Morgunblaðið - 01.08.1987, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. ÁGÚST 1987
33
mannaparadísir. Ég ferðast mjög
mikið og áhugi minn beinist sér-
staklega að löndum, sem gefa nýja
lífsreynslu — verst þykir mér að
geta ekki lifað nógu lengi til að sjá
allan heiminn," sagði Eduardo og
bætti því við, að ferðalagið væri
ekki erfitt, en þreytandi þó, vegna
hins mikla aksturs. „Ég er mjög
ánægður með það sem ég hef séð
fram að þessu, landið er eins og
ég vonaðist til, nýtt og framandi
fyrir mér,“ sagði hann að lokum.
„Þetta er mjög erfið leið að fara,“
sagði Sergio, „en góð til að skoða,
það er svolítið kalt, en við erum
undir það búin, svo að það gerir
ekkert til. Verst er, að veðrið er
ekki nógu bjart, það væri betra
fyrir myndatökur að hafa meira
sólskin,“ sagði hann að lokum og
Ferðalangarnir stöldruðu lengi við Dynjandafossana. Sjá má Fiat Panda-bílana sem þeir ferðast á í ferð «inni nm landið.
Hjónin Roberto Toniolo og kona hans, Tina. Sergio Garretti og Eduardo Strattabosco.
viðtalið endaði, eins og reyndar flest
önnur samtöl blaðamanns við ítali
úr þessum hópi, á þéttri spuminga-
röð frá þeim um sólarganginn á
íslandi, þeim er það augljóslega
mikið nýnæmi, að hafa enn lesbjart
þegar komið er undir miðnættið.
„Skrýtið að sjá
engin tré“
Enrico Davoli er læknisfræði-
nemi frá Róm, sem hefur lokið 5
árum af 6 í grundvallarfræðunum,
á síðan sémámið eftir, önnur 5 ár
í viðbót. Hann fjármagnar námið,
og íslandsferðina, með þvi að selja
myndbandsspólur með læknisfræði-
legu efni. Hvers vegna kom hann
til íslands?
„Mér fannst spennandi að fá
tækifæri til að skoða þetta land,
einkum þar sem við fömm akandi
á einskonar einkabílum utan alfara-
leiða og getum að miklu leyti ráðið
sjálf ferðahraðanum, emm ekki
rígbundin af að fylgja öllum hinum.
Svo þykir mér mjög gaman að
kynnast nýju fólki og er að vonast
til að geta átt einhver samskipti við
Islendinga,“ sagði Enrico Davoli.
Hann brosti út undir eym, þegar
blaðamaður spurði, hvað honum
þætti eftirtektarverðast hér.
„Það er margt, landslagið er svo
ólíkt því sem er heima, sérkennilegt
og fallegt, útsýnið af fjöllunum er
stórkostlegt. Þó getur það orðið til-
breytingarlaust, eins og í gær á
leiðinni frá Hveravöllum til Búðar-
dals. Tvennt held ég þó, að sé
athyglisverðast, a.m.k. hvað mig
snertir. Það er svo skrýtið, að sjá
engin tré, allt er svo nakið og þú
getur allsstaðar séð frá þér. Hitt
er hvað hér em fallegar stúlkur,
þær em einstakar, svo . . . falleg-
ar!“
Fylgist með fram-
leiðslunni í fríinu
Roberto Toniolo er með alla íjöl-
skylduna með sér í einni Pöndunni.
Þetta er í annað sinn, sem hann fer
í slíka ferð með Safariland-ferða-
skrifstofunni, fór einnig þvert yfir
Ástralíu fyrr á árinu. Kona hans,
Tina, og bömin Luca, 16 ára, og
Gabriella, 14 ára, fóm einnig með
í þá ferð. Hann áætlar að fara einn-
ig í Brasilíuferðina í lok ársins, en
óvíst er hvort fjölskyldan kemst þá
með vegna skólagöngu bamanna.
Það verður eðlilega fyrst fyrir
blaðamanni, að spyija hvers vegna
hann og fjölskyldan taki þátt í öllum
þessum ferðum.
„Skýringin er sú, að ég er fram-
kvæmdastjóri Safariways, sem er
systurfyrirtæki Safariland-ferða-
skrifstofunnar og framleiðir hús-
vagna. Við útbúum líka Pöndumar
og með ferðalögunum næ ég að slá
tvær flugur í einu höggi, að prófa
framleiðsluna sjálfur og sjá hvernig
bílamir reynast við mismunandi
aðstæður, og svo að njóta ferðalags
Ferðalangarnir fá sér hressingu.
með fjölskyldunni. Ég hef alla tíð
ferðast mikið og eftir að ég eignað-
ist Qölskyldu, höfum við ferðast
saman. Við höfum að mestu farið
um Evrópu og ævinlega í húsbíl,"
sagði Roberto Toniolo.
U_m safari-ferðina sagði hann:
„Ég held að þessi ferðamáti henti
mjög vel, fólkið er ánægt. Þetta er
allskonar fólk úr flestum þjóðfé-
lagsstéttum og, eins og þú sérð, á
öllum aldri. Það hefur sýnt sig, að
því líður vel í hópnum og vill halda
hópinn, aka vegi, sem þó em ekki
alfaraleið. Ég held, að vinsældir
þessarar ferðar séu ekki síst vegna
þess, að fólkinu tekst að sigrast á
hinu óþekkta. Jafnvel þó að hópur-
inn fari ákveðna leið, meira og
minna í samfloti, og sé vel verndað-
ur, þá fær fólkið sérstaka tilfinn-
ingu við þátttökuna, það er
einskonar „ég get“-tilfinningu. Það
er töluverð áskomn að komast
þessá tvö þúsund eða fímm þúsund
kílómetra, sem hver ferð tekur yfír
og það er persónulegur sigur að
takast á við þá áskomn og ljúka
ferðinni. Við reynum að fínna slóð-
ir, sem er nýnæmi að, og ég held
að ísland sé einmitt dæmigert fyrir
það, fyrir ítali, að vera ókunnugt
ævintýraland.
Roberto kvað þessa ferð um ís-
land ekki vera mjög erfiða, en aftur
á móti ánægjulega. „Ástralía var
miklu erfíðari, það var vegna hit-
ans. Hann gat farið upp í 52 gráður
á Celsius í Pöndunum og þó með
alla glugga opna! Hér er allt auð-
veldara, sumir vegir em erfíðir, en
útsýnið og landslagið bæta það vel
upp,“ sagði Roberto að lokum.