Morgunblaðið - 18.05.1989, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. MAÍ 1989
Hallborg Sigurjóns
dóttir — Minning
Fædd7. desemberl921
Dáin 6. maí 1989
Yndi það sem ást þín skóp
er minn stærsti hagur.
Vanti þig í vinahóp
verður langur dagur.
(Höf. Guðlaug Bjartmarsdóttir)
Hún sefur svefninum ianga.
Kyrrð og ró hefur færst yfir sál
hennar.
Þetta er svo óraunverulegt,
amma dáin. Ég velti því fyrir mér
hvenær ég sá ömmu seinast, jú
nokkrum dögum fyrir fyrirhugaða
ferð afa og ömmu til Mallorka. Hún
og afi komu og sýndu okkur ferða-
pappírana. Þau voru að grínast með
að þau væru að flýja veturinn, því
vorið yrði komið þegar þau kæmu
aftur. Vorið kom og einnig amma
og afi. En á leiðinni heim veiktist
amma og það alvarlega. Þrír dagar
liðu og amma virtist á batavegi, en
fjórði dagurinn leið og amma lokaði
augunum.
Amma hugsaði alltaf fyrst um
bömin. Er við komum í heimsókn
fengum við alltaf eitthvað gott að
borða. Reyndin varð sú að þegar
bræður mínir fengu bílpróf og físk-
ur var hafður í matinn heima, þá
skruppum við „aðeins“ til ömmu.
Við vissum að hjá ömmu var alltaf
herramannsmatur á boðstólum
handa hveijum sem kom.
Það er erfitt að lýsa ömmu á
þann veg sem hún á skilið. Ég hef
aldrei þekkt neina manneskju sem
hafði eins mikinn góðvilja í sínu
fari. Hún var næm, fórnlunduð,
samviskusöm og dugleg. Hún var
stórkostleg persóna, persóna sem
erfítt er að skilja við.
Við vitum að lífið verður að hafa
sinn vanagang, þó sárt sé að þurfa
að viðurkenna að amma sé farin.
Við öll, er þekktum ömmu, höfum
misst mikið, þó sérstaklega afí og
böm þeirra. Við getum huggað
okkur við að vita að hún hvílir í
friði. Blessuð sé minning hennar.
Þú hefur oft, það segi ég satt,
sungið Ijóð í haga
og margan dapran getað glatt
gleðisnauða daga.
(Höf. Rakel á Þverá)
Guðlaug Edda Siggeirsdóttir
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
í dag verður til moldar borin
elskuleg amma okkar sem lést í
+
Þökkum ættingjum og vinum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og jarðarför
HELGD KARLSDÓTTUR
frá Mið-Samtúni.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Kristnesspítala fyrir langa
og góða aðhlynningu.
Guðlaugur Ketilsson,
Ingi Steinar Guðlaugsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BJÖRNS ERLENDSSONAR
frá Breiðabólsstöðum,
Bessastaðahreppi.
Vigdís Björnsdóttir, Þórir Helgason,
Erlendur Björnsson, Auður Aðalsteinsdóttir,
Dagbjartur Björnsson, Eyrún Sigurjónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför
GUNNLAUGS LÁRUSAR MAGNÚSSONAR,
Esjubraut 9,
Akranesj.
Kristin Aðalsteinsdóttir,
Lena Gunnlaugsdóttir,
Magnús Þorbergsson,
EinarÓ. Magnússon og fjölskylda,
Sigrún Magnúsdóttir og fjölskylda,
Ester Óskarsdóttir, Aðalsteinn Haraldsson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jaröar-
för eiginmanns mins, sonar, föður, tengdaföður og afa.
HERMANNS JÓNSSONAR,
frá Sæbóli, Aðalvík.
Helga I. Hermannsdóttir,
Jón S. Hermannsson,
Sigriður B. Hermannsdóttir,
Finnbjörn A. Hermannsson,
Hermann Þ. Hermannsson,
Oddur Þ. Hermannsson,
Þórunn Finnbjarnardóttir,
Jón Sigfús Hermannsson,
Jakob H. H. Guðmundsson,
Sigrún Siggeirsdóttir,
Kristján Einarsson,
Oddný A. Óskarsdóttir,
Elín H. Gústafsdóttir,
Þóra Þórarinsdóttir,
og barnabörn.
Lokað
Vegna jarðarfarar THEODÓRS A. JÓNSSONAR verða
skrifstofur Sjálfsbjargar, dagvistun, sjúkraþjálfun og
heilsuræktin Stjá lokuð föstudaginn 19. maí 1989.
Framkvæmdastjórn.
Landspítalanum 6. maí eftir stutta
legu.
Minningarnar sem við systkinin
eigum um hana ömmu í Garðabæ
eins og við kölluðum hana eru ómet-
anlegar. Til hennar var alltaf gott
að koma. Hún var alltaf svo róleg
og blíð og var alltaf jafn ánægð
að fá okkur í heimsókn.
Móttökumar sem við fengum
þegar við heimsóttum hana voru
konunglegar því þó hún segðist
ekkert eiga til að gefa okkur var
borðið hlaðið kræsingum sem ömmu
einni var lagið.
Margar af skemmtilegustu
stundunum voru þegar við komum
ríðandi á hestunum okkar til henn-
ar. Þá var vist að bæði hestar og
reiðmenn fengu í svanginn.
Amma var mjög lagin sauma-
kona enda starfaði hún við það.
Ef hún vissi að okkur vantaði eitt-
hvað var hún búin að sauma það.
Hvort sem um var að ræða föt eða
púða í stólana okkar.
Okkur er ómetanleg öll sú ástúð
sem hún sýndi litlu börnunum okk-
ar sem gerðu sig heimakomin á
heimili hennar og afa.
Elsku afí, missir þinn er mikill
en við vitum að nú er hún hjá guði
sínum sem hún trúði svo mikið á.
Við systkinin og fjölskyldur okkar
sendum þér okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum guð að
styrkja þig í sorg þinni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Hafdís og Svanur
Ég vil minnast með fáeinum orð-
um ömmu minnar, Hallborgar Sig-
uijónsdóttur, sem jarðsungin er frá
kirkju Óháða safnaðarins í dag,
fímmtudaginn 18. maí.
Já, nú er hún amma dáin. Það
eru svo ótal margar hlýjar og góðar
minningar sem sitja eftir í huga
mínum.
Amma og afi komu frá Mallorca
þann 3. maí en þá varð amma mik-
ið lasin, hún lést svo þann 6. maí
í Landspítalanum. Ég hitti þau rétt
áður en þau fóru út, á heimili for-
eldra minna. Amma var þá að tala
um það að ég og maðurinn minn
yrðum að fara að koma í heimsókn,
en ég svaraði því til að við kæmum
strax eftir Mallorca-ferðina þeirra.
Sú heimsókn gafst því miður ekki.
Amma var blíð og góð mann-
eskja, en líka sannkallaður boga-
maður. En eins og þeirra er vani
þá átti hún það stundum til að segja
það sem aðrir láta sér nægja að
hugsa. Sumir kunna kannski ekki
að meta það í byijun, en að lokum
þegar fólk kynntist henni nánar þá
elskaði það þessi einkenni ömmu
og hafði gaman af, því þetta var
hin eina sanna amma.
Eitt átti hún þó ógert og er það
trassaskap mínum að kenna. En
ætlunin var að kenna mér að baka
„ömmu flatkökur". Amma bakaði
flatkökur handa öllum bömum
sínum og færði þeim á jólunum.
Jólin byijuðu aldrei fyrr en amma
kom með ijúkandi heitar flatkök-
urnar á aðfangadag, og þá var sko
veisla. En annað sérkenni ömmu
var brúnkakan hennar. Aldrei stóð
svo á að ekki væri gengið að því
sem vísu að til væri brúnkaka á
heimili ömmu. Og velti ég því oft
fyrir mér þegar ég var lítil hvort
amma ætti „ævintýrahorn" þar sem
brúnkökur yrðu til.
Amma var mjög trúrækin kona,
og minnist ég þess sem barn að í
hvert skipti sem ég gisti hjá ömmu
þá kenndi hún mér nýja bæn, eða
sálm áður en gengið var til náða.
Núna er amma komin í betri ver-
öld, og biður þess að taka á móti
okkur einu og einu þegar þar að
kemur. Mig langar að enda þessar
minningar á sálmi sem við amma
fórum alltaf með á eftir öðrum
bænum á kvöldin.
Vertu guð faðir faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Elsku afí minn, guð styrki þig og
varðveiti.
Hallborg Amardóttir
Indiana K. Bjarna-
dóttir - Minning
Fædd 15. ágúst 1904
Dáin 10. maí 1989
Tíminn er afstætt hugtak. Það
er ekki svo langt síðan amma
kenndi mér að biðja bænimar
mínar.
Margar minningar leita á hug-
ann. Við amma vorum miklar vin-
konur og sem barn var ég mikið
með ömmu og afa í Ljósheimum.
Þar ríkti svo mikill friður.
Miklar breytingar urðu á lífi
ömmu við fráfall afa árið 1977, þau
voru svo miklir félagar. Ég kom
oft til ömmu og afa, þau léku sér
mikið við mig og man ég svo vel
eftir því að við fórum mikið í bíltúra
um helgar og opnuðu þau augu
mín fyrir náttúrunni.
Eftir að heilsu ömmu fór að
hraka var hún mikið á heimili okk-
ar, þar sem amma og mamma voru
svo miklar vinkonur, undi ég hag
mínum vel í félagsskap þeirra, og
gerðum við margt saman. Við ferð-
uðumst um landið þijár og er ég
var í sveit keyrðu þær mig og sóttu.
Amma var mjög svo söngelsk kona,
svo að okkur leiddist aldrei á þess-
um ferðalögum.
Já, margs er að minnast, ekki
síst er ég dvaldi í Bandaríkjunum
síðastliðið ár, leitaði hugur minn
oft til ömmu, þar sem hún var orð-
in svo mikið veik, en samt er ég
heimsótti hana fannst mér hún
reyna að segja að nú væri hennar
tími komin, og nú þegar hún geng-
ur á vit nýrra drauma og hittir afa
á ný, kveð ég elsku ömmu með
þakklæti í hjarta fyrir allt sem hún
hefur kennt mér og allar góðu sam-
verustundirnar.
Guð geymi ömmu mína.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín verri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Foersom. Sb. 1871. S. Egilsson.)
Fanney Karlsdóttir
Mig langar til að minnast ömmu
minnar Indiönu Katrínar Bjama-
dóttur með nokkrum fátæklegum
orðum.
Amma var ákaflega falleg og
kvennskömngur mikill. Hún var
mjög áberandi persóna og gustaði
af henni hvar sem hún var, enda
þótt lífsferill hennar hafí ekki alltaf
verið dans á rósum. Amma var
mjög ákveðin, hafði sínar skoðanir
á hlutunum en var ávallt mjög góð
við okkur bömin. Hún var mjög
félagslynd og leið best að hafa fullt
af fólki í kringum sig. Enda þótt
hún segði ekki mikið síðustu árin
var hún mjög glöð ef hún fékk heim-
sókn og þá sérstaklega þegar litlu
bömin sáust, þá gaf hún okkur fal-
legt bros. Starfsfólk Hvítabandsins
á hrós skilið fyrir hvað það hugsar
vel um gamla fólkið og gefur því
mikla hjartahlýju. Þar leið henni
vel, og henni líður örugglega vel
Fæddur 1. febrúar 1903
Dáinn 4. maí 1989
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast frænda okkar Jak-
obs Jóhanns Thorarensen, Kobba
eins og hann var alltaf kallaður.
Hann fæddist 1. febrúar 1903, í
Ármúla við ísafjarðardjúp, sonur
hjónanna Elísabetar Ingunnar
Bjarnadóttur og Ólafs Thorarensen,
sem þá bjuggu í Ármúla og síðar
í Reykjarfirði.
Um Kobba mætti margt segja,
sem aðrir gætu tekið sér til fyrir-
myndar.
Um tveggja ára aldur veiktist
hann mjög hastarlega, en fram að
þeim tíma var hann hið mesta efnis-
barn.
Strax þegar Kobbi varð veikur
fór móðir hans með hann á sjúkra-
húsið á ísafirði og dvaldi þar með
hann um lengri tíma. Álitið var að
hann hefði fengið heilahimnubólgu,
og varð hann aldrei heill heilsu eft-
núna í sínum nýju heimkynnum
laus við fjötrana sem háðu henni á
síðustu árum. Ástarþakkir fyrir allt.
Katrín Magnea
ir það. Kobbi vissi sitt ástand miklu
gleggra en fjöidann grunaði, en var
samt alltaf kátur og glaður og hvers
manns hugljúfi. Kobbi var mjög
söngelskur, fljótur að læra lög og
ljóð, og hafði yndi af allri hljómlist.
Síðustu árin dvaldi Kobbi í
sjúkrahúsi Hólmavíkur og naut þar
hlýju og góðrar umönnunar, og
færum við forstöðukonu sjúkra-
hússins sérstakar þakkir fyrir alla
þá vinsemd og iilýju, sem hún sýndi
Kobba alla tíð.
Nú þegar við kveðjum Kobba,
þökkum við honum iiðnar sam-
verustundir, og biðjum honum
Guðsblessunar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mina,
þín veri vernd í nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Bodda og Imma
Jakob J. Thorar-
ensen - Minning