslendingamir sjálfír
svarið og virtist það liggja I augum
uppi „Rauða torgið" væri auðvitað
alþjóðlegur flugvöllur!?
Sagt er, að Rússunum hafi ekki
stokkið bros, þegar þeir heyrðu
þessa skýringu á reykingabanninu.
XXX
Segja má, að farsímakerfi Pósts
og sfmá sé ónýtt eins og það er
í dag. Víkveiji hefur oftar en einu
sinni þurft að ná I menn f bflasíma
og er slfkt gjörsamlega vonlaust.
Meira að segja hefur verið reynt
að nota 02, langlfnuþjónustuna, til
þess að ná f númer, en allt hefur
komið fyrir ekki. Samt sem áður
ætlazt Póstur og sími til þess að
menn greiði fullt afnotagjald af sím-
unutn, þótt langt sé frá að menn
hafí af þeim full not.
Þessi þjónusta þætti ekki góð,
ef um einkafyrirtæki væri að ræða.
Hér er hins vegar um einokunarfyr-
irtæki að ræða. Því hljóta stjómvöld
nú að íhuga, hvort ekki eigi að
gefa símaþjónustu frjálsa, rétt eins
og gert var f útvarps- og sjón-
varpsmálum. Slíkt ástand sem þetta
kemur heilbrigð samkeppni f veg
fyrir. Það ástand, sem nú ríkir í
farsímamálum er vegna skorts á
samkeppni.