Morgunblaðið - 22.08.1987, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. AGUST 1987
Minning:
Guðmundur A. Ingólfs-
son framkvæmdastfóri
Fæddur 28. apríl 1929
Dáinn 13. ágúst 1987
Látinn er fyrir aldur fram Guð-
mundur Ármann Ingólfsson fyrr-
verandi sjúkrahúsráðsmaður í
Keflavík. Hann lést í sjúkrahúsi í
London 13. ágúst sl., eftir aðgerð
sem ekki heppnaðist. Hann var
fæddur í Reykjavík 28. apríl 1929,
sonur hjónanna Ingólfs Þorsteins-
sonar yfirlögreglumanns í Rann-
sóknarlögreglunni í Reykjvík, og
Helgu I. Guðmundsdóttur. Þau áttu
ættir að rekja í sterkan ættstofn
um ofanvert Árnesþing, eignuðust
4 syni, af þeim lifa nú 2, Om fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík og
Þorsteinn sendiherra, nú forstöðu-
maður Varnarmáladeildar utanrík-
isráðuneytisins. Guðmundur var
næstelstur bræðranna.
Guðmundur lauk prófi frá Versl-
unarskóla íslands 1948 og síðan
prófi frá Iþróttakennaraskólanum
að Laugarvatni 1950. Hann var
íþróttamannlega vaxinn eins og
forfeður hans, og hneigður til
keppni og vel á sig kominn um allt
atgervi en sérgrein hans var þó
sundið. Hafði hann þá þegar hlotið
frama í þeirri grein sem einn besti
sundmaður landsins, íslandsmeist-
ari 14 ára og einn þeirra sem þátt
tóku í Ólympíuleikunum 1948.
Verðlauna og heiðurspeninga átti
hann marga þótt hann hefði þá lítið
til sýnis síðar, því þótt hann hefði
nokkurn metnað var hann laus við
það sem kallað er að vera frama-
gjam. Á þessum árum kynntist
hann glæsilegri ungri stúlku á
ísafirði, Guðrúnu Guðmundsdóttur,
af vestfirskum traustum ættum.
Þau gengu að eigast 1952, og
bjuggu sér fallegt heimili, þar sem
þau hafa búið síðan. Þau eignuðust
5 dætur, sem líkjast mjög foreldmm
sínum um myndarskap og mann-
kosti. Hafa þær þegar stofnað eigin
heimili, að undantekinni þeirri
yngstu. Þær heita: Helga Margrét
gift Theodóri Magnússyni kerfis-
fræðingi og eiga þau 2 dætur. Inga
Lóa gift Skúla Þ. Skúlasyni skrif-
stofustjóra, þau eiga 3 böm.
Bryndís Björg býr með Arnari Þ.
Siguijónssyni rafvirkja, þau eiga
eina dóttur. Guðrún Birna Guð-
mundsdóttir gift Sveini Ævarssyni,
vélvirkja. Yngst er Guðbjörg Fríða,
unnusti hennar er Einar Guðmunds-
son, bílamálari.
Til Keflavíkur fluttist Guðmund-
ur árið 1950, og þá til að taka að
sér forstöðu Sundlaugarinnar og
sem kennari og hvatningsmaður
ungra manna í þeirri grein íþrótta,
sem hann hafði tileinkað sér sér-
staklega, sundíþróttinni. Var sú
ráðstöfun vel heppnuð, því á næstu
árum kom fram á Suðumesjum
hópur áhugasamra sundmanna,
sem þreyttu keppni á sundmótum
víðs vegar um landið við góðan
orðstír. Guðmundur var dáður leið-
beinandi og mjög hvetjandi, einkum
þótti hinum yngri gott að njóta for-
ystu hans. Hann var á þeim ámm
líka félagslegur þátttakandi í íþrótt-
alífmu hér um slóðir á fleiri sviðum.
Þegar sjúkrahús Keflavíkur-
læknishéraðs tók til starfa síðari
hluta árs 1954, þá í raun hálf-
byggt, var hann ráðinn til að veita
því forstöðu. Mun val hans til þess
starfs hafa ráðist af því, að honum
hafði tekist vel uppbygging og þró-
un sundhallarmálanna, var m.ö.o.
orðinn þekktur að traustri og far-
sælli stjórnun. Ekki var það
vandalaust verk. Félagslegur rekst-
ur 7 aðila, sveitarfélaga og ríkis,
átti ekki öðm að fagna en félagsleg-
um áhuga nokkurra hugsjóna-
manna, en þröngum fjárhag. Til
stofnunarinnar völdust strax ágætir
læknar og annað hjúkrunarfólk.
Með allgóðu gengi þessarar stofn-
unar þegar frá leið, var í raun
lagður grunnur að því, sem skyldi
koma síðar, stækkun sjúkrahússins
og bygging heilsugæslu sem nú er
orðin að raunveruleika, þýðingar-
mikilli þjónustumiðstöð fyrir
altnenning í framtíð.
Eftir 16 ára farsælt brautryðj-
andastarf við sjúkrahsið, tók
Guðmundur að sér um eins árs skeið
rekstur íslensks markaðar á
Keflavíkurflugvelli, en það fyrir-
tæki var þá nýstofnað og ekki
fullmótað.
Árið 1971 var Guðmundur ráðinn
skrifstofustjóri útibús Samvinnu-
bankans í Keflavík. I þessu starfi
naut hann hæfileika sinna til
glöggrar yfirsýnar og góðrar þekk-
ingar og nákvæmni í bókhaldi, sem
hann alla tíð hafði lagt rækt við,
hvort heldur var í einkarekstri eða
hjá fyrirtækjum. Þarna eins í öðmm
störfum sem hann gegndi um
ævina, reyndist hann hinn trausti
og prúði maður, trúr sjálfum sér,
og þá um leið trúr þeim verkefnum,
sem hann þurfti að leysa hvetju
sinni.
En árið 1978 brá Guðmundur á
það ráð að stofna með eiginkonu
sinni og nokkmm öðmm nýtt þjón-
ustufyrirtæki, Nesgarð hf. í
Keflavík. Verkefni þess var að taka
að sér bókhald og tölvuvinnslu, far-
miðaafgreiðslu fyrir ferðaskrifstof-
ur og tryggingar. Starfaði hann við
það til dauðadags.
Eins og jafnán þegar gerð er til-
raun til að rekja ágrip af sögu, vill
margt verða útundan, kannski sem
síst skyldi, t.d. þátttaka í félagsmál-
um ýmiskonar, og innri mál þeirra,
umhyggja fyrir öldmðum foreldmm
og góðu gengi fjölskyldunnar, hinna
yngri sem eldri. Allir þesssir aðilar
gera sér þetta ljóst. Þeir sem eftir
lifa, geyma best minningar um
traustan vin og félaga sjálfir.
Skyndilegt fráfall manna á besta
aldri, manna sem standa mitt í önn
lífsins, kemur þeim sem eftir lifa,
ævinlega á óvart.
Þeir vita að margar óskir hins
látna hafa þegar ræst í ríkum
mæli, en uppsprettulindir lífsþrár-
innar samt ekki tæmdar. Langt frá
því. Þær lindir vom þmngnar eftir-
væntingu augnabliks ókominna
daga og ára, meðan þær streyma
fram, en ástvinir horfa á sviðið
autt og lokað, fallegir aldraðir for-
eldrar, r'alleg eiginkona, fallegar
dætur, falleg barnabörn, sakna hfns
liðna og þess sem enn var ekki
komið og þeim verður söknuðurinn
sárastur.
Guðmundur Ingólfsson er kvadd-
ur með söknuði af öllum sem höfðu
af honum kynni.
Valtýr Guðjónsson
Ég trúi því ekki að hann afi sé
dáinn því ég og afi vomm alltaf
bestu vinirnir. Eg sagði honum að
koma lifandi heim og ég veit að
hann reyndi allt. '
Það var alltaf gott að vera hjá
afa og hann kenndi mér svo margt.
Mér fannst hann oft lesa hugsan-
ir mínar því hann þekkti mig best
af öllum.
Afi minn verður alltaf í huga
mér þegar ég fer að gefa hestu/ium
brauð og þegar ég fer í sund. Ég
veit að hann lifir á sinn hátt á
meðan ég hugsa um hann.
Afi minn var besti vinur barn-
anna og var alltaf svo góður við alla.
Ég ætla aldrei að gleyma okkar
góðu samvemstundum.
Ég veit að elsku afi Gummi er
nú höfðingi í Nangijala.
Gunnhildur Erna
Hve líflð er undarlegt.
Það vom háleitar hugsanir sem
flugu í gegnum hugi okkar þegar
við fréttum lát hins góða vinar og
félaga Guðmundar lngólfssonar
þann 13. ágúst sl.
Minningarnar fylltu hugann.
Við kynntumst honum í gegnum
sameiginlegan áhuga okkar á brids.
Hann var einn af þeim mönnum sem
okkur fannst auðvelt að kynnast,
en það var ekki fyrr en síðar að
við komumst að því hvem mann
hann hafði í raun að geyma. Við
urðum ekki fyrir vonbrigðum með
manninn þann. Hann hafði marga
kosti sem við tíundum ekki hér.
Hann hafði áhrif á lífsskoðun okkar
allra og var einn af þeim mönnum
sem setti sér takmörk og fór eftir
þeim.
Við erum þakklátir fyrir að hafa
kynnst Guðmundi.
Þótt mannlíf hér sé fátækara
eftir en áður erum við ríkir af góð-
um minningum, sem við munum
varðveita.
Við vottum eiginkonu hans, Guð-
rúnu Guðmundsdóttur, dætrum og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð og hluttekningu.
Blessuð sé minningokkartrausta
vinar.
Jóhannes Sigurðsson,
Gísli Torfason,
Karl Hermannsson.
Við hjónin kveðjum einn okkai
bestu vina með trega. Guðmundur
Ingólfsson var farsæll maður í starfi
sem einkalífl. Ekki verður rakinn
starfsferill Guðmundar í smáatrið-
um, þar sem vitað er að aðrir verða
til þess, en hann leysti öll störf af
hendi með þeirri samviskusemi sem
var honum einum lagið.
Guðmundur var afrekssundmað-
ur á sínum yngri árum, Olympíufari
í London árið 1948 og methafi í
baksundi eins og flestum er kunn-
ugt og síðar á ævinni miðlaði hann
þekkingu sinni öðrum. Lengi þjálf-
aði hann sundmenn okkar Keflvík-
inga með góðum árangri, en auk
annars var hann íþróttakennari að
mennt. Guðmundur iðkaði sund dag
hvern og var sífellt að hvetja aðra
til þess. Ekki er ofmælt að hann
hafl kennt dætrum sínum fímm,
Helgu Margréti, Ingu Lóu,
Bryndísi, Guðrúnu og Guðbjörgu
sundtökin og síðar dótturdætrum
sínum. Þær voru öllum stundum
með afa sínum sem var þeim kær.
Guðmundur unni þeim og lagði sig
allan fram þegar fjölskyldan var
annars vegar.
Guðmundur var glæsimenni á
velli, vel geflnn, íhugull og flanaði
ekki að neinu. Vinur var hann í
raun og nutum við þess. Mjög náið
samband var milli fjölskyldu Guð-
mundar og Guðrúnar Guðmunds-
dóttur, konu hans, og okkar í
Miðtúni 8, Keflavík, síðustu 30 ár-
in. Kynni þessi leiddu til vináttu sem
ekki féll skuggi á. Við söknum nú
vinar í stað. Góður drengur er fall-
inn, en minningin lifír.
Við hjónn og synir okkar kveðjum
vin okkar og vottum Guðrúnu og
íjölskyldu okkar innilegustu samúð.
Þorbjörg Pálsdóttir,
Eyjólfur Eysteinsson.
Það voru glæsileg og glaðleg
hjón þau Guðrún Guðmundsdóttir
og Guðmundur Ingólfsson sem
kvöddu okkur hjónin laugardaginn
8. ágúst eftir gleðistund með fjöl-
skyldu og vinum. Eftirvæntingin
um bætta heilsu Guðmundar mágs
míns leyndi sér ekki þó fáir aðrir
en við sem næst honum stóðu viss-
um að eitthvað væri að, þá var
hann að fara í „smá aðgerð" til
London og eiginkonan með til
styrktar bónda sínum. En lífið er
nú einu sinni þannig að sem betur
fer veit ekkert okkar hver næstur
er kallaður á fund þess, sem öllu
ræður. En þung var höndin og ein-
hvem veginn svo undarlegt tóm
yflr allri hugsun þegar símtólið var
lagt á eftir þessa hörmulegu frétt
sem ein dætra hans færði okkur.
„Hann pabbi er dáinn.“
Minningamar em margar eftir
rúm þijátíu ára kynni og samgang
við þessa stóm og dugmiklu fjöl-
skyldu. Það fyrsta sem ég man er
hvað ég var innilega velkomin á
heimili þeirra hjóna í Keflavík, þeg-
ar Öm bróðir hans kom með mig
þangað unga og feimna og hvað
Guðmundur gaf sér mikinn tíma til
að spjalla við mig, glettast og stríða
ofurlítið eins og honum einum var
lagið. Slíkt geymist en gleymist
aldrei, enda gestrisni þeirra beggja
svo einstök og veitingar slíkar að
fágætt er og allir sem komið hafa
á heimili þeirra geta borið vitni um.
Síðan stækkaði fjölskyldan eftir
því sem árin liðu og barnalánið
mikið. Dætumar urðu fímm hver
annarri myndarlegri og stolt for-
eldra sinna. Seinna bættust svo í
hópinn tengdasynimir og barna-
bömin litlu, sem skipuðu svo stóran
sess í Iífí afa síns og ömmu. Satt
að segja skyldi maður nú halda að
hjón sem sjálf em búin að ala upp
fímm böm væm búin að fá nóg af
öllu þessu smáfólki, en óteljandi
sinnum heyrði ég hann Guðmund
segja: „Mér flnnst lítil böm alveg
dásamleg og ég veit ekkert betra
en að vera með þeim.“ Þeirra er
missirinn því mikill, mestur þó hjá
eiginkonu, dætmm og öldmðum
foreldmm, sem hann sinnti af svo
mikilli alúð og fómfýsi. Orð em svo
lítils megnug á sorgarstund sem
þessari, en Dúnna mín, þrátt fyrir
allt er ríkidæmi þitt svo mikið að
ómetanlegt er, með þennan stóra
föngulega hóp í kringum þig, sem
ég veit að vemdar þig og umvefur
um alla framtíð.
Ég sendi ykkur öllum innilegar
samúðarkveðjur og bið góðan guð
að styrkja ykkur um ókomin ár.
Hjördís
Því eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt
-ég harma það
en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég horfi út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Söknuður kemur alltaf eftir þeim
sem manni hefur liðið vel hjá. Ég
mun verða ein af þeim sem á eftir
að sakna Guðmundar sem ég kynnt-
ist fyrst þegar ég sótti um atvinnu
á skrifstofu hans í Nesgarði fyrir
tveimur árum.
Morgunkaffistundirnar sem við
áttum saman voru stundum inni-
haldsríkar af frásögnum úr lífí
Guðmundar, þar sem hann sagði
svo skemmtilega frá. Hann sagði
mér oft hve honum þætti börn sér-
stök og að hann finndi sig vel með
þeim vegna þess að þau væru svo
mikið þau sjálf. Hann gerði ekki
neitt sérstakt til að laða þau að
sér. En ef hann vissi að eitthvert
bam vildi eiga hann fyrir vin þá
varð hann vinur þess.
Ég sá oft hversu hann naut að
vera faðir og afi, á fótboltaleikjum,
í sundi og á öðrum skemmtunum.
Heimili hans ber }íka vott um það.
Stundum fékk ég að njóta þessarar
föðurumhyggju, t.d. þegar hann var
að leiðbeina mér.
Þegar ég bað um hjálp hjá Guð-
mundi þá var hann tilbúinn að veita
hana ef það var í hans hendi, hven-
ær sem var. Þetta gilti líka fýrir
aðra. Stundvísi hans var alveg sér-
stök, ef hann sagði að hann ætlaði
að vera kominn eða gera eitthvað
á þessum og þessum tíma þá stóðst
það. Ég hef lært mikið af Guð-
mundi og minnist hans með gleði
og þakklæti til Guðs að hafa leyft
mér að njóta hans og segi í sorg-
inni: „Ég skil þig ekki en ég treysti
þér Drottinn rninn."
Magnea
í dag kveðjum við hinztu kveðju
ástkæran afa dætra minna, elskað-
an föður konu minnar og mikilsvirt-
an tengdaföður.
Ég kynntist Guðmundi fyrir hart-
nær 14 árum er ég kom inn á heimili
hans í Keflavík, sem sérlegur vinur
dóttur hans. Ég var harla upp-
burðarlítill enda undir nákvæmri
rannsókn af fjórum yngri dætrum.
Ég man enn hve vel hann tók mér
og reyndi að létta mér álagið sem
hin nákvæma rannsókn systranna
olli.
Guðmundur var kvæntur Guð-
rúnu Guðmundsdóttur frá ísaflrði.
Þau byggðu heimili sitt í Lyngholti
22 í Keflavík. Þau hjónin voru höfð-'
ingjar heim að sækja — eins og
allir vita sem sótt hafa þau hjón
heim. Guðmundi var mikið í mun
að fjölskyldan stæði saman. Hann
vildi hafa alla fjölskylduna nálægt
sér og þá sérstaklega börnin. Þegar
barnabörnunum fjölgaði var oft
glatt á hjalla í Lyngholtinu enda
hændi Guðmundur öll börn að sér
og það voru fleiri börn en bama-
börnin sem kölluðu hann afa
Gumma.
Einlægni Guðmundar og mann-
gæska hans sérstaklega við böm
var það sem einkenndi skapgerð
hans öðm fremur. Aldrei heyrðist
af hans vömm styggðaryrði í garð
barnanna þótt sumum þætti oft
miklu meira en nóg um ærslin og
hamaganginn í þeim.
Guðmundur var mikill áhuga-
maður um íþróttir og útilíf enda
fyrrnrn íslandsmeistari í sundi. Til-
vera hans hafði mikil áhrif á
heimilislíf okkar hjóna. Afí Gummi
tók bömin oft með í bíltúr og alltaf
gátu þau leitað til hans ef eitthvað
bjátaði á. Barnabömin fóm mjög
oft með afa í sund og fjögur elstu
barnabörnin em þegar orðin synd,
þó ung séu.
Það er erfítt að sjá á bak slíku
valmenni sem Guðmundi Ingólfs-
syni svo snögglega, enda eiga nú
margir um sárt að binda. Aldraðir
foreldrar, eiginkona og dætur sakna
hans sárt. Sárast þykir mér þó að
barnabömin ungu og þá einnig hin
ófæddu geti ekki notið nálægðar
hans hér á þessari jörð, því það
væri þeim það besta veganesti sem
þau gætu fengið á lífsleiðinni.
Ég kveð tengdaföður minn með
innilegu þakklæti fyrir allt sem
hann gerði fyrir mig og fjölskyldu
mína.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefí dauðum ró,
en hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Theódór Magnússon
í dag er kvaddur hinstu kveðju
góður félagi og vinur. Ég kynntist
Guðmundi fyrst fyrir rúmlega 20
ámm, kynni okkar áttu eftir að
aukast mikið síðar þegar við urðum
nánir samstarfsmenn og áttum
jafnframt samleið í okkar tóm-
stundum. Það væri því hægt að
skrifa margar blaðsíður um þær
stundir sem hann gerði manni
ógleymanlegar. Svo verður þó ekki
gert hér. Guðmundur sýndi í öllu
sínu starfi að hann var af þeirri
manngerð sem leggur sig alla fram
hver sem í hlut á. Hann var í for-
svari fyrir Sjúkrahús Keflavíkur um
árabil og gegndi þar yfirgripsmiklu
starfí og sýndi sérstaka ráðdeild og
útsjónarsemi í þeim rekstri. Hann
gekk þar meira og minna í hin
margvíslegustu störf, svo sem
sjúkraflutninga, röntgenmyndatök-