Morgunblaðið - 05.11.1988, Síða 37

88ei aaaMHvöví .3 H'JOAqhaoua.i .gioajhviuohom
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 1988
T"37
Þ. (skólastjóra í Flensborg), Guð-
mundar Inga (skálds) og Halldórs
Kristjánssonar. Eins og smíðar og
annar hagleikur var listrænn í
höndum bræðranna, svo var. Júlíana
listræn við vefnað, saumaskap og
pijón ýmiskonar. Hún tálgaði einnig
og skar út.“
Líkön þau, sem Júlíana gerði af
kindum og hestum, urðu fræg og
vinsæl leikföng hjá börnum, einkum
hestalíkönin. Eg minnist þess, að
við Egill, bróðursonur hennar, átt-
um slík hestalíkön, sem hún hafði
búið til. Ég minnist þess, hversu
vænt mér þótti um minn hest, sem
var grár, „fallegur á tagl og fax“,
eins og stendur í vísunni, mikill
stólpagripur, sannkallaður íslenzk-
ur góðhestur. Mig minnir, að Egill
hafi átt sinn hest fram á þennan
dag, en minn er glataður, mun yngri
systkini mín hafa séð fyrir því, en
þá var ekki til siðs að moka leik-
föngum í börn, hin yngri í systkina-
hópnum tóku við af hinum eldri.
Gripir Júlíönu þóttu svo merkilegir
og þjóðlegir að á iðnsýningu í
Reykjavík voru henni veitt verðlaun
fyrir þá.
Eins og Júlíana var Guðjón Hall-
dórsson, bróðir hennar, hagleiks-
maður frá bernsku. Honum lét vel
að smíða úr málmi og gerði margan
fagran smíðisgrip úr eir og öðrum
málmtegundum, en járnsmíði varð
lengstum hans ævistarf. Um það
segir m.a. í Súgfirðingabók: „Þegar
Guðjón settist að í Súgandafirði,
voru vélbátamir að koma hver af
öðrum, en enginn sem við þeim tók
kunni neitt á vélar. En oft urðu
bilanir á vélunum. Þá kom hinn
ólærði smiður frá Hóli í Onundar-
firði, sem aldrei hafði séð vélar
áður, og tók að aðstoða menn og
gera við bilaða hluti, taka sundur
vélar og setja saman aftur, kveikja
rör, sverfa, smíða nýja hluti. Allt
var á iði í kringum hann. Hann
keypti fljótlega ýmiskonar vélar og
tæki til starfsins, svo að lítið sem
ekkert þurfti að leita út úr plássinu
með viðgerðir véla, nema um stór-
viðgerðir væri að ræða. Þá varð að
fara til ísafjarðar.
Guðjón vann sýknt og heilagt og
mátti raunar aldrei um fijálst höfuð
stijúka vegna anna. Útgerðin
treysti á starf hans og hæfileika.
Ekki skal um það sagt, hvort sjó-
menn hefðu viljað vera prestlausir
eða Guðjónslausir, ef um það hefði
verið að velja, en víst er það, að
margan sunnudag um messu vann
Guðjón með sjómönnum, til þess
þeir gætu rennt á sjóinn á mánu-
daginn."
Margt var líkt með þeim feðgum,
Guðjóni og Agli. Með þeim var alla
tíð mjög kært, og á Agli sannaðist
hið fornkveðna, að ekki fellur eplið
langt frá eikinni. Að nokkru fetaði
hann í fótspor hins hæfileikaríka
föður síns. Hafði áhuga á vélum
og vélsmiði og lærði til þeirra hluta.
Þröngur efnahagur kom þó í veg
fyrir langa skólagöngu á þessu
sviði, en minna vélstjóraprófi lauk
hann í Rvík 1937 og hinu meira
1946. Sem unglingur þráði hann
að fara í meiriháttar vélfræðinám,
en allsleysi kreppuáranna kom í veg
fyrir að slíkt gæti orðið. Kornungur
varð hann að fara á sjóinn til þess
sjá sér farborða. Eftir að hann lauk
vélstjóraprófum varð hann vélstjóri
á fiskiskipum, aðallega frá Súg-
andafirði. M.a. var hann á gömlu
„Freyju“ með Gísla Guðmundssyni
og Ólafi Friðbertssyni, kunnum sjó-
sóknurum og aflamönnum.
Arið 1958 hófu þeir bræðurnir
Egill og Guðni að reka smiðju föður
síns saman. Guðni er lærður renni-
smiður. Voru þeir samverkamenn
til 1966, en þá var Guðni kallaður
til annarra starfa. Saman áttu þeir
þó smiðjuna til 1975, en þá varð
Egill að hætta starfi þar vegna
heyrnarbilunar. Var smiðjan þá
seld. Eftir það stundaði hann aðal-
BÚÐARKASSAR í ÚRVALI
Standast allir fullkomlega kröfur nýju reglu-
gerðarinnar (Nr. 407-1988) um búðarkassa.
Örugg og góð þjónusta.
Verð frá kr. 32.110,-stgr
Komdu við hjá okkur eða hringdu og fáðu frekari
upplýsingar.
Einar J. Skúlason hf.
Grensásvegi 10, sími 68-69-33
lega fiskvinnu og sjóróðra á lítilli
trillu, sem hann átti. Um tíma vann
hann við Skipaskoðun ríkisins.
Ásamt fleirum, hlaut hann viður-
kenningu fyrir björgunarstarf, er
bv. Júní strandaði í Önundarfirði
24. október 1963.
Á jóladag, 25. desember 1944,
gekk hann að eiga systur mína,
Lovísu Ibsen. Hófu þau búskap sinn
í húsi foreldra minna, Lovísu og
Ibsens. Ungu hjónin stækkuðu og
endurbættu húsið og fengu þar sér
íbúð. Mér er það í minni, hversu
foreldrar mínir fögnuðu þessum
ráðahag. Þau höfðu þekkt Egil frá
blautu barnsbeini, þekktu hann að
öllu góðu og fögnuðu því að fá
hann í fjölskylduna. Þau urðu held-
ur ekki fyrir vonbrigðum, því Egill
reyndist þeim ávalit sém bezti son-
ur. Þetta varð þeim mikil uppbót
fyrir það, að við hin systkinin, önn-
ur en Lúlla og Finni, vorum fiogin
úr hreiðrinu og víðsfjarri, en Krist-
ján, bróðir okkar, festi seinna ráð
sitt í Súgandafirði og ílentist þar.
Nokkrum árum seinna reistu Egill
og Lovísa sitt eigið hús á kambinum
nálægt vélsmiðjunni. Eftir að faðir
minn lézt, 26. október 1957, fluttu
móðir mín ogGuðfinnur Jón (Finni),
sem var andlega fatlaður, til þeirra
í nýja húsið. Þar áttu hún og yngsti
drengurinn hennar fatlaði, sem hún
aldrei vildi skilja við sig, öruggt og
gott athvarf þar til hún lézt 13.
október 1974. Fyrir þann mikla
kærleika og fómfýsi, sem þau Lov-
ísa og Egill auðsýndu foreldrum
okkar og Finna, viljum við systkin-
in hér syðra þakka af alhug. Ég
veit að mér er óhætt að bera fram
þessar þakkir í nafni okkar allra,
Helga á Akranesi, Arínar og Guð-
mundar í Reykjavík, Halldórs í
Keflavík og undirritaðs, sem býr í
Hafnarfirði. Ekki má heldur gleyma
hinu, að börn okkar heimsóttu þau
iðulega að sumri til og sum þeirra
dvöldu þar lengi sumars, sumar
eftir sumar. Þetta verður aldrei
fullþakkað.
Þeim Lovísu og Agli varð ekki
barna auðið. En þau eignuðust kjör-
dóttur: Guðrúnu Sigríði Egilsdóttur,
sem þau tóku miklu ástfóstri við
og hún við þau. Guðrún er tvígift.
Með fyrri manni sínum, Óskari
Ármanni Karlssyni, verkstjóra,
eignaðist hún tvo drengi: Egil
Óskar, f. 2. apríl 1966, og Karl
Steinar, f. 5. maí 1967. Seinni
maður hennar er Bjarni Kjartans-
son, skipstjóri, með honum á hún
tvo syni: Kjartan Rafn, f. 2. febrúar
1972, og Lúðvík, f. 2. október 1980.
Við fráfail Egils Guðjónssonar
munu margir sakna vinar í stað.
Egill var vinmargur, þrátt fyrir að
hann væri nokkuð dulur. Hann
flíkaði aldrei eigin tilfinningum og
óvílgjarnari mann er vart hægt að
finna. Hann barðist hetjulega við
sjúkdóm sinn þótt hann yrði að lok-
um að láta í minni pokann fyrir
honum og lúta vilja almættisins.
Hann kvartaði aldrei. En mætti
manni með hlýju og uppörvandi
brosi mitt í þjáningunni. Hann hafði
það sammerkt við föður sinn að búa
yfir léttri kímni og koma auga á
hið skoplega í lífinu. Öllum leið vel
í návist hans, ekki sízt börnum og
ungmennum, því hann var með af-
brigðum barngóður. Hvar sem hann
fór var hann höfðinglegur á velli,
beinvaxinn og samsvaraði sér vel.
Göngulagið var fastmótað en iipurt
og sýndi svo að ekki varð um villzt,
að þar sem hann fór var á ferðinni
viljasterkur skapfestumaður. Aldrei
og í engu brást hann því, sem hon-
um var trúað fyrir. Slíkur maður
var Egill Guðjónsson.
Hann er kært kvaddur, en hans
er sárt saknað. Um leið og ég og
mitt fólk sendum systur minni,
Lovísu, okkar dýpstu samúðar-
kveðjur, Guðrúnu, dóttur hennar
og Égils, og Bjarna, tengdasynin-
um, bamabörnunum, systkinum
hins látna og hans fjölmenna
frændliði biðjum við honum velfarn-
aðar og óskum þess af alhug, að
hann verði á guðsvegum héreftir
sem hingað til.
Þorgeir Ibsen
SEM YUAR BUDDUNNI
Seljum í dag, í verslun okkar
Sætúni 8, nokkur lítið útlitsgölluð
heimilistæki með mjög góðum
afslætti.

ATH!
Verslun Sætúni 8
— opin í dag
iaugardag
frá kl. 10-13.
Heimilistæki hf
• Sætúni8 •
SÍMI: 69 15 00
'■ sapuuttífUiH