Morgunblaðið - 24.12.1987, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 24.12.1987, Blaðsíða 24
24 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 24. DESEMBER 1987 AUSTURBÆR ■ KOPAVOGUR Lindargata 39-63 o.fl. Skipholt 1 -38 Skipholt 40-50 Stigahlíð 37-97 MIÐBÆR Grettisgata 37-63 o.fl. Hverfisgata 4-62 Barónsstígur 4-33 o.fl. Laugavegur 32-80 o.fl. Kársnesbraut 77-139 Nýbýlavegur 5-36 Laufabrekka o.fl. VESTURBÆR Fornaströnd Bauganes Nýlendugata Einarsnes Látraströnd Jean Valjean (Egill Ólafsson) við dánarbeð Fantine (Ragnheiður Steindórsdóttir) og lofar að sjá um uppeldi litlu dóttur hennar Cosette, en hinn grimmi lögreglumaður Javert (Jóhann Sigurðar- sonner ekki langt undan. * Egill Olafsson um jólaleikritið Vesalingana: Ef til er „absólút“ leikhús mundi ég segja að þetta verk væri það VESALINGARNIR, jólaleikrit Þjóðleikhússins, verður frum- sýnt núna á annan í jólum. Æfingar á þessum rómaða söngleik hafa staðið yfir í nokkra mánaði og nú þegar lokaæfingin er það eina sem eftir er, má segja að andrúms- loftið í húsinu sé orðið reglu- lega rafmagnað. Um þrjátíu leikarar koma fram í sýning- unni og leika flestir þeirra fjölda hlutverka. Þó er óhætt að fuHyrða að mest mæðir á Agli Ólafssyni, sem fer með aðalhlutverkið í sýningunni, leikur sjálfan Jean Valjean sem er á stöðugum flótta undan fortiðinni og lögreglumannin- um Javert. Eins og flestu leikhúsáhuga- fólki er líklega enn í fersku minni, lék Egill einnig eitt aðal- hlutverkið í uppfærslu Þjóð- leikhússins á „Gæjum og píum“ hér um árið og á síðasta leikári tók hann þátt í sýningu íslenska dansflokksins á „Ég dansa við þig,“ þó ekki sem dansari, held- ur sem undirleikari og söngv- ari. En sviðsreynsla Egils nær þó nokkuð lengra aftur, því hann hefur tekið þátt i fleiri leikhúsverkum, meðal annars Gullna hliðinu, Grænjöxlum, Prinsessunni á bauninni, Kirsi- blómi á Norðurfjalli, Súkkulaði handa Silju og bállettinum Sæ- mundur Klemensson. Auk þess hefur hann leikið í fjölda kvik- mynda. Núna rétt fyrir jólin átti ég örstutt spjall við Egii og spurði hvað hefði leitt hann út í leiklistina. „Fyrir mörgum árum var ég viðloðandi Leiklistarskóla SÁL,“ svarar Egill. „Ég var ekki í skól- anum sjálfum, en var svona í slagtogi með því fólki sem í skól- anum var að því leyti að ég var að mússísera þar. Síðan má segja að tilviljanir hafi leitt mig hingað. Ég hef aldrei verið við nám í leik- listarskóla en hef alltaf haft áhuga á leikhúsi og hélt að ég myndi þróast þar sem músíkant og semja fyrir leikhús. En menn virtust ekki vilja mig sem slíkan og þá var bara að trana sér fram sem leikari. Þó er ljóst að flest þau stykki sem ég hef verið þátttakandi í, hafa gengið út á músík. Það hef- ur verið leitað til mín í þeim tilfellum sem hefur vantað mann til að spila og syngja. Það má eiginlega segja að ég sé einhvers konar músíkleikari." Nú hefur þú leikið annars Egill Ólafsson í hlutverki Jean Valjean í Vesalingunum konar hlutverk en músikhlut- verk í kvikmyndum og þú hefur verið meðlimur í Félagi islenskra leikara í nokkur ár, svo Hklega ertu „alvöru" leik- ari. Áttu þér eitthvert drauma- hlutverk? „Já. Hamlet. Hvem langar ekki að leika Hamlet. Ég mundi ekki slá hendinni á móti því.“ Þú segist ekki hafa stundað nám í leiklistarskóla. Hefur það háð þér í leikhúsinu? „Nú veit ég ekki. Ég hef ekki reynt nema aðra leiðina. Annars held ég að vandamálin sem upp koma í leikhúsi, séu áþekk hjá öllum leikurum - þó aðallega þetta með að fá tilfinningu fyrir leik- húsinu. Það er allt annað að standa fyrir framan kvikmynda- tökuvél. Þessi tilfmning er einhvers kon- ar ást á því að vera á sviðinu. Maður verður að ganga þeirri til- finningu á vald. Það er vandamál ef mönnum finnst þeir ekki geta það. Hvað sem allri skólun líður, þá gerir hver og einn leikari hlut- ina á sinn hátt. Hver leikari lætur öll ráð og alla kennslu lönd og leið þegar hann er kominn á svið- ið; þá er það bara hann sjálfur sem blífur." Hlutverk þitt í Vesalingunum er eflaust þitt stærsta á sviði til þessa og í sýningunni er hvert orð sungið. Verkið er þó byggt upp á hádramatísku verki Viktors Hugo, þar sem eiginlega má flokka Jean Valje- an sem skapgerðarhlutverk. Hvort lítur þú á þetta sem söng- hlutverk eða skapgerðarhlut- verk? „Ég lít á það sem skapgerðar- hlutverk. Það er í rauninni ekki svo langur vegur milli þess að tala eða syngja texta. Eins og Guðmundur Jónsson segir, þá er söngur bara framhald af mæltu máli. Hvort sem maður syngur eða talar hlutverk, þarf maður að koma tilfinningum og líðan til skila. Það þarf að gera í ríkum mæli í Vesalingunum, svo ég held að ekki fari milli mála að þetta er skapgerðarhlutverk. Veistu, að ef til er „absólút" leikhús, mundiég segja að þetta verk væri það. í því er allt til stað- ar. Vesalingamir er ekki eiginleg- ur söngleikur, heldur ópera og hefur byggingu óperunnar. Allur textinn er sunginn eins og í óperu og það er ólíkt venjulegum söng- leik. Oft er textinn í Vesalingun- um þannnig í eðli sínu, að músíkin víkur fyrir þunga orðanna. En það má líka segja að hið tal- aða orð sé músík, því hvert tungumál í veröldinni hefur sín blæbrigði og hrynjandi. Það er músík í öllum tungumálum." Jean Valjean í Vesalingunum er afbrotamaður, sem ákveður að ganga veg dyggðarinnar og ástunda mannkærleika í nafni Guðs. Hann á þó stundum í basli með andstæðurnar gott og illt í sjálfum sér og þarátta þessara andstæðna endurspegl- ast í því samfélagi sem hann lifir í, allt til loka verksins. Er hægt að segja að einhver sigur- vegari sé i verkinu? „Nei. Enginn sigurvegari og ekkert svar. Menn vilja oft fá konkret" svar í leikhúsi. í Vesal- ingunum er ekkert svar að finna, bara ótal spumingar. Ég held að ástæðan fyrir því að þetta verk á erindi við okkur, er að það fjallar um réttlæti og siðferði. Við vitum öll að ekkert of mikið er til af réttlæti í heiminum, þótt við séum að komast á síðasta hluta 20. ald- arinnar. í verkinu er líka komið inn á fátæktinua og hún er vissu- lega til staðar enn þann dag í dag. Það má segja að í Vesalingun- um, sigri einstaka persóna fyrir sjálfa sig, en í því er enginn sam- félagslegur sigur. Og réttlætið. f verkinu nær þetta svokallað rétt- læti til nokkurra; það er réttlæti sem hið opinbera hefur á valdi sínu í þessu tilfelli eins og svo oft áður.“ Súsanna Svavarsdóttir
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.