Morgunblaðið - 21.07.1988, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 1988
49
Bekkjarbræðraminning:
Guðjón A. Kristinsson
Jón Hj. Gunnlaugsson
„Brautskráningin hátíð vors og
gleði að vanda, hvítu húfumar sett-
ar upp og gengið fylktu liði út í
grænkuna og blámann. Blóm í
barminum."
Þannig minnist ég dagsins er
leiðir skildu að loknu stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1939. Við vorum 18 að tölu
og höfðum eigi aðeins sótt sama
skóla fjóra til fímm vetur, heldur
langflest búið undir þaki hans jafn-
lengi og deilt vonum og vonbrigð-
um. Vonabjarmann ber þó yfir allt
í minningunni og þar sat æskugleð-
in í öndvegi. Svo nánum böndum
bast þetta unga fólk að þótt ár og
áratugir liðu stundum milli endur-
funda, er fram liðu stundir, var eins
og allt hefði gerst í gær þegar þar
að kom. Þessa tilfinningu frá skóla-
árunum kannast flestir við, og hún
er þeim mun nærgöngulli sem
bekkjarögnin var fámennari, sam-
býlið nánara og samvistimar lengri.
Til skamms tíma hafði Karon
aðeins feijað þrjá úr hópnum yfir
ósinn, sem allra bíður, og vér hinir
15 vorum teknir að vona að fyrir
oss öllum lægi vinafundur á vordög-
um næsta árs, þegar liðin verður
hálf öld síðan hópurinn tvístraðist
og hver hélt sína leið. En þá eru
tveir af oss skyndilega burt kallaðir
á sama sólarhringnum, 8. júlí; þeir
Guðjón Á. Kristinsson, fyrrum
kennari og skólastjóri, og Jón
Hjaltalín Gunnlaugsson læknir,
báðir búsettir í Reykjavík. Þá eru
13 eftir og „guð má ráða hvar við
dönsum næstu jól“ og hveijir ná
höndum saman í gamla skólahúsinu
á vordögum næsta árs. En það blas-
ir þegar við að skörð verða þá fyr-
ir skildi.
Guðjón og Jón Hjaltalín komu
báðir að vestan, af Ströndum og
úr Djúpinum, með seltu í blóðinu
og sjávarloft í vitum. Voru þó um
flest ólíkir nema drengskap, sem
báðum var áskapaður. Einnig báðir
ofurlítið dulir, þó manna glaðastir
á góðum stundum.
Guðjón svalur og bjartur yfirlit-
um líkt og tilvísun á titil kvæða-
safns Jakobs Thorarensen, ná-
frænda síns. En undir ljósum
makka og björtu yfirbragði blun-
duðu heitar tilfinningar og ríkt
skap. Hjarta hans tók sterklega
undir margt í Rammaslag Stefáns
G. sem við kváðum oft í á daga á
Sal og víðar:
Undir bliku beitum þá /
bát og strikið tökum
stígum vikivakann á /
völtum kvikubökum.
Margt lá vel fyrir Guðjóni, ekki
síst tungumálanám. Hann hóf nám
í læknisfræði en stundaði síðan
enskunám í Edinborgarháskóla um
skeið og gerðist kennari. Hann
kenndi við Héraðsskólann. og
Menntaskólann á Laugarvatni, í
Borgarnesi, Reykjavík og á ísafirði,
þar sem hann var skólastjóri gagn-
fræðaskólans í ein sjö ár, frá 1954.
En síðar lagði hann stund á skrif-
stofustörf í Reykjavík. Mér sagði
Bjarni Skólastjóri á Laugarvatni,
sem bæði var kröfuharður við sjálf-
an sig og aðra, að margan góðan
kennara hefði hann haft en í
fremstu röð þeirra hefði Guðjón
Kristinsson verið, bæði sökum lær-
dóms og lagni við kennsluna með
aga. En höfuðkennslugrein hans
var enska og nemendur hans báru
honum gleggst vitni með góðum
námsárangri. Annars sannaðist það
á Guðjóni eins og mörgum öðrum,
sem voru manni nákunnugir í skóla,
að leiðirnar lágu síðan alltof sjaldan
saman upp frá því og framhalds-
kynnin urðu eftir því. En hann gat
ekki orðið annað en hann var að
eðlisfari, drengur góður, og því er
minningin um hann heið og björt.
Leiðir okkar Jóns Hjaltalíns
Gunnlaugssonar skildu einnig skjótt
eftir stúdentspróf. En að loknu
læknisprófi varð hann starfandi
læknir á Siglufirði um 8 ára skeið
og aðstoðarlæknir við sjúkrahúsið
þar, og ég fylgdist með honum
álengdar fyrir milligöngu skyldfólks
konu minnar, sem þar bjó. Upp frá
því var Jón starfandi læknir í
Reykjavík og aðstoðarlæknir við
fæðingardeild Landspítalans um
árabil. Hann var heimilislæknir
okkar hjóna í mörg ár, uns hann
lét af störfum.
Jón Hjaltalín var að sínu leyti
jafn keltneskur ásýndum og Guðjón
var norrænn, dökkur yfirlitum, hár-
ið óvenju þykkt og snarliðað og
svipurinn ljúfmannlegur. Stærð-
fræði og líffræði virtust hugleikn-
ustu námsgreinar hans í mennta-
skóla. Fáa vissi ég skemmta sér
jafn konunglega við að leysa dæmi
og stærðfræðiþrautir og krota
formúlur, hvar sem því var við kom-
ið. Hann gat skellt upp úr ef hann
datt ofan á óvæntar og hnyttilegar
lausnir, og það á ólíklegustu tímum
sólarhringsins. Svipað var upp á
teningnum þegar hann var að fást
við skákþrautir. Slíkum mönnum
eru „stúderingar" lífsnautn og and-
leg Tiauðsyn. Þeir eru aldrei einir,
þeim leiðist ekki meðan viðfangs-
efnin bíða, þeim verður allt að opin-
berun sem opnast þeim.
En jafnframt því að vera sjálfum
sér nógur í einrúmi var Jón Hjalta-
lín mannblendinn í besta lagi, hrók-
Olgeir Sigurvins-
son — Minning
Fæddur 30. september 1905
Dáinn 12. júlí 1988
Þegar landið okkar skartar sínu
fegursta, sem við augum lítum dag-
lega, erum við oft dáleidd af fegurð
þess, sem kemur fram í ýmsum
myndum, en við gleymum oft þeim
sem á undan eru famir af sjónar-
sviðinu sem áttu sinn mikla þátt í
því velferðarþjóðfélagi sem við nú-
íifandi hrærumst í.
Það var aldamótakynslóðin sem
hér á mikinn þátt í að svo er. Þessi
kynslóð var mjög hörð af sér, bar-
ist var við elda og ísa, eins og þær
sem á undan henni byggðu ísland.
Oft var þröngt í búi og allur
aðbúnaður frábrugðinn því sem nú
er. Þessir íslandssynir og dætur
börðust því hörðum höndum við
harðindi og fátækt, en þrautseigja
og dugnaður þessa fólks var með
ólíkindum, óþijótandi baráttuvilji
og trúin á landið var þeirra hugar-
fóstur, um betri tíð og blóm í haga.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
einn af þessum dugmiklu bráttu-
mönnum þess tíma, Olgeir Sigur-
vinsson, sem andaðist 12. þ.m. nær
83 ára að aldri.
Olgeir var fæddur að Staðarhóli
í Saurbæjarhreppi í Dalasýslu 30.
sept. 1905. Foreldrar hans voru
Sigurvin Baldvinsson og Katrín
Böðvarsdóttir. Hann var einn af
stórum systkinahópi. Lífskjör voru
í þá daga ólíkt því sem nú gerist,
fátækt mikil og oft erfitt að metta
marga munna. Það varð því hlut-
skipti margra að skilja við foreldra
og systkini sín, og verða tekin í
fóstur af vandalausum. Hlutur 01-
geirs var því sá, að skilja við for-
eldra og systkini. Ungur fór hann
úr foreldrahúsum til afa míns og
ömmu, Guðmundar Stefánssonar
og Valgerðar Brandsdóttur sem
bjuggu þá á Nýp á Skarðsströnd.
Það ólst Olgeir upp til 16. ára ald-
urs. Ég veit að þessi heiðurshjón
hafa reynst honum vel, enda var
Olgeir þeim góður og hjálpsamur.
Síðan fór Olgeir að vinna fyrir sér,
eins og það er kallað, við ýmis
sveitastörf, sjómennsku og póst-
ferðir í Dölum. Ungur tók hann
bílpróf í Reykjavík, og eftir það var
akstur hans aðalstarf upp frá því,
í Reykjavík og víðar á Suðurlandi.
Hann var góður og farsæll ökumað-
ur alla tíð.
Olgeir var harðduglegur og fylg-
inn sér við öll þau verk sem hann
tók að sér, ósérhlífinn með afbrigð-
um, þótt heilsan hafi ekki alltaf
verið uppá það besta, samviskusam-
ur og heiðarlegur í hvívetna, dyggð
sem prýðir hvern mann.
Olgeir var greiðvikinn og gerði
mörgum góðan greiða, þegar svo
stóð á og þóknun ekki tekin fyrir,
margir voru þeir sem þess nutu.
Olgeir missti konu sína fyrir all-
mörgum árum, hún hét Jóhanna
Ámadóttir frá Grindavík, mikil
myndar og sæmdarkona. Hún var
manni sínum mikil stoð, ekki síst í
veikindum hans gegnum árin, hann
átti við heilsuleysi að stríða mörg
síðustu árin, og var vistmaður á
Hrafnistu í Reykjavík þegar hann
lést. Olgeir og Jóhanna áttu tvær
dætur, Erlu og Guðborgu, báðar
giftar og búsettar hér syðra. Jó-
hanna var gift áður Guðmundi Er-
lendssyni sjómanni í Grindavík sem
drukknaði þar í sjóróðri á besta
aldri, þau áttu tvo syni, Árna og
Erlend. Þeir eru báðir giftir og
búsettir í Reykjavík og Kópavogi,
allt er þetta mikið sómafólk.
Nú er þessi aldurhnigni vinur
okkar hjónanna allur, efst í huga
okkar við þessi vistaskipti hans er
guðsblessun honum til handa á hinu
nýja tilverustigi, og svo þakklæti
fyrir trausta og góða vináttu alla
tíð.
Erfiðum sjúkdómsdögum er nú
lokið, almættið hefur tekinn hann
til sín, og við erum fullviss þess að
honum er búinn betri staður í þeirri
eilífð sem við trúum á.
Góður drengur er kvaddur í dag
með söknuði, og þakklæti fyrir allt
og allt.
Við hjónin kveðjum hann með
góðum minningum liðins tíma, og
biðjum honum allrar blpssunar.
Við sendum börnum hans og
ættingjum samúðarkveðjur.
Gestur Guðmundsson,
Kristín Katarínusdóttir.
ur alls fagnaðar í vinahópi, manna
fyrstur út á dansgólfið, hláturmild-
ur og hugumglaður. Lagði gott til
allra og vildi leysa vanda annarra,
hlaut því að verða góður og vin-
sæll læknir. Hann taldi aldrei eftir
sér sporin. Og þar sem læknis-
fræðin átti hug hans allan sinnti
hann starfinu eins og listgrein.
Þessi afstaða hans til fræðanna og
meðbræðranna hélt honum starfs-
lega ferskum og viðmótinu ævin-
lega hlýju, og var lykillinn að starfs-
heill þeirri og tiltrú sem honum
fylgdi.
Báðir voru þeir Guðjón og Jón
Hjaltalín vel kvæntir, og börn þeirra
eru sögð búin eðliskostum foreldra
sinna og hafa notið góðrar mennt-
unar. Guðjón eignaðist 4 börn en
missti seinni konu sína, Guðnýju
Frímannsdóttur frá Grímsey, fyrir
nokkrum árum og lífsvilji hans var
aldrei jáfnríkur eftir það. Eftirlif-
andi eiginkona Jóns Hjaltalíns er
Jóna Bjarnadóttir bónda á Hóli í
Bolungarvík. Við bekkjarsystkinin
vottum henni, og börnum hinna
látnu bekkjarfélaga okkar, samúð
við fráfall þeirra og deil'um með
þeim eftirsjánni á okkar vísu. Þeir
hefðu betur báðir lifað lengur við
góða heilsu.
En ekki tjóir að deila við dómar-
ann fremur en fyrri daginn. Nú
hefir þeim opnast ný sýn:
„Á hornréttum fleti milli hringsins
og keilunnar vex hið hvíta blóm
dauðans.“
Emil Björnsson
RAUPFÉLAGIð
KOSTUR FYRIR ÞIG

HRÍfA
matabkex
boubbon
400 GR-
^EX 230 GR-
kr-
kr-
kr-
kr*
kr-
KAUPFELOGIN UM LAND ALLT!
3.490.”
9.950.-
661--
83.-
67.-