Morgunblaðið - 11.11.1989, Blaðsíða 30

30
MOiiGL-XBUUjlÐ, 1Al'GAitl)AjUUK U. NOVKMBm 19|39:
Minning:
Eyjólfúr Breið-
fjörð Sverrisson
Fæddur 18. febrúar 1968
Dáinn 4. nóvember 1989
Fréttin um að hann Eyjólfur
Breiðfjörð vinur minn hefði látist í
bíislysi kom sem reiðarslag.
Sagt er að æskuvinurinn sé sá
vinur sem mest áhrif hefur á mann
á lífsleiðinni og eitt er víst að Eyi,
eins og hann var alltaf kallaður,
var ekki venjulegur vinur, sú vin-
átta risti dýpra en það.
Eyja hef ég þekkt alla tíð. Við
bjuggum báðir á Stekkunum á
Patró, hann á númer 9 en ég á
númer 7. Við lékum okkur saman
upp á hvem einasta dag og margt
var sér til dundurs gert og ef veður
var kalt þá leituðum við skjóls hvor
heima hjá öðrum. Ég minnist þess
að þegar Eyi flutti 5 ára gamall
inn á Brunna 25 settist ég á stétt-
ina heima hjá mér og hágrét því
ég hélt að ég hefði glatað Eyja að
eilífu, en sú varð aldeilis ekki raun-
in þá, því hann hafði aðeins flutt
nokkur hundruð metra og ekki
minnkaði vinskapurinn við það.
Árið 1981 flutti ég með fjöl-
skyldu minni til Reykjavíkur og
alltaf síðan höfum við Eyi haft
samband símleiðis og alltaf hefur
hann komið við hjá mér á ferðum
sínum hingað suður þó tíminn væri
oft naumur.
Eyi var lífsglaður maður og fólk
heillaðist af léttleika hans. Alltaf
gat hann séð spaugilegu hliðina á
öllum málum og hvar sem hann
var gat hann komið öllum til að
hlæja með hnyttnum tilsvörum
sínum og gullkornum.
Eyjólfur Breiðfjörð var sonur
hjónanna Sverris Guðmundssonar
og Ástu Gísladóttur. Hann var
þriðji í röðinni af fimm börnum
þeirra hjóna. Hann gekk í Grunn-
skóla Patreksfjarðar, en lauk 9.
bekkjarprófi frá Reykjanesskóla við
ísaQarðardjúp og nýlega hafði hann
hafíð nám í trésmíði á Patreksfirði.
Móðir Eyja tók á móti mér í
þennan heim sem ljósmóðir, en ég
veit að það verður góður maður úr
minni fjölskyldu sem tekur á móti
Eyja mínum hinum megin.
Já, söknuðurinn eftir Eyja minn
er sár, en sagt er að þeir deyi
ungir sem guðirnir elska.
Elsku Ásta og Sverrir, ég og
fjölskylda mín vottum ykkur og
bömum ykkar okkar dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Hringur Baldvinsson
Það var laugardaginn 4. nóvem-
ber um hádegi að mér barst sú
harmafregn að hann Eyji frændi
væri dáinn. Það var sem ég væri
lostinn þungu höggi á brjóstið og
hugur minn segði um leið og hann
hálf-lamaðist: Það getur ekki verið
að hann, svo ungur og lífsglaður,
hafi verið tekinn á svo sviplegan
hátt frá okkur. Hvaða réttlæti væri
í því? Var verið að minna okkur á
að okkur eru öllum ætlaðir ákveðn-
ir staðir og ákveðinn tími á hveijum
stað? Ef svo er þá hlýtur Eyja að
vera ætiað mjög mikilvægt hlutverk
á næsta viðkomustað sínum fyrst
hann er kallaður þangað svona
snöggt og svona ungur.
Eg var þess aðnjótandi að geta
fylgst með Eyja frá barnsaldri og
fram á unglingsár hans. Á þeim
tíma lékum við Gummi eldri bróðir
hans okkur mikið saman og var
hann þá oft í slagtogi með okkur
þótt töluvert yngri væri. Ég minn-
ist hans þá alltaf sem góða drengs-
ins sem þó gat verið dálítið stríðinn
en ávallt skemmtilegur og laus við
alla illkvittni.
Svo liðu nokkur ár að ég um-
gekkst Eyjólf ekki mikið en alltaf
fylgdist ég með honum úr fjarlægð.
Það var svo fyrir um það bil íjórum
árum að leiðir okkar lágu saman
aftur er hann gekk til liðs við björg-
unarsveitina heima á Patró. Þar
reyndist Eyjólfur góður og tryggur
félagi og vann hann störf sín fyrir
björgunarsveitina af miklum áhuga
og hugsjón.
Það var svo fyrir ári að ég fékk
vel að kynnast þeim mannlegu
kostum sem Eyjólfur var gæddur
er ég hóf störf hjá sama fyrirtæki
og hann hafði þá fyrir nokkru
hafíð nám hjá í húsasmíði. Hann
var mjög áhugasamur og iðinn
varðandi allt sem laut að faginu og
fljótur að tileinka sér þær vinnuað-
ferðir sem við áttu hveiju sinni og
Miiuúng:
Guðrún Þjóðbjörg
Jóhannsdóttir
Fædd 7. nóvember 1912
Dáin 5. nóvember 1989
Á sunnudaginn dó hún amma
okkar, Guðrún Þjóðbjörg Jóhanns-
dóttin
Erfitt er til þess að hugsa að nú
sé engin amma lengur í Hvera-
gerði, en þar áttum við öll margar
góðar stundir í lengri eða skemmri
heimsóknum okkar til hennar. Hún
tók okkur alltaf opnum örmum,
gaf okkur kaffí og kökur sem hún
bakaði af lagni og voru pönnukök-
urnar ( sérstöku uppáhaldi.
Dagar okkar í Hveragerði voru
okkur mikils virði og minningarnar
þaðan okkur ómetanlegar.
Við stunduðum þar hesta-
mennsku og fórum með ömmu i
fjallgöngur, þar sem hún fór fremst
í flokki.
Amma fékk sér aldrei sjónvarp,
heldur var setið og spilað fram
eftir kvöldi eða lesið. Þegar kominn
var háttatími bjuggum við saman
um rúmin og fengum síðan köku
eða ávöxt fyrir háttinn.
En oft kom amma í bæinn að
heimsækja okkur. Ekki liðu jél eða
páskar án ömmu sem kom með
heimabakaðar kökur og gjafir.
Fengum við síðan peysu eða sokka,
sem hún pijónaði eins og henni
einni var lagið.
Það verða mikil viðbrigði að
halda næstu jól án hennar.
Með söknuð í huga kveðjum við
ömmu Þjóðbjörgu og þökkum sam-
verustundirnar sem við áttum með
henni. Blessuð sé minning hennár.
Anna, Heiða og Magnús.
auðfús að miðla af reynslu sinni
til annarra. Það var gaman að
vinna með Eyja því alltaf var hann
léttur í lund og stutt í grínið hjá
honum. Fáir kaffitímar liðu án þess
að Eyjólfur kastaði fram einhveiju
gullkomi sem gat komið okkur
vinnufélögunum til að hlæja. Eyjólf-
ur var mér sannur vinur og félagi,
hjálpsamur, greiðvikinn og léttur
og þannig mun hann lifa í minning-
unni.
Ég votta foreldrum hans og
systkinum mína dýpstu samúð.
Ólafúr Sæmundsson
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilifð, bak við árin.
(V. Briem)
Nú er komið að kveðjustund.
Margs er að minnast og á sorgar-
stund sem þessari streyma fram
minningar frá liðnum tíma. Ofar-
lega í huga mínum er minning um
lítinn pabbadreng sem var nokkuð
örgeðja en samt svo ljúfur og hlýr.
Eyjólfur var sonur Ástu Gísla-
dóttur frá Skáneyjum og Sverris
B. Guðmundssonar frá Patreksfírði.
Hann var þriðja barn þeirra af
fímm, en þau eru: Guðmundur Lút-
er, Heiður Þórunn og Gísli Freyr.
Ég fylgdist með þessum litla
frænda mínum vaxa úr grasi. Um
tíma dró heldur sundur með okkur.
Það var á þeim árum þegar ég
sjálf var unglingur og Eyjólfur
hálfstálpað barn. En nú síðustu ár
fundum við hvort annað á ný.
Minningar um samtöl okkar eru
mér dýrmæt, þau einkenndust fyrst
og fremst af einlægni hans. Það
segir meira en mörg orð hve Eyjólf-
Minning: ~
Jóna Guðrún Antons-
dóttir, Ólafsfírði
Mig langar að minnast elskulegr-
ar tengdamóður minnar, Jónu
Guðrúnar Antonsdóttur, með
nokkrum orðum, en hún lést á
Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar
sunnudaginn 5. nóv. eftir stutta en
stranga legu. Nú er rétt ár liðið
síðán afkomendur Jónu og tengda-
börn komu saman á Ólafsfírði til
að fagna með henni áttræðisafmæl-
inu. Dagurinn var bæði bjartur og
fagur. Safnast var saman á Horn-
brekku og hlýtt á messu. Á eftir
var haldið til stórveislu, sem börn
hennar sáu um. Þessi dagur er
okkur öllum ógleymanlegur.
Jóna fæddist 23. okt. 1908.
Foreldrar hennar voru Elín Guðrún
Gunnlaugsdóttir f. 19. apr. 1882,
d. 21. ág. 1959, ættuð úr Fljótum,
Skagafirði, og Anton Árni Baldvins-
son f. 10. maí 1878, d. 4. nóv.
1930, ættaður úr Svarfaðardal og
Fljótum. Þau hófu ung búskap á
Ólafsfírði og varð sex barna auðið.
Þijú barnanna, Svanlaug, Stefán
og Guðfínna, létust á bamsaldri,
Fjóla Bára náði átján ára aldri, en
til fullorðinsára komst Jóna, sem
hér er minnst, og Svavar Jón, sjó-
maður, en hann lést 1983 sjötugur
að aldri.
Þegar Jóna var að alast upp voru
kjör almennings bágborin. Fólk
var að flytjast úr sveitinni á mölina
í von um betri afkomu. Björgin úr
sjónum og vinna í kringum aflann
mettaði margan munninn og ef
hægt var að hafa örfáar kindur
var lífsafkoman tryggð. Jóna fór
snemma að vinna fyrir sér ýmist í
vistum eða við saltfískverkun og
síidarsöltun.
Jóna giftist 19. ág. 1934 Árna
Antoni Guðmundssyni, vélstjóra.
Áður hafði hún eignast son með
Sigurði Jónssyni, Anton Árna, skól-
astjóra í Reykjavík, en hann ólst
upp hjá Elínu ömmu sinni og Sva-
vari bróður Jónu. Hann er kvæntur
Önnu Þóru Ólafsdóttur. Börn Jónu
og Árna eru: Aðalbjörg Guðrún gift
Júlíusi Snorrasyni, þau búa á
Dalvík og eru með veitingarekstur
þar. Una Matthildur gift Friðriki
Eggertssyni, símvirkja, Ólafsfirði.
Ólafur er forstöðum. Víkurrastar á
Dalvík, kvæntur Arnfríði Valdi-
marsdóttur. María Margrét gift
Vébirni Eggertssyni, rafvirkja,
Akureyri. Jóna ól upp dóttur Aðal-
bjargar, Önnu Jónu Geirsdóttur, en
’nún er gift Jóni Jósepssyni, skip-
stjóra, Dalvík. Barnabörn hennar
eru 18 og barnabarnabörn 26. Jóna
var lágvaxin, handsmá og fótnett.
Svarthærð, dökk yfirlitum með
glaðlegt viðmót, félagslynd var hún
og mikil barnagæla. Sóttust böni
eftir að heimsækja hana enda var
alltaf líf og fjör í kringum hana.
Jóna og Árni bjuggu lengst af í
sambýli við foreldra Ama. Skömmu
fyrir andlát Árna, en hann lést
1957, festu þau kaup á Miðhúsi,
litlu vinalegu húsi á brekkunni, en
þar sást vel út á fjörðinn og athafn-
aiífíð við höfnina. Hjónaband þeirra
var farsælt og talaði Jóna alltaf um
mann sinn með virðingu og eftirsjá.
Þegar börnin vom hálfstálpuð
veiktist Jóna af berklum og dvaldi
eitt ár á Kristneshæli, var Ámi þá
í landi og hugsaði um heimilið.
Eftir sjúkrahúsvistina þurfti Jóna
að fara á hálfsmánaðarfresti í
blásningu eins og fjöldi sjúklinga á
þeim tíma. Leiðin lá til Siglufjarðar
en þangað var aðeins fær sjóleiðin.
Þá var enginn Lágheiðar- eða Múla-
vegur kominn. Reglubundnum ferð-
um var haldið uppi af póstbátnum
Ester. Oft var svo slæmt í sjóinn
að þáturinn komst ekki upp að
bryggju. Þurfti þá að selflytja far-
þegana á árabát út í póstbátinn.
Það kom fyrir að draga þurfti far-
þegana með kaðli um borð. Mun
þá hafa reynt á þolrifín. Jóna náði
góðri heilsu eftir tveggja ára með-
ferð. Hún vann við fiskvinnslu með
heimilinu. og ölj hin síðari ár hjá
Hraðfrystihúsi Ólafsfjarðar, en þar
lét hún af störfum rúrhlega sjötug.
Þegar Jona hafði verið ekkja í
nokkur ár gerðist hún ráðskona
hjá Gunnari Eiríkssyni bifreiða-
smið, en hann fluttist úr Reykjavík
norður til kjörsonar síns sem þá
bjó á Ólafsfirði. Gun'nar keypti sér
íbúð þar og flutti Jóna til hans
ásamt Önnu Jonu dótturdóttur sinni
og ólst hún upp í skjóli þeirra.
Gunnar reyndist þeim vel og átti
Jóna mörg góð ár með honum.
Þau ferðuðust töluvert um landið
og fóru eina ferð erlendis með
Gullfossi, Jónu til ómældrar
ánægju. Opnaðist þar nýr heimur
fyrir henni og varð til þess að
seinna fór hún margar ferðir til
útlanda ýmist ein eða með félags-
samtökum. Einnig greip hún hvert
tækifæri til þess að ferðast innan-
lands. Jóna átti mörg áhugamál.
Hún söng með Kirkjukór Ólafs-
fjarðar um áratuga skeið og vann
með leikfélaginu á staðnum af
miklum áhuga og einnig starfaði
hún í kvenfélaginu. Jóna naut þess
að hafa snyrtilegt í kringum sig.
Hún var veitull gestgjafi og sátum
ur var hlýr, umhyggja hans fyrir
litlu frændsystkinum hans þremur.
Hann talaði oft um þau við mig,
þó sérstaklega eftir að þau fluttu
í burtu. Það var eins og að þeirra
vellíðan væri hans hamingja. Þetta
fannst mér segja mér margt um
þann mann sem hann hafði að
geyma, því hann var nú aðeins
ungur maður, laus og liðugur, og
þá fínnst manni að hugurinn sé
bundinn við annað en lítil böm.
Það var annað sem mér fannst svo
skemmtilegt í fari Eyjólfs, en það
var áhugi hans á útliti sínu. Það
skipti ekki hvort hann var klæddur
í gallabuxur og peysu á virkum
degi eða uppá klæddur á hátíðis-
degi, alltaf var allt svo vandlega
yfírvegað og af honum geislaði
snyrtimennskan.
En nú er komið að leiðarlokum.
Það er aðeins tvennt sem við eigum
víst í þessum heimi, við fæðumst
og við deyjum. En hver lifir hvern
veit enginn.
Elsku Ásta, Sverrir og böm,
megi góður Guð styrkja ykkur og
hugga í ykkar miklu sorg.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
hug þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Ur Spámanninum.)
Siddý
við hjónin og dætur okkar margar
góðar veislur hjá henni. Eftir Iát
Gunnars bjó hún ein í nokkur ár
en heilsan gaf sig smám saman og
síðustu fjögur árin dvaldi hún á
elliheimilinu Hombrekku. Þar bjó
hún í fallegu herbergi umkringd
blómum og myndum af afkomend-
um sínum. Jóna hafði ákaflega
gaman af því að taka í spil og
styttu Una og Friðrik tengdasonur
hennar, sem hún hafði mikið dá-
læti á, henni oft stundimar með
því að spila við hana. Þau hugsuðu
mjög vel um Jónu eftir að hún varð
hjálpar þurfí. Sama er hægt að
segja um Önnu Jónu uppeldisdóttur
hennar. Dvaldi Jóna oft hjá Önnu
Jónu og Jóni manni hennar. Gerðu
þau allt sem þau gátu til að létta
henni lífið síðustu árin og má segja
að Anna Jóna hafí launað vel upp-
eldið. Jóna naut góðrar aðhlynning-
ar lækna og starfsfólks á Horn-
brekku og verður það seint full-
þakkað. Einnig á Kristjana, gömul
vinkona Jónu, sem bjó í sambýli
með henni þakkir skilið fyrir hve
vel hún' fylgdist með henni þegar
sjúkleiki hennar ágerðist. Jóna var
trúuð kona og vel sátt við vista-
skiptin. Bið ég henni guðs blessun-
ar.
Anna Þóra Ólafsdóttir
Skógaskóli:
Samkoma í tilefni
af 40 ára aftnæli
SKÓGASKÓLI á 40 ára afinæli
19. nóvember næstkomandi og þá
verður þess minnst með samkomu
í skólanum, sem hefst klukkan 14.
Fyrrverandi nemendur og starfs-
fólk skólans, svo og aðrir vinir
og' velunnarar hans eru boðnir
velkomnir.
Skógaskóli er bæði grunnskóli og
framhaldsskóli. Við skólann eru
starfræktir 7.-9. bekkur grunnskóla,
svo og 1. bekkur framhaldsskóla.
Nemendur eru nú um 60 talsins.