Morgunblaðið - 24.04.1988, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. APRÍL 1988
Ég hélt að það væri að vora og hlýna
og vonin hún kemst yfir ailt
En þegar ég háttaði í holuna mína
var helvítið is jökul kalt.
Gæti verið pistill vikunnar. Nema
hvað höfundurinn, sem þetta orti
eitthvert kalt vor, hefur áreiðan-
lega átt kaldara ból en við nútima
hitaveituböm. Oft hefur vísan rifj-
ast af gefnu tilefni upp á sein-
komnum vorum. Birtan bregst þó
aldrei. Og birtir f sinni þótt ylinn
vanti. Seint ætlum við samt að
verða raunsæ og búast við þessum
svölu hefðbundnu vorum hér norð-
ur undir heimskautsbaug. Gleðj-
ast svo yfír hinum sem ánægjuleg-
um uppákomum. Enda enn býsna
margir í iandinu sem ólust upp á
hlýviðrisskeiðinu mikla milli
1925-65. Svoleiðis fólk ganar út
f ófæruna á vorin.
Ekki hvarflaði að þessum
pistlahöfundi, sem hann kom út
af fundi og steig upp í bílinn sinn
í ágætisveðri á Hverfisögunni um
7 leytið á þriðjudagskvöldi í sl.
viku, að skenkja því hugsun hvort
óhætt væri að renna upp í Skíða-
skála í Hveradölum á eftir félög-
unum sem famir voru í rútubfl frá
Guðmundi Jónassyni. Ofan við
Árbæ fór vindur að taka í bflinn,
fyrsta aðvömn. Næsta aðvömn á
Sandskeiði, þar sem skafrenning-
urinn iðaði í strengjum yfir veginn
og loks komin iðandi ofanhríð og
skafrenningur yfir hálan veginn
þegar hækkaði ofan við Litlu
kaffistofuna. Mundi maður nú
ekki missa af beygjunni og fylgja
vegabrúninni inni á Þrenglsaveg?
Upp brekkuna neðan Skfðaskál-
ans sást varla lengur vegabrúnin,
hvað þá Skfðaskálinn handan veg-
arins. Eina úrræðið að aka út á
vegabrún, bíða til að hleypa bflum
framhjá, og taka svo snarlega
U- beygju yfir á hinn kantinn til
að rekja sig með honum að inn-
keyrslunni að Skálanum. Hefði
verið vitið meira að fara að dæmi
skemmtikraftsins á leið austan
megin frá, sem sneri við. En van-
inn og þijóskan láta ekki að sér
hæða. Stakan hans Bjama Gísla-
sonar á við þennan bflstjóra:
Dlt er að finna eðlisrætur,
allt er nagað vanans tönnum
Eitt er víst að fjórir fætur
færu best á sumum mönnum.
Er eins og þessi snöggu veðra-
brigði komi okkur alltaf á óvart.
Þó em þau og hafa alltaf verið
einkenni á veðráttu þessa lands.
I Skíðaskálanum var bíllinn auð-
vitað skilinn eftir, enda mátti hinn
vani bflstjóri frá Guðmundi Jónas-
sjmi hafa sig allan við að koma
okkur í bæinn upp úr miðnættinu.
Morguninn eftir vom allir að
sækja bfla sína við vegabrún í
blíðskaparveðri. Aðeins einn hafði
þó farið út af. Var þó á hjólunum.
langt utan og neðan vegar.
Ekki var þó hægt að kenna
veðrinu um óhugnanlegu bflvelt-
una á Vesturlandsvegi við Korp-
úlfsstaði síðdegis á sunnudag.
Fólksbfllinn sem kom úr bænum
á móti rútunni okkar á breiðum
og steyptum veginum sveiflaðist
skyndilega í langan sveig á fullri
ferð, þvert yfir akbrautina framan
við rútuna, út af háum vegkantin-
um, fór nokkrar veltur með gnei-
staflugi og stöðvaðist saman-
klesstur á þakinu. Bflstjóri rút-
unnar hafði þegar kallað á lög-
reglu og sjúkrabfl um talstöðina
meðan á veltunni stóð. Og viti
menn, andartaki siðar sást á koll
út um brotna afturrúðuna og tveir
piltar mjökuðu sér á maganum
út um mjótt opið. Höfðu verið í
beltum í veltunni og losuðu sig
snarlega til að mjaka sér á mag-
anum eftir loftinu og út. Enda
komungir og mjóir. Sýndust heil-
ir. Eftir fáar mínútur var sjúkra-
bfllinn kominn á vettvang. Vel af
sér vikið. Líklega staðsettur í
Árbæ.
Piltanir höfðu á ferðinni verið
að vesenast eitthvað og litið af
veginum og akstrinum, að því er
okkar bflstjóri hafði eftir þeim.
Svo óhugnanleg sýn vekur óhug
og hugleiðingar um allt það stór-
hættulega „vesen", sem menn
hafa uppi í akstri og þær freisting-
ar sem þeir koma upp í bflum
sínum til þess. Má nefna snæld-
umar, sem bflstjóramir halla sér
til að skipta um og lesa á. Bflasím-
ana, sem þarf að líta á til að velja
númer og tala meðan bfllinn er á
ferð. Sígarettukveikjarana sem
bflstjórar eru að gjóa augunum á
og kveikja sér í sígarettu. Ekki
langt síðan kona með bam lenti
í slysi við að missa logandi síga-
rettuna á gólfið og beygja sig
ósjálfrátt til að grípa hana upp.
Freistingin er lævís og óþarfi að
hlaða slíkum upp í kring um sig.
Kannski ráð að íjarlægja slíkar
freistingar úr fiölskyldubflnum,
a.m.k. ef þar geta sest undir stýri
djarfhuga nýgræðingar, sem ekki
hafa enn hlotið viðbragðsfestu við
óvæntum uppákomum. Ekkert
vantraust í því. Slíkt tekur langan
tíma og þjálfun.
Taugakerfi viðvaninganna
hlýtur raunar eðli málsins sam-
kvæmt að vera þanið undir stýri
á farartæki á hraðferð meðan
ósjálfráðu viðbrögðin eru ekki
komin á fast. Taugamar á unga
bflstjóranum, sem á vegi mínum
varð á Laugaveginum, hljóta þó
að vera í þvflíku ólagi að ekki
hentar í bfl á ferð. A móts við
húsið 160, ég á hægri akrein úr
bænum, vindur hann sér snögg-
lega af ytri akreininni þvert fyrir
mig og inn á lóðina við Víðis-
húsið. Ég ek áfram að gang-
brautarljósunum, er siðasti bfll til
að beygja á grænu ljósi upp Nó-
atúnið. Þá geysist strákur út af
lóðinni þeim megin og þvert fyrir
mig aftur. Hefur ætlað að stytta
sér leið, ef hann næði ekki ljósi.
Mér varð fyrir að styðja á flaut-
una um leið og ég færði mig snar-
lega yfir á hina akreinina og var
nokkuð samsíða honum langleið-
ina að Miklubraut. Er að fara út
á hliðarbrautina til að taka beygj-
una inn Miklubrautina, er hann
víkur sér snarlega fram fyrir minn
bfl og stansar, enda ekki komið
grænt ljós. Stígur út, kemur að
bílum og hrópar: þú átt ekki að
vera með þokuljósin, það er ólög-
legt! Hvaða þokuljós hann sá veit
enginn enn þann dag í dag. Nú
er komið grænt ljós, en strákurinn
úti, svo hvorugt kemst áfram. Um
leið og hann vindur sér upp í bflinn
aftur kemur rautt, svo hann tekur
af stað með hávaða og sveiflar
sér yfir eina akrein á þá þriðju
og hverfur yfir Miklubrautina á
grænu með látum. Hvað er hægt
að gera við svona fólk í umferð-
inni? Er kannski hægt að prófa
taugakerfi bílstjóra áður en ök-
uskírteini er fengið?
Líklega hafa íslenskir áhorf-
endur lítt skilið í Fyrirmyndarföð-
umum í sjónvarpinu um daginn,
þegar hann varð að sækja 17 ára
son sinn og vin hans á lögreglu-
stöðina eftir að strákamir höfðu
framið það alvarlega brot að aka
fjölskyldubflnum, án þess að
nokkur fullorðinn væri með. En
þar í landi verður einhver fullorð-
inn með gilt skírteini að vera með
og bera ábyrgðina í bíl með ungl-
ingi með bráðabyrgðapróf þar til
hann hefur þjálfast. Auðvitað
þurfa allir einhvem vegin að fá
þjálfun. En helst ekki of dýru
verði keypta. Allrar ánægju í
lífinu verður víst best notið í hófi.
Og minnir á orð prófessors Sig-
urðar Nordals: :„Það er mjög
ánægjulegt að vera dálítið dmkk-
inn, á dálitlum hesti, í dálítilli
rigningu“.
„Landið sem allirmenn
þiá að sjá'
(Mark Twain)
Fá lönd eru jafn hrífandi og
Indland. Hin mörg þúsund ára
gamla menning er litrík og
framandi í augum vesturlanda-
búa og óvíða gefur að sjá aðrar
eins andstæður. Menning og
minjar sem eiga sér engar
hliðstæður. Fólkið, dýralífið,
ævagamlar borgir, einstæð
listaverk og menningarQár-
sjóðir sem láta engan mann
ósnortinn.
Flogið er með AIR INDIA frá
London til Delhi, höfuðborgar
Indlands. Þaðan liggur leið til
Kathmandu, Nepal og Hima-
laya. Því næst sigling á Ganges-
fljótinu og heimsóknir í hinar
frægu hallir og musteri, til
dæmis í Kajuraho, Agra,
Amber, Jaipur og Fathepur
Sikri.
•Innlfalið í verðl er glsting á lúxus hótelum,
hálft fæði og kynnisferðir.
Ferðinni lýkur svo í Bombey,
viðskiptahöfuðborg Indlands,
þar sem ólíkir menningar-
straumar mætast.
Aukavika í Góa,
eða Suður-Indlandi.
Indíafarar Sögu geta fram-
lengt dvölina við sólgylltar
strendur Góa, einum þekktasta
baðstaðnum við Indlandshaf,
eða farið í vikuferð um Suður-
Indland.
Indland: Brottför 5. nóv-
ember, íslenskur fararstjóri,
19 eða 24 dagar.
Sérstakt kynningarverð til
15. maí, 133.600 kr.*
FERDASKRIFSTOFAN
essemm/slA 21.17