Morgunblaðið - 20.10.1987, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. OKTÓBER 1987
Minning:
Jóna S. Þorláksdótt■
irá Fögruvöllum
Fædd 3. maí 1912
Dáin 12. október 1987
„Drottinn gaf og Drottinn tók,
lofað veri nafn Drottins."
Mikið var okkur gefíð sem áttum
„Jónu frænku", en hún var föður-
systir okkar. Það er líka mikið misst
þegar hún er frá okkur tekin —
alltof fljótt fínnst okkur. En við
þökkum Drottni fyrir hana og lofum
hann sem nú hefur tekið við henni
heim til sín. Ótal bemskuminningar
tengjast henni og ömmu og afa á
Urðarstíg. Með þeim áttum við
systkinin margar ljúfar stundir sem
aldrei gieymast. Eitt af því besta
sem við gátum hugsað okkur var
að fá að gista hjá þeim og þáttur
Jónu var stór í því.
Jóna Sigurbjörg Þorláksdóttir,
eins og hún hét fullu nafni, fæddist
hinn 3. maí 1912 á Hofí í Garði.
Foreldrar hennar voru Katrín G.S.
Jónsdóttir og Þorlákur Ingibergs-
son, trésmiður. Ung að árum fluttist
Jóna með þeim og bróður sínum,
Guðiaugi, til Reykjavíkur, þar sem
afí byggði húsið Fögruvelli við Urð-
arstíg. Þar bjó Jóna alla ævi ef frá
er talið síðasta árið, sem hún bjó í
VR-húsinu við Hvassaleiti.
Jóna hóf snemma störf í Iðunnar
Apóteki og síðar Reykjavíkur Apó-
teki, en þar starfaði hún samfellt í
40 ár. Veit ég að húsbændur henn-
ar mátu hana mikils sökum hæfí-
leika og fórnfysi, og sjálf hafði hún
mikla gleði af sínu starfi á þessum
vettvangi. Starfsstaður hennar var
í hjarta Reykjavíkur, og ótal marg-
ir þekktu hana sem „glæsilegu og
viðmótsþýðu konuna með fallega
hárið“.
Fyrr á árum tók hún að sér auka-
vinnu með umsjón og þjónustu í
veislum, og var þá oft unnið myrkr-
anna á milli. Þessi reynsla kom
foreldrum mínum og okkur bömun-
um mjög til góða, enda man ég
ekki eftir hátíðlegum tilefnum á
uppvaxtarárum mínum, að Jóna
frænka væri ekki mætt til hjálpar.
Hæfni og smekkvísi einkenndu það
sem hún gerði og allt lék í höndun-
um á henni, hvort heldur um var
að ræða blómaskreytingar, alls
kyns fyrirkomulag eða fatasaum.
Ófáar flíkumar saumaði hún á okk-
ur bömin, skímarlqóla, fermingar-
kjóla, auk annars og brúðarkjólinn
minn saumaði hún af stakri snilld.
Hugur og hönd voru samtaka, og
gleði hennar var að gleðja aðra.
Alla daga var hún boðin og búin
til að rétta hjálparhönd við hinar
ýmsu kringumstæður þeirra sem
hún unni. í hugann koma dýrmætar
minningar og hjartað fylltist þakk-
læti.
Jóna giftist aldrei en fómaði sér
því meir fyrir okkur bróðurbömin,
sem hún ávallt taldi „sín böm“,
enda var einstaklega kært með
þeim systkinum, pabba og Jónu.
Það var því eðlilegt og kærkomið
að einn þriggja sona okkar hlaut
nafnið hennar. Ljúft var og að elsti
sonurinn fékk að njóta þess um
árabil að búa með fjölskyldu sinni
í nábýli við „Jónu frænku“ á Urð-
arstíg 9. Umhyggja hennar var
mikil fyrir bömunum okkar og
bamabömum, sem dáðu hana og
elskuðu.

Jóna var KFUK-kona og naut
þar samfélags eins og „Kata amma“
á sínum tíma og handunnir munir
þeirra mæðgna prýddu árvisst bas-
ara félagsins. Einlæg trú einkenndi
viðhorf Jónu til lífsins og jafnan
treysti hún forsjá Guðs sér og sínum
til handa.
Þrátt fyrir liðagigt sem hijáði
Jónu í 30 ár, var ávallt viðkvæðið
hjá henni: „Ég hef það ágætt."
Mestu skipti hana að okkur hinum
liði vel. Þess vegna var það henni
mikið áfallt er hún frétti af slysi
sem yngsta dóttir okkar varð fyrir
nýlega. Þá lá Jóna sjálf á sjúkra-
húsi eftir beinbrot, og ein síðustu
viðbrögð hennar áður en hún lést
voru feginsstuna er hún heyrði um
bata hennar.
Það er sárt að kveðja „Jónu
frænku" en sælt að fela hana hirðin-
um góða, sem leiddi og styrkti
gegnum lífíð um dauðans dal og
heim.
Vegna hagstæðra innkaupa getum við boðið REVELL-módel á stórlækkuðu
verði. Takmarkað magn. Póstsendum.
Verð áður kr. Verð nú kr.
Chevrolet Scottsdale m/mótorhjóli 2.630.00 1.315.00
Willys Jeep (Golden Eagle) 2.630.00 1.315.00
Cutty Sark 1.735.00 1.310.00
Við Gísli og bömin okkar með
fjölskyldum þökkum Guði sem gaf
okkur „Jónu frænku" og blessum
minningu hennar. Við erum rík að
hafa átt hana. Sömu kveðju ber ég
frá systur minni Jenný, búsettri í
Noregi og fjölskyldu hennar, svo
og Pétri bróður mínum, sem búsett-
ur er í Bandaríkjunum og hans
íjölskyldu.
Katrín Þ. Guðlaugsdóttir
Hún Jóna okkar er nú búin að
kveðja þetta líf.
Að morgni 13. október barst
okkur sú sorglega frétt að hún Jóna
væri dáin. Það er alltaf erfítt að
kveðja þá sem manni þykir vænt
um. Jóna var alltaf blíð og góð og
vildi allt fyrir mann gera, alltaf til-
búin að rétta hjálparhönd þrátt fyrir
veikindi sín. Hún var okkur miklu
meira en bara vinur og viljum við
þakka henni fyrir það.
Það væri hægt að skrifa enda-
laust um hana og allt það sem hún
gerði fyrir okkur. En það er alltaf
erfítt að skrifa svona á blað. Þess
vegna geymum við minningu henn-
ar í hugum okkar.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja hana Jónu okkar
og biðjum góðan guð að varðveita
hana og minningu hennar. Góður
guð gefí ættingjum hennar og vin-
um styrk í þessari miklu sorg.
Katrín, Jóna, Maggý
og Gummi.
Er við í dag kveðjum Jónu Þor-
láksdóttur hinztu kveðju er okkur
efst í huga þakklæti fyrir frábær
kynni og samveru á löngum og
giftudijúgum starfsferli hennar í
Reykjavíkur Apóteki, samvinnu og
kynni sem aldrei bar skugga á.
Gott á sá sem að lokinni langri
starfsævi getur aðeins kallað fram
bjartar minningar félaga sinna, sól-
argeisla og hlýju á vegferð langri.
Slíkur vinnufélagi var Jóna. Hlý og
traust og ábyrg í öllum sínum störf-
um og viðmóti.
Við kveðjum nú Jónu með klökk-
um huga en þakklátum þó fyrir
góðar stundir og samfylgd á langri
leið. Megi sú heiðríkja hugarins
birta, sem einkenndi allt hennar líf
og starf, lýsa henni um ókunna
stigu handan móðunnar miklu.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þðkk fyrir allt og allt.“
(V.Br.)
Vinnufélagar í
Reykjavíkur Apóteki.
Hjónin Katrín Jónsdóttir og Þor-
lákur Ingibergsson trésmiður
byggðu hús sitt í Reykjavík og
nefndu Fögruvelli. Er það staðsett
við Urðarstíg nr. 9. Þegar við hjón-
in fluttumst í hverfíð árið 1953 bjó
þar einnig með þeim Jóna dóttir
þeirra en Guðlaugur sonur þeirra
hafði stofnað sitt eigið heimili. Dyr
á okkar húsi og Fögruvöllum stóð-
ust á og betri nágranna en þar
bjuggu mátti vart fínna.
Katrín, Þorlákur og Guðlaugur
eru látin fyrir mörgum árum en
Jóna hafði nýlega flutt í hús VR
við Hvassaleiti. Tilvist hennar hefír
því verið hluti af umhverfí okkar
um langt árabil og skyndilegt frá-
fall hennar kallar fram söknuð og
margar minningar.
Jóna var gjörvuleg kona, létt í
spori og sómdi sér vel. Allt sem hún
kom nærri fékk sinn sérstaka
þokka, hvort sem það voru blómin
í garðinum eða eitthvað annað
henni viðkomandi. Heimilið var
annálað fyrir fagrar hannyrðir og
átti Jóna þar sinn hlut. Hún vildi
allt fegra og bæta og gerði það
með miklum myndarbrag og bera
verk hennar því gott vitni. Aðdáan-
legt var hve vel hún reyndist
foreldrum sínum og studdi þau fram
til hinstu stundar.
Jóna var öllum velviljuð og tilbú-
in að greiða hvers manns götu. Hún
var sú manngerð sem fengur var í
að hafa í návist sinni, vönduð til
orðs og æðis, glaðleg, vingjamleg
og æðrulaus á hveiju sem gekk.
Þrátt fyrir erfíða sjúkdóma sem
löngum hijáðu Jónu kvartaði hún
Guðrún Jóns-
dóttir — Minning
„Nú er hún Rúna mín búin að
fá hvíldina," sagði móðir mín við
mig þegar hún hafði heimsótt syst-
ur sína í hinzta sinn. Frænka dó
hér í Reykjavík þriðjudaginn 13.
þessa mánaðar eftir skamma
sjúkralegu. Hér dvaldi hún síðustu
20 árin frá því hún flutti frá æsku-
heimili sínu, Suðureyri við Tálkna-
Ijörð.
Hún fæddist þar 6. júlí 1902 og
ólst upp hjá foreldrum sínum í stór-
um systkinahópi. Foreldrar hennar
voru Jón Johnsen, bóndi, og Gróa
Indriðadóttir, húsfreyja á Suður-
eyri. Föðurfólkið bjó í marga ættliði
á Suðureyri en amma var ættuð
úr Rauðasandshreppi, fædd og upp-
alin á Naustabrekku. Frænka átti
góða daga í Reykjavík, hélt fyrst
heimili með bróður sínum Þorleifí
sem dó 1977 en síðan ein, lengst af
í snoturri íbúð sinni í húsi við Aust-
urbrún. En frænka lauk lífsstarfi
sínu á Suðureyri. Þar bjó hún lengi
með móður sinni og bræðrunum
Þorleifí og Þórði eftir að afí féll frá.
Það var á árunum um og eftir
1950 sem við frændsystkinin kom-
um á Suðureyri til sumardvalar.
Þá tók frænka á móti okkur opnum
örmum með sínu hressa viðmóti og
þeirri miklu hlýju sem einkenndi
hana svo mjög. Það gustaði stund-
um af henni frænku, maður var
ekkert að bjóða henni birginn. Hún
gaf okkur mikið. Það var gaman
að rabba við hana og kynnast henn-
ar heilbrigðu lífsskoðunum, hún var
vel menntuð í beztu merkingu þess
orðs. Það var gott að vera á Suður-
eyri. Á þessum árum bjó þar
Þórarinn, bróðir frænku, ásamt fjöl-
skyldu sinni. Kristín og þær systur,
dætur Þórarins og aðrar systkina-
dætur frænku, hafa reynst henni
einkar vel síðustu árih og aðstoðað
hana í daglegu amstri.
Stundum er sagt að umhverfi
fólks móti það, tignarleg fjöll skörp
ásýndum, lognsléttir fírðir, fullir af
físki, sem stundum verða ólgandi
hafsjór. Líklega er eitthvað til í
þessu, þetta átti einmitt við um
hana frænku.
Með þessum línum er ekki reynt
að segja alla sögu Guðrúnar Jóns-
dóttur frá Suðureyri heldur minnst
með nokkrum fátæklegum orðum
þeirrar góðu og vel gerðu konu sem
hún frænka var. Þegar hún er öll
fínnst mér lokið þætti í lífí mínu
og margra þeirra sem Suðureyri eru
tengdir. Ég kveð hana með virðingu
og söknuði.
William Thomas Möller