Morgunblaðið - 24.04.1988, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. APRÍL 1988
þar sem hann fagnaði því, að bæjar-
stjórinn hefði sýnt „aimenna
skynsemi" í gerðum sínum. Jafn-
framt var birt framhaldsgrein í
tveimur hlutum með upplýsingum
um alnæmi og niðurstöður skoðana-
könnunar, þar sem fram kom, að
58% aðspurðra voru sammála að-
gerðum bæjarstjórans.
Kapourales lýsti því ennfremur
yfir, að „Steve fengi ekki að fara
í laugina" þrátt fyrir að öruggt
ætti að vera, að engin hætta staf-
aði af honum þar. Þetta skipti í
rauninni engu máli lengur, þar sem
eftir þessa auðmýkingu reyndi
Steve aldrei framar að fara í laug-
ina. Eins var með marga aðra.
Reyndar fór svo, að sundlauginni
var lokað sökum skorts á eftirliti
þar nokkrum vikum síðar, enda
hafði hún aldrei skipt neinu veru-
legu máli í bæjarlífínu.
Warden beið þess, að uppnámið
af völdum málsins tæki að dvína.
Engu að síður héldu heitar umræð-
ur áfram út allt sumarið í lesenda-
dálkum blaðsins. Ethel Kimberlain,
sem áður hafði búið í Williamson,
fordæmdi íbúana þar og hélt því
fram, að þeir væru „Qandsamlegir,
ónærgætnir og gersamlega skiln-
ingslausir á sorglegar aðstæður
annarra." Einn af bæjarbúum,
Patricia Bevins, svaraði um hæl og
spurði: „Hvenær fengu sjúkdómar
mannréttindi?" Wilma Dunn orti
ljóð, sem var efnislega á þessa leið:
„Hugsanir mínar eru fullar af skelf-
ingum alnæmissjúkdómsins, afleið-
ingu þess að óhlýðnast Guði. Það
er verið að leggja eyru við rödd
Satans ef því er haldið fram, að
ekkert sé ahugavert við það, að
skepnuskapur og kynvilla verði
hluti af daglegu lífí.“
Staður til að fela sig-
Þegar hér var komið var Steve
Forrest í rauninni orðinn fangi á
heimili systur sinnar. Fólk hægði á
bílum sínum er það ók framhjá
húsinu í von um að sjá honum
bregða fyrir. „Þú getur ekki lifað
eins og einsetumaður, lokaður inni
í húsi um alla framtíð,“ sagði faðir'
hans. Steve, sem nú var farinn að
drekka ótæpilega, bar hins vegar
aðeins eina von í bijósti. „Ég vil
deyja.“
Snemma f ágúst þoldi hann ekki
við lengur, en hringdi í heilbrigðis-
yfírvöld í Vestur-Virginíu. Tom
Dobbs, sem stjómar upplýsinga-
starfsemi gegn alnæmi í ríkinu,
bauðst til þess að útvega honum
húsnæði í Charleston. Þar átti Steve
bæði að geta fengið læknisaðstoð
og andlegan stuðning. Hann gæti
einnig fengið starf við áætlun, sem
hrinda átti í framkvæmd, til þess
að hindra útbreiðslu alnæmis í
ríkinu. Bezt af öllu yrði þó, að eng-
inn myndi þekkja hann þar.
Kvöld eitt nokkrum dögum áður
en Steve yfírgaf Williamson fór
faðir hans með hann á ölkrá. Er
þeir settust niður við barinn stóðu
mennimir, sem sátu næstir þeim,
upp úr sæti sínu og fluttu sig fjær.
Suma þeirra hafði faðirinn þekkt í
yfír 40 ár.
Nokkmm dögum síðar fór Steve
burt frá Williamson. Er hann ók
bílnum út úr bænum, niður þröngan
dalinn, sem liggur til Charleston,
gat hann ekki varizt hugsunum,
sem sóttu að honum um heimabæ
hans. Þetta var kristið samfélag,
sem m. a. hreykti sér af mörgum
kirkjum. Liz, systir hans, komst svo
að orði um bæjarbúa: „Þeir segja,
að þeir elski Guð, en trúað fólk á
ekki að koma svona fram.“ Steve
fór að velta því fyrir sér, hvort hún
hefði ekki rétt fyrir sér, þegar öllu
var á botninn hvolft. „Þeir hafa
andúð á kynvillingum, innflytjend-
um, kaþólikkum," hugsaði hann
með sjálfum sér. „Hvernig geta
þeir farið til himna þegar þeir hata
alla?“
Eftirmáli
Þrátt fyrir veikindi af og til lítur
Steve Forrest út fyrir að vera hress
og heilbrigður. Enginn veit hins
vegar hve lengi það mun vara.
Hann hefur aðeins tvisvar sinnum
snúið aftur til Williamson og þá
komið og farið að hóttu til. Hann
óttast að einhveijir muni bera
kennsl á hann og þá jafnvel rejma
að skjóta hann eða kveikja í heim-
ili föður hans. En saga hans heldur
áfram að ganga á milli manna í
bænum. Hjá sumum vekur hún
hræðslu, hjá öðrum kemur hún við
samvizkuna.
Tökum sem dæmi Karen, systur
Steves. Hún hefur að minnsta kosti
einu sinni á síðustu vikum verið
kölluð fyrir á skrifstofu skólastjór-
ans fyrir slagsmál við skólafélaga
sína, sem gerðu grín að bróður
hennar. Svipur hennar fyllist hörku
og heift, þegar talið berst að þessum
„heimsku fábjánum". Hún hyggst
flytja burt þegar hún útskrifast úr
framhaldsskóla í júní nk. „Mér er
sama, hvert ég fer. Ég vil bara
komast burt.“
Liz, systir Steves, segir að
tengdafólk hennar sé hætt að koma
í heimsókn og gamlir vinir snúi við
henni baki úti á götu. „Ég veit,
hvað þeir eru að segja. Þama er
systir náungans, sem fékk alnæmi."
Faðir Steves er líka bitur og seg-
ir, að það eigi eftir að koma upp
fleiri alnæmistilfelli á þessu svæði.
„Sumir af þessum mönnum, sem
hafa verið svona harðneskjulegir,
svona grimmir og tillitslausir, fá
þá að hugsa sig um, því að það
verða þeirra böm.“
Sam Kapourales, sem varð sam-
stundis frægur af málinu, veltir því
nú fyrir sér hvort hann hafí gert
rétt. „Mér fannst ég vera ábyrgur
gagnvart meirihlutanum," segir
hann, „en ég ætlaði mér vissulega
ekki að særa piltinn."
Beðið fyrir Steve
Predikarinn Pat Garland hefur
líka áhyggjur af því, að hann kunni
að særa Steve. Garland, sem star-
far sem trúboðsprestur á vegum
babtistakirkjunnar, trúir því, að al-
næmi sé „plága frá drottni" send
til þess að refsa kynvillingum. En
kristnir menn eiga ekki að snúa
baki við náunga sínum. „Ég er að
velta því fyrir mér hvort Steve Forr-
est vilji ræða við mig,“ segir
Garland, en þeir hafa aldrei hitzt..
„Ég er reiðubúinn til að gera allt
sem ég get til að hjálpa þeim, sem
gengur með þennan sjúkdóm."
Sama er að segja um prestana
Roberta og Neil Mogensen, hjón,
sem starfa saman við biskupakirkj-
una í St. Paul. Neil Mogensen hefur
mælt með meiri samúð í garð al-
næmissjúklinga í predikunum
sínum og bæði hafa þau beðið fyrir
Steve Forrest. „Óttinn við alnæmi
getur reynzt siðmenningunni
hættulegri en sjúkdómurinn sjálf-
ur.“
Raunasaga Steves Forrest væri
ekki til einskis ef hún yrði til þess,
að menn drægju af henni vissa
lærdóma og þá einkum hvaða ráð-
stafana beri að grípa til í öðrum
smábæjum er alnæmi tekur að
breiðast út um öll Bandaríkin. En
þetta er saga án endis, harmleikur,
þar sem þijótinn vantar, nema þá
helzt, að það sé óttinn.
Aðeins sjúklingurinn sjálfur hef-
ur fundið svarið með því að reyna
að sætta sig með hægð bæði við
4j>
sjúkdóminn og fólkið í heimabæ
sínum. Hann segir „Ég ætti að
hata það, en ég get ekki hatað
nokkum mann lengur."
Þann dag, sem Steve yfírgaf
Williamson, nam hann staðar til að
taka bensín á bensínstöð í suður-
hluta bæjarins. Phyllis, frænka
hans, — sú sem setti upp skiltið
„Öll umferð bönnuð“ við húsið sitt
— kom næst á eftir á sínum bíl.
Hún gekk til hans, þar sem hann
sat undir stýri og sagði: „Ég sé
eftir öllu, sem ég gerði." Phyllis,
sem er gift efnaðum kolanámueig-
anda, sagði við Steve í gegnum
bílgluggann, að henni þætti vænt
um hann og að hún skammaðist sín
fyrir sína eigin vanþekkingu.
„Ég var hrædd,“ sagði hún að
lokum og tárin komu fram í augu
hennar.
Um leið og Steve sneri lyklinum
til þess að setja bílinn í gang þurrk-
aði hann sjálfur tár úr augum sér
og sagðí: „Ég skil, því að ég er líka
hræddur."
‘ (Þýtt úr US News & World Report)