Morgunblaðið - 02.11.1989, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 02.11.1989, Blaðsíða 26
26 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. NOVEMBER 1989 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. NOVEMBER 1989 27 Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Aðstoðarritstjóri Fulltrúar ritstjóra Fréttastjórar Auglýsingastjóri Árvakur, Reykjavík Haraldur Sveinsson. Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Björn Bjarnason. Þorbjörn Guðmundsson, Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen. Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson. Baldvin Jónsson. Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar: Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033. Áskrift- argjald 1000 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 90 kr. eintakið. Skylduaðild að lífeyrissjóðum Inýju tölublaði Fjármála, sem Fjárfestingarfélag íslands hf. gefur út, er frá því skýrt, að IBM á íslandi hafi ákveðið að bæta kjör starfsmanna sinna á þann hátt að greiða sérstakt framlag, sem nemur 6% af launum þeirra, í Fijálsa lífeyrissjóðinn, sem starfræktur er á vegum Fjár- festingarfélagsins. Þetta eru athyglisverð tíðindi. Ástæðan fyrir þessari ákvörðun fyrirtæk- isins hlýtur m.a. að vera sú, að forráðamenn þess og starfs- menn hafi komizt að þeirri nið- urstöðu,- að lífeyrissjóðakerfið dugi ekki til þess að tryggja fólki sómasamlegan lífeyri, þeg- ar kemur að starfslokum. Starfsmenn og forráðamenn IBM eru ekki einir um að kom- ast að þessari niðurstöðu. Það er alveg ljóst, að þeir, sem nú taka lífeyri úr þeim lífeyrissjóð- um, sem starfræktir eru utan opinbera geirans, búa alls ekki við viðunandi lífeyri. Færa má rök fyrir því, að ástæðan sé sú, að fé lífeyrissjóðanna hafi ekki verið verðtryggt fyrr en fyrir rúmum áratug og að þessir lífeyrissjóðir geti betur þjónað félagsmönnum síðar. Það skal þó dregið í efa. Á sama tíma og það fólk, sem unnið hefur á hinum almenna vinnumarkaði og greitt hefur í lífeyrissjóðí í áratugi, býr við þessar aðstæður í lífeyrismálum, njóta opinberir starfsmenn sérs- takra fríðinda í lífeyrismálum, sem tryggja þeim viðunandi lífeyri til æviloka. Þetta er gert með skattlagningu m.a. á þá, sem búa við óviðunandi kjör í lífeyrismálum. Þess ber þó að geta, að þessi fríðindi opinberra starfsmanna hafa jafnan verið rökstudd með. því, að þeir hafi búið við verri launakjör en fólk á hinum almenna vinnumarkaði. Þetta hefur vafalaust átt við í eina tíð en tæplega, þegar horft er til síðustu tveggja áratuga. Nú er fólki skylt að vera í lífeyrissjóðum. Einstaklingar geta ekki ákveðið að hætta að greiða í lífeyrissjóð. Þeir geta heldur ekki samið við vinnuveit- anda sinn um það, að hans fram- lag vegna viðkomandi launþega verði greitt annað. Þegar þetta kerfi var tekið upp ríktu aðrar aðstæður í fjármálum en nú. Þá átti fólk ekki um marga kosti að velja í sambandi við sparnað. Nú er hins vegar svo komið, að möguleikar til þess að safna fé til elliára og tryggja verðgildi þess eru miklir. Þessum kostum fjölgar stöðugt. Þegar litið er til vanmáttar lífeyrissjóðanna. til þess að tryggja félagsmönnum sínum viðunandi' lífeyri má spyija hvaða rök séu fyrir því í dag, að skylduaðild sé að lífeyrissjóð- um. Með hvaða rökum er hægt að neita hveijum einstaklingi um að ákveða það sjálfur í sam- vinnu við vinnuveitanda sinn, hvar skuli ávaxta það fé, sem um er samið að leggja fyrir til efri ára? Það er hægt að færa sterk rök fyrir því, að hver ein- staklingur geti tryggt sér betri ávöxtun á þessum sparnaði með öðrum hætti en þeim að leggja hann í misjafnlega sterka eða veika lífeyrissjóði. Með hvaða rétti er hægt að skylda þennan einstakling til þess að borga í lífeyrissjóð ákveðins stéttarfé- lags, sem hann hefur augljós- lega ekki hag af að borga til? Auðvitað eru til margar hliðar á þessu máli. Það má t.d. halda því fram, að ákveðinn hluti þjóð- félagsþegna mundi ekki hafa sinnu á að tryggja lífeyrisrétt- indi sín, ef þeir yrðu að sjá um það sjálfir. Menn geta endalaust deilt um það, hvort aðrir eigi að hafa vit fyrir þeim eða ekki. Hitt er tæpast hægt að deila -um, að fólk á að eiga val. Þeir, sem kjósa að ávaxta lífeyris- sparnað sinn á annan veg en þann að vera meðlimir í ákveðn- um lífeyrissjóði, eiga að hafa rétt til þess. Annað er í ráun og veru fáránlegt eins og þjóð- félagsaðstæður eru nú. . Það er tímabært að taka skylduaðild að lífeyrissjóðum upp til umræðu og íhuga, hvort ekki er ástæða til að auka frelsi fólks á þessu sviði, sem öðrum. í þessu samhengi má líka varpa fram þeirri spurningu, með hvaða rétti það hefur verið ákveðið, að allir launþegar skuli vera meðlimir í verkalýðsfélög- um. Margt fólk hefur engan áhuga á að vera félagsbundið í verkalýðsfélögum og greiða ákveðna peninga á ári hveiju til þess að halda uppi skrifstofu- veldi verkalýðsfélaganna. Þeir, sem það vilja, eiga að gera það, þeir, sem vilja það ekki, eiga að hafa fullan rétt til þess að standa utan launþegafélaga, lífeyrissjóða og annarra sjóða á þeirra vegum og fá í þess stað þær prósentur, sem nú eru greiddar í þessa sjóði til eigin ráðstöfunar. Innri markaður EB - þróun í framleiðslu og dreifingu matvæla Hvernig verður staða íslands best tryggð? eftir Erlend Einarsson Slagurinn í mat- vælageiranum Það hefur ekki farið fram hjá mönnum, hversu mikil samþjöppun hefur orðið innan erlendra fyrir- tækja í matvælageiranum að und- anförnu, þar sem matvælafyrirtæk- in keppast um að yfirtaka hvert annað. Og það er alveg ljóst, að það eru einmitt fyrirtækin sem hafa náð því stigi að vera alþjóðleg og með heimsþekkt vörumerki, sem hafa tryggt sér sterkustu stöðuna í hinu mikla viðskiptatafli um frum- þarfir mannanna, þessu tafli sem nú er teflt úti um allan heim. Slagurinn í matvælageiranum er því ekki bara samkeppnin á hinum ýmsum markaðstorgum, heldur er líka slegist um að yfirtaka matvæla- fyrirtækin bæði smá og stór. Þekkt- asta dæmið um slíkt eru kaupin á bandarísku samsteypunni JRJ Nab- isco, sem keypt var upp á sl. ári fyrir 25 milljarða dollara, en það samsvarar eitt þúsund fimm hundr- uð og fimmtíu milljörðum í íslensk- um krónum og er þá miðað við gengi á dollar kr. 62,00. Ef við lítum okkur nær, til Evr- ópulandanna, þá er sama þróun þar og í Bandaríkjunum. Þar hafa menn verið að mæna á hinn sameiginlega markað Evrópubandalagsins og stóru tækifærin sem þar opnast eftir 1992. Aðgerðir af hálfu matvælaiðnað- arins gagnvart hinum fijálsa innri markaði EB eru þó ekki nýjar af nálinni. Það var strax á sjöunda áratugnum sem fyrirtækin Nestlé og Unilever byijuðu að skipuleggja hagsmuni sína innan hins væntan- lega sameiginlega markaðar, m.a. með því að sérhæfa sig í framleiðsl- unni og koma sér fyrir í hinum ýmsu löndum EB. Með olíukreppunni 1973 drógust innbyrðis viðskipti EB mikið saman vegna mikils tilflutnings á fjár- magni til olíuframleiðsluríkjanna. Viðskipti við lönd utan EB uxu þá meira en viðskipti innan banda- lagsríkjanna. Þegar Einingarlög Evrópu (The Single European Act) tóku gildi 1. júlí 1987, kom hins vegar mikill kippur í efnahagslff innan EB. Aldrei fyrr hafði slíkur fjöldi fyrirtækja sameinast, með yfirtöku eða samruna. í samkeppn- isskýrslu framkvæmdanefndar EB, þeirri 17. í röðinni, kemur fram að veruleg aukning á samþjöppun fyr- irtækja átti sér stað innan matvæla- geirans. Þessi samþjöppun hefur í vaxandi mæli breiðst út frá því að vera innan hvers lands í það að ná yfir EB-löndin og alþjóðamarkað- inn. Það er gert ráð fyrir að stærstu fyrirtækjasamsteypurnar innan matvælageirans í Evrópu haldi áfram að stækka. Þær eru nú í óða önn að reyna að kaupa upp keppi- nauta innan landa EB eða þá að sameinast þeim ef kaup ná ekki fram að ganga. Tilgangurinn er að koma í veg fyrir samkeppni eða minnka hana og á þann hátt ná stærri hlutdeild í markaðnum og að sjálfsögðu fá hagkvæmari rekstrarafkomu. Sem dæmi um sterka stöðu stór- fyrirtækja í matvælageiranum í Evrópu eru áðurnefnd svissneska fyrirtækið Nestlé og bresk/hol- lenska fyrirtækið Unilever. Þess tvö fyrirtæki' munu í dag eiga í sérstök- um „hernaðarsjóðum“ upphæðir sem nema hundruðum milljarða íslenskra króna. Unilever t.d. keypti upp fyrirtæki á árunum 1984-1988 fyrir 15 milljarða dollara eða sem svarar til 930 milljarða íslenskra króna. Samþjöppun í smá- söluversluninni í þýsku smásöluversluninni átti sér stað áður óþekkt bylgja sam- þjöppunar frá því í september 1986 til ársloka 1987. Yfirtaka smásölu- verslana á þessum tíma, metin í umsetningu, var 24 milljarðar marka á móti 16 milljörðum á árun- um 1980-84. Þá varð mjög mikil aukning í samþjöppun fyrirtækja í V-Þýska- landi árið 1988. Á því ári voru ekki færri en 550 fyrirtæki yfirtekin og af þeim voru 96 í matvælageiranum með umsetningu upp á 28 milljarða marka. Þessar yfirtökur stór-fyrir- tækjanna í matvælageiranum eru meiri, en þær voru á árunum 1986 og 1987 samtals. Á sama tíma og þetta gérist eru stóru smásölukeðjurnar innan EB, sem reka alhliða smásöluverslun, að auka umsvif sín innan matvæla- geirans og jafnframt eykst sam- vinna milli smásölukeðja í hinum ýrnsu löndum EB. Þetta gerist með ýmsu móti, t.d. á þann hátt að keðj- urnar kaupa eignarhluta hvor í annarri. Sem dæmi um þetta má nefna að franska keðjan Cassino, önnur stærsta í Frakklandi, hefur tekið upp samvinnu við breska fyrir- tækið Argyll, hollenska fyrirtækið Ahold og ítalska fyrirtækið Rinas- cette. Á sama hátt er Carrefour, stærsta smásölukeðjan í Frakk- landi, á fullri ferð með að ná að- Erlendur Einarsson „í slíkri skoðun hlýtur að koma upp sú spurn- ing, hvort við getum með einhverjum hætti haft samstarf við sterka aðila innan EB, sem mundu vilja hjálpa okk- ur til þess að byggja upp sterka markaðs- stöðu fyrir sjávarafurð- irnar okkar, m.a. með því að hjálpa til við að byggja upp „gæðavöru- merki fyrir íslenska fiskinn“.“ stöðu í hinum ýmsu löndum innan EB. Þá sitja Bretarnir ekki aðgerða- lausir með risana í matvælafram- leiðslu í broddi fylkingar, eins og t.d. Unilever. Þannig keyptu Bretar upp fyrirtæki á meginlandi Evrópu fyrir 2,6 milljarða sterlingspunda á sl. ári (1988) og árið þar á undan voru keypt 134 fyrirtæki fyrir 1,2 miiljarða punda. Hér hefur ekki verið rætt um veitingahúsin, sem eru að sjálf- sögðu sérstakur geiri í dréifingu matvæla. Það verður þó að gera ráð fyrir að veitingahúsakeðjur eigi eft- ir að vaxa og eflast innan hins sam- einaða EB-markaðar. Allt ber því að sama brunni. Með stækkuðum innri markaði EB, eru flestir viðskiptaaðilar að reyna að ná aukinni markaðshlutdeild og nærtækasta ráðið til þess telja rnenn vera að stækka fyrirtækin. Markmið stærri fram- leiðslufyrirtækj anna Þá er það ákveðið markmið stærstu framleiðslufyrirtækj anna að ná fótfestu í alþjóðaviðskiptum, verða heimsþekkt með heimsþekkt vörumerki. Með því vinnst margt, ekki síst aukinn fjárhagslegur styrkur, dreifing áhættu og sterk- ara tangarhald á hveiju mat'kaðs- svæði fyrir sig, þar sem hið mikla magn framleiðslunnar á að geta náð betri samkeppnisaðstöðu með hag- stæðu verði og markvissri markaðs- setningu á hveijum markaði fyrir sig. Auk þess hafa alþjóðafyrirtæk- in miklu meiri möguleika á vöruþró- un og margvíslegum rannsóknum varðandi vörugæði en minni fyrir- tækin hafa. Þá má ekki gleyma því, að stóru alþjóðafyrirtækin með fullar hendur fjár hafa aðstöðu til þess að kaupa þekkingu með því að ráða til sín starfsmenn, sem hafa yfir að ráða mikilli þekkingu á hinum ýmsu sviðum. Og síðast en ekki síst hafa þessi stóru fyrir- tæki líka þann möguleika að ráða til sín hæfustu stjórnendur sem völ er á með því að bjóða þeim há laun og mikil fríðindi. Launin skipta þá ekki miklu máli þegar um úrvals menn er að ræða. Það fer ekki á milli mála, að al- þjóðafyrirtækin í matvælageiranum renna hýru auga til innri markaðar EB og freista þess að ná þar sterki fótfestu með því að kaupa upp fyrir- tæki eða setja upp sín eigin dóttur- fyrirtæki innan EB. Nú er það svo að í matvælavið- skiptunum má greina í sundur ann- ars vegar fyrirtækin sem annast framleiðsluna, vinna úr hráefni því sem kemur t.d. frá landbúnaði eða sjávarútvegi, og svo fyrirtækin sem dreifa vörunum til neytenda. Báðir þessir flokkar vinna markvisst að því að koma upp sínum eigin vöru- merkjum, þegar um pakkaðar merkjavörur er að ræða. Alþjóða- fyrirtækin hafa hins vegar mjög sterka stöðu, vegna þess að þau hafa heimsþekkt vörumerki á boð- stólum og oft á hagstæðu verði. Smásölufyrirtækin hafa aftur á móti þann kost að vera nálægt neyt- endunum með því að rétta vöruna yfir búðarborðið, svo notað sé gam- alt hugtak og þau hafa líka þann kostinn að ákveða hvaða vörur koma í hillur verslananna. En það er ljóst að smásöluverslanir komast ekki hjá því til lengdar að hafa heimsþekkt vörumerki alþjóðafyrir- tækjanna á boðstólum. Það er alveg ljóst að slagurinn um matvælamarkaðinn í EB er að harðna og á eftir að harðna meira. Þess vegna segja þeir gjarnan sem nú taka þátt í þessum slag: „Það er nauðsynlegt að flýta sér“ og nú er slagorðið: „kaupum upp“ í stað þess sem áður var: „byggjum upp“. Gerður hefur verið listi yfir stærstu framleiðslufyrirtæki innan matvælageirans í EB-löndum og staða þeirra metin, gágnvart þeirri hættu að verða yfirtekin. Það vekur athygli, þegar þessi listi er skoðað- ur hvað Bretar eiga stór alþjóðafyr- irtæki í matvælum. Þar trónir Uni- lever, sem er að vísu hollenskt að hluta. Vegna þess hve bresku fyrir- tækin standa upp úr, gefur það þeim meiri möguleika að kaupa upp matvælafyrirtæki innan EB. Þá vekur það líka eftirtekt, samkvæmt breskri könnun, hvað þýsku fyrir- tækin innan þessa geira virðast standa höllum fæti gagnvart mat- vælarisunum í Bretlandi og í sum- um öðrum löndum innan EB. Það gæti hins vegar þýtt það að þýsk fyrirtæki innan matvælageirans ættu á hættu að verða keypt upp, þar sem þau eru tiltölulega lítil á alþjóðamælikvarða. Þá vekur það líka athygli, hve svissneska fyrirtækið Nestlé hefur haslað sér sterkan völl á alþjóða- .vettvangi. Þetta fyrirtæki hefur á undanförnum árum keypt upp hvert matvælafyrirtækið á fætur öðru í hinum ýmsu löndum heims, bæði austan hafs og vestan. Það vakti reyndar mikla athygli þegar Nestlé yfirtók nýlega breska fyrirtækið Rowntree, sem talið var mjög öflugt. Þetta sýndi einmitt að stór og sterk fyrirtæki geta líka átt á hættu að verða yfirtekin. Hver verður staða íslands? Mikið er nú rætt um stöðu ís- lands gagnvart EB. Á þessu stigi er erfitt að segja, hvort unnt verður að ná fríverslunarsamningi við EB, án þess að afsalað sé réttinum til I fullrar nýtingar á auðlindum hafs- ins innan íslenskrar lögsögu. En vonandi tekst okkur að sýna EB- þjóðunum fram á, hvað við íslend- ingar höfum mikla sérstöðu, vegna fámennis, vegna legu landsins, vegna einhæfra atvinnuvega og einnig vegna heimspólitískrar stöðu. Auðlindir hafsins eru lífsbjörg íslensku þjóðarinnar. Þessa lífsbjörg getum við ekki látið af hendi til annarra. En burt séð frá þessu, þá er það staðreynd að Islendingar eru mat- vælaframleiðsluþjóð. Engin þjóð í heiminum á eins mikið undir fram- leiðslu sjávarafurða og við íslend- ingar. Og markaður EB verur trú- lega í bráð og lengd þýðingarmesti markaðurinn fyrir okkar sjávaraf- urðir. Þess vegna hljóta margar spurningar að koma upp varðandi það, hvernig við eigum að aðlaga framleiðsluna að þessum markaði og hvernig markaðssetningin geti best tryggt sem hagstæðast skila- verð til framleiðenda. Við eigum því miður engin heims- þekkt vörumerki fyrir okkar sjávar- afurðir, enda lítið af okkar fiski selt beint á neytendamarkað. Það væri hins vegar mjög þýðingarmik- ið ef við hefðum þekkt gæðavöru- merki fyrir íslenska fiskinn. Hætt er þó við að það mundi kosta meira að fjármagna uppbyggingu slíks vörumerkis og gera það heims- þekkt, heldur en við íslendingar hefðum efni á einir saman. Það eru því margar spurningar sem upp kom.a, þegar menn velta því fyrir sér hvernig við eigum að tryggja okkur sem sterkasta stöðu á stóra EB-markaðstorginu. Þótt íslensku sölusamtökin hafi gert margt gott í markaðssetningu á vörum sínum undanfarna áratugi, þá verður að skoða gaumgæfilega, hvernig bregðast skuli við hinum nýju viðhorfum, þegar innri mark- aður EB kemur til sögunnar og hvernig best mætti tryggja að íslenskur fiskur gæti náð þar sterkri markaðsstöðu. Staðan í dag er hins vegar sú, að mest af okkar sjávaraf- urðum er selt sem hráefni inn í EB-löndin. Slík staða er ekki viðun- andi til langframa. Við verðum að finna leiðir til þess að auka verð- mæti sjávaraflans með því að vinna hann sem mest hér heima tilbúinn á disk neytenda og þá verður að hafa í huga, að diskarnir geta bæði verð í heimahúsum og á veitinga- stöðunum. Framleiðsla á sem mest tilbúnum fiskréttum samræmist líka því markmiði að skapa aukin atvinnutækifæri í útflutningsfram- leiðslunni. Hinu má samt ekki gleyma, að markaðsaðstæður geta skapað þá nauðsyn að vinnsla að einhveiju leyti þurfi að vera nálægt markaðnum. Slíkar vinnslustöðvar eiga að vera í eigu íslendinga sjálfra. Hér þarf því vel að skoða spilin sem við fáum á höndina, til þess að geta úr þeim spilað á réttan hátt. í slíkri skoðun hlýtur að koma upp sú spurning, hvort við getum með einhveijum hætti haft sam- starf við sterka aðila innan EB, sem myndu vilja hjálpa okkur til þess að byggja upp sterka markaðsstöðu fyrir sjávarafurðirnar okkar, m.a. með því hjálpa til við að byggja upp „gæðavörumerki fyrir íslenska fisk- inn“. Einnig, hvort heppilegt gæti verið að hafa samvinnu við dreif- ingaraðila er hefðu sterka aðstöðu á markaðnum. Það er alveg ljóst að það verður ásókn frá stóru mat- vælafyrirtækjunum í EB að komast í fiskinn okkar og selja hann undir sínum eigin vörumerkjum til neyt- enda. Það verður líka ásókn frá smærri aðilum að fá framleiddar vörur undir sínum eigin merkjum. Þessi mál sem hér hefur verið drepið á, eru mjög þýðingarmikil og geta verið örlagarík fyrir íslenska þjóðarbúið. Þess vegna þarf að eyða tíma og fjármunum í að skoða rækilega valkostina sem um verður að ræða, er best geta tryggt okkur aðgang að EB-mark- aðnum með okkar sjávarafurðir, án þess að þurfa að selja gæðafiskinn okkar sem hráefni. Vegna smæðar okkar verður varla komist hjá því að einhver miðstýring í þessum málum eigi sér stað. Það gleymist sannarlega allt of oft, að við íslend- ingar erum aðeins 250 þúsund tals- ins, færri en starfsmannaljöldi sumra stóru matvælafyrirtækjanna sem við verðum að keppa við á innri markaði Evrópubandalagsins. Það er einmitt þess vegna sem við þurf- um að sameina kraftanna eftir bestu getu í því máli sem hér hefur verið fjallað um og reyndar öllum hinum málunum sem kreíjast meiri samstöðu og minna sundurlyndis Htillar þjóðar, sem búsett er norður í Dumbshafi. Höfundur er fyrrvernndi forsljóri Snmbands ísl. samvinnufélaga. Húnavatnssýsla; Húnavallaskóli 20 ára hann hefur verið framkvæmda- stjóri skólabyggingarinnar frá upphafi og aðal driffjöðurin í að gera skólann að veruleika. Það var sonardóttir Torfa, Ástríður Jó- hannesdóttir, sem afhjúpaði mál- verkið en myndina málaði ungur myndlistarmaður í Austur-Húna- vatnssýslu, Guðráður Jóhannsson, frá Beinakeldu. Ennfremur var vígð ný útisundlaug sem var þi'iðji og síðasti áfangi í tuttugu og fimm ára byggingarsögu skólans. I ræðu sem Stefán Á. Jónsson, formaður skólanefndar, flutti á afmælishátíðinni kom það fram að árið 1965 var hafist var handa * við byggingu skóla á Húnavöllum og fjórum árum seinna komu fyrstu nemendur til starfa. Fyrsta skólaárið voni nemendur Húna- vallaskóla 95 að tölu á aldrinum 9-14 ára. Það var ekki fyrr en haustið 1978 sem kennsla í níunda bekk var tekin upp og á vori kom- anda mun skólinn útskrifa tvö- hundruðasta nemandann úr níunda bekk. Fimm skólastjórar hafa starfað við skólann en núver- andi skólastjóri er Arnar Einars- son. Stefán gat þess að þegar Húnavallaskóli tók til starfa árið 1969 hafi íbúai' þeirra sjö sveita- hreppa sem aðild eiga að skólanum verið 1031 en íbúafjöldinn í dag er 751. Á þessu skólaári stunda Morgunblaðið/Karl Sigurgeirsson ' Hersir að koma úr 20 daga veiðitúr með 35 tonn af frystri rækju. Hvammstangi: Hersir í heimahöfn Hvammstanga. RÆKJUSKIPIÐ Hersir landar nú í fyrsta sinn á Hvammstanga, en skipið hefur undanfarna mánuði veitt fyrir Meleyri hf. og aflinn flutt- ur landleiðis. Skipið er í eigu Guðmundar T. Sigurðssonar í Hnífsdal, en hann keypti meirihluta í Meleyri hf. fyrr á þessu ári ásamt fleiri einstakling- um úr sinni fjölskyldu. Guðmundur keypti ms Hersi, sem er 300 brl. frystiskip, af íslenskum matvælum í sumar og mun það verða skráð á Hvammstanga innan tíðar. Skipstjóri á Hersi er Einar Jó- hannsson. Karl Ný sundlaug vígð á aftnælishátíðinni Blönduósi. TVEIR áratugir eru liðnir frá því kennsla hófst á Húnavöllum í Austur-Húnavatnssýslu. Þessara tímamóta var minnst á afmælis- hátíð sem haldin var á Húnavöllum sl. laugardag. Á hátíðinni var m.a. vígð ný sundlaug og aflijúpað málverk af Torfa Jónssyni odd- vita á Torfalæk. Fjölmenni var við hátíðarhöldin á Húnavöllum sl. laugardag og voru dagskráratriði fjölbreytt. Ræður voi'u fluttar og nemendur skólans skipuðu stóran sess i dag- skránni. Skólanum bárust margar kveðjur og gjafir í tilefni þessara tímamóta. I tilefni dagsins var einnig afhjúpað málverk af Torfa Jónssyni oddvita frá Torfalæk en Ástríður Jóhannesdóttir afhjúpaði málverk af afa sínum, Torfa Jóns- syni frá Torfalæk, en Torfí hefur verið aðaldriffjöðrin í byggingu Húnavallaskóla Morgunblaðid/Jon Sigurðsson Nemendur Húnavallaskóla syntu fyrsta sundsprettinn eftir að Torfi Jónsson hafði forinlega opnað sundlaug- ina. 110 nemendui' nám við skólann og er fyrirsjáanlegt að nemendum mun eitthvað fækka á næstu árum. Daglegur skólaakstur var tekinn upp haustið 1973 og hefur sú skipan verið á siðan. Húnavalla- skóli hefur verið leigður ferða- skrifstofu ríkisins til hótelreksturs frá árinu 1971 og hefur reksturinn gengið vel að sögn Stefáns Á. Jónssonar. Að lokinni dagskrá var öllum viðstöddum boðið til kaffi- veislu hvar boðið var upp á köku- sneið af einhverri lengstu íjómat- ertu sem sögur fara af á Ásum í Húnaþingi Jón Sig. Nemendur og gestir á afmælishátíðinni gengu fylktu liði til sundlaug- arinnar.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.