Morgunblaðið - 15.12.1989, Qupperneq 56

56
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 1989
Dans — Keppnisíþrótt
JDans — Almenningsíþrótt
eftir Sigurð
Halldórsson
Sunnudaginn 19. nóvember stóð
Dansráð íslands fyrir fyrstu 8
dansa keppninni, sem haldin hefur
verið hér á landi. Ég held að hér
hafi verið brotið blað í bók. Þær
danskeppnir, sem hingað til hafa
verið haldnar hér á landi, hafa
- alltaf verið takmarkaðri. Eiginlega
bundnar við þá dansa, sem kepp-
endum hentaði að keppa í! í ná-
grannalöndum okkar er svo kom-
ið, að 10 dansa keppni er það sem
um er að ræða fyrir áhugafólkið.
En það er nú svo, að tii þess að
vera liðtækur í keppni erlendis,
þarf keppandinn að hafa einhverja
hér heima fyrir til þess að keppa
við, til þess að átta sig á, hvernig
hann stendur, hvar hann er stadd-
ur.
Þessi danskeppni Dansráðs var
að vísu í 8 dönsum, en ég er viss
um, að næsta keppni verður í öllum
10 dönsunum, og þar með er stig-
vip stórt skref í þá átt, að við getum
'tekið þátt í keppnum erlendis á
sambærilegum grundvelli.
Þessi keppni var Dansráði til
sóma i hvívetna, skipulag var
ágætt, allt vel a'tíma, og það er
ekki lítið atriði. Þátttakendur voru
16 ára og eldri, og munu flestir
hafa verið í yngri kantinum. Allt
stórglæsilegt fólk, í fallegum bún-
ingum, svo unun var á að horfa.
Á bak við svona keppni liggur
óskapleg vinna. Það þarf mikinn
—rhuga og innlifun, þolinmæði og
þrautseigju, til þess að ná þeim
árangri sem þarna sást. Og auðvit-
að erum við ekki ein, það þarf Iíka
kennara og þjálfara, og það þarf
að sauma alla þessa glæsilegu
búninga.
„Við njótum þess öll að
hreyfa okkur eftir fag-
urri tónlist, eftir hljóð-
falli, með þeim félaga,
sem við veljum."
Mér fannst að suður-amerísku
dansana bæri hærra. Ef til vill
voru keppendur eitthvað misjafn-
ari þar, en þeir bestu sýndu mik-
inn og fallegan dans. Samkvæmis-
dansamir vom ljúfir, eins og vera
ber, og gaman þótti mér að sjá
nú keppt hér í foxtrott í fyrsta
skipti. En fólkið á eftir að læra
meira, bæta töluvert við sig.
Dómari var Breti, John Taylor
að nafni, og tel ég að hann hafi
staðið sig vel við erfið skilyrði.
Að keppni lokinni sagði hann
nokkur orð, og vil ég gera þau að
mínum, svona með nokkmm við-
bótum: Gólfið er of lítið. Þetta
stóra dansgólf, eftir því, sem við
eigum að venjast, er líklega nóg
fyrir 4 pör, eins og kepptu í einu
í undanrásum og milliriðli, en það
er allt of lítið fyrir 7 pör eins og
í úrslitunum. Keppendur geta ekki
sýnt hvað þeir geta í þrengslunum,
og dómarinn sér ekki heldur, hvað
þau eru að gera. Taylor taldi líka
að suður-amerisku dansarnir væru
betri, það þyrfti að bæta sam-
kvæmisdansana. Þá benti dómar-
inn á, að það er alls ekki nóg að
hafa einn dómara. Þetta fólk er
orðið það gott, að það á allt það
besta skilið, og þá líka að vera
ekki eins háð tilviljunum, eins og
getur komið fyrir, þegar aðeins
er einn dómari! En ég held nú
samt, að John Taylor hafi gert það
besta sem hægt var við þessi skil-
yrði,
Þetta var nú um dans sem
keppnisíþrótt. En dansinn er miklu
meira. Milli riðla, meðan einkunnir
dómara vom skráðar í tölvu og
úr þeim unnið, var gestum gefinn
kostur á að stíga dans á gólfinu
góða.
Það voru nú einkum yngstu
áhorfendurnir, sem notuðu tæki-
færið. Á samkomunni voru krakk-
ar allt niður í 5 ára aldur eða svo,
og þau vom nú ekki lengi að drífa
sig út á gólfið, þegar tækifæri
gafst. Enda er ekkert kynslóðabil
í dansinum, hann er fyrir alla, á
hvaða aldri sem er.
Það má líka benda á í þessu
sambandi, að danskeppnir eru fyr-
ir alla aldurshópa, fólk keppir ein-
faldlega í þeim hópi, sem það á
heima í. Það er nú ef til vill ekki
snjallt að 18 ára blómarós keppi
við ömmu sína sextuga, en þær
geta þá bara keppt hvor í sínum
flokki, með góðum árangri.
En það var unga fólkið: Það
sást svo vel á þessum krökkum,
hvað mannkyninu er eiginlegt að
hreyfa sig eftir hljóðfalli. Þetta er
svona um alla veröld, allstaðar eru
til dansar af einhveiju tagi, all-
staðar hreyfir fólk sig eftir tón-
list. Höfum við ekki öll séð smá-
barn, ekki farið að ganga, standa
fyrir framan sjónvarpið og dilla
sér eftir iðandi tónum? Þetta unga
fólk, sem kom þarna fram á gólfið
kunni margt töluvert að dansa,
og mér fannst eitt eftirtektarvert:
Handahreyfingar þess fóru því svo
vel og voru því eðlilegar. Það sem
hefði sýnst tilgerð ef ég gerði
það, var bara sjálfsagður hlutur
hjá krökkunum.
En svona er dansinn, íþrótt fyr-
ir alla, unga, gamla. Keppnir fyrir
þá sem það hentar, en hinir dansa
hver á sinn hátt. Við njótum þess
öll að hreyfa okkur eftir fagurri
tónlist, eftir hljóðfalli, með þeim
félaga, sem við veljum. Þetta er
mikil og fjölbreytileg hreyfing, og
maður getur reynt á sig eins og
hentar, lagt mismikið að sér, gefið
mismikið frá sér, allt eftir því, sem
hentar, og eftir því þreki sem við
höfum af að taka.
Dansinn er nefnilega miklu
meiri líkamsæfing, en ókunnir
gera sér grein fyrir að óreyndu.
Þetta er afar fjölbreytt áreynsla,
ég tala nú ekki um fyrir fætur og
bak, en þetta er líka andleg
áreynsla. Maður þarf að vera með
hugann við það sem verið er að
gera. Ekkert slugs dugar, maður
þarf að vera með allan hugann við
dansinn, ef eitthvað á að vera
gaman að honum _og einhver
árangur á að nást. Ég er sann-
færður um, að dansinn er íþrótt
sem heldur okkur ungum, til sálar
og líkama.
Þessi keppni var Dansráði til
sóma eins og ég sagði í upphafi.
Það er kannske miður, að ekki er
hægt að hafa Iifandi tónlist í svona
keppni. En þar kemur tvennt til:
Kostnaður og svo það, að íslenskir
tónlistarmenn hafa ekki lagt sig
eftir þeirri nákvæmni og þvi ör-
yggi í takti, sem þarf þegar keppa
skal. Þeir kunna þetta, en eflaust
er markaðurinn of smár.
Iíöfundur er verkfræðingur.
SELDIMANN TUKTHÚSIÐ
ILEYFISLEYSI?
Braut hann flöskurnar viljandi?
í samtalsbók Eðvarös
Ingólfssonar, metsölu-
höfundar, er þessum
spurningum og mörg-
um fleiri nú loksins
svarað af þjóð-
sagnapersónunni
sjálfri Árna Helga-
syni, fréttaritara,
gamanvísnahöfundi,
sýsluskrifara, skemmtikrafti, útgerðarmanni, umboðs-
manni, póstmeistara og spaugara.
Árni í Hólminum hefur alltaf komið á óvart
með hnyttnum tilsvörum, kveðskap og söng.
í bókinni ÁRNI í HÓLMINUM - ENGUM LÍKUR!
lýsir hann dvöl sinni á Eskifirði
og í Stykkishólmi og segir ótal
gamansögur af sér og samferðamönnum
sínum - sumar ævintýrum líkastar.
Ef spurt er eftir fróðleik, skemmtun og
hraðri atburðarás, þá er svarið:
ÁRNI í HÓLMINUM - ENGUM LÍKUR.
jÆSKANh